Mag ik mijn tandarts-angst delen met mijn zoon van 9 jaar? Mag ik hem vertellen hoe ik erover denk en hoe ik alles ervaar? of moet ik hem (net als mijn ouders) voorliegen en hem vertellen dat de tandarts niets doet, alleen goed kijkt en dat alles geen of weinig zeer doet?
Kortom? Hoe zorg ik dat mijn zoon niet zo'n muts word als zn moeder?
Kortom? Hoe zorg ik dat mijn zoon niet zo'n muts word als zn moeder?
Je kan hem wel zeggen dat het eng zou kunnen zijn. En dat het ok is als hij bang is. Hij mag best bang zijn, maar sommige dingen die eng zijn moeten nou eenmaal gebeuren. Laat zijn eventuele angst geen excuus zijn om maar niet naar de tandarts te gaan.
Zinnetjes als 'het doet geen pijn' en 'het valt best mee' of 'er gebeurd niks', zijn leugens. Het kan best zijn dat je kind het namelijk wel pijn vind doen. Als hij dat vind, verliest hij het vertrouwen in de tandarts en dan kan er pas echt angst ontstaan.
ten eerste zou ik u niet willen beschouwen als een 'muts'. Uw afkeer, negatieve emotie, angst is echt. Die negatieve emotie komt voor uit uw ervaringen in het verleden en dat is echt zo gebeurd.
Het is niet handig om uw ervaringen uit het verleden en uw huidige afkeer van de tandarts als basis te leggen voor de ervaringen die uw kind gaat opdoen bij de tandarts. Waarom zou u uw kind belasten met ervaringen die bij uw kind niet hebben plaats gevonden.
Het is wel handig om met uw ervaring ervoor te zorgen dat uw kind ook een negatieve emotie ontwikkeld voor de tandarts, en 'Braces' heeft daarvoor een aantal suggesties gedaan. Hierbij kunt u zich ook realiseren dat de mogelijkheden anno nu zodanig zijn dat eigenlijk altijd zonder pijn beleving behandeld kan worden, maar nog steeds vinden de meeste mensen (en kinderen) het 'gefrunnik' in de mond een onplezierige ervaring, maar daar kun je heel eerlijk over zijn naar uw kind.
succes.