hallo allemaal, ben al een half jaar alle verhalen aan het lezen en ben sinda kort zelf aan het schrijven op dit forum.de chat vind ik trouwens ook een goed idee.
heb in de afgelopen week, 3 mailtjes gestuurd naar kerkrade, daar heb ook ook steeds berichten op terug gekregen.
gisteren toen ik thuis kwam van het werk, heb ik gebeld, kreeg het antwoordapperaat eraan.aan een kant blij aan de andere kant shit, had net alle moed verzameld om te bellen.
vandaag thuis gekomen van het werk, had voorgenomen om vanmorgen meteen te bellen om half negen, maar dat durfde ik niet.dus toen ik thuis kwam heb ik gebeld, ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen en nu weer als ik dit schrijf.kreeg een vriendelijke dame aan de telefoon, en ik zei dus voor dat ik mijn naam noemde eerst eindelijk naar al die jaren heb ik de moed verzamelt om te bellen, ook door toedoen van alle verhalen op dit forum.de berichtjes van kerkrade zelf stelde mij ook wel iets gerust.
maar ik heb een afspraak voor het intake gesprek. 7 november. lijkt ver weg maar als ik er aan denk,is het zo dichtbij.
ik snap nog niet dat ik heb gebeld al 19 jaar heb ik niemand in mijn mond laten kijken want ik schaam me diep. ik weet dat er geen renovatie meer mogelijk is want het is echt 1 ruine. dus alles moet eruit, dat kan niet alleen door trekken want er zijn er veel afgebroken tot op het tandvlees.ik ben dan ook heel bang dat zij mij niet kunnen helpen. of dat er god weet wat nog meer moet gebeuren.ik vind het wel knap van me zelf en niemand die het weet dat ik die stap heb gezet, zelfs mijn eigen man niet. ik moet eerst zelf wennen aan het idee, net of het niet over mezelf gaat, maar dat is weer de kwestie van het ontkennen.
ik heb mezelf gewoon moeten dwingen om te bellen, want ik wil mijn oude leventje weer terug, mijn spontaniteit en mensen weer in de ogen aan kijken als ik tegen ze praat.
ik wil weer kunnen lachen het beheerst gewoon mijn hele leven. onderhand 24 uur per dag als ik wat wil zeggen moet ik al nadenken, om het allemaal te verschuilen, als ik moet lachen, dan met hand voor de mond of gesloten mond.
hopend dat hier nu een einde aan komt.
ben wel superbang om te gaan alleen die stoel en die felle lamp dat ik mijn mond open moet doen, wat zullen zij wel niet denken my god.ik moet wel kan nu niet meer terug!!!
heb in de afgelopen week, 3 mailtjes gestuurd naar kerkrade, daar heb ook ook steeds berichten op terug gekregen.
gisteren toen ik thuis kwam van het werk, heb ik gebeld, kreeg het antwoordapperaat eraan.aan een kant blij aan de andere kant shit, had net alle moed verzameld om te bellen.
vandaag thuis gekomen van het werk, had voorgenomen om vanmorgen meteen te bellen om half negen, maar dat durfde ik niet.dus toen ik thuis kwam heb ik gebeld, ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen en nu weer als ik dit schrijf.kreeg een vriendelijke dame aan de telefoon, en ik zei dus voor dat ik mijn naam noemde eerst eindelijk naar al die jaren heb ik de moed verzamelt om te bellen, ook door toedoen van alle verhalen op dit forum.de berichtjes van kerkrade zelf stelde mij ook wel iets gerust.
maar ik heb een afspraak voor het intake gesprek. 7 november. lijkt ver weg maar als ik er aan denk,is het zo dichtbij.
