Beste lotgenoten,
Evenals vele van jullie hier heb ik al jaren de tandarts niet meer bezocht. Om precies te zijn 5 jaar niet meer.
De reden weet ik zelf eigenlijk niet heel goed, ik had een vriendelijke tandarts die een kleine praktijk had. Toen hij 5 jaar terug verhuisde naar een grote kliniek is bij mij de angst om nog terug te komen ontstaan...Klinkt waarschijnlijk vreemd. Ik ben niet bang voor pijn of voor het geluid. Nu wel last van schaamte en angst voor wat er aangetroffen wordt.
Nu 5 jaar later heb ik 3 afgebrokkelde kiezen, wat bruine plekjes aan mijn voortanden en voor de rest valt het (hopelijk) wel mee.
In ieder geval, afgelopen donderdag was het raak. Pijn, enorme niet handelbare pijn in 1 van de afgebroken kiezen.
Kompres op m'n wang, mezelf vol paracetamol en ibuprofen gestopt maar het hielp niks. Ik had mijn vriend gebeld (die niks van mijn tandartsangst afwist) of hij langs wilde komen omdat ik hoofdpijn had. Hij kwam, steunde me goed, en het ging wat beter.
Toen ik die nacht alleen was hield ik het niet meer. Ik heb uren rondjes gelopen, kompres erop, kompres eraf, ibuprofen, koud water drinken, thee drinken..Niks hielp.
De dag erna keek ik in mijn mond en trof een enorme zwelling aan langs die tand, een abces. Binnen twee uur zwol mijn hele wang op en was de pijn het ergst. Ik hield het niet meer...Toen heb ik mijn vriend gebeld en gezegd wat ik al die 5 jaar al voor me hield. En het enige wat hij zei: bel de tandarts en ga, hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt...Klinkt zo simpel maar het pakken van de telefoon duurde een half uur (het ging overigens om de spoedtandarts, was vrijdagmiddag), het nummer heb ik steeds opnieuw in moeten toetsen en toen ik de assistent eenmaal aan de telefoon had moest ik m'n tranen bedwingen..Maar ze stelde me gerust en zei: helaas kan het niet eerder dan morgenmiddag maar je bent welkom.
Ongeveer 1,5 uur later sprong dat abces open, hele lading pus en bloed kwam eruit..Maar wat een opluchting, de druk was weg en daarmee 80% van de pijn verdwenen. Ik kon weer even lekker gaan slapen. Alsnog even naar de spoedtandarts gebeld en gevraagd wat ik daar nou mee moest doen. Advies was: even spoelen met zout water en verder niks aan doen. Ze drukte me nog wel op het hart dat ik echt die dag erna moest komen ook al was de pijn nu draaglijk.
Goed vanochtend werd ik wakker, ik voelde me nog wel rustig. Maar naarmate het dichter bij 15 uur werd kwamen de zenuwen. Trillen, huilen alles door elkaar. Mijn vriend ging gelukkig mee, we werden heel vriendelijk ontvangen en mijn angst was bekend bij ze.
De dienstdoende tandarts was echt heel fijn. Eerlijk, oprecht, grappig en vooral begripvol. Gewoon een goedlachse man die alles netjes uitlegde, foto maakte en ging bespreken wat er moest gebeuren.
Conclusie: de kies die ontstoken was moest eruit. Ok, wat moet dat moet..Voelde als een opluchting.. Over de rest zei hij na even vlug gekeken te hebben: 2 zenuwbehandelingen en die andere gebroken kiezen zijn nog goed te redden..Je moet hier alleen geen half jaar meer mee wachten..
Na verdoofd te zijn (1 prik was genoeg) en de uitleg te hebben gehad hebben ze m'n kies getrokken. Hij brak af dus het onderste deel moest nog in tweeën worden geboord. al met al heb ik 20 minuten binnen gezeten denk ik. Appeltje eitje denk ik nu.
Ik heb besloten dat ik bij deze beste man blijf gaan (ik ben inmiddels denk ik uitgeschreven bij mijn vorige tandarts). Ik kan niet wachten om dinsdag te bellen voor een afspraak en alles te gaan laten opknappen. :lol:
Mensen die dit ook als angst hebben, geloof me, die pijn die ik heb gevoeld dat wil je echt nooit van je leven meemaken. Ik weet dat het makkelijk klinkt maar het is zo. Ik ben nu trots dat ik het heb gedaan.
Ik hoop dat er meer mensen zijn die het gewoon gaan doen en door het lezen van al deze verhalen hier op het forum de kracht krijgen om het te doen..Het heeft mij in ieder geval geholpen!
