Donderdag moet ik weer naar de tandarts en gaat hij voor het eerst even kijken met een spiegeltje en foto's maken.
Foto's maken heb ik wel eerder gehad, daar zie ik niet zo tegenop. WEL om die foto terug te zien! Dat komt vooral door vorig jaar, de 1e afspraak met de kaakchirurg, die denderde toen enorm over mijn grenzen heen.
Ik heb wel de vorige keer met de tandarts afgesproken dat ik nog niet in een keer wil weten wat er allemaal moet gebeuren. Dat kon hij goed begrijpen en hij zou dat niet doen. Hij zou wel vertellen wat hij ziet. Wat houdt dit in? Dat hij de codes noemt voor de assistente? Kan ik aangeven dat ik liever niet allerlei diagnoses hoor als hij de foto bekijkt?
Hadden jullie dit nou ook? De eerste controle na zo'n lange tijd dat dat zo eng is? Tuurlijk er zal heel wat moeten gebeuren maar ik ben al zo blij dat ik daar weer naar toe ga (!), die angst valt in het niet met de angst om mijn tanden die ik al zoveel jaren heb. Wel wil ik iets vragen aan hem. Op 1 tand (achterkant onder) heb ik iets hards zitten, volgens mij tandsteen maar ik durf er niet zo goed hard overheen te poetsen uit angst dat er dan wat afbreekt van mijn tand. Eerst had ik dat ook zitten op de tand ernaast, en daar brak toen een stukje van af onlangs.
Ik ben ook wel bang dat hij kwaad wordt vanwege de staat van mijn gebit ondanks dat het een superrustige en superaardige man is. Bang dat ik een kunstgebit moet (wat ik echt niet aankan nu). Hij heeft vorige keer wel gezegd dat hij nooit iets zal doen wat je niet wilt. Dat is wel een enorme opluchting.
Moet ik hem maar gewoon deze angsten vooraf vertellen voordat hij gaat kijken?
Nu 3 dagen van tevoren zit het weer de hele dag bij mijn hoofd. Bij de kaakchirurg was dat toen eerst een week van tevoren dus dit is weer winst. Ik hou mezelf maar voor dat ik daarna weer heel opgelucht ben.
Heeft iemand tips?
Ingrid
Foto's maken heb ik wel eerder gehad, daar zie ik niet zo tegenop. WEL om die foto terug te zien! Dat komt vooral door vorig jaar, de 1e afspraak met de kaakchirurg, die denderde toen enorm over mijn grenzen heen.
Ik heb wel de vorige keer met de tandarts afgesproken dat ik nog niet in een keer wil weten wat er allemaal moet gebeuren. Dat kon hij goed begrijpen en hij zou dat niet doen. Hij zou wel vertellen wat hij ziet. Wat houdt dit in? Dat hij de codes noemt voor de assistente? Kan ik aangeven dat ik liever niet allerlei diagnoses hoor als hij de foto bekijkt?
Hadden jullie dit nou ook? De eerste controle na zo'n lange tijd dat dat zo eng is? Tuurlijk er zal heel wat moeten gebeuren maar ik ben al zo blij dat ik daar weer naar toe ga (!), die angst valt in het niet met de angst om mijn tanden die ik al zoveel jaren heb. Wel wil ik iets vragen aan hem. Op 1 tand (achterkant onder) heb ik iets hards zitten, volgens mij tandsteen maar ik durf er niet zo goed hard overheen te poetsen uit angst dat er dan wat afbreekt van mijn tand. Eerst had ik dat ook zitten op de tand ernaast, en daar brak toen een stukje van af onlangs.
Ik ben ook wel bang dat hij kwaad wordt vanwege de staat van mijn gebit ondanks dat het een superrustige en superaardige man is. Bang dat ik een kunstgebit moet (wat ik echt niet aankan nu). Hij heeft vorige keer wel gezegd dat hij nooit iets zal doen wat je niet wilt. Dat is wel een enorme opluchting.
Moet ik hem maar gewoon deze angsten vooraf vertellen voordat hij gaat kijken?
Nu 3 dagen van tevoren zit het weer de hele dag bij mijn hoofd. Bij de kaakchirurg was dat toen eerst een week van tevoren dus dit is weer winst. Ik hou mezelf maar voor dat ik daarna weer heel opgelucht ben.
Heeft iemand tips?
