Ik heb morgenochtend weer een afspraak met de tandarts. De vorige was een jaar geleden dus het is wel weer tijd voor controle. Ik was als kind al bang voor de tandarts en ben ongeveer vanaf mijn vijftiende tot mijn drieentwintigste niet bij de tandarts geweest. Al die jaren werd de angst en schaamte steeds groter en werd ik al panisch en misselijk als het woord tandarts alleen al genoemd werd en nodeloos om te zeggen dat mijn gebit in slechte staat was.
Na al die tijd kwam ik gelukkig terecht bij een hele fijne jonge tandarts en werd ik steeds minder bang en kon meer ontspannen. Nu ik na een jaar weer naar hem toe ga vind ik het wel moeilijk. De angst is niet zo groot meer als die was, maar er is wel schaamte. Schaamte omdat ik door priveredenen (depressie waardoor ik alles liet en soms nog laat versloffen) een rekening veel te laat (tot aan deurwaarder aan toe) heb betaald en daardoor bang ben dat ik niet meer welkom ben. Ook al is alles weer netjes geregeld en kon ik zonder problemen een afspraak maken.
Schaamte en angst omdat ik mijn gebit het laatste jaar ook wat verwaarloosd heb en dit gecombineerd met het feit dat mijn medicatie in het algemeen niet goed is voor de gezondheid van je gebit. Ik ben dus bang voor wat er kan gaan komen, terwijl ik weet dat het tenminste niet zo erg is als het drie jaar geleden was. Sowieso stonden er nog een aantal dingen op het programma.
Ook ben ik benieuwd wat hij gaat zeggen over mijn verstandskiezen omdat daar een paar van doorkomen.
Vreemd genoeg ben ik niet meer bang voor de pijn en het dingen toelaten in mijn mond. Ik ben iets meer ontspannen, heb het laatste jaar iets te goed geleerd om met pijn om te gaan en ik merk dat ik iets meer een 'het kan me toch niets schelen'opstelling heb.
Aan de andere kant ben ik boos dat ik het weer zover heb laten komen. Boos dat het me aan de ene kant niets kan schelen. Boos aan de andere kant omdat ik me er zo druk over maak en bang ben. En bang dat ik me morgenochtend net zo bang zal voelen als ik drie jaar geleden was.
Groeten,
Inka
Na al die tijd kwam ik gelukkig terecht bij een hele fijne jonge tandarts en werd ik steeds minder bang en kon meer ontspannen. Nu ik na een jaar weer naar hem toe ga vind ik het wel moeilijk. De angst is niet zo groot meer als die was, maar er is wel schaamte. Schaamte omdat ik door priveredenen (depressie waardoor ik alles liet en soms nog laat versloffen) een rekening veel te laat (tot aan deurwaarder aan toe) heb betaald en daardoor bang ben dat ik niet meer welkom ben. Ook al is alles weer netjes geregeld en kon ik zonder problemen een afspraak maken.
Schaamte en angst omdat ik mijn gebit het laatste jaar ook wat verwaarloosd heb en dit gecombineerd met het feit dat mijn medicatie in het algemeen niet goed is voor de gezondheid van je gebit. Ik ben dus bang voor wat er kan gaan komen, terwijl ik weet dat het tenminste niet zo erg is als het drie jaar geleden was. Sowieso stonden er nog een aantal dingen op het programma.
Ook ben ik benieuwd wat hij gaat zeggen over mijn verstandskiezen omdat daar een paar van doorkomen.
Vreemd genoeg ben ik niet meer bang voor de pijn en het dingen toelaten in mijn mond. Ik ben iets meer ontspannen, heb het laatste jaar iets te goed geleerd om met pijn om te gaan en ik merk dat ik iets meer een 'het kan me toch niets schelen'opstelling heb.
Aan de andere kant ben ik boos dat ik het weer zover heb laten komen. Boos dat het me aan de ene kant niets kan schelen. Boos aan de andere kant omdat ik me er zo druk over maak en bang ben. En bang dat ik me morgenochtend net zo bang zal voelen als ik drie jaar geleden was.
