Ok, ik ben een jaar of 7 niet bij de tandarts geweest. Allerlei excuses en uitstel, maar eigenlijk gewoon bang ! Ik word al misselijk :oops: bij de gedachte.
Een tijdje terug heeft mijn vriendin me zo gek gekregen om eens mee te gaan naar de tandarts, en diep van binnen wist ik dat het nodig was, dus er uiteindelijk mee ingestemt.
Zoals ik al verwachte was er het nodige aan de hand, er moeten in ieder geval 4 verstandskiezen uit. En misschien ook de kiezen ernaast, in eentje zit een behoorlijk groot gat. (zo groot dat het puntje van m'n tong er in kan !)
Ik vond het geen prettige tandarts, hij maakte alleen maar grapjes. (tegen de assistente zei hij : "pas op als je de foto's zijn dat je niet flauw valt", zo erg is het. Veel verder heeft hij nog niet gekeken, omdat hij eerst wil dat de kaakchirurg de verstandkiezen er uit haalt.
Zelf kon ik de moed niet opbrengen om een afspraak te maken, en na moeizaaam overleg met vriendin had ze een afspraak gemaakt. Zowiezo alleen om te praten, en nog niks te doen. (dat was de minimale voorwaarde)
Vanochtend was het dan zo ver met knikkende knie-en en een brok in mijn keel. Eerst moesten er weer foto's gemaakt worden, dit was in ieder geval niet eng (viel weer mee), en een stuk comfortabeler dan bij de tandarts met die vieze dingen in je mond. Hier was het gewoon met apparaat van buiten af !
Daarna een gesprek, waarbij de chirurg direct een afspraak wilde maken en of ik eerst links wilde of eerst rechts. Ik was echter nog niet zo ver om een afspraak te maken, om dat ik eerst meer duidelijkheid wilde over hoe dat dan ging. En op mijn vraag over complete verdoving/narcose zei hij dat ze dat daar niet deden, en dat het normaal alleen bij kinderen gebeurt.
Dus afgesproken dat ik er nog even over na mocht denken en rondbellen om te kijken of dit ergens anders wel kan.
Ik nam mezelf voor om direct te gaan bellen, maar toen ik eenmaal thuis was kon ik het niet droog houden. :cry: En van bellen kwam al helemaal niks. In de auto terug hadden we het er ook nog even over gehad, en het idee van een narcose en alles wat daarbij komt spreekt me eigenlijk ook helemaal niet aan...
Ik sta voor mijn gevoel nu dus voor een moeilijke keuze, want niks doen heb ik al te lang gedaan.. Er moet dus wel wat gebeuren, maar ik weet nog niet hoe. Plaatselijke verdoving of narcose of zijn er nog meer keuzes ?
Bij plaatselijke verdoving lijkt het me vreselijk om te zien en horen wat er gebeurt, en als een kant is gebeurt weet ik niet of ik terug durf voor de andere kant.
Anderzijds komt er bij narcose vast ook veel kijken, met infuusnaalden (ik ben vroeger ooit weggerend voor een arts met een naald !) En vooraf allerlei onderzoeken waar ik ook niet op zit te wachten...
Wie heeft er ervaringen of adviezen waar ik wat aan heb ?
Een tijdje terug heeft mijn vriendin me zo gek gekregen om eens mee te gaan naar de tandarts, en diep van binnen wist ik dat het nodig was, dus er uiteindelijk mee ingestemt.
Zoals ik al verwachte was er het nodige aan de hand, er moeten in ieder geval 4 verstandskiezen uit. En misschien ook de kiezen ernaast, in eentje zit een behoorlijk groot gat. (zo groot dat het puntje van m'n tong er in kan !)
Ik vond het geen prettige tandarts, hij maakte alleen maar grapjes. (tegen de assistente zei hij : "pas op als je de foto's zijn dat je niet flauw valt", zo erg is het. Veel verder heeft hij nog niet gekeken, omdat hij eerst wil dat de kaakchirurg de verstandkiezen er uit haalt.
Zelf kon ik de moed niet opbrengen om een afspraak te maken, en na moeizaaam overleg met vriendin had ze een afspraak gemaakt. Zowiezo alleen om te praten, en nog niks te doen. (dat was de minimale voorwaarde)
Vanochtend was het dan zo ver met knikkende knie-en en een brok in mijn keel. Eerst moesten er weer foto's gemaakt worden, dit was in ieder geval niet eng (viel weer mee), en een stuk comfortabeler dan bij de tandarts met die vieze dingen in je mond. Hier was het gewoon met apparaat van buiten af !
Daarna een gesprek, waarbij de chirurg direct een afspraak wilde maken en of ik eerst links wilde of eerst rechts. Ik was echter nog niet zo ver om een afspraak te maken, om dat ik eerst meer duidelijkheid wilde over hoe dat dan ging. En op mijn vraag over complete verdoving/narcose zei hij dat ze dat daar niet deden, en dat het normaal alleen bij kinderen gebeurt.