Ingrid
Ik zou zeggen: vertel hem over je angsten! Vertel hem ook dat je er niet bij wilt zijn als hij de foto's beoordeelt en eventuele codes opleest voor de assistente, maar dat je het prettiger vindt als hij bijv. met een behandelplan voor de 1e echte behandeling komt en wat er na de 1e behandeling moet gebeuren, bespreken jullie dan aan het eind van de 1e echte behandeling bijv.
Het is mijn ervaring dat je snel te veel verzwijgt voor de tandarts (of althans: ik deed dat en heb nog steeds wel die neiging). Juist door over je angsten te vertellen, kan de tandarts erop anticiperen en je geruststellen. Je schrijft zelf ook al dat hij gezegd heeft dat hij nooit iets zou doen wat jij niet wilt, maar dan moet hij ook wel op de hoogte zijn van wat jij niet wilt!!!
Ik denk eerlijk gezegd dat je niet bang hoeft te zijn dat hij kwaad wordt om de toestand van je gebit. Ik denk juist dat hij het veel positiever zal inzien: dat je toch weer komt, ondanks je angst!
En ja, de 1e controle na een paar jaar niet te zijn geweest, vond ik ook ontzettend eng. Je weet gewoon niet waar je aan toe bent, hoeveel er te redden valt e.d. Ik herken wat ook je angst/schaamtegevoel 'wat zal de tandarts er wel niet van denken en hoe zal hij reageren?' Maar mijn tandarts vond het alleen maar in me 'te prijzen' (zijn zijn woorden) dat ik doorzette.
Tja en 3 dagen in je hoofd, vergeleken met een week... Bekijk het inderdaad maar positief: dat zijn toch weer 4 dagen minder.
Ingrid, ontzettend veel succes toegewenst, maar ik denk dat het met de tandarts die jij hebt gevonden best gaat lukken!!!
:smt006 Monique
dank je wel voor je adviezen!
Daar had ik nog niet eens aan gedacht, dat ik kon zeggen dat ik liever niet hoor als hij de codes noemt of als hij de foto bekijkt. Ik weet zelf wel dat ik dat niet wil weten (dan zou ik echt de codes gaan tellen... ik ken mezelf). Dat is een goed idee. Ik zou kunnen voorstellen af te spreken wat de eerste haalbare stap voor mij kan zijn voor een behandeling. En alleen voor DIE behandeling. Dat geeft nu al meer rust, weet je dat? De buitenste kiezen zijn vorig jaar getrokken en 1 tand die echt beschadigd was door de val. Vorig jaar na de operatie was ik zo blij dat ze die paar kiezen hadden getrokken (ze moesten er immers toch op den duur uit) ... dat ik in no-time weer hersteld was. Bij de operatie werd ook een plaatje in mijn kin geplaatst over de breuk en een hardnekkige ontsteking van een wondje verholpen. Door al die controles daarvoor al begon ik er een beetje aan te wennen dat hij ook even in mijn mond keek, een paar weken na de operatie heb ik zelfs hechtingen uit mijn mond laten verwijderen! Vond hij klasse (ik ook, haha). Er zat steeds wat meer tijd tussen, de laatste controles werd ik wat zelfverzekerder en kwam ik zonder huilbuien of paniek door... Daar heb ik dus wel goede hoop op, dat is het voordeel als je vaker gaat. En mijn ouders en broers/zus vertel ik nu ook wanneer ik de afspraak heb (meteen een extra stok achter de deur). Niet dat ik zou terugkrabbelen, dat nooit meer! Ik heb 9 jaar in een nachtmerrie geleefd.
En wat ik me min of meer beloofd heb: dat ik als mijn tanden weer gezonder worden, dat ik op den duur de lege plekken in mijn mond kan laten opvullen. (toen waren het 4 verstandskiezen, vorig jaar 4 en 1)
Ik probeer de tandarts alles over mijn angsten te vertellen, hoe geruststellend hij vorige keer al was... dat probeer ik me voor te houden dat hij dat nu ook kan.
Maar spanning is niks hoor, bah! En als je dan al een angststoornis hebt... Gelukkig moet ik al om 8.40
Ingrid
Ja die eerste controle na zoveel jaar. Die is behoorlijk eng. Wat zal de tandarts zeggen. Ik weet er alles van. Toen ik ging wist ik dat mijn gebit een zooi was. En het ergste. Ik moest dat aan de tandarts vertellen. Meneer, ik heb er een zooitje van gemaakt.