Groeten,
Inka
Ik kan me verder goed herkennen in wat je schrift over jouw schaamtegevoel. Na jaren niet geweest te zijn (ook wilde ik wel) ben ik afgelopen maand eindelijk geweest. Wat begon als angst had zij meer ontwikkeld tot een grote schaamte. Wat gaat de tandarts zeggen? Een vrouw van 32 met zo'n slecht gebit. Op een gegeven moment dacht ik echt dat ik de enige was met dit probleem. Na mijn intakegesprek met een hele fijne en begripvolle vrouw had ik de week daarop een echte afspraak. En dan begon mijn behandeling. Omdat ik vanaf begin heel open was over mijn situatie en gevoelens en heel snel op mijn gemak voelde met haar was mijn schaamtegevoel dan bijna weg. Ze beordeelde me niet. En ik was er omdat ik haar hulp nodig had. En zoals je ook schrijf, nu ben ik toch minder bang voor de pijn dan gedacht. Mijn schaamte lag toch het diepst. En met verdoving merk je het ook niet. Het valt echt mee.
Ik kan tegen mezelf blijven zeggen: waarom wachtte je zo lang, dit was toch niet zo erg etc. Maar dat helpt toch niet. Ik heb zoals mijn TA zei, blijkbaar de situatie geaccepteerd. Het is zoals het is en ik kan me nu niet druk maken over waarom ik het zo ver heb laten gaan. Ik ben meer bezig met het nu en denk, wow wat knap van me. Ik ben er geweest. En nu ga ik er ook voor. Als alles klaar is wil ik braaf 2 keer per jaar op controle gaan.
Succes morgen en als ik en tips mag geven. Laat het gaan en als je kan, de situatie accepteren voor wat het is. Dat je een afsprak is toch een belangrijk stap. :D
Het begon gisteren minder toen ik zag dat het bordje van mijn tandarts van de deur was afgehaald. Ik zag de bui dus al hangen. Ik was voor de verandering veel te vroeg en heb wat geijsbeerd door de wachtkamer. Ik was toch alleen, dus voelde me niet verplicht om te gaan zitten.
Na een minuut of tien werd ik opgehaald. Mijn eigen tandarts had de praktijk van z'n vader overgenomen en werkte er dus niet meer zoals ik al dacht. Maar de nieuwe tandarts (een hele jonge vrouw) en een nieuwe (wat oudere) assistente stelden me op m'n gemak. We hebben eerst even zitten praten over hoe het nu met me ging en welke medicatie ik nu had. Je kon merken dat ze zich goed in 'n dossier hadden ingelezen. Daardoor voelde ik me al redelijk snel op m'n gemak.
Even gekeken, rontgenfoto's gemaakt en m'n tanden laten schoonmaken en polijsten. Er moet weer een hoop gebeuren; er waren zo minstens tien dingen die ze zag op de foto's. Maar niets ernstigs behalve een kies die er uit moet, maar dat wist ik vorig jaar ook al. Onder andere door de medicijnen veel gaatjes. Ik heb voor 8 maart een afspraak van een uur gemaakt. Dan worden er een aantal gaatjes gevuld; even kijken hoe snel alles gaat. Ik heb zelfs aangegeven dat ik het wel eens wil proberen zonder verdoving bij een klein gaatje! Wie had dat drie jaar geleden durven denken. Ik ben namelijk echt niet bang voor de pijn, maar het is meer de angst voor het onbekende. Over hoe ik zou kunnen reageren zonder verdoving.
Na afloop nog even wat nagepraat. Ik was nog steeds meer dan welkom in de praktijk, ze konden zich goed voorstellen dat mondhygiene niet mijn eerste prioriteit was geweest het afgelopen jaar, mijn diagnose en behandelingen die ik nu onderga en dat ze het juist ontzettend goed waren dat ik weer, op eigen initiatief, was gekomen en de dingen niet meer zo uit de hand heb laten lopen als drie jaar geleden.
Al met al ben ik er met een heel goed gevoel weg gegaan. Ik zal de zevende en achtste vast wel zenuwachtig zijn, maar ik ben niet meer zo bang als eerder. Ook de nieuwe tandarts 'voelt' goed.
Groeten,
Ineke