Zo, ook ik schaar me in het rijtje mensen die bang is voor de tandarts, hoewel, op een gegeven moment werd het meer angst voor alles er omheen, schaamte, kosten dan echt angst voor de tandarts.
Hoe dan ook, 18 jaar geleden was mijn laatste bezoek. Ik had toen al erg veel problemen met mijn ondergebit tegen het tandvlees aan en lag te trillen in de stoel van de tandarts. Na een kwartiertje gaf hij het op en zei dat ik zo angstig was dat jij me niet kon helpen en verwees me door naar de Stichting Bijzondere Tandheelkunde aan het ACTA Amsterdam.
Toendertijd studeerde ik in Amsterdam dus dat had heel eenvoudig kunnen zijn. Helaas zijn de formulieren nooit ingevuld en ben ik nooit meer bij een tandarts naar binnen gegaan.
Een paar jaar later ontstond er een gaatje in de laatste verstandskies die ik nog had. Ik probeerde het nog bij te houden maar door de jaren heen brokkelde deze toch steeds verder af. Ook het ondergebit werd slechter. Roken en veel suikergebruik maakten het allemaal ook niet beter en de angst, danwel schaamte, namen per jaar toe.
Zwarte plekken op mijn tanden, een verstandskies die steeds verder afbrokkelde en een ongelooflijke angst voor de geur die uit mijn mond moest komen maakte het erg moeilijk om nog gewoon te functioneren, 's ochtends stond ik al op met de gedachte dat het nooit meer goed zou komen.
Enkele jaren geleden besloten om toch maar voor een narcose behandeling te gaan, er kwamen alleen allerlei familie problemen tussendoor en daardoor ging dat ook weer op de lange baan. Er kwamen nog meer familie problemen en weer kon het niet.
Afgelopen maand was ik het zat. Ik was een half jaar gestopt met roken en ook voor het gebit werd het tijd om stappen te ondernemen. Na veel lezen hier toch maar weer op zoek gegaan naar een tandarts want ja, als ik het laat doen moet ik daarna toch ook terug kunnen voor controle. Een paar tandartsen gevonden die nog patienten aannamen en berichtjes achter gelaten. Er waren er twee die terugbelden en toen was duidelijk dat ik één van die twee _niet_ moest hebben. Ik vond mijn issue toch wel dermate belangrijk dat ik daarin ook wel serieus in genomen wilde worden. De andere tandarts maakte een afspraak met me voor een intake, gelijk een week later.
De intake was super spannend. Wat zou er nog te redden zijn? Zou het een gebit worden beneden?
Nou: 7 gaatjes (grote), 1 extractie (de verstandskies was niet meer te redden) en gevorderde parodontitis.
Vandaag de eerste behandeling gehad, er zouden drie gaatjes gevuld worden worden (ondergebit tegen het tandvlees aan). Uiteindelijk werden het er vier en is het nu al super mooi geworden. Ja het was spannend. De verdoving is het meest eng in eerste instantie maar viel uiteindelijk alles mee. Heerlijk zo'n tandarts die met je meedenkt, het je uitlegt en even met een zalfje verdooft voordat die spuit erin gaat. Tussendoor ook verteld wat er ging gebeuren en hoewel sommige dingen wel even gek voelen of eng zijn werd ik super goed begeleid en was ik aan het eind hartstikke rustig (sessie van anderhalf uur).
Ik weet dat ik er goed vanaf ben gekomen. Met mijn suiker intake, mijn rook en snoep gedrag had het na 18 jaar zonder tandarts veel, veel erger moeten zijn. Ik heb blijkbaar nog wel aardig gepoetst en de parodontitis daar zijn we ook op tijd bij. Volgende afspraak weer wat vullingen, daarna de extractie en daarna goed schoonmaken. Tegen de tijd dat ik klaar ben heb ik de TomTom niet meer nodig om er te komen en kan ik hopelijk weer lachen zonder te proberen mijn mond gesloten te houden.
