Ongelooflijk, wat een “feest†der herkenning op dit forum…
Hoi allemaal,
Nou, waar zal ik eens beginnen. Ik ben een 27-jarige jongeman uit Brabant die al weet ik hoe lang niet meer naar de tandarts is geweest. Het is al zeker 10 geleden en zo lang ik me kan herinneren heb ik al ontzettend veel angst om naar de tandarts te gaan.
Het was “vroeger†ieder half jaar hetzelfde liedje, vanaf de dag dat het herinneringskaartje in de bus viel tot en met de dag dat hét zover was. En hoe dichterbij die dag kwam dat ik naar de ta moest, hoe zenuwachtiger en angstiger ik werd. Ik kan me nog goed herinneren dat ik, totaal niet gelovig zijnde, altijd vlak van tevoren in mijn eentje op m’n kamertje zat te bidden alsof m’n leven ervan afhing. De ta zelf was helemaal geen verkeerde en 3 van de 4 keer had ik helemaal niets en was ik binnen 5 minuten weer uit de stoel.
Toch ben ik op een gegeven moment gestopt met de halfjaarlijkse controle. Ik kan me de dag ook nog goed herinneren. Zoals altijd had mijn moeder een afspraak gemaakt voor mij en mijn broer. Daarvóór was er geen ontkomen aan omdat mijn moeder altijd meeging, maar toen zouden mijn broer en ik met z’n tweetjes (moeten) gaan. Maar wij, schijterds dat we waren (nou ja, ik nog steeds ben) hebben gewoon buiten een uurtje rondgelopen en zijn dus niet gegaan.
Zo rond diezelfde tijd kreeg ik een beugel en toen deze er weer uit mocht, was ik al een jaar of 2 niet meer naar de ta geweest. Bij de laatste na-controle vroeg de orthodontist aan mij of ik nog wel eens naar de ta ging omdat hij natuurlijk zag dat dat niet zo was. Ik heb hem toen ook eerlijk verteld dat ik gewoon bang was om te gaan en de ortho bood toen zelf aan om contact op te nemen met mijn ta. De ortho heeft ook mijn gebit nog even vluchtig bekeken en hij zei dat ik op dat moment slechts 2 beginnende gaatjes had en een beetje veel tandplak, maar dat er waarschijnlijk niet geboord hoefde te worden. Hij heeft me toen zelfs aan een nieuwe afspraak met mijn ta geholpen en ik was op dat moment echt opgelucht. Echter, toen de dag naderde dat ik naar de ta zou moeten gaan, ging het toch weer mis en ben ik op het laatste moment afgehaakt. Natuurlijk heb ik het daarna ook nooit meer zelf aangedurfd om mijn ta te bellen, deels door mijn angst en ook nog eens voor het niet nakomen van mijn afspraak. Ik moet zeggen, eigenlijk heb ik er nog steeds spijt van.
De afgelopen jaren heb ik er eigenlijk niet meer zo bij stilgestaan, ik poets gewoon netjes 2 keer per dag mijn tanden en ik heb in de tussentijd nergens echt last van gehad. Wel zijn mijn verstandskiezen doorgekomen, mede waardoor mijn gebit weer terug is waar het was vóór de beugel. Ook gaat mijn broer sinds een aantal jaar geleden weer naar de ta, wat ik erg knap vind.
Maar toch is dit alles niet de reden dat ik nu op het forum zit. De aanleiding was vanmorgen toen ik op mijn werk kwam. Ineens kreeg ik een enorme zeurende pijn in mijn onderkaak, waardoor ik ook zelfs pijn had met slikken. Ik heb zojuist een paracetamol genomen en de pijn is nu weg (of onderdrukt?). Mijn oude ta is allang met pensioen dus ik ben van plan om maandagmorgen een ta te bellen bij mij in de straat om een afspraak te maken.
Of zal mijn voornemen verdwijnen met de pijn in mijn kaak??? Ik weet het zelf niet…
Hoi allemaal,
Nou, waar zal ik eens beginnen. Ik ben een 27-jarige jongeman uit Brabant die al weet ik hoe lang niet meer naar de tandarts is geweest. Het is al zeker 10 geleden en zo lang ik me kan herinneren heb ik al ontzettend veel angst om naar de tandarts te gaan.
