Het is 5 jaar geleden dat ik ben doorgestuurd van mijn tandarts naar de kaakchirurg om al mijn verstandskiezen te laten trekken. Ik ben daarvoor naar het Erasmus MC te Rotterdam geweest. Eerst werden mijn linkerverstandskiezen getrokken en 6 weken later zou de andere kant getrokken worden. De kaakchirurg gaf aan dat het zo gebeurd zou zijn. Het begon zo:
Eerst werden er foto's gemaakt en toen werd ik plaatselijk verdoofd. Nog niks aan de hand. Voordat de verdoving eigenlijk ging werken was hij al bezig met boren. Ik gaf aan dat het echt pijn deed en kreeg weer een spuitje erbij.
Hij ging weer verder met boren. Opeens stopte hij en riep zijn ass. omdat hij dacht dat zijn boor was gebroken. Naar mijn weten heeft hij van alles gedaan om mijn linkeronderkies eruit te krijgen. Zagen, boren, trekken etc..... Wat in het begin ongeveer 5 minuten zou duren werd al gauw anderhalf uur!!!!!!!! Hij kreeg hem er niet uit en riep zijn chef? om hem te helpen. Die chef werd een beetje boos op hem want hij had niet goed naar mijn kies gekeken. Blijkbaar heeft een kies een soort van vlaggetje? of structuur? en op basis daarvan had hij moeten zien hoe te handelen. Die chef was 10 minuten bezig en hij had ze allebei eruit. Ik was trots op mezelf dat ze eruit waren, maar ik heb wel een week met een zeer pijnlijke kaak gelopen.
Nu was het de bedoeling dat ik 6 weken later de andere kant zou laten trekken. Je raad het al......... ik was al bang voor de tandarts en aangezien ik geen last meer ben ik nooit meer terug geweest.
In de jaren erna had ik weleens last van de rechterverstandskiezen, maar ik nam al gauw ibuprofen 600 in om de pijn te vergeten.
Nu 5 jaar later kreeg ik zoveel last dat ze er wel uit moesten. Ik werd weer doorverwezen naar de kaakchirurg. Ik kon al binnen 2 dagen terecht. Met lood in mijn schoenen ben ik er naar toe gegaan.
Ik ben eerlijk geweest tegen de kaakchirurg dat ik bang ben en ik heb hem verteld wat er allemaal gebeurd is in Rotterdam. Naar mijn gevoel had hij daar weinig begrip voor. Het enige wat ik hoorde was: Rotterdam is anders dan hier, maar hij kreeg ze wel inclusief verdoven binnen een half uur eruit.
Weer was ik trots op mezelf dat ik weer mijn angst had overwonnen!!!
Die avond begonnen de pijnen weer en mijn kaak werd dikker en dikker. 2 dagen later was het nog steeds erg dik en ook dikker geworden. Ik had geen pijn daar waar getrokken is maar echt in de zenuw of spier onder mijn kaak. Dat trok ook helemaal door naar mijn nek. Die dag heb ik een vriendin gebeld die tandartsass. is en die raadde aan om toch even contact op te nemen met de dienstdoende tandarts. Ik besloot nog 1 dag af te wachten.
De volgende morgen werd ik kermend van de pijn wakker en besloot mijn vrouw toch even te bellen met tandarts. Een paar uur later kon ik terecht. Eenmaal in de stoel gaf de tandarts aan dat ze dacht dat het een abces zou zijn. Dus weer verdoven en opensnijden. Zij gaf aan dat er niet zoveel troep uitkwam en dat ik de volgende dag contact op moest nemen met mijn eigen tandarts. Ik heb haar gevraagd of mijn eigen tandarts weer hetzelfde zou doen. Haar antwoord was: ik geloof het niet. Ik kreeg van de tandarts wel antibiotica (amoxicilline) mee. 3 kwartier later nadat de verdoving was uitgewerkt had ik zoveel pijn dat ik er helemaal gek van werd. Maar okay. De volgende dag bel ik mijn eigen tandarts op en die verwees mij weer naar de kaakchirurg.
Diezelfde dag (= vandaag) moest ik langskomen bij de kaakchirurg met de veronderstelling dat ik alleen moest uitleggen wat er van het weekend was gebeurd en wat ik mee heb gekregen. Helaas........ ik moest direct weer in de stoel liggen en werd weer verdoofd en werd weer opengesneden. Volgens de kaakchirurg had de tandarts niet diep genoeg gesneden. Na de verdoving had ik weer ontzettend veel pijn. Nu moet ik donderdag weer terugkomen, dus mijn angst is alleen maar toegenomen dan afgenomen!!!
