Mijn kind is zo bang

Ik denk het ook.
Maar er is hoop: zorg dat je de komende weken even alles uit de buurt houdt van je zoon, waar suiker in zit. Ook drankjes (Yoki, diksap, pakjes sap zit suiker in).

Dat is niet makkelijk, denk ik. Maar dan hou je de bron van de kiespijn, suiker, weg van het gaatje. Want daar wordt het alleen maar erger van.

Mijn eerste tandarts was een hork en mijn moeder is hier ook weggegaan. Het was voor mij toen al te laat, ik werd al hysterisch bij het idee van de tandarts (toen een jaar of 6 oud). Ik verstopte me voor de behandelingen en ben zelfs een keer weggelopen (niet ver hoor, was nog klein) omdat ik niet wilde. Zelfde een spiegeltje was al teveel. De nieuwe tandarts zag dit ook niet zitten en heeft me direct doorgestuurd naar een angsttandarts. Zij was gespeicaliseerd in de behandeling van gehandicapten en zeer angstige patienten. Voor mij is dit de oplossing geweest en ziedaar, ik ben nu mondhygieniste.

Het is lang geleden en het zal niet overal hetzelfde gaan, maar even een impressie van wat ik me herinner.
De eerste keer was puur kennismaking en we moesten er vaak heen om te wennen. De tandarts vertelde heel erg veel en ook precies wat ze allemaal ging doen, alleen dan in kindertaal. Over boren werd niet gesproken in het begin. De kies met het gat moest gevuld worden, werd me verteld, en dit deed ze door een vulling te "bakken". Ik kreeg verdoving, maar hoe ze me dat toen gegeven heeft weet ik niet meer. Nog wel een heel verhaal over het bakken van de vulling. Er werd beslag gemaakt en het boren werd het mixen van het beslag genoemd. Het was voor een volwassene een compleet onsamenhangend verhaal, maar voor een kind uiterst duidelijk. Na het bakken moest er ook opgeruimd worden en de 'kruimeltje weggestofzuigt' enzo. Dat er daarwerkelijk geboord was, snapte ik later pas. Heel verhaal, maar na een jaar of 2-3 kon ik weer naar de normale tandarts.
De behandelingen werden wel uitgevoerd onder invloed van inhalatie-sedatie. Dit is een kapje voor op je neus waar een beetje gas uitkomt waardoor je een beetje van de wereld raakt. Ik herinner me dat ik altijd koos voor het strand. Dan richtte ze de lamp op mijn gezicht en voelde je jezelf helemaal warm wegzakken, als wanneer je op het strand lag. Ik heb ook een keer de kermis geprobeerd, maar daar werd ik misselijk van (alsof je in de achtbaan zat, maar niet kan 5 minuten kan uitstappen). In iedergeval hielp dat erg om rust te vinden.

Kortom, als jou kinder/angsttandarts zo wertk als de mijne toendertijds( is wel zo'n 20 jaar geleden namelijk), zal deze niet direct gaan boren, maar een plan opstellen om je zoon zo snel mogelijk te laten wennen en hierna pas tot behandeling overgaan. Je kan altijd even bellen en informeren naar wat ze precies willen gaan doen. Dat zal je misschien wat meer geruststellen. Uiteindelijk moet er toch wat aan gedaan worden.

Hopelijk heb je er wat aan.

Succes!!