Vandaag is ons zoontje van 2,5 voor de tweede keer mee geweest naar de tandarts. We hebben hem verteld waar we naar toe gingen en wat er zou gebeuren. De tandarts begroette hem vriendelijk op zijn hurken met een hand, terwijl de deur van de behandelkamer open stond, maar op het moment dat zoontje een stap in de behandelkamer zette raakte hij volledig in paniek. Roepen en gillen, grote ogen, echt paniek. Het was een half jaar geleden dat we waren geweest en hij was toen ook al wel angstig, maar het leek dit keer nog vele malen erger. De assistent verwees hem naar de stoel in de hoek van de kamer, waar ik op ging zitten om hem op schoot te trekken, maar dat was niet de bedoeling. Zoontje moest zitten en mama niet. Ik vind het erg jammer dat ik daarin mee ben gegaan, want vanaf dat moment was er helemaal niets meer te bereiken met hem. Zoontje heeft buiten de behandelkamer op een stoel gezeten en kon zo naar binnen kijken. Papa die op de stoel lag en later mama. Hij heeft gezien dat papa en mama het niet erg vonden en geen pijn hadden, hij werd ook niet bang van de tandarts zelf, maar echt van de behandelkamer. Hoe hij deze angst ontwikkeld heeft? Geen idee. Maar hij wilde geen stap meer binnen zetten. De tandarts mocht buiten de behandelkamer wel even in zijn mondje kijken. Er werd verteld dat met deze leeftijd hij nog niet gedwongen hoeft te worden, maar dat hij de volgende keer geen keuze heeft. Ik begrijp het belang van goede mondzorg voor onze knul, maar juist gezien de extreme paniek ben ik bang dat met forceren in deze setting hij eerder een traumatische ervaring zal beleven dan dat het een stap vooruit is. Ik voel me dan ook niet helemaal prettig bij deze benadering en heb nu het gevoel dat ik er beter aan doe om eens verder te kijken naar een tandarts die beter bij ons aansluit (papa en mama zouden voor zichzelf een andere tandarts vanuit eigen ervaring ook geen onnodige zet vinden). Is er iemand die tips voor ons heeft? Belangrijkste voorwaarden zijn een respectvolle, motiverende benadering en ervaring met angstige kinderen. En graag in de buurt van Breda. Ik heb via de zoekfunctie wel een aantal praktijken gevonden, maar vind het belangrijk om nu verbetering te bereiken en kan maar weinig ervaringen vinden.
Re: Angstig zoontje van 2,5 in Breda
hmmmmm
2,5 is gewoon jong...Wat vaak werkt is gewoon juist geen druk, meenemen, juist in wachtkamer laten. Maak vaker wel dan niet mee dat als ze op deze manier een paar keer meegekomen zijn ze zelf de stoel in willen...
Druk of dwang werkt sowieso niet...
Hoe is zijn gebit, zover zelf te beoordelen? gaat poetsen goed, voeding goed ,mn mbt beperkt snoepen en suikergebruik/frisdranken en zo?
als dat allemaal goed onder controle is, loopt het denk ik zon vaart niet. Het ene kind is er eerder aan toe dan het andere, is gewoon zo.