Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen of waar ik het moet posten, maar inmiddels zit ik wel tegen het plafond aan met mijn angst voor de tandarts….
Vorige week maandag ben ik met mijn vriend en ons zoontje naar mijn nieuwe tandarts gegaan (de tandarts die mijn vriend al had). Tot voor een jaartje of vijf terug ging ik nog naar mijn tandarts in mijn oude woonplaats omdat ik er niet aan moest denken om over te stappen naar een andere tandarts die misschien nog wel norser was dan de mijne. Deze tandarts bezoekjes hebben me altijd heel veel energie gekost (vanwege de angst die ik altijd had) dus de reis er naar toe werd steeds vervelender (in mijn beleving) en daardoor eigenlijk ook onverantwoord omdat ik niet meer met mijn hoofd bij de weg zat.
Na een aanvaring over een verdoving die niet werkte (tandarts begreep niet dat ik nog iets voelde en omdat hij gewoon doorging ondanks mijn ah ah ah geroep, heb ik zijn hand gegrepen en toen werd hij natuurlijk boos, wat ik dan wel snap…maar waarom begreep hij niet dat ik zo nerveus was? ). Mijn angst werd vanaf dit moment alleen maar groter en niet veel later viel er een brief in de bus dat hij per die en die datum zijn praktijk zou overdragen aan een andere tandarts. Bij deze andere tandarts ben ik nooit geweest. Ik kreeg namelijk van deze tandarts post thuis voor mijn moeder (die op dat moment al een jaar of twee geen patiënt meer was bij mijn oude tandarts en nog steeds op hetzelfde adres woonde), een schoonzusje en mezelf. Voor mijn gevoel was de administratie een zooitje en dat gaf me niet echt een goed gevoel. Op dat moment besloot ik naar een andere tandarts te gaan. Maar hoe doe je dat als je bang bent?
Ik vroeg aan mijn vriend hoe zijn tandarts was. Een rustig iemand. Dus besloot ik om een keer met mijn vriend mee te gaan naar de tandarts. Echter omdat ik nog steeds niet duidelijk wist wat voor een type man ik nu eigenlijk kon verwachten, bleef ik maar voor me uitschuiven. Mijn vriend – ook niet echt een held bij de tandarts – schoof dus mee. Resultaat: beiden zo’n ruime vier tot vijf jaar niet meer geweest. Maar…………we hebben een zoontje en die moet natuurlijk ook wennen aan de tandarts. Dus ik mezelf maar steeds moed inpraten dat ik de tandarts van mijn vriend moest bellen om een afspraak te maken. (mijn vriend had bij zijn laatste bezoek gevraagd of er nog nieuwe patiënten werden aangenomen. Eigenlijk niet, maar familieleden van patiënten werden wel aangenomen). Ik kon de moed niet bij elkaar rapen, telkens schoof ik het maar weer voor me uit ondanks dat ik merkte dat het met mijn gebit niet zo heel best ging: vullingen die eruit kwamen, kiezen die afbraken.
Vier weken geleden brak bij mijn vriend een kies af waar hij last van kreeg. Hij besloot toen de tandarts te bellen en een afspraak te maken voor ons alle drie. Dit wilde ik absoluut NIET !
Hij mocht de afspraak maken voor zichzelf en ons zoontje, maar voor mij graag een aparte afspraak. Reden: de slechte staat van mijn kiezen (waar ik me voor zou schamen bij de tandarts) en ik wil absoluut mijn angsten NIET overbrengen op mijn zoontje. Maar vriend kent mij denk ik te goed en maakte dus één afspraak voor ons alle drie voor vorige week maandag. Vanaf dat moment werd ik weer stik nerveus. Ik wilde eigenlijk helemaal niet naar de tandarts, ondanks dat mijn verstand zei dat het beter is om wel te gaan en hoe moet ik het aan mijn zoontje verkopen als hij en papa wel gaan en mama niet?
Dus alle moed die ik had heb ik bij elkaar gesprokkeld om vorige week maandag mee te gaan naar de tandarts. Het eerste wat ik zei tegen de tandarts toen we binnenkwamen was: “ik heb het niet zo op tandartsen!†Waarop de tandarts rustig reageerde met een: “ik denk dat je geen moeite hebt met de persoon, maar met wat ze doen?†Tsja…daar had hij helemaal gelijk in.
