Hallo allemaal.
Na al een paar dagen snuffelen in jullie forum heb ik toch de stoute schoenen aangetrokken en me aangemeld op de site. Wat een herkenbare verhalen lees ik hier!
Ik ben (zoals zovelen hier) al enkele jaren niet bij een tandarts geweest. Gewoon te scheiterig, bang voor de pijn van de behandeling. Ik heb dan ook niet zo'n aardige tandarts. Oke, hij is altijd wel snel klaar, maar de vullingen houden ook nooit zo goed. Gevolg dat er eigenlijk altijd wel iets moe(s)t gebeuren bij de tandarts. En nu ben ik twee jaar geleden voor het laatst geweest, maar het is al vier jaar geleden dat ik me heb laten behandelen. Ik ging eerder nog wel op controle, maar maakte geen vervolgafspraak. Nu durf ik ook niet meer op controle.
Ik moet wel nodig! Ik heb 3 kiezen waar een vulling uit is gevallen en die er dus niet zo mooi meer uitzien. Ik heb een gat in mijn hoektand. Aan de achterkant weliswaar dus je ziet het niet, maar begin het wel te voelen.
Een voortand is al jaaaaren ontstoken, maar heb ik nooit durven zeggen. Hij gaat nu wel steeds losser zitten. Nog een paar gaatjes in mijn ondertanden. Ze zijn nog niet zwart en vallen nog niet op maar ze zitten er wel......afijn, een bak ellende. En dan wat je misschien nog niet eens ziet zitten.
Ik moet dus echt naar de tandarts. In mijn werk kan ik een slecht gebit helemaal niet gebruiken. Oke, het zit allemaal nog niet zo in het zicht, maar ik vraag me af wat er allemaal gevonden wordt als ik eindelijk de moed heb om te bellen. En die moed ontbreekt! En het schaamtegevoel.....jullie herkennen het natuurlijk.
Naar mijn eigen tandarts durf ik niet meer. Ik heb het telefoonnummer opgezocht van een andere tandarts in de buurt die volgens internet nog patienten aannneemt. Ik wil die graag gaan bellen, maar krijg al buikpijn als ik er aan denk. Toch wil ik het graag gaan proberen. Misschien na wat peptalk van deze site..........morgen zeg ik iedere dag tegen me zelf, maar dat doe ik al een half jaar.........
Liefs tandjetandje
Na al een paar dagen snuffelen in jullie forum heb ik toch de stoute schoenen aangetrokken en me aangemeld op de site. Wat een herkenbare verhalen lees ik hier!
Ik ben (zoals zovelen hier) al enkele jaren niet bij een tandarts geweest. Gewoon te scheiterig, bang voor de pijn van de behandeling. Ik heb dan ook niet zo'n aardige tandarts. Oke, hij is altijd wel snel klaar, maar de vullingen houden ook nooit zo goed. Gevolg dat er eigenlijk altijd wel iets moe(s)t gebeuren bij de tandarts. En nu ben ik twee jaar geleden voor het laatst geweest, maar het is al vier jaar geleden dat ik me heb laten behandelen. Ik ging eerder nog wel op controle, maar maakte geen vervolgafspraak. Nu durf ik ook niet meer op controle.
Ik moet wel nodig! Ik heb 3 kiezen waar een vulling uit is gevallen en die er dus niet zo mooi meer uitzien. Ik heb een gat in mijn hoektand. Aan de achterkant weliswaar dus je ziet het niet, maar begin het wel te voelen.
Een voortand is al jaaaaren ontstoken, maar heb ik nooit durven zeggen. Hij gaat nu wel steeds losser zitten. Nog een paar gaatjes in mijn ondertanden. Ze zijn nog niet zwart en vallen nog niet op maar ze zitten er wel......afijn, een bak ellende. En dan wat je misschien nog niet eens ziet zitten.
Ik moet dus echt naar de tandarts. In mijn werk kan ik een slecht gebit helemaal niet gebruiken. Oke, het zit allemaal nog niet zo in het zicht, maar ik vraag me af wat er allemaal gevonden wordt als ik eindelijk de moed heb om te bellen. En die moed ontbreekt! En het schaamtegevoel.....jullie herkennen het natuurlijk.