Ik hoop dat iemand anders er nog wat aan heeft hoe met met mij gaat en is vergaan.
Hoe dan ook, 18 jaar geleden was mijn laatste bezoek. Ik had toen al erg veel problemen met mijn ondergebit tegen het tandvlees aan en lag te trillen in de stoel van de tandarts. Na een kwartiertje gaf hij het op en zei dat ik zo angstig was dat jij me niet kon helpen en verwees me door naar de Stichting Bijzondere Tandheelkunde aan het ACTA Amsterdam.
Toendertijd studeerde ik in Amsterdam dus dat had heel eenvoudig kunnen zijn. Helaas zijn de formulieren nooit ingevuld en ben ik nooit meer bij een tandarts naar binnen gegaan.
Een paar jaar later ontstond er een gaatje in de laatste verstandskies die ik nog had. Ik probeerde het nog bij te houden maar door de jaren heen brokkelde deze toch steeds verder af. Ook het ondergebit werd slechter. Roken en veel suikergebruik maakten het allemaal ook niet beter en de angst, danwel schaamte, namen per jaar toe.
Zwarte plekken op mijn tanden, een verstandskies die steeds verder afbrokkelde en een ongelooflijke angst voor de geur die uit mijn mond moest komen maakte het erg moeilijk om nog gewoon te functioneren, 's ochtends stond ik al op met de gedachte dat het nooit meer goed zou komen.
Enkele jaren geleden besloten om toch maar voor een narcose behandeling te gaan, er kwamen alleen allerlei familie problemen tussendoor en daardoor ging dat ook weer op de lange baan. Er kwamen nog meer familie problemen en weer kon het niet.
Afgelopen maand was ik het zat. Ik was een half jaar gestopt met roken en ook voor het gebit werd het tijd om stappen te ondernemen. Na veel lezen hier toch maar weer op zoek gegaan naar een tandarts want ja, als ik het laat doen moet ik daarna toch ook terug kunnen voor controle. Een paar tandartsen gevonden die nog patienten aannamen en berichtjes achter gelaten. Er waren er twee die terugbelden en toen was duidelijk dat ik één van die twee _niet_ moest hebben. Ik vond mijn issue toch wel dermate belangrijk dat ik daarin ook wel serieus in genomen wilde worden. De andere tandarts maakte een afspraak met me voor een intake, gelijk een week later.
De intake was super spannend. Wat zou er nog te redden zijn? Zou het een gebit worden beneden?
Nou: 7 gaatjes (grote), 1 extractie (de verstandskies was niet meer te redden) en gevorderde parodontitis.
Vandaag de eerste behandeling gehad, er zouden drie gaatjes gevuld worden worden (ondergebit tegen het tandvlees aan). Uiteindelijk werden het er vier en is het nu al super mooi geworden. Ja het was spannend. De verdoving is het meest eng in eerste instantie maar viel uiteindelijk alles mee. Heerlijk zo'n tandarts die met je meedenkt, het je uitlegt en even met een zalfje verdooft voordat die spuit erin gaat. Tussendoor ook verteld wat er ging gebeuren en hoewel sommige dingen wel even gek voelen of eng zijn werd ik super goed begeleid en was ik aan het eind hartstikke rustig (sessie van anderhalf uur).
Ik weet dat ik er goed vanaf ben gekomen. Met mijn suiker intake, mijn rook en snoep gedrag had het na 18 jaar zonder tandarts veel, veel erger moeten zijn. Ik heb blijkbaar nog wel aardig gepoetst en de parodontitis daar zijn we ook op tijd bij. Volgende afspraak weer wat vullingen, daarna de extractie en daarna goed schoonmaken. Tegen de tijd dat ik klaar ben heb ik de TomTom niet meer nodig om er te komen en kan ik hopelijk weer lachen zonder te proberen mijn mond gesloten te houden.
Ik hoop dat iemand anders er nog wat aan heeft hoe met met mij gaat en is vergaan.