Hallo allemaal, de angst voor de tandarts werd vroeger al met de paplepel ingegeven.
Wij gingen vroeger met mijn ouders 2x per jaar naar de tandarts voor controle. Mijn moeder was altijd nerveus, moest als eerste in de stoel en daarna wij kinderen, mijn vader als laatste.
Mijn eerste gaatje werd door de tandarts behandeld zonder uitleg waarop ik als reactie mijn kaken op elkaar heb gezet. Gevolg: zijn vingers zaten ertussen en hij is zo boos geweest.
Helaas meerdere nare ervaringen met tandartsen gehad.
Uiteindelijk een gevonden waar ik mij op mijn gemak voelde, die ook wat deed met mijn grote angst. Hij werd ziek en er kwam een vervangster, helaas liep het met haar niet zo lekker en ben ik jaren niet meer geweest.
Afgelopen mei bij de Amalia kliniek geweest, het was overduidelijk dat alles ( het is niet meer veel, veel is afgebroken) eruit gaat. Dit gaat gelukkig gebeuren onder sedatie in het zkh. Tijdens de afspraak bij de kaakchirurg trof ik helaas een dame die ook niks snapte van angst voor de tandarts, ik stond te trillen als een rietje tijdens het maken van de foto’s. De kaakchirurg zelf was gelukkig een aardige kerel maar die heeft alleen even gekeken in mijn mond.
Het happen en de beetbepaling heb ik achter de rug maar ook dat ging met beven/trillen en veel angst. Wel een hele lieve begripvolle man die mij hielp en de onvoorwaardelijke steun van mijn huidige partner.
Over 4 weken is het zover en ik zie er tegenop maar het kan niet meer anders. Ik kijk tegen elke maaltijd op, durf al ruim 6 jaar niet meer voluit te lachen.
Ik weet dat het nog een pittige tijd gaat worden maar ben blij als ik van de dagelijkse pijn af ben.
Ik wilde het even van mij afschrijven.
Wij gingen vroeger met mijn ouders 2x per jaar naar de tandarts voor controle. Mijn moeder was altijd nerveus, moest als eerste in de stoel en daarna wij kinderen, mijn vader als laatste.
Mijn eerste gaatje werd door de tandarts behandeld zonder uitleg waarop ik als reactie mijn kaken op elkaar heb gezet. Gevolg: zijn vingers zaten ertussen en hij is zo boos geweest.
Helaas meerdere nare ervaringen met tandartsen gehad.
Uiteindelijk een gevonden waar ik mij op mijn gemak voelde, die ook wat deed met mijn grote angst. Hij werd ziek en er kwam een vervangster, helaas liep het met haar niet zo lekker en ben ik jaren niet meer geweest.
Afgelopen mei bij de Amalia kliniek geweest, het was overduidelijk dat alles ( het is niet meer veel, veel is afgebroken) eruit gaat. Dit gaat gelukkig gebeuren onder sedatie in het zkh. Tijdens de afspraak bij de kaakchirurg trof ik helaas een dame die ook niks snapte van angst voor de tandarts, ik stond te trillen als een rietje tijdens het maken van de foto’s. De kaakchirurg zelf was gelukkig een aardige kerel maar die heeft alleen even gekeken in mijn mond.
Het happen en de beetbepaling heb ik achter de rug maar ook dat ging met beven/trillen en veel angst. Wel een hele lieve begripvolle man die mij hielp en de onvoorwaardelijke steun van mijn huidige partner.
Over 4 weken is het zover en ik zie er tegenop maar het kan niet meer anders. Ik kijk tegen elke maaltijd op, durf al ruim 6 jaar niet meer voluit te lachen.
Ik weet dat het nog een pittige tijd gaat worden maar ben blij als ik van de dagelijkse pijn af ben.
Ik wilde het even van mij afschrijven.
Sterkte.