Hallo
Vrijdag liet ik mijn 4 wijsheidstanden + 1 kies (links) (waar een ontsteking onder zat) trekken, dit gebeurde onder narcose.
Om 11u ongeveer werd ik in slaap gedaan, om 13u15 werd ik wakker, de operatie zou goed verlopen zijn als ik de kaakchirurg en de anesthesist mag geloven. Voor mij echter was het nog lang niet voorbij:
Ik heb amper pijn gehad, maar vanaf ik wakker werd had ik al een heel latig gevoel, dat mijn kaakspieren een eigen leventje hadden. Als ik dit probeerde uit te leggen aan de verpleegsters hebben ze de kaakchirurg en de anesthesist erbij geroepen, die zeiden beiden dat ze dat nog nooit meegemaakt hebben maar dat het zéker weg ging na 6 uur sinds de narcose.
Ik vroeg of ik naar huis mocht, en ja dat mocht "nadat ik mijn yoghurt opgegeten heb", ik lust geen yoghurt maar dan toch enkele hapjes genomen om ze daar tevreden te stellen. Uiteindelijk ben ik gewoon weggegaan.
Ik kon daar niet blijven, ik zat daar alleen met kaakspieren die mijn mond extreem hard doen dichtbijten, mijn onderkin wou ook heel de tijd naar voor duwen. De enige manier om dat tegen te houden was door te praten of te drinken, omdat ik zo hersenpulsen stuurde naar mijn kaakspieren om iets anders te doen. Vanaf ik geen instructies gaf aan mijn kaak deed ie weer ongelofelijk rare dingen .
Mijn zus kwam mij halen en thuis ging het van kwaad naar erger, na het vastbijten kwamen volgende opdringerige bewegingen:
-heel mijn gezicht wou naar linksboven uitwijken: mijn ogen, mijn hoofd (nog steeds pijn aan hals), mijn mond, alles ging vanzelf naar linksboven, dit 2 uur aan een stuk. Ik moest telkens opnieuw mezelf dwingen om terug een normale houding aan te nemen, waarna de spieren het alweer overnamen.
-Daarna stopte het even en begon mijn mond terug extreeem hard dicht te bijten, ik had schrik dat ik mijn tanden zou stukbijten, zo hard leek het, ik had een houten lepel om op te bijten zodat ik niet al mijn tanden beschadigde.
-dan volgde mijn tong, deze begon tegen mijn gehemelte te plakken waardoor ik amper nog kon ademen, dit duurde ook zo'n 2 uur. Ik zat dus een hele tijd gebrekkig te ademen, ik moest me echt heel diep focussen om aan zuurstof te geraken.
Dit alles duurde tot 20u30, waarna ik 2 uur gebibberd en gehuild heb omdat ik echt bang was dat dit nooit over zou gaan. Ik heb wat research gedaan en ik stootte op de term "Oromandibular Dystonia" , ik las ergens dat dit bij 6 op de 100.000 patiënten voorkomt.
Is er iemand die mij iets meer kan vertellen? Is dit door de narcose? door het trekken aan mijn tanden? Kan dit ooit nog terugkomen?
Ik heb hier echt een klein trauma aan overgehouden, het voelde aan als een foltering.
Bedankt
David
Vrijdag liet ik mijn 4 wijsheidstanden + 1 kies (links) (waar een ontsteking onder zat) trekken, dit gebeurde onder narcose.
Om 11u ongeveer werd ik in slaap gedaan, om 13u15 werd ik wakker, de operatie zou goed verlopen zijn als ik de kaakchirurg en de anesthesist mag geloven. Voor mij echter was het nog lang niet voorbij:
Ik heb amper pijn gehad, maar vanaf ik wakker werd had ik al een heel latig gevoel, dat mijn kaakspieren een eigen leventje hadden. Als ik dit probeerde uit te leggen aan de verpleegsters hebben ze de kaakchirurg en de anesthesist erbij geroepen, die zeiden beiden dat ze dat nog nooit meegemaakt hebben maar dat het zéker weg ging na 6 uur sinds de narcose.
Ik vroeg of ik naar huis mocht, en ja dat mocht "nadat ik mijn yoghurt opgegeten heb", ik lust geen yoghurt maar dan toch enkele hapjes genomen om ze daar tevreden te stellen. Uiteindelijk ben ik gewoon weggegaan.
Ik kon daar niet blijven, ik zat daar alleen met kaakspieren die mijn mond extreem hard doen dichtbijten, mijn onderkin wou ook heel de tijd naar voor duwen. De enige manier om dat tegen te houden was door te praten of te drinken, omdat ik zo hersenpulsen stuurde naar mijn kaakspieren om iets anders te doen. Vanaf ik geen instructies gaf aan mijn kaak deed ie weer ongelofelijk rare dingen .
Mijn zus kwam mij halen en thuis ging het van kwaad naar erger, na het vastbijten kwamen volgende opdringerige bewegingen:
-heel mijn gezicht wou naar linksboven uitwijken: mijn ogen, mijn hoofd (nog steeds pijn aan hals), mijn mond, alles ging vanzelf naar linksboven, dit 2 uur aan een stuk. Ik moest telkens opnieuw mezelf dwingen om terug een normale houding aan te nemen, waarna de spieren het alweer overnamen.
-Daarna stopte het even en begon mijn mond terug extreeem hard dicht te bijten, ik had schrik dat ik mijn tanden zou stukbijten, zo hard leek het, ik had een houten lepel om op te bijten zodat ik niet al mijn tanden beschadigde.
-dan volgde mijn tong, deze begon tegen mijn gehemelte te plakken waardoor ik amper nog kon ademen, dit duurde ook zo'n 2 uur. Ik zat dus een hele tijd gebrekkig te ademen, ik moest me echt heel diep focussen om aan zuurstof te geraken.
Dit alles duurde tot 20u30, waarna ik 2 uur gebibberd en gehuild heb omdat ik echt bang was dat dit nooit over zou gaan. Ik heb wat research gedaan en ik stootte op de term "Oromandibular Dystonia" , ik las ergens dat dit bij 6 op de 100.000 patiënten voorkomt.
Is er iemand die mij iets meer kan vertellen? Is dit door de narcose? door het trekken aan mijn tanden? Kan dit ooit nog terugkomen?
Ik heb hier echt een klein trauma aan overgehouden, het voelde aan als een foltering.
Bedankt
David
Echt nog nooit van gehoord!