Vaak lees ik het hier en in allerlei vormen en maten. Maar er wordt telkens weer Kerkrade aangeraden. Waarom? Daar doen ze blijkbaar behandelingen onder narcose. Iedereen die er is geweest lijkt geheel tevreden maar nou is mijn vraag..........
Hoe denk je de rest van je leven je gebit te blijven onderhouden? Steeds weer Narcose kan toch niet de bedoeling zijn. Dus wat doen jullie daarna?
Ik ben zeer benieuwd want ik hoor steeds behoud, behoud, behoud van eigen gebit, maar hoe staan de mensen met enorme angsten dan tegenover het meer rigoreus verwijderen van die slechte kiezen en tanden? Daarna kijken wat er over is en de tanden met een uitneembare tandvervanging weer cosmetisch op orde brengen. En natuurlijk de kauwfunctie op redelijk niveau brengen.
Dat maakt het onderhoud aansluitend erg overzichtelijk en m.i. dan ook beter te hebben als "angst"patient.
Let op, ik hoef geen discussie, ik wil graag je mening horen. Er is namelijk geen goed of fout, maar dan wel onderbouwen met een hoe en waarom graag
Hoe denk je de rest van je leven je gebit te blijven onderhouden? Steeds weer Narcose kan toch niet de bedoeling zijn. Dus wat doen jullie daarna?
Ik ben zeer benieuwd want ik hoor steeds behoud, behoud, behoud van eigen gebit, maar hoe staan de mensen met enorme angsten dan tegenover het meer rigoreus verwijderen van die slechte kiezen en tanden? Daarna kijken wat er over is en de tanden met een uitneembare tandvervanging weer cosmetisch op orde brengen. En natuurlijk de kauwfunctie op redelijk niveau brengen.
Dat maakt het onderhoud aansluitend erg overzichtelijk en m.i. dan ook beter te hebben als "angst"patient.
Let op, ik hoef geen discussie, ik wil graag je mening horen. Er is namelijk geen goed of fout, maar dan wel onderbouwen met een hoe en waarom graag
Ik kan nu alleen vanuit mezelf praten. Je kan natuurlijk niet altijd onder narcose geholpen worden. Maar als je, zoals ik. Al een hele tijd niet meer naar de tandarts bent geweest. Kun je er vergif op innemen dat er heel wat moet gebeuren.
Maar het begint bij de eerste controle. Er zal toch iemand in jou mond moeten kijken. Daar begint voor vele de angst. Want in die angst zit ook schaamte. Dat moet je eigenlijk als eerste overwinnen. De schaamte dat je al lang niet meer gegaan bent.
Dan komt de behandeling. Dat ligt eraan. Maar vaak moet er een hoop gebeuren. Dan kun je er voor kiezen of je onder algehele narcose gaat, of niet. In mijn geval, waar ik met weinig tandjes overbleef. Was de keuze makkelijk. Narcose.
Ja en dan komt de volgende fase. Want ook moet je over de schrik heen dat je zonder hulpmiddellen (narcose) de regelamtige controle doorzet. Want je moet wel elk half jaar terug. Met het gevaar, dat er geboort gaat worden. Of iets anders. Maar dan is het ook de bedoeling dat je een band gaat kweken met je tandarts. Ik ben daar zelf ook mee bezig. Proberen de tandarts anders te zien, dan de man die je pijn doet en moppert.
Daar heeft Kerkrade me toch wel bij geholpen. Angsten wegnemen dat gaat ook zo maar niet. Je moet er anders mee omgaan.
Angst voor de tandarts komt helaas nog steeds veelvuldig voor.
Volgens Ad de Jongh, de eerste hoogleraar die zich hiermee bezig houdt, gaan bijna 800.000 Nederlanders nooit naar de tandarts omdat ze niet durven.
Uit mijn ervaring weet ik dat de angst voor de behandeling bij mensen veel groter is dan de uiteindelijke angst die ze beleven wanneer de behandeling gedaan wordt.