Ik kon gelukkig alles rustig vertellen tegen de goede man. Nou hij vroeg me. Laat maar eens zien dan. Dus ik mijn mond open. En heel eerlijk, ik schaamde me dood. Ja ik weet heel goed wat er dan door je heen moet gaan. Want dan laat je eigenlijk je diepste geheim zien. Zo voelde het voor mij.
Bang voor een kunstgebit. Ja dat had ik ook. Maar ik wist diep in mijn hart. Al voor ik ging. Dat dat zijn antwoord zou zijn. Ook dat heb ik gekregen. Boven heb ik een volledige prothese en onder een partiele prothese. Dus heb ik nu nog een paar tandjes over. Trouwens mijn verhaal kun je hier lezen.
Heb ik er spijt van. Nee, alles bij elkaar opgeteld niet. Ik schaam me ook niet voor mijn kunstgebit. Want het alternatief was veel erger.
Was mijn angst voor een kunstgebit terecht. Ibrilman, zoals alle angsten, nee. Ik heb me er veel te druk over gemaakt. Echt waar. Het is wennen. Maar nee, ik heb me echt veel te druk gemaakt.
En toch, voor die paar tandjes die ik heb. Maak ik me ook druk. Als ik weer naar de tandarts zal moeten. Want daar mag eigenlijk niks mee gebeuren. Ja, een mens zit gek in elkaar.
En dan die eerste controle. Ja daar moet je doorheen. Maar het zal best meevallen.
Onthoudt, jij bent nog altijd de baas. Geef duidelijk aan wat je wel en niet wilt. Maar luister ook naar zijn advies. En kijk hoe hij reageert op jou gebit.
De tandarts kwam me ophalen en zei: zullen we eerst maar weer even een gesprek hebben? En vroeg: waar wil je zitten? (op DE stoel of op een gewone stoel) Die keus was makkelijk.
Hij vroeg meteen hoe ik me voelde en of ik goed geslapen had. Hij heeft wat meer uitgelegd dat hij dit eerst doet om een vertrouwensbasis op te bouwen. De fundering ervan is gelegd, zei hij. De volgende stap is, dat volgende week donderdag ik weer daarheen moet (liefst elke week zei hij, des te eerder raak je over de angst heen) dat we bekijken of ik zover ben om in de stoel te gaan zitten en hem te laten kijken. Hij vertelt me dan wat ik zie. Ik heb gezegd dat ik dat heel eng vind want ik wil niet alles meteen weten. We hebben het daar volgende week nog over van tevoren en hij zal wel vertellen wat er gaande is in mijn mond, maar niet alles. Ik zei dat ik dan bijv. 1 ding wil weten en dat we dan per keer daarover een behandelplan opstellen. Hij benadrukte nogmaals: we doen het stap voor stap. En besloot zijn verhaal met: "En HIJ kijkt met ons mee!" Vond ik toch wel heel lief van hem.
Dus volgende week zal ik 2 stappen in een keer doen: in de stoel gaan zitten EN hem laten kijken...!
En ik heb ontdekt dat voor elke patient 20 minuten staat dus ik kan me altijd voorhouden dat ik na 20 minuten weer van de spanning af ben. Nu dus ook, alleen ben ik erg moe/suf van de Oxazepam. Het blijft spannend maar ik ga tenminste toch weer. En ik hoorde van anderen later in de wachtkamer dat het een heel lieve man is en wie er ook angstig is, dat hij echt heel goed dat kan begeleiden. Zo ook een vrouw die al 20 jaar niet meer geweest was.
Ingrid
Mijn complimenten. De eerste stap is gezet. Nu ga je gewoon stapje voor stapje verder. Je weet dat het moet. Maar er is dus geen haast.
Doe het op jou tempo.
Gaat hardstikke goed zo.
Succes.
Hartstikke goed van je! Weer een stapje verder!
Dit is weer een 'bewijs' dat deze tandarts echt goed met angstige patiënten kan omgaan. Je vertrouwen in hem zal toch weer een beetje sterker zijn geworden. Goed dat je hem over je angsten hebt verteld, je merkt nu dat hij er meteen op inspeelt: stap voor stap, dat is het sleutelwoord, waarbij jij iedere keer zal moeten aangeven hoe groot de stap kan zijn.
:smt006 Monique