Tja... waar te beginnen.
Hier het zoveelste verhaal van angst voor de tandarts. Na een tijdje hier rond gelezen te hebben eindelijk de moed gevonden om mee te praten op een tandarts forum. Dit vond ik zelf al een hele stap hahaha.
Ik zal me even voorstellen samen met mijn angst. Ik ben nu 24 jaar en 6 jaar niet naar de tandarts geweest, de tijd dat ik wel ging was door invloed van mijn ouders. Mijn tandarts was/is een beul die niet zo nauw kijkt en gewoon aan het slopen gaat zonder te kijken naar de rest. Ik word helemaal griezelig van als hij met dat punnik haakje aan de gang gaat brrr Nadat het een aantal keren mis is gegaan met gaatjes, verdoving en tandsteen heb ik mijn enorme panische angst ontwikkeld. De tandarts heeft tweemaal door mn wang gestoken met een verdovings spuit, en ik denk dat ik vanaf dat moment mijn angst heb gekregen.
Helaas kreeg ik een paar maanden terug gruwelijke pijn aan een verstandskies maar het ging weer gedeeltelijk over gelukkig. Maar doordat ik me zo schaamde heb ik nooit de tandarts gebeld om het op te lossen voor het erger werd. Vorige week kwam het weer in alle hevigheid terug en na een weekend zwaar afzien en flauwvallen van de pijn heeft mijn man afgelopen maandag helaas een afspraak moeten maken bij de oude beul omdat ik me nergens anders had ingeschreven. Met lood in mn schoenen en panische angst in de rest van mn lijf heeft mijn man me de auto ingesleurd. Na een tijdje ijsberen voor de praktijk, aan het handje toch naar binnen. Gelukkig een vriendelijke assistente maar toen de deur openging zag ik daar mijn grote vriend zitten en barste prompt in tranen uit. Vond hij maar vreemd en kreeg meteen een preek over waarom ik zolang niet geweest was. "je hebt nu de keus of je eigen tanden of een gebit" zo daar kon ik het mee doen. Daarmee begon het drama kies trekken, eerst de verdoving die nu gelukkig op de juiste plek belandde en dan het wachten tot het werkte pfff was bijna weer buiten. En weer terug naar binnen voor het trekken duurde een tijdje voor hij er uit was en na het nodige wringen en breken was ik verlost daarna werd ik zonder enige uitleg buiten geschopt. Daar sta je dan al kwijlend buiten. Weer een reden om je angst vast te houden!!!
Maar mijn man heeft nu zo op me ingepraat dat ik in zie dat het zo niet verder kan. Ik wil niet lijden onder mijn eigen angst en dat doe ik nu wel. Ik heb al maanden rond gekeken naar een kliniek waar ze je helpen onder narcose. Ik weet niet of ik de naam mag noemen dus ik noem de plaats maar :) uiteindelijk ben ik uitgekomen in Kerkrade en dat spreekt me wel erg aan. Dus manlief mag weer in de telefoon klimmen om een afspraak te maken. Ik ben nu alweer bang voor wat er komen gaat maar nu wil ik gewoon echt doorzetten. Daarom vind ik het zo fijn om mijn verhaal hier neer te zetten zonder te worden veroordeeld.
Alvast bedankt voor de evt moeite van het doorlezen van het zoveelste verhaal.
Groetjes Sandra
Hier het zoveelste verhaal van angst voor de tandarts. Na een tijdje hier rond gelezen te hebben eindelijk de moed gevonden om mee te praten op een tandarts forum. Dit vond ik zelf al een hele stap hahaha.
Ik zal me even voorstellen samen met mijn angst. Ik ben nu 24 jaar en 6 jaar niet naar de tandarts geweest, de tijd dat ik wel ging was door invloed van mijn ouders. Mijn tandarts was/is een beul die niet zo nauw kijkt en gewoon aan het slopen gaat zonder te kijken naar de rest. Ik word helemaal griezelig van als hij met dat punnik haakje aan de gang gaat brrr Nadat het een aantal keren mis is gegaan met gaatjes, verdoving en tandsteen heb ik mijn enorme panische angst ontwikkeld. De tandarts heeft tweemaal door mn wang gestoken met een verdovings spuit, en ik denk dat ik vanaf dat moment mijn angst heb gekregen.
Helaas kreeg ik een paar maanden terug gruwelijke pijn aan een verstandskies maar het ging weer gedeeltelijk over gelukkig. Maar doordat ik me zo schaamde heb ik nooit de tandarts gebeld om het op te lossen voor het erger werd. Vorige week kwam het weer in alle hevigheid terug en na een weekend zwaar afzien en flauwvallen van de pijn heeft mijn man afgelopen maandag helaas een afspraak moeten maken bij de oude beul omdat ik me nergens anders had ingeschreven. Met lood in mn schoenen en panische angst in de rest van mn lijf heeft mijn man me de auto ingesleurd. Na een tijdje ijsberen voor de praktijk, aan het handje toch naar binnen. Gelukkig een vriendelijke assistente maar toen de deur openging zag ik daar mijn grote vriend zitten en barste prompt in tranen uit. Vond hij maar vreemd en kreeg meteen een preek over waarom ik zolang niet geweest was. "je hebt nu de keus of je eigen tanden of een gebit" zo daar kon ik het mee doen. Daarmee begon het drama kies trekken, eerst de verdoving die nu gelukkig op de juiste plek belandde en dan het wachten tot het werkte pfff was bijna weer buiten. En weer terug naar binnen voor het trekken duurde een tijdje voor hij er uit was en na het nodige wringen en breken was ik verlost daarna werd ik zonder enige uitleg buiten geschopt. Daar sta je dan al kwijlend buiten. Weer een reden om je angst vast te houden!!!
Maar mijn man heeft nu zo op me ingepraat dat ik in zie dat het zo niet verder kan. Ik wil niet lijden onder mijn eigen angst en dat doe ik nu wel. Ik heb al maanden rond gekeken naar een kliniek waar ze je helpen onder narcose. Ik weet niet of ik de naam mag noemen dus ik noem de plaats maar :) uiteindelijk ben ik uitgekomen in Kerkrade en dat spreekt me wel erg aan. Dus manlief mag weer in de telefoon klimmen om een afspraak te maken. Ik ben nu alweer bang voor wat er komen gaat maar nu wil ik gewoon echt doorzetten. Daarom vind ik het zo fijn om mijn verhaal hier neer te zetten zonder te worden veroordeeld.
Alvast bedankt voor de evt moeite van het doorlezen van het zoveelste verhaal.
Groetjes Sandra