Wanneer een tandarts de tijd neemt, rustig is en uitlegt wat hij/zij gaat doen, zijn veel angstige patienten al geholpen.
Ad de Jong heeft op onze site bij het deel over angst ook tips gegeven voor angstige patienten. Naast veranderingen in de houding van zowel de tandarts als de patient zijn er ook andere middelen om de behandeling te ondersteunen.
Kalmerende middelen als valium (premedicatie) kunnen een ondersteuning zijn. Net als lachgas is de patient dan niet onder (volledige) narcose maar maakt het allemaal van 'verder' weg mee waardoor de angst soms beter te controleren is.
Mocht de angst dermate groot zijn dat mensen er zich er niet toe kunnen zetten om naar de tandarts te gaan en ook vele jaren wegblijven dan zou een tandarts die met behulp van narcose werkt een uitkomst kunnen bieden.
Het gebit waar dan over het algemeen veel problemen mee zijn kan dan onder narcose worden gesaneerd.
Ik wil benadrukken dat na het saneren de patient moet proberen om zonder narcose de reguliere controles en kleine behandelingen te laten uitvoeren. Dit zou dan in eerste instantie nog ondersteund kunnen worden met o.a. premedicatie of lachgas.
Re: Angst angst angst
Je schrijft dat je steeds maar hoort over behoud van het eigen gebit, maar ik weet nog heel goed dat ik mijn gebit eigenlijk helemaal niet wilde houden! Het liefst had ik toen alles in 1x laten trekken en had ik de rest van m'n leven met een kunstgebit gedaan. Ik heb het nooit durven voorstellen aan de tandarts en ben nu ook blij dat ik voor (wat toen leek) de moeilijke weg heb gekozen. Nu wil ik er alles aan doen om m'n eigen tanden/kiezen te behouden (tot implantaat aan toe). Een gebit c.q. uitneembare tandvervanging is toch ook niet alles. Je schrijft al 'cosmetisch op orde brengen' en 'kauwfunctie op redelijk niveau brengen' Het gaat me vooral om het woordje redelijk... Want zeg nou zelf: het gaat toch in 1e plaats om de kauwfunctie?
En nee, dat het rigoureus verwijderen van kiezen en dan maar weer zien hoe je verder kan, is denk ik niet 'beter te hebben' als angstpatiënt! Zelfs ik, die nu toch al weer trouw 8 jaar naar de tandarts gaat en grotendeels over de angst heen is, heb er pas ongelooflijk tegenop gezien toen ik een kies moest laten trekken wegens een breuk in de wortel. Wat naar mijn idee het beste is voor een angstpatiënt: goede voorlichting, de patiënt zelf laten meebeslissen, benadrukken dat de patiënt kan aangeven tot hoever je als tandarts kunt gaan, de tijd nemen en langzaam opbouwen van de behandelingen. Begin met tandsteen verwijderen, dan een gaatje, dan een wkb, kroon en ergens achteraan komt dan de extractie. In de tijd die verstrijkt zal de patiënt in ieder geval al een beetje vertrouwen beginnen te krijgen; in zichzelf en in de tandarts.
Wat Madje ook al schrijft: er zit bij angstpatiënten ook een stuk schaamte, angst: 'wat zal de tandarts er wel niet van denken' (of nog erger: ervan zeggen!) Maar dat geldt vaak alleen voor de 1e controle. Althans, ik was het zelf meteen kwijt toen mijn tandarts zei dat hij het alles vond meevallen.
En wat de DT zegt: dat de angst van tevoren vaak groter is dan de angst tijdens de behandeling klopt helemaal. Vrijwel iedereen zegt toch altijd na afloop dat het alles is meegevallen? En toch de volgende keer weer zenuwachtig zijn, want op de een of andere manier zijn we dat 'goede' gevoel van na de laatste behandeling alweer vergeten...