Naar mijn eigen tandarts durf ik niet meer. Ik heb het telefoonnummer opgezocht van een andere tandarts in de buurt die volgens internet nog patienten aannneemt. Ik wil die graag gaan bellen, maar krijg al buikpijn als ik er aan denk. Toch wil ik het graag gaan proberen. Misschien na wat peptalk van deze site..........morgen zeg ik iedere dag tegen me zelf, maar dat doe ik al een half jaar.........
Liefs tandjetandje
Iedere keer als je weer iets raar ziet in je buik kan je wel door de grond zakken en janken en jezelf beloven dat je NU echt iets moet doen. Maar dat is zo verdomde moeilijk.
De spanjaarden zeggen niets voor niets :manjana, manjana, als je ze iets vraagt (morgen). En zo steken wij ook in elkaar.
Welke regio woon je overigens? Misschien is er hier iemand met ervaringen met een tandarts uit jouw regio.
Probeer in ieder geval, hoe moeilijk ook, iemand in je naaste omgeving in vertrouwen te nemen. Dit is de eerste stap, vrijwel anoniem maar wel zo moeilijk. Waarschijnlijk ben je nu al wat last kwijt. Probeer nog wat last kwijt te raken door je partner, zus, vader of moeder is vertrouwen te nemen. Ik denk dat iedereen wel eens bang is geweest voor een tandarts en je emoties heel goed kan begrijpen.
Waarschijnlijk als je in je omgeving erover kan praten, gaat de ergste druk er vanaf. En nog waarschijnlijker is dat die persoon met alle liefde jou begeleid naar 'de stoel' en vooral 'de confrontatie' met je gebit. want hoe je het ook wendt of keert, ooit zul je moeten...... (kan het niet leuker maken..)
Ik wens je heel veel succes en houdt ons op de hoogte! Genoeg mensen hier die je er wel doorheen willen slepen!
Liefs,
Mariska
Op de 1ste plaats heel erg goed dat je dit forum hebt gevonden en je hebt geregistreerd en een berichtje hebt geplaatst...
Natuurlijk (h)erkennen wij jou verhaal...
Toch wil ik je proberen te zeggen, verzamel al je moed en probeer te bellen...
Na het telefoontje geeft het zo'n goed en lekker gevoel en daarmee heb je de 2de (en eigenlijk moedigste stap) mee gezet...
Lieverd ook jij kunt het...
Zet ffies je verstand op nul en druk de 10 cijfertjes in... ik weet het klint voor nu makkelijk in jou oren...
Maar realiseer je dat ook wij in die benauwde fase hebben gezeten... je komt er alleen maar sterker uit...
Want heel diep van binnen weet je dat het er toch eens van moet komen...
Leg de tandarts/telefoniste ook meteen uit dat je enorm bang bent en dat deze stap heel moeilijk voor je is, ik weet bijna zeker dat je alle steun en begrip krijgt...
Heel erg veel sterkte en heel veel moed om te bellen kanjer...
Doe het het liefst zo snel mogelijk en stel niet uit, het wordt alleen maar erger kanjer, echt waar...
Spreek anders hier op het forum een datum af dat je "die" dag gaat bellen... ik heb dat ook gedaan en mij gaf het heel veel zelf vertrouwen en ik had zoiets van ik kan het niet maken om die "afsraak" niet na te komen...
Liefss en dikke knufff Carin
Mijn dochter van 14 moet vandaag naar de tandarts. Voor controle, en om te kijken of ze nu eindelijk aan een beugel mag. Ze is vorig jaar gevallen en heeft heel lang een spalk in gehad omdat haar tanden los stonden. De spalk is er een half jaar geleden uitgegaan en nu gaan ze kijken of ze een beugel kan. Dat kind is zo stoer! Ze is ook best bang hoor, maar ze gaat vrijwillig. Ze heeft last van die scheve kiezen zegt ze want ze bijt steeds op haar wangen. En dan voel ik me zo slecht.........ik durf niet eens mee om haar te steunen, maak expres een afspraak op een dag dat ik moet werken, want dan heb ik een smoes om niet mee te hoeven.
