bbbbbrrrr morgen ben ik aan de beurt!!

fijn om te lezen dat ik dus idd niet de enige ben met dit probleem.

ik ben 27 jaar en inmiddels al 11 jaar niet meer bij de tandarts geweest :( met alle gevolgen van dien helaas. mijn angst is onstaan bij de jeugdtandverzorging waar ik als klein kind al in een geluidsdichte kamer behandeld werd. ze hebben bij mij ooit aan de linkse kant een kies moeten trekken en na dat ze de verdoving hebben gegeven hebben ze er aan de rechste kant een kies uit getrokken. sinds die tijd is het erg bergafwaarts gegaan met me en me ouders trokken me toch altijd maar naar die tandarts want ik had niet zo heel veel in te brengen. ben voor 12 jaar terug behandelt in het catharina ziekenhuis in eindhoven. daar ben ik onder algehele narcose gegaan en hebben ze me gebit zo gerenoveerd. maar daar heb ik ook een hoop angst aan over gehouden want op het momen t dat ik onder narcose moest kregen ze me niet plat ik verzette me zo hevig dat ik een toedining heb gekregen waar je een koe mee plat kunt spuiten meer mochten ze me niet geven. uiteindelijk ben ik wel onder zeil gegaan en hebben ze me daar kunnen helpen maar de 2 weken daarna kan ik me niet meer herrineren door die narcose. vanaf die tijd heb ik gezegt ik ga nooi maar dan ook nooit meer naar een tandarts. nou dat is me niet gelukt ik loop al ruim 3 jaar met dag in dag uit met tandpijn de ene keer wat minder als de andere keer, waarvan nu een jaar met waarschijnlijk aan allebei de kanten aan me ondergebit een abces denk ik. ik woon al ruim 4 jaar samen en mijn vriend weet dat ik niet naar een tandarts ga maar zelfs die heeft niks in de gaten gehad, als ik pijn had dan meldde ik me ziek van t werk en zei dat ik griep had. tegen mijn baas tegen mijn vriend tegen mij ouders tegen iedereen heb ik dit kunnen verzwijgen. maar nu 2 maanden geleden kreeg ik een gesprek op hetw erk waar uit bleek dat ze dachten dat er iets met me was ik was afgevallen(dat kan kloppen met veel pijn eet je niet veel) ik functioneerde niet goed meer en ze wilde weten wat er met me aan de hand was. toen heb ik t op een huilen gezet zo erg dat ik er niet meer mee uit kon scheiden, want ik had immers een groot geheim bij me. ik heb alles opgebiecht en me baas was blij dat ik de eerst estap had gezet om er over te praten. meteen darna ben ik naar mijn ouders gegaan en heb ze alles verteld iclusief mijn broer en vriend. mijn broer werd kwaad op me en zei dat als ik niet naar de huisarts zou gaan om te praten dat ie me dan aan me haren mee zou sleuren. net dat kleine beetje wat ik nodig had, want de volgende morgen ben ik met mijn moeder bij de huisarts geweest die heeft me een verwijzing voor het raboudziekenhuis gegeven voor de angsttandarts. mijn moeder gebeld en ik kreeg binnen een week een pak papieren binnen\die ik in moest vullen weer op gestuurd en na weer een week kreeg ik de bevesteging dat ze me in zouden schrijven maar dat t nog wel een half jaar kon duren dat ik een oproep zou krijgen ppppffff ik blij mar helaas, binnen 2 weken werd ik gebeld ik kon in novenmber al aan de beurt zijn. nee dit heb ik geweigert want ik wilde zo kwaad als mogelijk toch nog van de feestdagen kunnen genieten die paar weken maakten mij nu ook niks meer uit en zo kon ik aan t idee wennen dat het er nu eindelijk toch van zou gaan komen. heb toen afgesproken dat ik na het nieuwe jaar wel wilde en nu komt t, ik kan op 10 januari 2006 om 10 voor 3 daar terecht! bbbbrrrrr morgen dus al. ik moet er nu echt naog niet aan denken t zweet breekt me al uit, maar ik ga hoe dan ook. ik ben nu al zo ver. gelukkig is het een intake gesprek en maken ze alleen nog maar foto's maar goed t idee om na 11 jaar voor t eerst weer met zo iemand in aaraking te komen bbbrrr. ik las net bij iemand ik ben 28 jaar en bang als een kind van 8, nou ik weet er alles van zo voel ik me nu dus ook, toch ook ergens een beetje dat schaamtegevoel, maar goed ik ben nu al zo ver dus ik ga dit doorzetten. ik weet alleen nog niet hoe. nou ik ben me verhaal kwijt,ik hoop dat als er mensen zijn die dit lezen dat jullie morgen aan me willen denken. groetjes en ik laat nog wat van me horen doei doei