Hallo,
ik heb nu een tijdje niet gepost hier en heb nog steeds niet durven bellen maar ik ben er wel heel veel mee bezig en ik denk ik positieve zin!
Nadat ik weer behoorlijk depressief werd de laatste tijd, en weer eens een nachtmerrie vannacht dat mijn gebit niet meer te redden was... heb ik besloten dat ik morgen die kennis ga inlichten. Ik heb toch al een gesprek met hem (hij helpt anderen die depressief zijn en soms ook met zm-gedachten), ik kan bijzonder goed met hem praten.
Dit kan ik niet veel langer aan op deze manier. Het gaat steeds zo: ik voel me een tijdje veel positiever, heb dan zelfs goede hoop dat alles weer goed gaat komen. Vervolgens als ik dichterbij zo'n stap kom, dan slaat de paniek weer toe en zie ik het helemaal niet meer zitten. En dan durf ik WEER geen stap te zetten. Ik weet ook wel dat ik niet veel langer kan wachten. Als ik 's morgens wakker word, is het al bij mijn gedachten.
Ik zoek veel info op op internet, en heb vanavond de hele posting van Patty zitten lezen van een half jaar terug. (4 pagina's lang) Ik ga straks een mail sturen naar die kennis.
Wat mijn vragen zijn aan jullie: stel dat ik zover ben gekomen dat ik een tandarts bezoek. Ik ben als de dood dat hij zegt: we kunnen niks meer doen. In dat geval (kunstgebit is voor mij nu absoluut niet haalbaar) kun je dan vragen wat hij WEL kan doen, of hij een vulling wil doen of zo? En als je het niet aandurft om in 1x te horen wat er allemaal aan mankeert, kun je dat aangeven?
Morgen zal ik een berichtje plaatsen hoe dat gesprek is gegaan. DAT ga ik in elk geval doorzetten!
Groetjes van Ingrid
ik heb nu een tijdje niet gepost hier en heb nog steeds niet durven bellen maar ik ben er wel heel veel mee bezig en ik denk ik positieve zin!
Nadat ik weer behoorlijk depressief werd de laatste tijd, en weer eens een nachtmerrie vannacht dat mijn gebit niet meer te redden was... heb ik besloten dat ik morgen die kennis ga inlichten. Ik heb toch al een gesprek met hem (hij helpt anderen die depressief zijn en soms ook met zm-gedachten), ik kan bijzonder goed met hem praten.
Dit kan ik niet veel langer aan op deze manier. Het gaat steeds zo: ik voel me een tijdje veel positiever, heb dan zelfs goede hoop dat alles weer goed gaat komen. Vervolgens als ik dichterbij zo'n stap kom, dan slaat de paniek weer toe en zie ik het helemaal niet meer zitten. En dan durf ik WEER geen stap te zetten. Ik weet ook wel dat ik niet veel langer kan wachten. Als ik 's morgens wakker word, is het al bij mijn gedachten.
Ik zoek veel info op op internet, en heb vanavond de hele posting van Patty zitten lezen van een half jaar terug. (4 pagina's lang) Ik ga straks een mail sturen naar die kennis.
Wat mijn vragen zijn aan jullie: stel dat ik zover ben gekomen dat ik een tandarts bezoek. Ik ben als de dood dat hij zegt: we kunnen niks meer doen. In dat geval (kunstgebit is voor mij nu absoluut niet haalbaar) kun je dan vragen wat hij WEL kan doen, of hij een vulling wil doen of zo? En als je het niet aandurft om in 1x te horen wat er allemaal aan mankeert, kun je dat aangeven?
Morgen zal ik een berichtje plaatsen hoe dat gesprek is gegaan. DAT ga ik in elk geval doorzetten!
Groetjes van Ingrid
Heel erg goed dat je aangeeft hier wat je bezig houd, en meissssssss je hoeft echt niet elke dag (of week) berichtjes te plaatsen, maar af en toe zodat we weten hoe het met je gaat is wel fijn...
Op een of andere manier leef je toch steeds met iedereen mee...
