Het is weer eens zover.
De laatste dagen word ik weer helemaal beheersd en geleefd door de angst voor de tandarts.
Zo kom ik natuurlijk niet verder. Ik ben er de laatste tijd wel veel mee bezig om een oplossing te zoeken en was net al heel blij om te lezen van De Drempel (bedankt!)
Hier ga ik zeker achteraan.
Dit is elke keer zo als ik probeer een stap verder te komen, dan val ik 3 stappen terug en wordt de angst weer heviger.
Wie heeft een tip voor mij wat ik nu kan doen? Want ik moet iets doen, dat weet ik.
Alvast bedankt.
Ingrid
De laatste dagen word ik weer helemaal beheersd en geleefd door de angst voor de tandarts.
Zo kom ik natuurlijk niet verder. Ik ben er de laatste tijd wel veel mee bezig om een oplossing te zoeken en was net al heel blij om te lezen van De Drempel (bedankt!)
Hier ga ik zeker achteraan.
Dit is elke keer zo als ik probeer een stap verder te komen, dan val ik 3 stappen terug en wordt de angst weer heviger.
Wie heeft een tip voor mij wat ik nu kan doen? Want ik moet iets doen, dat weet ik.
Alvast bedankt.
Ingrid
Als 1ste wil ik je zeggen dat het heel goed is dat je de berichtjes blijft plaatsen, ook op de momenten dat het juist niet zo goed met je gaat...
Tjaaa een tip, wat moet je als tip geven, ik denk dat dat niet gemakkelijk is voor een buitenstaander...
Er zijn zoveel vormen van angst, en er speelt (onbewust) meer dan alleen de angst voor de tandarts...
Probeer idd eens wat rond te neuzen op de site van "De Drempel" misschien helpt het ook in jou geval...
Opzich denk ik dat het juist wel goed is om veel met het onderwerp "Tandarts' bezig te zijn, maar de angst moet niet met jouw gevoel op de loop gaan, je moet hetzelff wel in de hand kunnen houden...
Ook het feit dat je een (of meer) stapjes terug valt is niet zo heel erg als je er maar sterker uitkomt weer daar draait het om...
Persoonlijk denk ik ook dat je niet te hard moet vechten tegen deze angst, en de dingen die steeds mislopen wat zorgt voor dit gevoel bij jou...
Geef eraan toe, accepteer dat het zo is, dat je soms terug valt in een iets wat mindere periode, ieder "gezond" mens heeft dat, heeft wel eens een dippie...
Het steeds blijven vechten put je alleen maar uit... die kracht kun je beter anders benutten...
Maar het is makkelijk praten vanaf mijn stoel he meissss...
Geef in ieder geval de moed en vechtlus die je hebt niet op...
Heel veel sterkte en alle liefsssss, dikke knuffffffffff
Carin
veel succes
Wat leuk om te lezen dat De Drempel positief wordt ontvangen! Ik kan het idd alleen maar aanmoedigen om de training te volgen. En tja...dat wat goed voor je is wil je vanzelf delen met anderen...doe er je voordeel mee.
Heel veel geluk gewenst
:smt006
En heb vervolgens mijn therapeut gemaild of hij dit ook wat vindt.
Het is alleen helaas niet in mijn woonplaats. Ik ga in elk geval contact met ze opnemen en dan zie ik wel.
Maar het lijkt me wel een goeie mogelijkheid.
Bedankt in elk geval.
Ingrid
Groetjes en sterkte, Jeroen
In het ziekenhuis heb je ook wel narcosebehandelingen maar de ellende is dat ik ook echt als de dood ben voor narcose! Vorig jaar moest ik geopereerd worden na een zeer ongelukkige val. Eerst zou het met rust overgaan maar de breuk in mijn kin ging niet vanzelf over, dus moest ik wel. Ik was zo panisch dat een tabletje Oxazepam niet hielp, ik werd hooguit ietsje suf. Maar het moment van naar de OK gereden worden was het helemaal mis. Ik lag van angst te trillen als een rietje, letterlijk, en zo kwam ik ook uit de narcose bij. Het leek minuten te duren voor ik weg was, zo sterk is die angst. Zou Dormicum dan toch iets zijn? Ik kan niet uitleggen nog waarom maar een kunstgebit is voor mij op dit moment NIET haalbaar, ook al lees ik positieve verhalen, ik zou het (nog) niet aankunnen.
Maar toch... ik zie het ietsje positiever in. Ik las van De Drempel en ga ze vanmiddag bellen voor een training bij mij in de buurt. Heb mijn therapeut ook al gemaild erover. Gisteren tijdens een marktonderzoek waar ik aan meedeed moesten we nog iets doen met tijdschriften en even zag ik op een tijdschrift staan over angst voor de tandarts, een special nog wel. Het tijdschrift had ik wel in de winkel zien liggen maar daar overheen gekeken. Dat ga ik dus vandaag ook lezen. Dit zijn soms van die 'toevalligheden' op de moeilijke momenten maar ik zie het anders, als je begrijpt wat ik bedoel...
Ingrid
Het is in ieder geval al een hele grote stap die je genomen hebt. Je deelt met anderen je angsten en probeerd hier iets aan te doen. persoonlijk denk ik dat het niet uit maakt waar je geholpen wordt. Je moet er een goed gevoel bij hebben en het dient door jou het vertrouwen te genieten. De één zweert bij narcose, één ander bij angst therapie en weer een ander kan de grote stap nemen door inname van medicijnen of lachgas. Ik zweer zelf bij Kerkrade, omdat ik hier fantastisch geholpen ben en ook verder onder controle wil blijven bij die mensen. Maar kosten en afstanden kunnen zeer zeker een barriére vormen en de goede voornemens ondermijnen. Maar iedere kans die je geboden wordt zou ik grijpen om het gebit weer in orde te krijgen. Er zullen zéér zeker meer goede praktijken zijn in Nederland waar iemand met (ziekelijke) angst terecht zou kunnen. Ik was zelf ook een beetje nerveus voor de narcose omdat dit de eerste narcosebehandeling was die ik in mijn leven onderging. Gelukkig kan ik voor mezelf zeggen dat ik het een heerlijke ervaring vond. Niet om iedere week te moeten meemaken, maar het ging zó mooi en rustig dat ik bij het ontwaken gelijk dacht: dit is het ultieme geluk dat dit bestaat en dat ik er gebruik van mag en kan maken. Uiteraard is dat voor iedereen anders. Ik heb het in ieder geval als héél positief ervaren. Om terug te komen op jou voornemens, Doe dát, waar je een goed gevoel bij hebt. Doe alles vooral heel rustig aan en probeer jezelf niet op te jagen, dat werkt straks averechts. Wen eerst aan de gedachten dat je nu werkelijk de knoop gaat doorhakken en informeer je veelvuldig naar de mogelijkheden die je geboden worden. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte toe en hoop dat je binnen afzienbare tijd ook een mooi en gezond gebit zult hebben.
Succes,
Marcel