Ook bang

Ook ik volg dit forum al een tijdje.
Ik zie mensen op dit forum met succes naar de tandarts gaan en super gelukkig zijn met hun stap. Ik vind dit echt onzettend knap maar betwijfel of ik ooit zo ver zou komen :(
Wel vond ik het een keer tijd om in ieder geval mijn verhaal te delen.
Dus ja hier komt ie dan

Altijd ging ik netjes ieder half jaar naar de tandarts samen ouders en broer. Ik was de poetser mijn broer absoluut niet. Toch was het zo dat ik altijd de pineut was (jup gaatjes, gaatjes en nog eens gaatjes) en hij niet.
Mijn vader (een niet te leuke man voor een kind) ond het dan ook nog eens nodig om na het bezoek aan de tandarts extra te straffen :(
Nadat ik op mijzelf ben gaan wonen zijn de regelematige bezoeken telkens uitgesteld (uiteindelijk afstel)
Na zeker 5 jaar niet geweest te zijn vond mijn vriend het nodig om stappen te ondernemen en zijn we samen een traject gestart bij een narcose tandarts. Deze heeft alle schade hersteld en ik was dolgelukkig tot...
Na drie weken de pijn in mijn mond onhoudelijk werd. Huilen, schreeuwen niet meer weten wat je moet met de pijn. Parcetamol, ibuprofen alles voor handen werd ingenomen maar geen verlichting. (was ik maar nooit gegaan dacht ik)
Maar ja de tandarts die dienst heeft in mijn woonplaats geen optie dus wachten...
Volgende ochtend contact opgenomen met de betreffende "narcose tandarts"
Antibiotica kuur gekregen en snel een afspraak gemaakt voor een tweede behandeling.
Ik kon redelijk snel terecht en was hier erg blij mee.
Op dag van afspraak de 3 uur durende reis gemaakt en bij aankomst bleek ik even te moeten wachten. Even dus... Niet dus, dat even werd ruim twee en een half uur!!! Zonder te weten waarom of hoe lang het nog zou duren. (Er zal vast een goede rede geweest!)
Twee en een half uur van overgeven, koud zweer, ruzie maken met mijn partner en doodsangsten.
Mijn man heeft me met geweld tegen moeten houden zodat ik niet naar huis zou gaan.
Wederom behandeld maar zoals jullie vast begrijpen niet echt op een positieve manier.
Dus ja uitnodiging voor controle... niet gaan...uistel... afstel... PIJN
Jup weer pijn en verloren vullingen :-?
Wat nu?
Terug naar de narcose tandarts?
Gewone tandarts?
Uiteindelijk tot de beslissing gekomen om naar een narcose tandarts dichter bij huis te gaan. (half uur tegenover 3 uur scheelt een hoop angst)
Vriendelijk en goed geholpen. Wederom succesvol een renovatie ondergaan. En zelf een keer op controle geweest. Totdat... Tja... Krentenbol, DAGGGGG kies. Auw. En dan.
Ik kwam hard op aarde en kwam erachter dat de angst nooit weg is geweest. Leuk zo'n complete renovatie onder narcose maar wat als je dus problemen hebt met 1 kies. Voor 1 kies onder narcose?
Al piekerend verstreken dagen, weken, maanden. Kies was inmiddels geen probleem meer (deed geen pijn meer) Maar durfde ook niet meer naar de controles (door die kies)
Weer een aantal jaar later. Jup kies inmiddels niet meer te redden, een paar vullingen verloren en een paar gaten rijker.
Wederom met het schaamrood op mijn kaken terug.
Weer alles laten renoveren, weer blij.
Zelf twee maal op controle geweest en trots als een pauw de praktijk uitgelopen want, IK HAD NIKS!!!!!
En toen...
Stierf mijn moeder :'(
Op de dag van sterven had ik gemoeten. Dat ging hem niet worden dat zal een ieder snappen.
Maar ook niet daarna een afspraak maken en gaan. Nee tuurlijk niet. Het ging toch goed en ja de telefoon pakken. Eng!!!
Vanaf de sterfdag van mijn moeder tot nu dus niet meer geweest. En nu. Weer een kies waar de vulling allang is uitgevallen. Een ander kies waar de vulling los inzit een behoorlijk gat aan de andere kant en dan de schade waarvan in niet weet dat ie er is.
Ook ben ik er inmiddels achter dat de narcose tandarts een leuke oplossing is voor grote renovaties maar dat dat (bij mij) de angst niet wegneemt.
Op een geven moment de beslissing genomen (na een paar goede consulten) naar de huisarts te gaan. Afspraak gemaakt (oh wat was ik trots) naar binnen en...
ANDERE HUISARTS!!!!
Ik had dus blijkbaar de broef niet gekregen waarin stond dat mijn huisarts net twee weken voor mijn bezoek gestopt was. Ik klapte volledig dicht en ben met een smoesje weggegaan.
Daar ging optie huisarts. En nu?
Tja ik weet het niet meer. Bespreekbaar met mijn man is het allang niet meer (te veel ruzie en hij neemt het ook niet nauw met de controles, misschien ook angst)
En voel me hierin ook behoorlijk alleen. Alleen het lezen van dit forum geeft me het gevoel dat ik hierin niet alleen sta.

Waarom nu mijn verhaal?
De angst geheerst inmiddels zo'n groot deel van mijn leven en dit wil ik niet meer. Ook ik wil met een glimlach over straat en niet constant mijn mond moeten verbergen. Pijn heb ik (nog) niet. Maar ga geen nacht slapen waarin ik niet bang ben zonder pijn wakker te worden. Ook zou ik heel graag familie in de VS willen bezoeken. Maar in een vliegtuig stappen doe ik niet. Wat als ik pijn krijg in het vliegtuig, of in de VS?
Oplossing weet ik niet maar ik weet wel dat het eindelijk een keer oplucht om mijn verhaal van me af te schrijven.

Misschien is er dan toch nog hoop.