Het ultimatum op deze site is best een goed idee. Wel benauwendm want dan leg je je vast en een afspraak maken is meteen zo definitief. Dan moet je ook! Alhoewel ik altijd erg vindingrijk ben met smoezen om onder mijn afspraak uit te komen hoor (ziek, sollicitatiegesprek, ziek kind thuis, noem ze maar en ik heb ze ooit gebruikt). Maar dat is niet de bedoeling natuurlijk. Ik ga proberen om voor de maand juni om is te bellen (Zei ze stoer). Ik schrijf het bij maandag in mijn agenda, dan ben ik alleen thuis en kan ik fijn een potje janken van de spanning. Mocht ik dan niet durven dan hen ik nog een paar dagen voordat de maand om is.
Tuutlijk kan ik het niet maken om niet te bellen, want ik heb het nu tegen jullie gezegd. Misschien durf ik dan ook wel niet meer op het forum!
Bedankt voor jullie steun en begrip. Je hebt geen idee hoe goed dat doet, het gevoel dat je niet de enigste bent met dit probleem. Je ziet ze wel op straat met hetzelfde probleem, maar je praat er eigenlijk met niemand over. Mijn man weet wel dat ik niet naar de tandarts ga omdat ik niet durf, maar hij weet niet hoe ik er zelf mee zit. Ik wil het hem eigenlijk ook niet vertellen. Ik wil eigenlijk heel stoer tegen hem kunnen zeggen: ik ben naar de tandarts geweest als het achter de rug is. De overbuurvrouw weet het, zij heeft dezelfde tandarts en hetzelfde probleem als ik. Verder weet niemand het. Misschien kan ik genoeg kracht vinden door jullie support. Bedankt. O ja, ik woon in West-Brabant, als iemand een aardige tandarts weet?
Groetjes Tandjetandje
Wees toch maar trots op jezelf, je hebt de eerste stap namelijk al gezet door je probleem bij ons hier op het forum bekend te maken. Zo is iedereen hier begonnen en daar zijn toch al hele positieve ervaringen uit voort gekomen.
Misschien is het wel beter dat je je man verteld over hoe erg je ermee zit of iemand anders die je in vertrouwen zou kunnen nemen. Het lucht in ieder geval op als je het kunt delen.
Zelf bel ik ook niet naar de TA om een afspraak te maken hoor, dat laat ik door mijn vriend doen, moet er niet aan denken om hem zelf aan de telefoon te krijgen....brrr. wellicht zijn er mensen die een "fijne"TA bij jou in de buurt weten. Je kunt dan altijd eerst even laten kijken voordat je je laat behandelen, je hoeft nog niks te laten doen!! En in het uiterste geval zou je dan Kerkrade kunnen overwegen.
Hier zijn ook hele lieve mensen die jou kunnen helpen met het maken van een afspraak, dat weet ik zeker!
Lieve tandjetandje ik hoop dat ook jij de kracht hier zult vinden om die stap te zetten en zie je het even niet meer zitten dan kan je altijd op onze steun rekenen!!
Heel veel liefs Thané
Ben stoer geweest!
Ik heb me de hele avond lopen laden en heb om 9 uur gebeld. Ze hadden nog plek, hebben me als patient ingeschreven, in augustus krijg ik een uitnodiging om een afspraak te maken. Of ik dan nog durf.....ik weet het niet, maar ik ga het proberen. En dan de eerste keer weer in de stoel...ik bibber al als ik er aan denk......
Ik heb meteen de overbuurvrouw aangespoort en zij heeft ook gebeld en zich ingeschreven. Zo, dat is gedaan! En mijn man en kinderen heb ik ook over laten schrijven bij die onaardige tandarts vandaan. Erger dan hij kan het niet worden daar, dus ik ben benieuwd. Duimen jullie voor me dat ik die afspraak durf te maken?????
Bedankt voor jullie support, dat was net genoeg om me over de ergste drempel heen te zetten.
Groetjes tandje tandje
Fijne mensen
Meid wat mag je ontzettend trots op jezelf zijn...
Zie je nu dat je het kunt kanjer...