ik snap nog niet dat ik heb gebeld al 19 jaar heb ik niemand in mijn mond laten kijken want ik schaam me diep. ik weet dat er geen renovatie meer mogelijk is want het is echt 1 ruine. dus alles moet eruit, dat kan niet alleen door trekken want er zijn er veel afgebroken tot op het tandvlees.ik ben dan ook heel bang dat zij mij niet kunnen helpen. of dat er god weet wat nog meer moet gebeuren.ik vind het wel knap van me zelf en niemand die het weet dat ik die stap heb gezet, zelfs mijn eigen man niet. ik moet eerst zelf wennen aan het idee, net of het niet over mezelf gaat, maar dat is weer de kwestie van het ontkennen.
ik heb mezelf gewoon moeten dwingen om te bellen, want ik wil mijn oude leventje weer terug, mijn spontaniteit en mensen weer in de ogen aan kijken als ik tegen ze praat.
ik wil weer kunnen lachen het beheerst gewoon mijn hele leven. onderhand 24 uur per dag als ik wat wil zeggen moet ik al nadenken, om het allemaal te verschuilen, als ik moet lachen, dan met hand voor de mond of gesloten mond.
hopend dat hier nu een einde aan komt.
ben wel superbang om te gaan alleen die stoel en die felle lamp dat ik mijn mond open moet doen, wat zullen zij wel niet denken my god.ik moet wel kan nu niet meer terug!!!
Moet ik nl ook .... :wink:
Knap van ja dat je gebelt hebt hoor !
Geef jezelf een dikke pluim :wink:
En als je het kunt opbrengen vertel je man erover of schrijf hem een brief waarin je schrijft dat je het niet durfde te vertellen vanwege schaamte...dat je trots bent dat je deze stap hebt genomen en dat je dit alles graag met hem wilt delen ?
Keep us up to date please ?
Groetjes Patty !
Heel veel succes!
chatten?
leuk dat je dat zou willen.
ideeen?
nou jou verhaal lijkt wel op mijn verhaal!!
ik moet 14 oktober pffffffffffffff
ben dr nu al ziek van.
ook mijn man weet er nog helemaal niks van.
ik wil er ook helemaal alleen heen gaan.
t is wel een 1,5 uur rijden maarja.. dus dat vind ik wel een eind helemaal alleen.
en dan nog de weg zoeken.
maarja ik hoop dat t goed gaat komen. als ik de stap kan zetten om een behandeling te laten doen. dan gaat mn zus mee. ze is nu ook de enigste die t weet! want ja je moet dan een chauffeur mee nemen he..
ik zoju willen dat t al allemaaL achter de rug is. maarja dat duurt helaas nog effe
heb jij toevallig msn??
unnen we een x kletsen
groetjes pippy
groetjes, Pisces
ik wil je heel veel sterkte wensen, en je laten weten dat het vaak veel minder erg is dan je denkt. Ik ben zelf ook 13 jaar niet geweest en net als jij heb ik afgebroken kiezen tot het kaakbot.Vorige week heb ik eindelijk de stap durven zetten om weer naar de tandarts te gaan. Een tandarts die met angstige patienten werkt, opgespoort via internet,want naar mijn eigen tandarts durfde ik niet meer.Vorige week maandag ben ik geweest.Ik was ervan overtuigd dat alles eruit moest, maar het enigste wat er moet gebeuren is een wortelkanaalbehandeling,een kies moet eruit en op andere kiezen kan hij gewoon met vulling nieuwe kiezen maken.Kun je voorstellen hoe opgelucht ik was.Je denkt vaak dat je gebit niet te redden is.Maar tegenwoordig kunnen ze zoveel.dus houd moed.Het is vast veel minder erg dan jij denkt. Jij bent al een paar jaar niet geweest en ondertussen zijn er weer allerlei nieuwe technieken ontwikkeld die jou kunnen helpen.Geloof me, ga gewoon voor een intake gesprek, en het valt echt mee.Morgen ga ik voor de eerste behandeling, en ik kijk er naar uit.Ik heb 13 jaar niet gedurfd,maar toen ik hoorde dat het echt wel mee viel, is het iets geworden om naar uit tekijken. Dus kop op. Heel veel sterkte. Groetjes Barbie46