:smt006 Monique
Ook wijzen we er mensen op dat Kerkrade ook met lokale verdoving of lachgas kan werken en dat hier voordelen aan zitten, minder gevaarlijk, goedkoper en het past inderdaad ook in een benadering waarmee de angst langzaamaan kan worden afgebouwd.
Dit afbouwen van de angst kan echter ook met de narcose. Er is geen enkele reden om, als er een keer narcose is gedaan, dat automatisch de volgende keer ook te doen. U merkte op dat mensen doorgaans heel tevreden zijn over de behandeling, voor velen is dat voor het eerst bij een tandarts. Dat biedt natuurlijk mogelijkheden.
Het is niet alleen de narcose die wat Kerkrade een goed adres maakt, het is ook de rest van de benadering zoals het verplichte aparte intakegesprek, de niet verwijtende benadering, de bereidheid met "moeilijke patienten" te werken.
Methoden die op het forum vaak zijn genoemd om de tandartsangst hanteerbaar te maken zijn: de problemen opschrijven, de ta dan niet telefonisch maar schriftelijk of per email benaderen, (een geschikt) iemand meenemen, premedicatie, walkman meenemen, ademhalingoefeningen, maar nog meer tips zijn aan de orde geweest.
Voor zover ik last heb van angsten in dit kader is het juist het verliezen van natuurlijke elementen, niet zozeer de behadneling. Ik ga dus compromisloos voor behoud.
Echter heb ik boven er inderdaad alles uit. Onder een partiele prothese. En vecht ik inmiddels om mijn paar tandjes die ik heb te behouden.
En dankzij Kerkrade snap ik ook waarom.
Na ruim 10 jaar niet geweest te zijn was er VEEL mis in mijn mond,
o.a. twee afgebroken voortanden. Een groot deel van mijn angst
is/was daardoor ook "blootgeven" van mijn probleem.
De wetenschap dat ze in Kerkrade gewend zijn met (wat ik dacht)
"hopeloze" gevallen te werken gaf mij rust; dan zouden
ze daar ook wel minder van mijn kerkhof schrikken...
Gelukkig bleek dat te kloppen.
Maar er moest wel veel gebeuren, ongeveer 20 elementen...
Als je onder narcose bent kunnen ze veel sneller doorwerken,
tenminste dat idee heb ik. Na de eerste keer was er al zo
verschrikkelijk veel gedaan dat ik niet nog 2 maar slechts
1 keer terug hoefde... En die wetenschap maakte de tweede
behandeling het spreekwoordelijke "eitje"...
Mijn gebit is goed nu; bruikbaar en toonbaar. Dat wil ik graag
zo houden, dus hou ik het nu ook bij, dat is wel anders geweest.
En controles en eventuele behandelingen? Daar heb ik al over
nagedacht; die laat ik daar doen, maar niet onder narcose,
als is het enkel maar vanwege de "logistiek"...
Mijn instelling is nu dat eventuele behandelingen veel minder
ingrijpend zullen zijn, dus minder pijnlijk en dus minder eng.
EN ik weet wat ik aan het team daar heb, want zij zijn bekend
met mijn geschiedenis nu.
Ik zeg NU iig dat ik het wel aandurf om daar te laten trekken
of boren ofzo met een "reguliere" verdoving, zolang ik de naald
maar niet hoef te voelen (en dat kan nu ook met voorverdoving).
Wel hou ik een slag om de arm, want misschien denk ik er
dan wel heel anders over, maar dan is er natuurlijk ook nog
de financiele stok achter de deur; narcose is duur...
Nu was het me elke eurocent waard, want zonder narcose was
wat er nu gedaan is me nooit gelukt.
Maar €300,- voor het trekken van 1 kies? Dan liever "wat pijn";
die heb ik immers de afgelopen jaren best vaak gehad, dus dat went.
Voor die €300 weet ik wel leukere doelen (zoals mijn classic)...
Groet,
JAN
Mijn probleem is niet de schaamte, of de angst voor tandarts zelf. Ik ben gewoon niet te verdoven. En trekken, wkb's of boren laat ik niet doen als ik alles moet voelen. De schrik zit er bij mij dus goed in.