Eerst werden er foto's gemaakt en toen werd ik plaatselijk verdoofd. Nog niks aan de hand. Voordat de verdoving eigenlijk ging werken was hij al bezig met boren. Ik gaf aan dat het echt pijn deed en kreeg weer een spuitje erbij.
Hij ging weer verder met boren. Opeens stopte hij en riep zijn ass. omdat hij dacht dat zijn boor was gebroken. Naar mijn weten heeft hij van alles gedaan om mijn linkeronderkies eruit te krijgen. Zagen, boren, trekken etc..... Wat in het begin ongeveer 5 minuten zou duren werd al gauw anderhalf uur!!!!!!!! Hij kreeg hem er niet uit en riep zijn chef? om hem te helpen. Die chef werd een beetje boos op hem want hij had niet goed naar mijn kies gekeken. Blijkbaar heeft een kies een soort van vlaggetje? of structuur? en op basis daarvan had hij moeten zien hoe te handelen. Die chef was 10 minuten bezig en hij had ze allebei eruit. Ik was trots op mezelf dat ze eruit waren, maar ik heb wel een week met een zeer pijnlijke kaak gelopen.
Nu was het de bedoeling dat ik 6 weken later de andere kant zou laten trekken. Je raad het al......... ik was al bang voor de tandarts en aangezien ik geen last meer ben ik nooit meer terug geweest.
In de jaren erna had ik weleens last van de rechterverstandskiezen, maar ik nam al gauw ibuprofen 600 in om de pijn te vergeten.
Nu 5 jaar later kreeg ik zoveel last dat ze er wel uit moesten. Ik werd weer doorverwezen naar de kaakchirurg. Ik kon al binnen 2 dagen terecht. Met lood in mijn schoenen ben ik er naar toe gegaan.
Ik ben eerlijk geweest tegen de kaakchirurg dat ik bang ben en ik heb hem verteld wat er allemaal gebeurd is in Rotterdam. Naar mijn gevoel had hij daar weinig begrip voor. Het enige wat ik hoorde was: Rotterdam is anders dan hier, maar hij kreeg ze wel inclusief verdoven binnen een half uur eruit.
Weer was ik trots op mezelf dat ik weer mijn angst had overwonnen!!!
Die avond begonnen de pijnen weer en mijn kaak werd dikker en dikker. 2 dagen later was het nog steeds erg dik en ook dikker geworden. Ik had geen pijn daar waar getrokken is maar echt in de zenuw of spier onder mijn kaak. Dat trok ook helemaal door naar mijn nek. Die dag heb ik een vriendin gebeld die tandartsass. is en die raadde aan om toch even contact op te nemen met de dienstdoende tandarts. Ik besloot nog 1 dag af te wachten.
De volgende morgen werd ik kermend van de pijn wakker en besloot mijn vrouw toch even te bellen met tandarts. Een paar uur later kon ik terecht. Eenmaal in de stoel gaf de tandarts aan dat ze dacht dat het een abces zou zijn. Dus weer verdoven en opensnijden. Zij gaf aan dat er niet zoveel troep uitkwam en dat ik de volgende dag contact op moest nemen met mijn eigen tandarts. Ik heb haar gevraagd of mijn eigen tandarts weer hetzelfde zou doen. Haar antwoord was: ik geloof het niet. Ik kreeg van de tandarts wel antibiotica (amoxicilline) mee. 3 kwartier later nadat de verdoving was uitgewerkt had ik zoveel pijn dat ik er helemaal gek van werd. Maar okay. De volgende dag bel ik mijn eigen tandarts op en die verwees mij weer naar de kaakchirurg.
Diezelfde dag (= vandaag) moest ik langskomen bij de kaakchirurg met de veronderstelling dat ik alleen moest uitleggen wat er van het weekend was gebeurd en wat ik mee heb gekregen. Helaas........ ik moest direct weer in de stoel liggen en werd weer verdoofd en werd weer opengesneden. Volgens de kaakchirurg had de tandarts niet diep genoeg gesneden. Na de verdoving had ik weer ontzettend veel pijn. Nu moet ik donderdag weer terugkomen, dus mijn angst is alleen maar toegenomen dan afgenomen!!!