Succes!!
Evenals vele van jullie hier heb ik al jaren de tandarts niet meer bezocht. Om precies te zijn 5 jaar niet meer.
De reden weet ik zelf eigenlijk niet heel goed, ik had een vriendelijke tandarts die een kleine praktijk had. Toen hij 5 jaar terug verhuisde naar een grote kliniek is bij mij de angst om nog terug te komen ontstaan...Klinkt waarschijnlijk vreemd. Ik ben niet bang voor pijn of voor het geluid. Nu wel last van schaamte en angst voor wat er aangetroffen wordt.
Nu 5 jaar later heb ik 3 afgebrokkelde kiezen, wat bruine plekjes aan mijn voortanden en voor de rest valt het (hopelijk) wel mee.
In ieder geval, afgelopen donderdag was het raak. Pijn, enorme niet handelbare pijn in 1 van de afgebroken kiezen.
Kompres op m'n wang, mezelf vol paracetamol en ibuprofen gestopt maar het hielp niks. Ik had mijn vriend gebeld (die niks van mijn tandartsangst afwist) of hij langs wilde komen omdat ik hoofdpijn had. Hij kwam, steunde me goed, en het ging wat beter.
Toen ik die nacht alleen was hield ik het niet meer. Ik heb uren rondjes gelopen, kompres erop, kompres eraf, ibuprofen, koud water drinken, thee drinken..Niks hielp.
De dag erna keek ik in mijn mond en trof een enorme zwelling aan langs die tand, een abces. Binnen twee uur zwol mijn hele wang op en was de pijn het ergst. Ik hield het niet meer...Toen heb ik mijn vriend gebeld en gezegd wat ik al die 5 jaar al voor me hield. En het enige wat hij zei: bel de tandarts en ga, hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt...Klinkt zo simpel maar het pakken van de telefoon duurde een half uur (het ging overigens om de spoedtandarts, was vrijdagmiddag), het nummer heb ik steeds opnieuw in moeten toetsen en toen ik de assistent eenmaal aan de telefoon had moest ik m'n tranen bedwingen..Maar ze stelde me gerust en zei: helaas kan het niet eerder dan morgenmiddag maar je bent welkom.
Ongeveer 1,5 uur later sprong dat abces open, hele lading pus en bloed kwam eruit..Maar wat een opluchting, de druk was weg en daarmee 80% van de pijn verdwenen. Ik kon weer even lekker gaan slapen. Alsnog even naar de spoedtandarts gebeld en gevraagd wat ik daar nou mee moest doen. Advies was: even spoelen met zout water en verder niks aan doen. Ze drukte me nog wel op het hart dat ik echt die dag erna moest komen ook al was de pijn nu draaglijk.
Goed vanochtend werd ik wakker, ik voelde me nog wel rustig. Maar naarmate het dichter bij 15 uur werd kwamen de zenuwen. Trillen, huilen alles door elkaar. Mijn vriend ging gelukkig mee, we werden heel vriendelijk ontvangen en mijn angst was bekend bij ze.
De dienstdoende tandarts was echt heel fijn. Eerlijk, oprecht, grappig en vooral begripvol. Gewoon een goedlachse man die alles netjes uitlegde, foto maakte en ging bespreken wat er moest gebeuren.
Conclusie: de kies die ontstoken was moest eruit. Ok, wat moet dat moet..Voelde als een opluchting.. Over de rest zei hij na even vlug gekeken te hebben: 2 zenuwbehandelingen en die andere gebroken kiezen zijn nog goed te redden..Je moet hier alleen geen half jaar meer mee wachten..
Na verdoofd te zijn (1 prik was genoeg) en de uitleg te hebben gehad hebben ze m'n kies getrokken. Hij brak af dus het onderste deel moest nog in tweeën worden geboord. al met al heb ik 20 minuten binnen gezeten denk ik. Appeltje eitje denk ik nu.
Ik heb besloten dat ik bij deze beste man blijf gaan (ik ben inmiddels denk ik uitgeschreven bij mijn vorige tandarts). Ik kan niet wachten om dinsdag te bellen voor een afspraak en alles te gaan laten opknappen. :lol:
Mensen die dit ook als angst hebben, geloof me, die pijn die ik heb gevoeld dat wil je echt nooit van je leven meemaken. Ik weet dat het makkelijk klinkt maar het is zo. Ik ben nu trots dat ik het heb gedaan.
Ik hoop dat er meer mensen zijn die het gewoon gaan doen en door het lezen van al deze verhalen hier op het forum de kracht krijgen om het te doen..Het heeft mij in ieder geval geholpen!
Succes!!