En toen moest één van ons drietjes op de stoel. Ik NIET !!! En ons kind wilde ik zeker niet als eerste op die stoel hebben, dus ging mijn vriend braaf op de stoel liggen.
Viel bij hem allemaal mee….een paar vullingen die vervangen moeten worden en één hele slechte kies die eruit moet. Ik kreeg hoop….als het bij hem meevalt, dan zal het bij mij ook wel meevallen. Ons zoontje als tweede op de stoel. Helemaal gaaf gebitje! Gelukkig maar. De tandarts vroeg wie zijn tandjes poetste? Dat doet hij zelf, maar wij poetsen altijd na. We kregen een complimentje en ons zoontje kreeg een fluorbehandeling. Lachend kwam het kind weer uit de stoel. En toen moest ik. Met mijn hart in mijn keel ben ik op die stoel gaan liggen en ik durfde amper mijn mond open te doen. De tandarts keek in mijn mond en maakte toen een opmerking (weet niet meer wat hij precies zij). Maar het kwam er op neer dat het heel slecht gesteld was met mijn gebit. Er moeten een behoorlijk aantal kiezen uit (hoeveel weet ik niet meer en dat komt gewoon omdat ik me rotgeschrokken ben). Het kwam er allemaal op neer dat mijn gebit misschien niet meer te redden is. Er kwam een mededeling over alles trekken, een kunstgebit, misschien een frame, een parodontoloog waar ik eventueel ook wel heen mocht…misschien dat een parodontoloog nog kon bekijken of er iets gered kan worden.
De tandarts heeft in ieder geval tandsteen verwijderd, me poetsinstructies gegeven (die ik nooit eerder heb gehad) en me verteld dat een aantal kiezen er sowiezo uit moeten. Mag bij de kaakchirurg (ben ik misschien nog wel banger voor dan voor de tandarts vanwege een aantal hele slechte ervaringen na operaties waar ik jullie niet mee lastig zal vallen) en aanstaande maandag 13 november mag ik weer terug komen. Ook moet ik spoelen met Perio-Aid (en nu heb ik dus sinds een paar dagen een gitzwarte tong waardoor ik mijn mond maar zoveel mogelijk dicht hou). Omdat ik heb aangegeven dat ik een kaakchirurg niet zie zitten (met meer woorden heb ik het niet gezegd) wil de tandarts eventueel ook wel zelf gaan trekken. Maar met mijn verdovingservaringen uit het verleden durf ik dit dus ook niet aan. Ik ben als de dood dat de verdoving weer niet doet wat hij eigenlijk zal moeten doen. Voor verdovingen ben ik niet bang, ondanks dat ik het niet prettig vind dat prikken in je mond. Over de parodontoloog hoefde ik ook niet direct een besluit te nemen, ik mocht er over nadenken tot aankomende maandag.
Pfffffffff………..wij kenden de kreet parodontoloog niet eens. Toen we thuis kwamen waren we allebei de benaming alweer kwijt. Na wat zoeken op internet kwamen we er dus achter wat een parodontoloog is en dat daar dus de naam parodontitis bij hoort. Ik ben me rot geschrokken! We wisten hier geen van beiden dat zoiets bestond. Nu ik weet wat het inhoudt, ben ik mijn zenuwen helemaal niet meer de baas. Vanaf het moment dat ik weet wat het inhoud en wat de gevolgen en behandelingen zijn gieren de zenuwen door mijn lichaam en gisteravond barste hier de bom. Ik heb vreselijk zitten huilen en kan mijn zenuwen maar niet onder controle krijgen. Ik probeer afleiding te zoeken, maar alles wat ik doe kost me ontzettend veel moeite. Slapen gaat nog beroerder…..ik krijg er nachtmerries van en niet de leukste. ’s Morgens ben ik zo afgedraaid dat ik bek en bek af m’n bed uitstap om ons zoontje naar school te helpen.