Dus afgesproken dat ik er nog even over na mocht denken en rondbellen om te kijken of dit ergens anders wel kan.
Ik nam mezelf voor om direct te gaan bellen, maar toen ik eenmaal thuis was kon ik het niet droog houden. :cry: En van bellen kwam al helemaal niks. In de auto terug hadden we het er ook nog even over gehad, en het idee van een narcose en alles wat daarbij komt spreekt me eigenlijk ook helemaal niet aan...
Ik sta voor mijn gevoel nu dus voor een moeilijke keuze, want niks doen heb ik al te lang gedaan.. Er moet dus wel wat gebeuren, maar ik weet nog niet hoe. Plaatselijke verdoving of narcose of zijn er nog meer keuzes ?
Bij plaatselijke verdoving lijkt het me vreselijk om te zien en horen wat er gebeurt, en als een kant is gebeurt weet ik niet of ik terug durf voor de andere kant.
Anderzijds komt er bij narcose vast ook veel kijken, met infuusnaalden (ik ben vroeger ooit weggerend voor een arts met een naald !) En vooraf allerlei onderzoeken waar ik ook niet op zit te wachten...
Wie heeft er ervaringen of adviezen waar ik wat aan heb ?
Kijk eens op de site http://www.angstvoordetandarts.nl
Dit is de amaliakliniek. Ga daar eens wat meer rondkijken en kijk ook even op dit forum onder het kopje angst voor de tandarts daar staan ook erg veel verhalen van mensen die in deze kliniek zijn behandeld.
Een optie zou ook kunnen zijn om van tevoren te vragen bij de kaakchirug of hij lachgas kan gebruiken daar word je wat rustiger van (tenminste dat heb ik begrepen,, ben zelf namelijk een grote angsthaas)
ik hoop dat je er wat aan hebt..
Groet Poppeke
Re: Verstandkiezen, welke behandeling/verdoving ?
Als ik van jou was zou ik toch eerst even rondhoren of het onder volledige narcose kan. Hierbij kan ik je niet helpen want ik woon in België en hier gebeuren die operaties bijna standaard onder narcose voor wijsheidstanden!!
Laat je aub niet afschrikken door een infuusnaald!! Echt niet! k ben ook ooit gaan lopen voor een naald maar als je gewoon je hoofd wegdraait stelt het echt niks voor! Het doet zeker geen vreselijke pijn hoor en ik heb echt geen hoge pijngrens en ben altijd angstig voor naalden enzo en ik vond het echt enorm meevallen.
Je moet ook niet vergeten dat als je nog langer wacht de schade veel groter zal worden en dan gaan ze je nog veel meer moeten behandelen. Hak gewoon de knoop door, het valt allemaal best mee hoor!!!
Sterkte!!!
Harstikke goed van je dat je deze stap hebt genomen en je klinkt ook erg vastberaden om het door te zetten. Behalve tranen (die heel logisch zijn, laat ze ook gewoon komen, want het is gewoon een rotperiode waar je doorheen moet!), vind ik dat je jezelf ook een schouderklopje dat je dit toch hebt gedaan!
Behalve de Amaliaklilniek zijn er ook diverse 'gewone' ziekenhuizen waar je je onder narcose kunt laten behandelen. Kijk maar eens wat rond op het forum, want er zijn verschillende mensen die op die manier zijn behandeld.
Het ook al genoemde lachgas is een mogelijkheid. Dan maak je alles wel mee, maar je bent er iets 'luchtiger' onder.
Toch wil ik ook even een goed woordje doen voor het laten trekken zonder narcose of lachgas. Ik vond het namelijk reuze meevallen, terwijl het moeten laten trekken van verstandskiezen voor mij ooit ook een te grote stap was en ik daardoor een jaar of 5 niet meer bij de tandarts kwam. Toen ik dus weer ging, kwam ik bij een tandarts terecht die zelf de verstandskiezen trok en dat maakte voor mij de drempel al heel veel lager dan naar de kaakchirurg te moeten gaan. En toen het eenmaal gebeurde, bleek dat ik me veel, veel te bang had laten maken door allerlei horrorverhalen. Met alles wat ik mij in het hoofd had gehaald, was het in werkelijkheid eigenlijk een fluitje van een cent.
Trouwens, als je de tandarts bij wie je geweest bent geen prettige tandarts vindt, dan denk ik dat je op zoek moet gaan naar een andere tandarts. Eerste vereiste is gewoon dat je je bij een tandarts toch wel enigszins op je gemak moet voelen en hij geen grapjes over jouw rug maakt. Misschien kun jij of je vriendin eens rondvragen in de omgeving over welke tandarts wel aardig, rustig en vooral ook begripvol is. Ze zijn er echt, maar soms moet je even zoeken.
Heel veel sterkte toegewenst!
:smt006 Monique