Als kind ging ik fluitend naar de tandarts. Het boeide me echt niet, maar we hadden dan ook een geweldig fijne tandarts (Bart Klaassen, mocht iemand hem kennen ;)). Helaas besloot deze fijne tandarts na een lange tijd in Sliedrecht te hebben gewerkt, zijn werkzaamheden te verplaatsen naar het midden des lands. Er kwam een vervanger.
Door alle hectiek rondom de komst van een nieuwe tandarts, heb ik een jaar controle gemist. Toen ik er eindelijk aan toe kwam om kennis te gaan maken met de nieuwe tandarts, bleek er toch flink wat werk verricht te moeten worden. Maar erg klikken met dokter V. deed het niet.
Een van de behandelingen die ik moest ondergaan, was een wortelkanaalbehandeling. Dat liep bepaald niet lekker. Ik leed in die tijd aan emetofobie en werd voor de behandeling ongelofelijk ver achterover gelegd. En het duurde maar en duurde maar... ik probeerde aan te geven dat ik even pauze nodig had, maar daar werd erg bot op gereageerd. Ik was zo bang om misselijk te worden, lag daar al 3 kwartier ver achterover, proefde allerlei vieze smaken in mijn mond... er begon zich een angst te ontwikkelen.
In de weken en maanden daarna heb ik nog een aantal gaatjes moeten laten vullen en heb ik nog lang last gehad van de wkb. Tegen de tijd dat ik gesaneerd was, was het alweer bijna tijd voor de controle. Maar intussen was ik ontzettend bang geworden dankzij deze hork van een tandarts, die zich niets aantrok van mijn angst. Ik moest volgens hem maar leren om de controle uit handen te geven. Maar voor ik bij hem kwam, was dat nooit een probleem geweest!
Gelukkig voor mij verhuisde ik niet al te veel later naar Dordrecht, waar ik op zoek ging naar een nieuwe tandarts. Ik zocht en vond een praktijk die gespecialiseerd is in angstpatiënten. Ik heb er trillend als een riet in de stoel gelegen, bijna hyperventilerend. En daar werd ontzettend begripvol mee om gegaan. Ik kreeg tips om te ontspannen en er werd alle tijd genomen. Er werd pas echt "iets" gedaan als ik een beetje tot rust was gekomen. En ik mocht gerust ratelen over mijn angst, daar werd ook de tijd voor genomen.
Laatst merkte ik dat ik een stuk vulling miste. En voor het eerst in jaren schoot ik niet in de stress toen ik een afspraak maakte. Ook in de stoel lag ik veel rustiger dan voorheen. Het is nog niet helemaal over en ik weet niet of ik ooit weer fluitend naar de tandarts ga, maar de verlammende angst die ik had is bijna weg. En daar ben ik tandarts Vreugdenhil in Dordrecht heel dankbaar voor!
Door alle hectiek rondom de komst van een nieuwe tandarts, heb ik een jaar controle gemist. Toen ik er eindelijk aan toe kwam om kennis te gaan maken met de nieuwe tandarts, bleek er toch flink wat werk verricht te moeten worden. Maar erg klikken met dokter V. deed het niet.
Een van de behandelingen die ik moest ondergaan, was een wortelkanaalbehandeling. Dat liep bepaald niet lekker. Ik leed in die tijd aan emetofobie en werd voor de behandeling ongelofelijk ver achterover gelegd. En het duurde maar en duurde maar... ik probeerde aan te geven dat ik even pauze nodig had, maar daar werd erg bot op gereageerd. Ik was zo bang om misselijk te worden, lag daar al 3 kwartier ver achterover, proefde allerlei vieze smaken in mijn mond... er begon zich een angst te ontwikkelen.
In de weken en maanden daarna heb ik nog een aantal gaatjes moeten laten vullen en heb ik nog lang last gehad van de wkb. Tegen de tijd dat ik gesaneerd was, was het alweer bijna tijd voor de controle. Maar intussen was ik ontzettend bang geworden dankzij deze hork van een tandarts, die zich niets aantrok van mijn angst. Ik moest volgens hem maar leren om de controle uit handen te geven. Maar voor ik bij hem kwam, was dat nooit een probleem geweest!
Gelukkig voor mij verhuisde ik niet al te veel later naar Dordrecht, waar ik op zoek ging naar een nieuwe tandarts. Ik zocht en vond een praktijk die gespecialiseerd is in angstpatiënten. Ik heb er trillend als een riet in de stoel gelegen, bijna hyperventilerend. En daar werd ontzettend begripvol mee om gegaan. Ik kreeg tips om te ontspannen en er werd alle tijd genomen. Er werd pas echt "iets" gedaan als ik een beetje tot rust was gekomen. En ik mocht gerust ratelen over mijn angst, daar werd ook de tijd voor genomen.
Laatst merkte ik dat ik een stuk vulling miste. En voor het eerst in jaren schoot ik niet in de stress toen ik een afspraak maakte. Ook in de stoel lag ik veel rustiger dan voorheen. Het is nog niet helemaal over en ik weet niet of ik ooit weer fluitend naar de tandarts ga, maar de verlammende angst die ik had is bijna weg. En daar ben ik tandarts Vreugdenhil in Dordrecht heel dankbaar voor!
Re: Gaat steeds beter