Gelukkig heb ik wel een vriend die mijn angsten begrijpt en ben ik zo “slim†geweest om mijn afpraak voor aanstaande maandag direct na zijn afspraak te plannen. Ik probeer mezelf steeds wijs te maken dat het met die parodontitis allemaal best meevalt en dat de tandarts zich heeft vergist (struisvogelpolitiek?). Ook weet ik nog niet wat het vervolgtraject voor mij zal zijn omdat daar nog niet over is gesproken natuurlijk. Dus dat probeer ik maar helemaal weg te stoppen, want als ik die behandelingen zo lees dan krijg ik neigingen om niet meer te gaan (ook al zegt mijn verstand dat ik WEL moet gaan). Aan de andere kant moet ik er dus niet aan denken om al mijn tanden en kiezen te verliezen. Dat is echt een drama voor me en behalve de angst voor het trekken ben ik ook absoluut nog niet toe aan het trekken van een paar kiezen. GEK wordt ik bij de gedachte eraan en dan komt die niet werkende verdoving van de laatste keer dus ook weer naar boven.
Inmiddels ben ik aardig uitgeput van de stress en is het hier al zover dat mijn vriend heeft besloten dat ik maandag als eerste bij de tandarts naar binnen ga en dat hij met me mee naar binnen gaat. Vooral omdat hij weet dat als ik zo onder stress sta, ik de helft niet in me opneem van wat er gezegd wordt. Voor alle duidelijkheid: ik ben in het dagelijks leven heel erg stressbestendig en nuchter. Maar ik kan hier NIET mee omgaan
Ik weet dat de tandarts maandag wil kijken of de poetsinstructie geslaagd is en dat hij wat foto’s wil maken. Verder zal ik moeten aangeven of hij de kiezen trekt of de kaakchirurg of dat ik naar een parodontoloog wil. Of hij verder nog iets wil doen weet ik niet, veel is gewoon aan me voorbij gegaan. Maar ik wil helemaal niet meer en toch weet ik dat ik moet. Ik ben al zo bang voor een behandeling bij de tandarts en dan overkomt je ook nog zoiets als parodontitis. Ik ben echt ten einde raad en terwijl ik hier zo zit te typen gieren de zenuwen door m’n lichaam en lopen de tranen over mijn wangen. Volgens mijn vriend vindt de tandarts het vast niet erg als hij mee naar binnen gaat. Pfffffff…………….ik hoop het maar. Moed bij elkaar rapen om er weer heen te gaan kost me al teveel energie en dan ook nog moed bij elkaar rapen om weer je mond open te doen. Ik zie het gewoon even niet meer zitten. Heb al veel verhalen van anderen gelezen hier (de positieve en negatieve) maar ik kom maar niet tot rust.
Sorry voor het misschien toch wel erg lange verhaal.
Charlotte
Vorige week maandag ben ik met mijn vriend en ons zoontje naar mijn nieuwe tandarts gegaan (de tandarts die mijn vriend al had). Tot voor een jaartje of vijf terug ging ik nog naar mijn tandarts in mijn oude woonplaats omdat ik er niet aan moest denken om over te stappen naar een andere tandarts die misschien nog wel norser was dan de mijne. Deze tandarts bezoekjes hebben me altijd heel veel energie gekost (vanwege de angst die ik altijd had) dus de reis er naar toe werd steeds vervelender (in mijn beleving) en daardoor eigenlijk ook onverantwoord omdat ik niet meer met mijn hoofd bij de weg zat.
Na een aanvaring over een verdoving die niet werkte (tandarts begreep niet dat ik nog iets voelde en omdat hij gewoon doorging ondanks mijn ah ah ah geroep, heb ik zijn hand gegrepen en toen werd hij natuurlijk boos, wat ik dan wel snap…maar waarom begreep hij niet dat ik zo nerveus was? ). Mijn angst werd vanaf dit moment alleen maar groter en niet veel later viel er een brief in de bus dat hij per die en die datum zijn praktijk zou overdragen aan een andere tandarts. Bij deze andere tandarts ben ik nooit geweest. Ik kreeg namelijk van deze tandarts post thuis voor mijn moeder (die op dat moment al een jaar of twee geen patiënt meer was bij mijn oude tandarts en nog steeds op hetzelfde adres woonde), een schoonzusje en mezelf. Voor mijn gevoel was de administratie een zooitje en dat gaf me niet echt een goed gevoel. Op dat moment besloot ik naar een andere tandarts te gaan. Maar hoe doe je dat als je bang bent?
