Ik was zo bang...

In mijn lagereschooltijd voltrok zich twee maal per jaar een klein drama. Uit het niets kwam er een soort kampeerauto het schoolplein oprijden. Het voertuig had meestal een sombere donker groen of grijze kleur, voor zover ik mij de buitenkant van het vehikel kan herinneren. Het voertuig had verder ook helemaan niets met een vrolijke kampeertrip te maken.
In dit voertuig huisde namelijk veelal een oudere Chinese dame, die raar genoeg maar drie zinnen Nederlands sprak, namelijk: “Mond open” “spoelen maa” en “Goed poetsen hoo?!”.
Deze dame in kwestie was niemand minder dan de...schooltandarts!

Vanaf de dag dat het voertuig op het schoolplein stond had ieder kind de zenuwen, immers een ieder wist dat elk moment de assistente van de schooltandarts op de deur kon kloppen en dan van een briefje zijn of haar naam voorlas om vervolgens de haar te vergezellen naar het het vehikel waar de schooltandarts praktijk hield.
Ieder kind? Nee, niet ieder kind, het gekke was dat er altijd een paar kinderen waren die de dans ontsprongen. -Dat waren in mijn herinnering ook die pokkeventjes die chocolademelk kregen in plaats van de schoolmelk die ze zogenaamd niet lusten-.
Ik ontsprong nimmer de dans!
De schooltandarts hield bij mij altijd goed huis. Zonder een spier te vertrekken of een vriendelijk woord laat staan je even te verdoven werd er lustig op los geboord gebeiteld en gehakt de enige verbale communicatie die boven het geluid van de boor uitkwam bleef steevast “Mond open”.
Pure horror.
Ik ontwikkelde in de jaren daarna een panische angst voor de tandarts. Ik behoorde tot die 4% van de Nederlanders die zich met hand en tand bleef verzetten tegen de halfjaarlijkse controle.
Ik ging gewoon niet meer!
De dag komt....dat weet een ieder die geen onderhoud pleegt, dat de boel zo pijnlijk word en er bovendien zo aftands gaat uitzien dat je er niet aan ontkomt een tandarts te bezoeken. Zo ook ik! Na weken met pijn te hebben gelopen brengt een telefoontje van mijn ega het verlossende woord “ik heb een afspraak gemaakt voor je...bij die nieuwe tandarts”.
Er volgt een korte stilte die weer word opgevolgd door een een aantal verwensingen over en weer. Ik voel mij verraden door mijn eigen vrouw. Hoe kon ze! Ik beet even hard op mijn onderlip en kon niet voorkomen dat een paar tranen mijn ogen vulde. Ik was aan de beurt nu!

Na twee nachten niet te hebben geslapen is de dag aangebroken. Met lood in de schoenen trek ik mijn fiets uit schuur. Het is geen lange tocht op de fiets maar ik hoop dat de "stierenbrug" die ik over moet openstaat en niet meer naar beneden kan door een technisch mankement. Misschien is er wel ergens brand uitgebroken en is de weg die ik moet nemen afgesloten door de politie.

Niets van dat alles is waar. Even later open ik de glazen deur van de praktijk. Ik moet even twee keer knipperen met mijn ogen voordat deze gewend zijn aan de vele wit schakeringen en aan de niet te omschrijven penetrante lucht die dan wel tandarts eigen moet zijn.
Kort na de inschrijving is het dan zover. De deur van de behandelkamer zwaait open. De grote kale tandarts van een jaar of vijftig gehuld in een witte jas waarvan de mouwen zijn opgestroopt zodat de forse donker behaarde onderarmen en dito handen schril contrasteren in al het wit, die ik mij in mijn hoofd had gevormd staat er niet. Een lachende jonge dame stelde zich voor als * edit*. Ik besluit haar deelgenoot te maken van mijn probleem. Zij luistert en er ontstaat zelfs een leuk contact. Voor het eerst in mijn leven kan en durf ik iets te vertellen aan een tandarts. Ik ga liggen in de stoel en voel mij machtelozer dan ooit. Ik kijk in haar haar levende ogen terwijl zij in mijn mond kijkt. Na een paar minuten komt de jonge dokter tot de diagnose “schoonmaken en gaten dichten”.
Opgelucht kan ik weer ademhalen de diagnose en de arts zijn mij honderd procent meegevallen.En na een klein kwartier sta ik weer buiten met een vervolg afspraak.Ik pak mijn fiets en wandel naar de naastgelegen stierenbrug die nu wel openstaat. Ik word tijdens het wachten eventjes emotioneel en met betraande ogen kijk ik even naar de meeuwen in de lucht, als de bomen eindelijk opengaan fiets ik naar huis....zachtjes begin ik een liedje te neuriën... *edit* takes you down to her place near the river...

Zo mijn enige post op dit forum, als dank voor het leukste tandartsenteam in Leiderdorp.
Thanx all ik kan weer lachen!

Defixio.