Ik ben dus ook naar Kerkrade geweest. En ik besef dat mijn probleem niet is opgelost hiermee. Sinds de narcosegbehandeling ben ik 1x daar op controle geweest. Iets waartegen ik heel erg tegenop zag. Gelukkig werd er toen niks gevonden.
Ik weet niet wat ik moet doen als er weer een gaatje komt. Het is belachelijk om voor dat ene gaatje onder narcose te gaan. Dan wordt het wel een heel duur gaatje! Maar ik zou niet weten hoe het anders opgelost moet worden. Wat zou ik graag naar een normale tandarts gaan en met een gewone verdoving geholpen kunnen worden.
Verder denk ik niet dat ze me in Kerkrade willen helpen als het zover komt (en het komt zeker een keer zover). De tandarts die ik bij mijn controle gesproken heb zei dat hij me dan gewoon wilde helpen met een lokale verdoving. En daar doe ik dus niet aan mee. Misschien was het voor mij nou beter geweest om een gebit te krijgen om van alle ellende af te zijn. Maar ik ben daar nog te jong voor en mijn tanden waren er absoluut niet slecht genoeg voor. Bovendien lijkt het me vreselijk om elke avond je tanden in een glaasje te moeten stoppen.
Dat is nou precies waar de discussie over gaat. Na de narcose behandeling komt er een keer een moment, dan moet er iets gebeuren. Dan moet je een behandeling ondergaan. Dan mmoet je ook regelmatig onder controle blijven.
Ik heb zo'n schrik ik wil een kunstgebit is geen oplossing. Want de digitale tandarts heeft gewoon gelijk. Je spijsverteringskanaal begint nu eenmaal bij je mond. En kauwen, goed kauwen is de start van voedsel verteren.
Als jij je tanden s'nachts niet in een glaasje wilt zetten dan begint dat bij goed onderhoud en een regelmatige controle. Ook al heb je angst.
Het feit dat je niet te verdoven bent. Ja, het kan zijn dat je door ontstekingen moeilijker te verdoven bent. Maar ik denk dat het ook in je hoofd zit. Zeg 100 keer ik ben niet te verdoven en de 101ste keer heb je gelijk. Ik heb die angsten zelf ook. Maar echt de oplossing voor die angsten zitten in jou hoofd. Langzaam aan zul je er aan moeten wennen. Stapje voor stapje moet je je angsten zien te controleren.
Want je mag bang zijn. Alleen wij bangerikken laten ons leiden door angst.
Wat ik zelf doe tegen mijn angst. Het begint eigenlijk met weten wat de "vijand" doet. Dus ben ik nu veel aan het lezen over tandjes en tandjes en onderhoudt daaraan.
Goed ik heb er dan nog maar 7 over. Maar als daar aan geboord of gepulkt wordt, dan krijg ik ook schrik.
Van de week vroeg ik nog. Kun je kijken naar 1 van mijn tanden. Het is net of er een gaatje in het glazuur zit. Nu had ik een zeer jonge tandarts deze keer. En zonder erbij na te denken pakte hij z'n sonde (het haakje) en begint over mijn tand te krassen om te kijken wat het is. Ja daar kan ik nog steeds niet tegen. Maar die angst moet je wel onder ogen willen zien. Want anders blijft het aanmodderen in je mond. Dan was eigenlijk alles voor niks geweest.
HelpMe. Je zult het toch een keer moeten omdraaien in je hoofd. Vooral anders tegen de tandarts aankijken. Want anders wordt het verleden toch weer toekomst.
Ik zou er met je tandarts toch eens goed over praten.
Ik heb de topic "HelpMe-verdoving" genoemd.
Vanaf dit punt gaan we weer door met reacties op de vragen van Prondel.
:smt006 Monique
Wanneer er toch weer wat nodig blijkt te zijn, denk ik er hopelijk aan
mijn MP3-speler mee te nemen, dan hoor ik de boor enzo tenminste niet.