Ik vroeg aan mijn vriend hoe zijn tandarts was. Een rustig iemand. Dus besloot ik om een keer met mijn vriend mee te gaan naar de tandarts. Echter omdat ik nog steeds niet duidelijk wist wat voor een type man ik nu eigenlijk kon verwachten, bleef ik maar voor me uitschuiven. Mijn vriend – ook niet echt een held bij de tandarts – schoof dus mee. Resultaat: beiden zo’n ruime vier tot vijf jaar niet meer geweest. Maar…………we hebben een zoontje en die moet natuurlijk ook wennen aan de tandarts. Dus ik mezelf maar steeds moed inpraten dat ik de tandarts van mijn vriend moest bellen om een afspraak te maken. (mijn vriend had bij zijn laatste bezoek gevraagd of er nog nieuwe patiënten werden aangenomen. Eigenlijk niet, maar familieleden van patiënten werden wel aangenomen). Ik kon de moed niet bij elkaar rapen, telkens schoof ik het maar weer voor me uit ondanks dat ik merkte dat het met mijn gebit niet zo heel best ging: vullingen die eruit kwamen, kiezen die afbraken.
Vier weken geleden brak bij mijn vriend een kies af waar hij last van kreeg. Hij besloot toen de tandarts te bellen en een afspraak te maken voor ons alle drie. Dit wilde ik absoluut NIET !
Hij mocht de afspraak maken voor zichzelf en ons zoontje, maar voor mij graag een aparte afspraak. Reden: de slechte staat van mijn kiezen (waar ik me voor zou schamen bij de tandarts) en ik wil absoluut mijn angsten NIET overbrengen op mijn zoontje. Maar vriend kent mij denk ik te goed en maakte dus één afspraak voor ons alle drie voor vorige week maandag. Vanaf dat moment werd ik weer stik nerveus. Ik wilde eigenlijk helemaal niet naar de tandarts, ondanks dat mijn verstand zei dat het beter is om wel te gaan en hoe moet ik het aan mijn zoontje verkopen als hij en papa wel gaan en mama niet?
Dus alle moed die ik had heb ik bij elkaar gesprokkeld om vorige week maandag mee te gaan naar de tandarts. Het eerste wat ik zei tegen de tandarts toen we binnenkwamen was: “ik heb het niet zo op tandartsen!†Waarop de tandarts rustig reageerde met een: “ik denk dat je geen moeite hebt met de persoon, maar met wat ze doen?†Tsja…daar had hij helemaal gelijk in.
En toen moest één van ons drietjes op de stoel. Ik NIET !!! En ons kind wilde ik zeker niet als eerste op die stoel hebben, dus ging mijn vriend braaf op de stoel liggen.
Viel bij hem allemaal mee….een paar vullingen die vervangen moeten worden en één hele slechte kies die eruit moet. Ik kreeg hoop….als het bij hem meevalt, dan zal het bij mij ook wel meevallen. Ons zoontje als tweede op de stoel. Helemaal gaaf gebitje! Gelukkig maar. De tandarts vroeg wie zijn tandjes poetste? Dat doet hij zelf, maar wij poetsen altijd na. We kregen een complimentje en ons zoontje kreeg een fluorbehandeling. Lachend kwam het kind weer uit de stoel. En toen moest ik. Met mijn hart in mijn keel ben ik op die stoel gaan liggen en ik durfde amper mijn mond open te doen. De tandarts keek in mijn mond en maakte toen een opmerking (weet niet meer wat hij precies zij). Maar het kwam er op neer dat het heel slecht gesteld was met mijn gebit. Er moeten een behoorlijk aantal kiezen uit (hoeveel weet ik niet meer en dat komt gewoon omdat ik me rotgeschrokken ben). Het kwam er allemaal op neer dat mijn gebit misschien niet meer te redden is. Er kwam een mededeling over alles trekken, een kunstgebit, misschien een frame, een parodontoloog waar ik eventueel ook wel heen mocht…misschien dat een parodontoloog nog kon bekijken of er iets gered kan worden.