Heel goed dat je morgen de stap probeert te zetten, je kennis benaderen... ik hoop dat het een goed, vruchtbaar gesprek wordt en dat hij je kan helpen om die zo gevreesde stap te zetten, zeker gezien je depressies... sterkte in ieder geval kanjer...
Dan je vraagjes...
je bedoelt dat (als het uitdraait op een kunstgebit) dat de kosten niet haalbaar zijn...?
Het zal er aan liggen meisssss hoe je verzekerd bent dat kun je even nakijken in je polis (of bellen) veelal krijg je een vergoeding van 75% en zul je 25% zelf moeten betalen...
Natuurlijk kun je je tandarts ALTIJD vragen wat hij wel kan doen, zeker als je een begripvol persoon hebt.
Maar als er echt heel veel aan je gebit moet gebeuren (ga even uit van mijzelf) dan zijn de kosten daarvan vele malen hoger dan de aanschaf van een kunstgebit... maar nogmaals alles is te bepraten hoor meisssss het gaat erom WAT JIJ WILT en daar moeten jullie dan samen aan uit komen...
Als jij denkt dat er echt heel veel moet gebeuren en je bent op dat moment zo bang/angstig dat je het niet in 1 keer aankunt om aan te horen, zou je dat ook vooraf kunnen bespreken...
Op het moment dat jij bij de tandarts bent voel je zelf het beste hou jij/jou lichaam zich voelt... als je dan al denkt ik redt het niet geef dan de tandarts vooraf aan dat als er meer (neem bv voor jezelf iets in gedachten "zoveel vullen/trekken") dan "dat" moet gebeuren dat jou tandarts het dan niet allemaal verteld, alleen het hoognodige...
Verder hoop ik dat het je snel gaat lukken meis, niet om je te haasten maar ik denk gewoon gezien jou situatie, je depressies dat het beter is voor je verwerken... kanjer geloof me als jij de stap hebt (durven) zetten en je weet waar je aan toe bent dan valt er zo'n zware last van je af meissssss dat jou lichaam (en geest) daar veel beter op reageert... geloof me maar...
Lieve Ingrid heel veel sterkte voor morgen alvast en als wij hier wat voor je kunnen doen geef het dan aan meissssss
Mega dikke knufffffffffffff en alle liefs...
Je kunt het!!!
Daarin ben ik heel eerlijk geweest en heb heel wat erin gezet over mijn angst, en ook de angst voor mijn gedachten.
Ik heb het er express gelijk in genoemd, nou kan ik ook niet meer terug :lol:
Ik bedoelde trouwens niet dat de kosten van een gebit niet haalbaar zijn (ook wel moeilijk trouwens) maar dat het emotioneel absoluut nog niet haalbaar is(lijkt). Het is haast niet uit te leggen wat ik denk en voel maar als ik dat op dit moment zou doen, zou ik het niet redden, zeg maar.
Ik weet ook niet of ik zou kiezen voor volledige behandeling en ik zou veel duurder uit zijn. In elk geval bijv tandsteen of een gaatje in de voortanden achterin, iets wat voor mij haalbaar zou moeten zijn.
Ingrid
Misschien ga je je nu zoveel onnodige gedachten in je koppie halen wat helemaal niet zo is en zeer zeker niet goed voor je is...
Ik weet dat het gemakkelijk praten is meissssss en natuurlijk voel jij het nu veel anders, veel dieper, dat heeft mede te maken met de depressie waar je nu probeert uit te komen...
Lieve Ingrid, doe het stap voor stap, blijf positief en al val je even terug is dat niet erg, weet dat er altijd iemand aan de rand van de put staat om jou de helpende hand toe te steken...
Je hebt door middel van je email net al een hele grote stap gedaan, schouderklopje voor jezelf kanjer...
wacht nu de reactie af en bespreek zoveel mogelijk, zeg maar wat je voelt en wat je graag wilt, je komt er meissssss
En weet je nu denk je dat je het geestelijk niet aan kan, een grote behandeling, of in het ergste geval een kunstgebit, maar vertrouw erop dat als je eenmaal de stap hebt gezet, gebeld hebt en een intake hebt gehad dat dat ook jou heel veel kracht zal geven...
We horen snel weer van je he meisssss
Sterkte en heel veel suc6