Brief van een angstige patient aan zijn nieuwe tandarts

vergeet nickname boze patient; is iets uit een ver verleden!

Na jarenlange (extreme) angst voor de tandarts is dan nu toch het besef gekomen dat ik ikzelf ets moet doen aan mijn angst voordat het echt verkeerd gaat. Ik heb mijn angst nooit durven bespreken met mijn tandarts en ben in een negatieve angstspiraal terecht gekomen die van kwaad tot erger ging en in de toekomst echt een probleem kan worden. Ik wil graag van mijn angst af en heb besloten dat ik een nieuwe start wil maken bij een nieuwe tandarts die vanaf dag één op de hoogte zou moeten zijn van mijn 'probleem'. Ik heb afgelopen donderdag de moed verzameld om te bellen en kan maandag al terecht voor een eerste kennismaking/ afspraak. Aangezien ik het wel moeilijk/ eng vindt heb ik mijn verhaal voor de tandarts op papier gezet om te voorkomen dat ik iets vergeet, ook neem ik iemand mee om te voorkomen dat ik terugkrabbel. Hieronder staat het verhaal dat ik hem wil geven. Omdat het voor mij een hele stap is, en ik het wel erg moeilijk vindt wil ik iedereen graag vragen wat hij/ zij van deze brief vindt en ook de tandartsen op dit forum: hoe zou u reageren als een nieuwe patient u dit verhaal gaf. Alvast verschrikkelijk dank voor jullie hulp, het zal mij zeker helpen. Speciale dank voor forumdeelneemster Minique: mede door jouw mailtjes ruim 1,5 jaar terug ben ik zover gekomen!

Beste Tandarts,

Voordat u mijn tandarts en ik uw patiënt wordt zijn er een aantal dingen die ik aan kwijt wil. De reden dat ik dit op papier zet is dat ik zo volledig mogelijk wil zijn en niet wil dat ik dingen vergeet of niet goed vertel in de waan (stress) van het moment Ik wil graag dat u één ding weet wat mijn vorige tandarts(en) niet heeft(hebben) geweten: ik ben verschrikkelijk angstig voor de tandarts!

Waarom ben ik, na onze verhuizing, niet eerder naar een nieuwe tandarts gegaan:
Wij zijn in 2004 verhuisd en kort daarna is mijn vriendin overgestapt naar uw praktijk. Ik ben echter vooralsnog bij de oude tandarts gebleven; een overstap naar een nieuwe tandarts in onze nieuwe woonplaats bracht een aantal zaken met zich mee die (te) veel angst opriepen. De eerste is dat de nieuwe tandarts iets zou vinden dat de oude niet gezien heeft (andere apparatuur, kritischer ingesteld of wat dan ook) waardoor ik iets zou moeten ondergaan waar ik er tegenop zag. Het tweede is dat de nieuwe tandarts misschien niet kon leven met het werk dat (de) vorige tandarts(en) hadden geleverd en een aantal dingen opnieuw zouden moeten/ willen doen. De vorige tandarts was erg gemakkelijk en ging naar mijn idee niet snel tot een (vervelende) behandeling over. Daarnaast hoefde ik maar één keer per jaar te komen. Resultaat was dat ik bleef waar ik was en één keer per jaar met lood in de schoenen naar de tandarts ging in de hoop dat alles snel afgelopen was en alles weer in orde zou zijn. Met als resultaat dat de drempel telkens hoger werd. Ik houdt mezelf misschien wel een beetje voor de gek.

Waarom heb ik dan nu een afspraak gemaakt met een nieuwe tandarts:
Ondanks dat mijn angst mij er tot nu toe niet van weerhouden heeft om naar een controle te gaan of een (eenvoudige) procedure te ondergaan maak ik mij wel zorgen of ik dit in de toekomst nog vol kan houden; naar mate dit langer voortsleept des te groter mijn angst wordt. Ik heb mij altijd al afgevraagd of ik de moed zou hebben om verstandskiezen te laten trekken als dit nodig mocht blijken te zijn, maar deze angst breidt zich langzaam ook uit naar (mogelijke) gaatjes en in de toekomst misschien zelfs wel controles; puur omdat je nooit weet wat daar uit voort kan komen. Als dit door gaat, loopt het niet goed af. Ik heb mijn angst nooit besproken (durven bespreken) met andere tandartsen en ben eigenlijk in een negatieve spiraal terecht gekomen van toenemende angst. Pas toen ik mijn vriendin bekende wat de reden was dat ik nog bij onze oude tandarts kwam, kwam het besef dat ik in moest grijpen en heb mij voorgenomen het lot in eigen handen te nemen. Ik erken mijn angst, wil er graag iets aan doen en wil graag met een schone lei beginnen bij een nieuwe tandarts in mijn eigen woonplaats die vanaf het begin op de hoogte is van de problemen die spelen. Daarom is een relatief zorgeloze periode (tot de volgende controle in februari 2007) ingeruild voor een vrijwillige afspraak.