De tandarts heeft in ieder geval tandsteen verwijderd, me poetsinstructies gegeven (die ik nooit eerder heb gehad) en me verteld dat een aantal kiezen er sowiezo uit moeten. Mag bij de kaakchirurg (ben ik misschien nog wel banger voor dan voor de tandarts vanwege een aantal hele slechte ervaringen na operaties waar ik jullie niet mee lastig zal vallen) en aanstaande maandag 13 november mag ik weer terug komen. Ook moet ik spoelen met Perio-Aid (en nu heb ik dus sinds een paar dagen een gitzwarte tong waardoor ik mijn mond maar zoveel mogelijk dicht hou). Omdat ik heb aangegeven dat ik een kaakchirurg niet zie zitten (met meer woorden heb ik het niet gezegd) wil de tandarts eventueel ook wel zelf gaan trekken. Maar met mijn verdovingservaringen uit het verleden durf ik dit dus ook niet aan. Ik ben als de dood dat de verdoving weer niet doet wat hij eigenlijk zal moeten doen. Voor verdovingen ben ik niet bang, ondanks dat ik het niet prettig vind dat prikken in je mond. Over de parodontoloog hoefde ik ook niet direct een besluit te nemen, ik mocht er over nadenken tot aankomende maandag.
Pfffffffff………..wij kenden de kreet parodontoloog niet eens. Toen we thuis kwamen waren we allebei de benaming alweer kwijt. Na wat zoeken op internet kwamen we er dus achter wat een parodontoloog is en dat daar dus de naam parodontitis bij hoort. Ik ben me rot geschrokken! We wisten hier geen van beiden dat zoiets bestond. Nu ik weet wat het inhoudt, ben ik mijn zenuwen helemaal niet meer de baas. Vanaf het moment dat ik weet wat het inhoud en wat de gevolgen en behandelingen zijn gieren de zenuwen door mijn lichaam en gisteravond barste hier de bom. Ik heb vreselijk zitten huilen en kan mijn zenuwen maar niet onder controle krijgen. Ik probeer afleiding te zoeken, maar alles wat ik doe kost me ontzettend veel moeite. Slapen gaat nog beroerder…..ik krijg er nachtmerries van en niet de leukste. ’s Morgens ben ik zo afgedraaid dat ik bek en bek af m’n bed uitstap om ons zoontje naar school te helpen.
Gelukkig heb ik wel een vriend die mijn angsten begrijpt en ben ik zo “slim†geweest om mijn afpraak voor aanstaande maandag direct na zijn afspraak te plannen. Ik probeer mezelf steeds wijs te maken dat het met die parodontitis allemaal best meevalt en dat de tandarts zich heeft vergist (struisvogelpolitiek?). Ook weet ik nog niet wat het vervolgtraject voor mij zal zijn omdat daar nog niet over is gesproken natuurlijk. Dus dat probeer ik maar helemaal weg te stoppen, want als ik die behandelingen zo lees dan krijg ik neigingen om niet meer te gaan (ook al zegt mijn verstand dat ik WEL moet gaan). Aan de andere kant moet ik er dus niet aan denken om al mijn tanden en kiezen te verliezen. Dat is echt een drama voor me en behalve de angst voor het trekken ben ik ook absoluut nog niet toe aan het trekken van een paar kiezen. GEK wordt ik bij de gedachte eraan en dan komt die niet werkende verdoving van de laatste keer dus ook weer naar boven.
Inmiddels ben ik aardig uitgeput van de stress en is het hier al zover dat mijn vriend heeft besloten dat ik maandag als eerste bij de tandarts naar binnen ga en dat hij met me mee naar binnen gaat. Vooral omdat hij weet dat als ik zo onder stress sta, ik de helft niet in me opneem van wat er gezegd wordt. Voor alle duidelijkheid: ik ben in het dagelijks leven heel erg stressbestendig en nuchter. Maar ik kan hier NIET mee omgaan
Ik weet dat de tandarts maandag wil kijken of de poetsinstructie geslaagd is en dat hij wat foto’s wil maken. Verder zal ik moeten aangeven of hij de kiezen trekt of de kaakchirurg of dat ik naar een parodontoloog wil. Of hij verder nog iets wil doen weet ik niet, veel is gewoon aan me voorbij gegaan. Maar ik wil helemaal niet meer en toch weet ik dat ik moet. Ik ben al zo bang voor een behandeling bij de tandarts en dan overkomt je ook nog zoiets als parodontitis. Ik ben echt ten einde raad en terwijl ik hier zo zit te typen gieren de zenuwen door m’n lichaam en lopen de tranen over mijn wangen. Volgens mijn vriend vindt de tandarts het vast niet erg als hij mee naar binnen gaat. Pfffffff…………….ik hoop het maar. Moed bij elkaar rapen om er weer heen te gaan kost me al teveel energie en dan ook nog moed bij elkaar rapen om weer je mond open te doen. Ik zie het gewoon even niet meer zitten. Heb al veel verhalen van anderen gelezen hier (de positieve en negatieve) maar ik kom maar niet tot rust.
