Mijn angst voor de tandarts..

Hallo, ik ben nieuw hier.

De test: "bang voor de tandarts" (ozi) klopt niet voor mij.

Ik lig bij de tandarts rustig in de stoel terwijl hij zo ongeveer mijn gehele tandvlees (ook bij gingitis) sloopt om de (rokers)plaque te verwijderen.
Dit doet hij zeer zorgvuldig en (met mijn toestemming) ieder halfjaar vaak pijnlijk. Daarna polijst hij tanden en kiezen (ook al niet aangenaam). Tenslotte gaat hij zorgvuldig na waar hij cariës kan ontdekken.

Waar begint mijn angst? Als hij meer dan een paar seconden bij tand of kies stilstaat om die langer te inspecteren!
Moet ik terugkomen? Al is het een eenvoudige (1-vlaks)vulling?
Zo ja, dan ben ik volkomen van mijn à propos!
Met al het lood dat mijn schoenen kunnen dragen begeef ik mij 2 weken later naar "de behandeling"!
Zijn zgn "grappig bedoelde" opmerking: "Een spuitje?!" kan ik niet waarderen. Ook nadat de tandarts stevig tegen de kies/tand aan heeft gedrukt om MIJ te laten weten dat verdoving werkt, ben ik uitermate gespannen.
Het gegier van de boor (terwijl ik niets voel!) doet mij nog verder verstijven. Ik lig geheel verkrampt te wachten tot de assistente de "spuit" aanreikt om het "amalgaan" (of wat dan ook) in het giga-gat (naar mijn idee) aan te brengen.
DIE BOOR is verleden tijd!
Ook extracties van verstandskiezen kostten bij trekking geen enkele pijn!
Maar de spanning, die angst dat mij een giga-pijn zou overkomen, was bijna ondragelijk. De napijn kon mij werkelijk niets schelen! Alleen de onzekerheid dat na uitwerking van de verdoving de pijn zo ondraaglijk zou zijn, zorgde dat ik pijnstillers in huis had. Zo, zonder angst, had ik deze pijnstillers niet eens nodig.

Waar komt mijn angst vandaan? Ik weet bijna zeker dat het bij mij jeugdervaringen zijn.
Ik ben van 1947 (dat wel). Als 4 of 5 jarige had ik op 2e kerstdag ontzettende last van (melk)kiespijn. Mijn vader bracht mij naar een "tandarts-van-dienst". Deze rukt zonder enige verdoving de ontstoken melkkies uit mijn mond ("Verdoving heeft geen zin bij ontsteking!": zei hij tegen mijn vader).
Mijn zus en ik gingen naar tandarts Koopmans op de Laan van Meerdervoort in Den Haag. Deze boorde altijd en zeer pijnlijk met zijn "draadjes"boor in kiezen waar je nooit last van had,
Maar mogelijk heel terecht! Toen ik als 18-jarige in 1964 uiteidelijk na vele pijnen weer naar hem toe ging boorde hij - zonder enige verdoving - recht in de ontstoken kies: "Wie niet op tijd komt moet lijden"; dat heb ik goed onthouden!
Het duurde nog 6 jaar voor ik een humanere tandarts vond.
(En heel veel kiespijn)

Mijn angst is de angst voor de behandeling.
Nooit de prikken of de napijn.
En die angst is nog steeds aanwezig, zelfs als ik bijkans onder narcose verkeer.

Dat bij mijn huidige "humane" tandarts met tandarts-angst :-)
Die ik gewoon Frans noem en zijn assistente Marianne mij gewoon

Gert

NB: Mijn tandartsangst is groot, maar ik blijf komen omdat Frans en Marianne vertrouwde personen zijn en er meestal: 'OK tot over een half jaar' volgt..