Hoi,
Ik zit al weer eens anderhalve dag internet af te speuren naar antwoorden op mijn vragen en informatie. Maar uiteindelijk kan je maar het beste je eigen verhaal delen en hopen/vertrouwen dat mensen erop reageren zodat je wat feedback krijgt...
Mijn verhaal: als kind keigoede tanden, melkgebit waar nooit wat aan was. Mam nam me mee naar de tandarts, lieve tandarts, niks aan de hand. Totdat mijn melktandjes niet op tijd wilden uitvallen en mijn goede tanden dus scheef doorkwamen. Melktandjes laten trekken, nog steeds geen probleem. Ik heb de tandarts (ik was toen 11) gevraagd dat zonder verdoving te doen, dat deed hij, en ook dat viel mee. Toen naar de orthodontist en op zijn vonnis moesten de vier echte premolaren wijken.
Dat moest verdoofd, en bij de eerste druppel ultracaine werd ik ontzettend ziek. Allergietest en zo bleek dat ik voor het conserveermiddel allergisch was. Andere verdoving zonder conserveermiddel besteld en met trillende knieen terug naar tandarts, en ook dat heb ik nog goed doorstaan...
Het ging pas mis toen de plaatsjesbeugel erin ging. Het maandelijkse martelrondje met aanspannen, draden vervangen en meer gebeurde op een rij met zes slachtoffers, door kletsende assistentes die geïrriteerd raakten als je hen erop attendeerde dat ze je lip tussen de draad hadden geklemd of zo. Vier jaar heb ik met die beugel gelopen, vier jaar iedere maand dat circus, en daarmee is er iets gebroken in me. Hoewel mijn ouders veel geld hebben besteedt aan de orthodontie heb ik de eerste afspraak na mijn 18e verjaardag de behandeling stop gezet, ik was alle vertrouwen in die vent kwijt. Toen moest ik zowat smeken om de tanden nog gepolijst te krijgen, het liefst hadden ze me geloof ik met de lijm op mijn tanden naar buiten gestuurd. Hoe dan ook, die man heeft me een angst bezorgd, dat wil je niet weten. Kan nu (14 jaar na dato) er nog van janken merk ik.
Een aantal jaren ben ik dan ook niet/nauwelijks naar de tandarts gegaan (hooguit eens per twee jaar). Erger nog, door een eetstoornis ging in die periode mijn gebit redelijk rap achteruit. En toen kwamen mijn verstandskiezen door... pijnpijnpijn... en daar maar mee doorgelopen. De kiezen zijn uiteindelijk wel mooi recht doorgekomen alle vier, en toen ik ontdekte dat er een angsttandarts in de provincie zat, heb ik besloten toch maar weer eens te gaan. De eerste ervaringen daar waren uiterst positief: geduldig, paar vullinkjes oppervlakkig gezet zonder verdoving maar met "steek je hand op als het pijn doet" wat dus niet eens nodig was). Maar die praktijk groeide en iedere keer hing er weer een ander (jong) gezicht boven me, de computer met mijn dossier werd belangrijker dan de vertrouwensband met de oorspronkelijke angsttandarts.
Uiteindelijk weer een tijdje niet gegaan, en toen ik weer ging bleek uit die panoramafoto dat in mijn verstandskies rechtsachter een krater zat, vanuit een ieniemienie gaatje diep in een kauwgroef. Verdict: eruit met die kies (en ik dus: dacht het niet). Eerder hadden ze een andere verstandskies gevuld met de woorden: als ze zo mooi recht staan zijn ze net zo goed als andere kiezen. Toen ze iets te hoog uitgroeiden is er zelfs gewoon wat glazuur afgeslepen met de woorden: je hebt zulke sterke tanden die kunnen dat goed hebben). En nu zou ie er dus uit moeten... nee dus.
In de tussentijd had ik via mijn kennissenkring weer een andere tandarts leren kennen, iemand die ik eerst als goede kennis zag, en daarna pas als tandarts. Hem opgebeld voor een second opinion. Hij wilde na een uitgebreid geduldig onderzoek die kies wel vullen. En dat is (nu twee jaar geleden) ook gebeurd. Een jaar ging dat goed (is een diepe vulling waarbij echt het hele kauwvlak was uitgeboord en vier kroonwandjes bleven staan, en toen brak een hoekje van een kroonrand af. Daar is een glasisionomeervullinkje tegenaan geplakt, en die slijt relatief snel.
Een paar dagen geleden, trouw tanden poetsend en flossend, zie ik tot mijn schrik dat mijn andere verstandkies (linksonder) aan de wangzijde zwart is en er op twee kauwknobbels ook een grijze schaduw is te zien. Het is niet warm/koud gevoelig, de tand doet eigenlijk helemaal geen pijn, maar mijn tandvlees wel. Tegelijkertijd zie ik dat de andere verstandskies waar al aan geknutseld is, onder de glasisionomeervulling verder weggesleten is (de vulling steekt nu een beetje uit). Gebeld en ik kan overmorgen terecht.
Is er veel aan de hand? Nee, eigenlijk niet, want ik heb niet echt pijn (tandvlees irriteert wat) en ik heb vertrouwen in mijn tandarts, althans zoveel vertrouwen als ik te geven heb. Maar ik ben gewoon bang dat mijn lichaam me in de steek laat, dat die kiezen er nu toch echt uit moeten, of dat ik veroordeeld ben tot levenslang gesleutel. Ik ben het vertrouwen in mijn tanden kwijt als het ware...
Wat denken jullie, zwarte tandsteen of aanslag, of moet ik me klaarmaken voor een erger vonnis?