Waar ben ik bang voor:
Met name onzekerheid, begonnen (denk ik) rond de periode dat verstandskiezen aan de orde kwamen. Ik heb (denk ik) te veel vervelende verhalen gehoord en werd steeds banger dat ik aan de beurt zou komen. Dit is (tot nu toe) nooit het geval geweest waardoor ik nu meer dan tien jaar naar de tandarts ga met de angst: ‘gaat hij iets over verstandskiezen zeggen’. Helaas heef dit zich uitgebreidt naar alles wat met de tandarts te maken heeft. De laatste keer dat er een gaatje werd geconstateerd was regelrechte stress en erger, de tandarts maakte geen vervolgafspraak maar ging gelijk daadkrachtig te werk. Als gevolg van de stress en adrenaline was de verdoving niet voldoende waardoor het nog erger werd en de drempel voor de volgende keer nog een beetje hoger werd. Nogmaals, het is de onzekerheid (en onwetendheid) die parten speelt: wat wordt er geconstateerd, welke behandeling er misschien moet, wat ik kan verwachten, etc.
In de loop naar deze afspraak heb ik regelmatig aan mezelf getwijfeld, of ik niet voor mezelf kon beslissen dat ik met ingang van nu ophield met ‘aanstellen’ en gewoon naar een tandarts in de nieuwe woonplaats moest gaan zonder mijn verhaal te vertellen. Dit heb ik niet gedaan uit het besef dat als ik in wil grijpen, ik dit nu moet doen en ik er anders later spijt van ga krijgen dat ik niet heb doorgezet. Daarom heb ik ook iemand meegenomen om zeker te weten dat ik de boodschap ook overbreng en niet op het laatste moment terugkrabbel

Wat kunt u doen”
§ Puur het feit dat u hiervan op de hoogte bent helpt al, verlaagt voor mij een heleboel drempels en maakt het gemakkelijker zaken te bespreken; het feit dat mijn vorige tandarts(en) niet op de hoogte waren van mijn angst zorgde ervoor dat ik ook dingen niet durfde te bespreken die ik wel graag wilde bespreken. Ik besef natuurlijk dat dit ook mijn fout is.
§ Houdt er alstublieft rekening mee dat ik angstig ben, dat maakt het voor mij soms iets lastig
§ Geef in elk geval iets van controle, het is fijn als ik aan kan geven dat iets te snel gaat en even rustig wil worden
§ Vraag soms hoe ik me ergens bij voel, ik zal niet altijd het lef hebben om het zelf aan de orde te brengen
§ Laat geen eindjes open: zeg me duidelijk waar het op staat, of en waarom een bepaalde behandeling nodig is, hoe dat in zijn werk gaat en wat ik kan verwachten. De opmerking van mijn vorige tandarts: ‘we zullen wellicht ook ooit nog eens naar de verstandskiezen moeten kijken’ levert zoveel onzekerheden en spanningen op dat de drempel voor een volgend bezoek wel erg hoog wordt: zeg dan liever dat er iets moet gebeuren of zeg dat dat het (nog) niet aan de orde is.

Ik ben niet trots op mijn angst en ben er ook zeker niet blij mee. Aan de andere kant schaam ik me er ook niet voor, erken ik het en ben meer dan bereid om er alles aan te doen om hier vanaf te komen. Ik hoop dat u mij hierbij kan helpen.

Maandag ochtend is het zover, dan is het moment dat ik zelf de gang van zaken van de laaste jaren kan veranderen. Het zal niet gemakkelijk zijn, maar ik ga het wel doen!