Sorry voor het misschien toch wel erg lange verhaal.
Charlotte
Begrijpelijk dat je je zo druk maakt: het is niet niks!
Maar wat is er het ergste wat er je kan overkomen? Ben je bang voor mogelijke pijn en dat de parodontoloog gewoon doorgaat? Spreek met hem een signaal af waarbij hij weet dat hij moet stoppen. Ik spreek altijd af met mijn patienten dat ze hun hand dan omhoog doen. Op 'ah ah' reageer ik niet, ik zeg herinner ze alleen aan de afspraak. De meesten willen namelijk dat je toch doorgaat zodat ze er zo snel mogelijk vanaf zijn. Sommigen willen verdoving en daarna gaat het doorgaans prima. Geen probleem!
En zeg nou zelf...je hebt al een bevalling doorstaan! Dan kan je dit op je boerenfluitje!
hallo
Dit is zeker niet niks als je dit allemaal door moet staan maar ja om je tanden te behouden zal je iets moeten of niet dan?
Maar ik heb dus ook paro en moet woensdag naar de mondhygieniste en ben al eerder geweest en toen heeft ze alles gemeten en dat viel heel er mee dat doet dus geen pijn en mijn gebit is ook niet alles maar wil het wel behouden want een kunst gebit lijkt me helemaal niks en woensdag gaan we dus schoonmaken en zij zegt dat het mee zal vallen en anders doen we er gewoon langer over. en er is ook nog wel een verdoving nodig maar daar ben ik niet bang voor alleen het schoonmaken ben ik ben. maar zal je zeggen hoe dat geweest is.Ik heb al heel wat zenuwen wet moeten werken de afgelopen maand sinds ik de 1ste keer geweest ben tot ik die behandelingen gehad heb en volgende woensdag is er nog een en nog een en dan nog een dan dan nog een wat een vooruitzicht
En lieneke of je nou een kind krijgt of naar de tandarts moet dat is een heel verschil denk ik of niet
Dus geen fabels vertellen die de angst niet weghalen
:oops:
Die bevalling is een drama geworden van een spoedopname vanwege een extreem hoge bloeddruk en nog diezelfde dag een overplaatsing naar een academisch ziekenhuis voor een spoedkeizersnede (8 weken te vroeg) onder volledige narcose met complicatie en een aantal weken extreme pijn...één groot drama. Maar dat antwoord over die bevalling neem ik je niet kwalijk, Lieneke. Want dat kun je natuurlijk niet weten als ik dat niet vermeld. Toch speelt dit en de operatie erna (galblaas) ook wel mee in de angst hoor.
Waarom weet ik niet, maar het lijkt erop dat ik de laatste jaren dus steeds de "hoofdprijs" krijg.
Het ergste wat je kan overkomen? Ik weet dat er veel ergere dingen zijn om je druk over te maken en heb dat van dichtbij ook al regelmatig meegemaakt. Dit probeer ik mezelf ook steeds wijs te maken, maar op de een of andere manier lukt het niet. Waar ik bang voor ben?
1. Ik vind het echt vreselijk dat ik dus een groot deel of misschien wel mijn hele gebit moet verliezen.
2. Ik zie vreselijk op tegen het trekken van mijn kiezen en/of de verwijzing naar een kaakchirurg.
3. Als het eventueel kan wil ik absoluut GEEN kunstgebit of een frame.
4. Afspraken maken met behandelaars kan dan misschien wel, maar werkt dus niet altijd. Mijn vorige tandarts was zo nors dat ik niet eens afspraken durfde te maken. Bij mijn laatste operatie heeft de huisarts voor mij de afspraak in het ziekenhuis geregeld en me een brief meegegeven over mijn rampkeizersnede en dat ze echt goede pijnbestrijding moesten toepassen. Men heeft de brief gelezen, we hebben het er uitvoerig over gehad en er is genoteerd dat ik andere pijnstilling zou krijgen dan paracetamol. Nou....mooi niet! Ik kreeg paracetamol en toen ik het niet meer uithield van de pijn werd de zaalarts erbij gehaald en die vertelde me dat ik mijn kiezen maar wat harder op elkaar moest zetten.