Het was “vroeger†ieder half jaar hetzelfde liedje, vanaf de dag dat het herinneringskaartje in de bus viel tot en met de dag dat hét zover was. En hoe dichterbij die dag kwam dat ik naar de ta moest, hoe zenuwachtiger en angstiger ik werd. Ik kan me nog goed herinneren dat ik, totaal niet gelovig zijnde, altijd vlak van tevoren in mijn eentje op m’n kamertje zat te bidden alsof m’n leven ervan afhing. De ta zelf was helemaal geen verkeerde en 3 van de 4 keer had ik helemaal niets en was ik binnen 5 minuten weer uit de stoel.
Toch ben ik op een gegeven moment gestopt met de halfjaarlijkse controle. Ik kan me de dag ook nog goed herinneren. Zoals altijd had mijn moeder een afspraak gemaakt voor mij en mijn broer. Daarvóór was er geen ontkomen aan omdat mijn moeder altijd meeging, maar toen zouden mijn broer en ik met z’n tweetjes (moeten) gaan. Maar wij, schijterds dat we waren (nou ja, ik nog steeds ben) hebben gewoon buiten een uurtje rondgelopen en zijn dus niet gegaan.
Zo rond diezelfde tijd kreeg ik een beugel en toen deze er weer uit mocht, was ik al een jaar of 2 niet meer naar de ta geweest. Bij de laatste na-controle vroeg de orthodontist aan mij of ik nog wel eens naar de ta ging omdat hij natuurlijk zag dat dat niet zo was. Ik heb hem toen ook eerlijk verteld dat ik gewoon bang was om te gaan en de ortho bood toen zelf aan om contact op te nemen met mijn ta. De ortho heeft ook mijn gebit nog even vluchtig bekeken en hij zei dat ik op dat moment slechts 2 beginnende gaatjes had en een beetje veel tandplak, maar dat er waarschijnlijk niet geboord hoefde te worden. Hij heeft me toen zelfs aan een nieuwe afspraak met mijn ta geholpen en ik was op dat moment echt opgelucht. Echter, toen de dag naderde dat ik naar de ta zou moeten gaan, ging het toch weer mis en ben ik op het laatste moment afgehaakt. Natuurlijk heb ik het daarna ook nooit meer zelf aangedurfd om mijn ta te bellen, deels door mijn angst en ook nog eens voor het niet nakomen van mijn afspraak. Ik moet zeggen, eigenlijk heb ik er nog steeds spijt van.
De afgelopen jaren heb ik er eigenlijk niet meer zo bij stilgestaan, ik poets gewoon netjes 2 keer per dag mijn tanden en ik heb in de tussentijd nergens echt last van gehad. Wel zijn mijn verstandskiezen doorgekomen, mede waardoor mijn gebit weer terug is waar het was vóór de beugel. Ook gaat mijn broer sinds een aantal jaar geleden weer naar de ta, wat ik erg knap vind.
Maar toch is dit alles niet de reden dat ik nu op het forum zit. De aanleiding was vanmorgen toen ik op mijn werk kwam. Ineens kreeg ik een enorme zeurende pijn in mijn onderkaak, waardoor ik ook zelfs pijn had met slikken. Ik heb zojuist een paracetamol genomen en de pijn is nu weg (of onderdrukt?). Mijn oude ta is allang met pensioen dus ik ben van plan om maandagmorgen een ta te bellen bij mij in de straat om een afspraak te maken.
Of zal mijn voornemen verdwijnen met de pijn in mijn kaak??? Ik weet het zelf niet…
Leg de ta uit dat je ontzettend bang bent, de meeste tandartsen houden hier rekening mee.
Hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt en hoe meer problemen je krijgt.
Maar natuurlijk weet je dat zelf ook wel, je hebt alleen dat zetje van ons en van jezelf nodig!
Overigens, kun je niet een beginnende keelontsteking hebben?
Heel veel sterkte en bel alsjeblieft zo snel mogelijk.
Groetjes,
Joke
Ik ben zelf drie jaar niet geweest,was afgelopen vrijdag weer voor het eerst gegaan.
Ook met dezelfde gevoelens als jij daarmee hebt.
Het viel gelukkig wel mee er zijn geen nieuwe gaatjes bijgekomem.
Maar moet nog wel terug om mijn oude vullingen te vervangen.
Ik ben daar helemaal niet blij mee !
Maar ga er zo snel mogelijk mee naar de tandarts mischien valt het allemaal wel mee.
Veel succes en sterkte ermee!