Hoe het gesprek ging

Nou, ik ben helemaal blij en opgelucht!
Een rustiger en aardiger tandarts had ik me niet kunnen bedenken!
Eerst was ik gisteren vreselijk zenuwachtig. 's morgens had ik nog een ander gesprek en toen voelde ik me al behoorlijk emotioneel. 's Middags therapie om evt. situaties vast door te lopen hoe ik dan kon reageren en wat ik zou kunnen doen om minder gespannen te zijn. Mijn medicijnen werkten helemaal niet, zelfs niet een hele ipv normaal een halve tablet. Dus ik begon aardig in paniek te raken en heb toch maar een Oxazepam genomen voor ik naar de t.a. ging.
Eerst raakte ik even in paniek van de geur die daar zo hangt. Maar ik ging er toch in de wachtruimte zitten en wat zitten lezen. Toen had ik het wel even moeilijk. De t.a. kwam me ophalen en stelde zich voor. We liepen naar binnen en toen zei hij: ga maar zitten (en wees naar de stoel!) Gelukkig had ik dit doorgenomen met de haptonome en ik schrok en zei dat ik toch liever eerst op een gewone stoel zou zitten praten. Geen enkel probleem. Superaardige en rustige man. Hij vroeg wat ze voor me konden doen en ik zei dat ik een enorme tandartsfobie heb en dat ik hoopte dat ze me konden helpen stapsgewijs mijn angst te overwinnen. Ik had het lijstje meegenomen en dat vond hij een goed idee. Hij liet me mijn verhaal doen en legde uit dat hij altijd heel rustig werkt en dat dat mensen al helpt. 'Ik doe alles op mijn dooie gemak' zei hij. We moesten soms zelfs nog lachen want hij was een rasechte Amsterdammer en zei dat hij een 'teringhekel aan haasten had'. Alles kon stapsgewijs, 'je hoeft ook niet ineens van de kelder naar de zolder te springen' zei hij. Hij vroeg of hij het lijstje even mocht bekijken en ik had ook ingevuld wat me zou kunnen helpen als afspraken: hand omhoog steken, de stoel half rechtop... Prima, zei hij. Als jou dat helpt dan doen we dat toch gewoon? Ik vertelde dat mijn grootste angst was dat hij zou zeggen dat ze niks zouden kunnen doen. Toen zei hij: dan gaan we het gewoon weer met kleine behandelingen onderhouden. Ons vak is tandHEELkunde, geen tandVERNIELkunde. Hij vertelde nog dat hij een overtuigd christen was (ben ik ook) dus ook dat was wel een opluchting. Hij zou nooit iets doen wat ik niet wilde want volgens die overtuiging werkt hij ook 'wat u niet wil dat u geschiedt...' Hij zag het kopje positieve gedachten en schreef erbij wat me de komende tijd zou kunnen helpen om een bepaald bijbelgedeelte te lezen. (en dat voor een tandarts!) Vond ik toch wel heel aardig van hem. Dat verwacht je toch niet? Hij zei: als je nou morgen belt om een afspraak te maken voor weer een gesprek en een inspectie met een spiegeltje... ik ga je niet vertellen wat er allemaal mankeert, we gaan gewoon heel rustig beginnen. En als je het nu nog niet kunt, dan komt het wel een andere keer. Maak je geen zorgen, ik krijg je die stoel vanzelf wel in, als je me maar vertrouwt. Als je daar een keer aan gewend raakt dan kan ik je ook wel behandelen, ik heb veel angstiger patienten behandeld als jij. Elke stap die je zet, ook al doe je er 10 keer over, is een overwinning voor ons allebei :D
Nou, beter had ik het me niet kunnen wensen! Daarna ging ik even naar mijn broer en schoonzus die daar vlakbij wonen, die waren heel trots. Een uur later stond mijn broer voor de deur met een prachtig boeket bloemen.
Ik ben nog erg moe van al die toestanden en de stress gisteren. Ik lag een uur eerder in bed als anders, heb uitstekend geslapen. Als ik vandaag moet bellen voor een afspraak zal ik toch iets minder gespannen naar die afspraak toe leven als nu, dat ik hem nog niet kende.
Ik ben hartstikke blij met deze man, dit kon gewoon niet beter. Ik begin weer een klein beetje hoop te krijgen. Sorry voor het lange verhaal maar misschien kan dit anderen ook helpen die deze stap nog moeten maken.
Ingrid