En zoals in een andere topic ook iemand zei: ogen dicht...
Met het aanleggen van het infuus voor de narcose heb ik ook niet
gekeken; ik kan absoluut niet tegen naalden, zelfs op TV niet...
Maar door niet te kijken en me "van mijn arm af te sluiten" was
het voor mij te doen, want die verdovende zalf (Emla(?)) was de
eerste keer een kliederboel geworden, dus dat werkte niet optimaal.
De tweede keer was het perfect, toen heb ik er ook echt niets
van gevoeld, maar wat toen ook scheelde was dat mijn chaufeuse
in de behandelkamer erbij was... Afleiding dus...
Hopelijk red ik het daarmee, maar zoals ik al zei; ik ben niet van
plan voor een "simpele" tand of kies onder narcose te gaan...
Maar ik ben nu zelf voor de directe manier.
Dus een gaatje ontdekt en moet er geboord worden.
Dan meteen. Niet weer een afspraak maken en wachten.
Nee, gaatje ontdekt dan maar vullen. Ik zou niet willen dat ik een week moet wachten. Wetende dat er geboort moet worden.
Wat ik wel een voordeel vindt. Ik heb nu een hele goede relatie met mijn tandarts. Als ik er kom maken we eigenlijk een hoop lol. Dat helpt mij heel veel. Dat is het probleem bij de tandarts. Je ligt met je mond open en een leuk gesprek wordt dan heel moeilijk.
Dat is dan het voordeel wat ik heb met een kunstgebit. Als daar wat aan gedaan moet worden kan ik nog wel met de tandarts praten.
Maar vooral dat gekras over de tandjes met die sonde vindt ik eng. Stel je voor er breekt wat af. En het geluid van de boor vindt ik eng. Laatst hoorde ik ook het geluid van de boor en deed mijn kies zeer. Alleen heb ik geen kiezen meer. Maar ik blijf dat voelen als ik die boor hoor.
Nee, boren blijft eng en zal altijd zo wel blijven. Alleen weet ik nu dat wat ik voel niet echt is.
Ja, dat zou ik ook het liefst willen, al zou het maar uit practische overwegingen zijn; het scheelt mee een tank benzine...
EN je zit je geen week (onnodig(?)) op te fokken...
:smt006 Monique
reactie op prondel
Iedere keer narcose lijkt mij ook niet al te verstandig. Maar als je de ingrijpenste ingreep onder narcose hebt ondergaan is de volgende stap misschien iets minder ingrijpend en kun je verder met gesprekken of lachgas of andere hulpmiddelen.
Voor mij was het een godsgeschenk dat ik de mogelijk had om het op deze mannier te kunnen en mogen doen. Daar komt dan nog eens bij dat ik het tandartsencentrum van Kerkrade een warm hart toedraag. Niet alleen omwille van het feit dat ze behandelingen mogelijk maken dmv narcose, maar ook omdat ze ongekent goed met angstige patienten kunnen omgaan. Ik heb ervaren dat het een geweldig team is.
Ik zal nooit (omwille van de gezondheid) mensen aansporen gelijk onder narcose te gaan, maar ontraden zal ik ze dat ook niet. Voor mij was dit echt DE goede weg om aan mijn angst te werken. De angst is natuurlijk niet weg, daar zit het veel te diep voor. Maar de gang naar de tandarts is nu geen halszaak meer. Het beheerst niet meer meerdere maanden van het jaar. Door deze (gouden) zet ben ik zelfs bereid om binnenkort nog andere ingrepen aan mijn lichaam te laten uitvoeren. Ingrepen die niets met een tandarts te maken hebben. En dit is mogelijk gemaakt door mijn angstverwerking waar het team van Kerkrade en de narcose behandeling de grootste drivers van zijn.
Angst is iets menselijks, maar soms is het niet meer beheersbaar, dan is het toch fantastisch dat er in Nederland bepaalde mogelijkheden zijn waar je gebruik van kunt maken...
Groetjes,
Held op sokken.