Hoi hoi,
Ik ben Elvia en ik had dus ook angst voor de tandarts, maar na een goede therapie en tenslotte naar de tandarts ben ik er helemaal vanaf.
Mijn hoogtepunt was dus het trekken van een verstandkies die al anderhalf jaar geleden gebroken was. Deze kies heb ik 2 weken geleden laten trekken. Sindsdien lijkt het of ik in een diep gat gevallen ben, kan niet zeggen dat ik depressief ben, maar vrolijk ben ik niet (al zou ik dat wel moeten zijn). Ik heb het laatste half jaar echt veel meegemaakt bij de tandarts en het lijkt wel of die spanningen er nu allemaal uitkomen. Heeft iemand hier ervaring mee.?? De laatste paar dagen kan ik niets anders dan huilen en ik vraag me af of dit wel normaal is...
Groetjes, Elvia
Ik ben Elvia en ik had dus ook angst voor de tandarts, maar na een goede therapie en tenslotte naar de tandarts ben ik er helemaal vanaf.
Mijn hoogtepunt was dus het trekken van een verstandkies die al anderhalf jaar geleden gebroken was. Deze kies heb ik 2 weken geleden laten trekken. Sindsdien lijkt het of ik in een diep gat gevallen ben, kan niet zeggen dat ik depressief ben, maar vrolijk ben ik niet (al zou ik dat wel moeten zijn). Ik heb het laatste half jaar echt veel meegemaakt bij de tandarts en het lijkt wel of die spanningen er nu allemaal uitkomen. Heeft iemand hier ervaring mee.?? De laatste paar dagen kan ik niets anders dan huilen en ik vraag me af of dit wel normaal is...
Groetjes, Elvia
Misschien voel je je nu wel ongemakkelijk omdat er niets meer
is waarover je je ongeakkelijk zou kunnen/moeten voelen?
Ik ben geen psycholoog, dus ik roep maar wat...
Ik herken het wel. Je hebt zoveel spanning opgebouwd al die tijd en dat valt nu weg. Die spanning moet nu je lichaam weer uit, dit is het verwerkingsproces en dat duurt even. Ik had het zelf niet zozeer met huilen, maar meer met in-en-in moe en futloos zijn.
Bij mij was het zo dat toen ik weer voor 'gewone' controles ging, ik in het begin ook wel 1 of 2 dagen had er last van had.
:smt006 Monique
Toen ik bijkwam uit de narcose zat ik ook helemaal te shaken en ik heb sterk het idee dat ook dat de opgebouwde spanning was die eruit kwam.
ik denk dat het heel gewoon is als je zulke sterke emoties hebt gehad (angst en zenuwen in dit geval) en voor zo'n lange tijd, je hiervan bij moet komen. Het vervelende is dat je omgeving het vaak niet begrijpt. Althans dat is bij mij zo. Iedereen heeft zoiets van "het is toch achter de rug..."Ik praat dan ook maar niet over mijn gevoelens. Gisteren kon ik voor het eerst weer eens een paar afleveringen van Prison Break bekijken (had mijn zoon op dvd gezet). Eindelijk geen pijn en geen zenuwen. Mijn man begreep niet dat ik zomaar overdag naar de tv had zitten kijken. Ik laat het maar zo, maar het doet wel pijn dat je niet ook eens even in de watten wordt gelegd. Zeur zeur, sorry hoor. Maar ik leef met je mee en blijf het gewoon van je afschrijven, dat helpt allicht een beetje, sterkte Liesbeth
Groetjes, Elvia :smt006