Ik zit al weer eens anderhalve dag internet af te speuren naar antwoorden op mijn vragen en informatie. Maar uiteindelijk kan je maar het beste je eigen verhaal delen en hopen/vertrouwen dat mensen erop reageren zodat je wat feedback krijgt...
Mijn verhaal: als kind keigoede tanden, melkgebit waar nooit wat aan was. Mam nam me mee naar de tandarts, lieve tandarts, niks aan de hand. Totdat mijn melktandjes niet op tijd wilden uitvallen en mijn goede tanden dus scheef doorkwamen. Melktandjes laten trekken, nog steeds geen probleem. Ik heb de tandarts (ik was toen 11) gevraagd dat zonder verdoving te doen, dat deed hij, en ook dat viel mee. Toen naar de orthodontist en op zijn vonnis moesten de vier echte premolaren wijken.
Dat moest verdoofd, en bij de eerste druppel ultracaine werd ik ontzettend ziek. Allergietest en zo bleek dat ik voor het conserveermiddel allergisch was. Andere verdoving zonder conserveermiddel besteld en met trillende knieen terug naar tandarts, en ook dat heb ik nog goed doorstaan...
Het ging pas mis toen de plaatsjesbeugel erin ging. Het maandelijkse martelrondje met aanspannen, draden vervangen en meer gebeurde op een rij met zes slachtoffers, door kletsende assistentes die geïrriteerd raakten als je hen erop attendeerde dat ze je lip tussen de draad hadden geklemd of zo. Vier jaar heb ik met die beugel gelopen, vier jaar iedere maand dat circus, en daarmee is er iets gebroken in me. Hoewel mijn ouders veel geld hebben besteedt aan de orthodontie heb ik de eerste afspraak na mijn 18e verjaardag de behandeling stop gezet, ik was alle vertrouwen in die vent kwijt. Toen moest ik zowat smeken om de tanden nog gepolijst te krijgen, het liefst hadden ze me geloof ik met de lijm op mijn tanden naar buiten gestuurd. Hoe dan ook, die man heeft me een angst bezorgd, dat wil je niet weten. Kan nu (14 jaar na dato) er nog van janken merk ik.
Een aantal jaren ben ik dan ook niet/nauwelijks naar de tandarts gegaan (hooguit eens per twee jaar). Erger nog, door een eetstoornis ging in die periode mijn gebit redelijk rap achteruit. En toen kwamen mijn verstandskiezen door... pijnpijnpijn... en daar maar mee doorgelopen. De kiezen zijn uiteindelijk wel mooi recht doorgekomen alle vier, en toen ik ontdekte dat er een angsttandarts in de provincie zat, heb ik besloten toch maar weer eens te gaan. De eerste ervaringen daar waren uiterst positief: geduldig, paar vullinkjes oppervlakkig gezet zonder verdoving maar met "steek je hand op als het pijn doet" wat dus niet eens nodig was). Maar die praktijk groeide en iedere keer hing er weer een ander (jong) gezicht boven me, de computer met mijn dossier werd belangrijker dan de vertrouwensband met de oorspronkelijke angsttandarts.
Uiteindelijk weer een tijdje niet gegaan, en toen ik weer ging bleek uit die panoramafoto dat in mijn verstandskies rechtsachter een krater zat, vanuit een ieniemienie gaatje diep in een kauwgroef. Verdict: eruit met die kies (en ik dus: dacht het niet). Eerder hadden ze een andere verstandskies gevuld met de woorden: als ze zo mooi recht staan zijn ze net zo goed als andere kiezen. Toen ze iets te hoog uitgroeiden is er zelfs gewoon wat glazuur afgeslepen met de woorden: je hebt zulke sterke tanden die kunnen dat goed hebben). En nu zou ie er dus uit moeten... nee dus.
In de tussentijd had ik via mijn kennissenkring weer een andere tandarts leren kennen, iemand die ik eerst als goede kennis zag, en daarna pas als tandarts. Hem opgebeld voor een second opinion. Hij wilde na een uitgebreid geduldig onderzoek die kies wel vullen. En dat is (nu twee jaar geleden) ook gebeurd. Een jaar ging dat goed (is een diepe vulling waarbij echt het hele kauwvlak was uitgeboord en vier kroonwandjes bleven staan, en toen brak een hoekje van een kroonrand af. Daar is een glasisionomeervullinkje tegenaan geplakt, en die slijt relatief snel.
Een paar dagen geleden, trouw tanden poetsend en flossend, zie ik tot mijn schrik dat mijn andere verstandkies (linksonder) aan de wangzijde zwart is en er op twee kauwknobbels ook een grijze schaduw is te zien. Het is niet warm/koud gevoelig, de tand doet eigenlijk helemaal geen pijn, maar mijn tandvlees wel. Tegelijkertijd zie ik dat de andere verstandskies waar al aan geknutseld is, onder de glasisionomeervulling verder weggesleten is (de vulling steekt nu een beetje uit). Gebeld en ik kan overmorgen terecht.
Is er veel aan de hand? Nee, eigenlijk niet, want ik heb niet echt pijn (tandvlees irriteert wat) en ik heb vertrouwen in mijn tandarts, althans zoveel vertrouwen als ik te geven heb. Maar ik ben gewoon bang dat mijn lichaam me in de steek laat, dat die kiezen er nu toch echt uit moeten, of dat ik veroordeeld ben tot levenslang gesleutel. Ik ben het vertrouwen in mijn tanden kwijt als het ware...
Wat denken jullie, zwarte tandsteen of aanslag, of moet ik me klaarmaken voor een erger vonnis?
Attach