Je schreef in je eerdere berichtje dat een ultimatum zo definitief is,
"dat je dan ook zou MOETEN"
Ik had hier op willen antwoorden dat je NIETS MOET kanjer...
Maar zoals ik verwacht had had deze manier van aanpakken wel een positief resultaat...
Want wat lees ik in je laatst geplaatste berichtje...
Je hebt gebeld vandaag....
Toppie :smt023 ik ben trots op je...
Probeer in ieder geval de moed erin te houden...
Als je het vol kunt houden en het stap voor stap doet ga jij ook met een stralende glimlach deze zomer in...
Ik snap heel goed dat je je man niet (helemaal) op de hoogte hebt gesteld van je angsten... ik had dat zelf ook, ik kon het gewoon niet opbrengen om over de tandarts te praten, laats staan te vertellen dat deze angst zo diep zit... ik wou ook alles in mijn uppie doen...
Hij wist natuurlijk wel dat ik niet meer ging en we hebben heel in't begin er wel eens over gesproken, maar door de jaren heen is hij er ook niet meer over begonnen, wetend dat ik er wel een keer aan kwam om te gaan.
Na mijn intake op 15 maart zat ik huilend thuis, aan de ene kant van opluchting aan de andere kant van de spanning en zenuwen voor de behandeling...
Op dat moment kwam hij thuis van zijn werk en heb ik het pas verteld, mede omdat ik ook een chauffeur nodig had voor de behandelingen (ik ben onder narcose geweest dus)
En nu weet hij pas hoe diep de angst altijd heeft gezeten, al snapt hij het nog niet echt omdat ie zelf dat bange gevoel niet heeft...
Ik zou je heel veel sterkte en suc6 willen wensen kanjer...
Hou je ons op de hoogte...?
En realiseer je dat in de meeste pratijken de tandarts stoelen niet meer zo eng zijn als het beeld dat wij van vroeger voor ons hebben...
Liefssssss Carin
Hoi Carin
Maar goed, ik heb gebeld, en ik moet zeggen dat ik me er wel goed bij voel. Ik had nu alleen liever gehad dat ik vandaag al terecht kon, maar goed, die praktijk opent zijn deuren pas is september. Dus in augustus krijgen wij een uitnodiging (klinkt leuk maar zo voelt het niet) om een afspraak te maken zoals ik al zei, en ik ga echt proberen om het te doen!
Tegen die tijd roep ik jullie hulp wel weer in, anders durf ik weer niet te bellen.
Groetjes tandjetandje<a href="http://www.smileycentral.com/?partner=ZSzeb008"><img src="http://smileys.smileycentral.com/cat/4/4_1_72.gif" /></a>
Ik weet niet of je het al hebt verteld toen je gisteren belde, maar vertel t.z.t. wel aan je nieuwe tandarts dat je angstig bent! Dat is best moeilijk en lastig, maar wel heel belangrijk om te doen, omdat een tandarts er dan extra rekening mee kan houden. 'Tuurlijk weten ze wel dat de meeste mensen het erg spannend vinden, maar als je echt heel angstig bent, is het alleen maar goed als ze er extra rekening mee houden!
Succes!
:smt006 Monique
Ik ben nog wel bang hoor!
Ik heb het wel een beetje uitgelegd, maar ALS ik een afspraak durf te maken zal ik het nog uitgebreider vertellen. Anders durf ik er niet naar toe. En ik heb mezelf wel voorgenomen dat ik nooit meer de praktijk ga verlaten zonder een afspraak als ik de boel eenmaal op heb durven laten knappen, zelfs niet als ik na een half jaar terug moet komen. Anders ga ik weer niet meer.
Geloof me, gaan wordt makkelijker... op een gegeven moment heb je wat vertrouwen opgebouwd in je tandarts en kent hij je langer en weet hoe hij met je om moet gaan... Prettig zal het nooit worden, maar het gevoel wordt minder benauwd en angstig. (hoewel even een slaapie doen als de tandarts bezig is, waarschijnlijk nooit zal lukken :wink: )
Sterkte! En weet dat je niet alleen bent in je angst!!!
Groetjes Monique