5. Mijn vertrouwen in de medici ligt op dit moment ver onder nul door de ervaringen die ik heb gehad.
6. Ik ben als de dood dat er getrokken gaat worden op het moment dat de verdoving nog niet goed werkt. Deze ervaring heb ik nu eenmaal een paar keer bij mijn oude tandarts gehad (bij het trekken van een verstandskies en bij het boren en ik kan me er maar niet overheen zetten dat het bij deze tandarts of een kaakchirurg vast beter gaat. Natuurlijk weet ik inmiddels door het forum dat zenuwen ook meespelen, maar als je weet hoe nerveus ik nu ben…..is dus ook niet echt bemoedigend. En al is mijn indruk van deze nieuwe tandarts dat hij veeeeel vriendelijker is dan mijn vorige (ze zijn gewoon een verschil van dag en nacht) ik heb natuurlijk nog niet ervaren hoe hij behandeld, dus ja….ik ben doodsbenauwd.
7. Mijn tandvlees is sinds van de week op bepaalde plekken door al het ragen en de nieuwe manier van poetsen best wel gevoelig op sommige plekken. Dus tegen het schoonmaken zie ik ook best op.
Pet….ik ben benieuwd hoe jij dat gaat ervaren. Voor verdovingen ben ik niet bang. Ik heb liever dat ze me helemaal plat spuiten dan dat ik ook maar iets voel van wat er gebeurd. Eigenlijk wil ik van wat er gebeurt het liefst helemaal niets meemaken.
Eigenlijk is het kort samengevat:
Als een kind krijgen erger is, kan ik daar niet over meepraten. Ik heb mijn kind gekregen op een manier die ik niemand toewens. En terwijl ik nu aan het samenvatten ben, dringt het dus heel erg goed tot me door dat ik :
- als de dood ben voor het daadwerkelijk trekken van mijn kiezen, want het is definitief. Ik vraag me af of ik op het moment dat het moet gebeuren mijn mond nog wel open durf te doen? En als dan straks blijkt dat mijn tanden (die er helemaal nog niet slecht uitzien) maar waarvan er een paar dus een beetje los zitten er ook uit moeten dan kun je me bij elkaar rapen.
- Ik heb heel veel pijn doorstaan en ik wil dat niet nog een keer meemaken. Dus pijnangst zit er ook heel veel en heel erg diep.
- Duidelijk afspraken maken die zelfs genoteerd worden, worden dus niet altijd nagekomen.
Ik heb vanavond weer zitten janken. Met mijn vriend afgesproken dat als na de foto’s blijkt dat de kiezen er echt allemaal uitmoeten, we aan de tandarts gaan vragen of dat ergens onder narcose mag/kan? Al moeten we de narcose zelf betalen, kan me niets schelen.
Het zal mijn zenuwen niet wegnemen, maar dan hoef ik het allemaal tenminste niet bewust en onder zware stress te doorstaan.
Ik heb een beetje (valse?) hoop....mijn zoontje zei de laatste weken steeds dat ik naar pilletjes stink (uit mijn mond). Vannavond zei hij tegen mij: "mama, ik denk dat je mond beter wordt want je stinkt niet meer zo erg naar pilletjes". Pfff....het kind heeft dus ondanks dat we het proberen te vermijden, toch wel wat meegekregen.
En nu maar hopen dat mijn vriend gewoon mag blijven maandag als hij mee naar binnen gaat en dat de tandarts niet gaat vragen of hij in de wachtkamer wil wachten. Ik heb nog nooit zo stijf van de stress gestaan als nu.
hallo
je vriend zal er best bij mogen blijven dat zal geen probleem zijn.
en het is even afwachten nadat de foto;s zijn gemaakt.
is het misschien geen idee om kerkrade of alphen aan de rijn zijn 2 narcose tandartsen.
betalen moet je overal en soms wordt het vergoed ligt aan je verzekering.
het allerbeste en laat even horen hoe het geweest is oke en we duimen maandag voor je laat even weten hoe laat want de hele dag duimen tja.
oke sterkte ermee (ik ben ook geen held maar ja je moet iets om ze te behouden)(ik ben de grootste angsthaas die er is en sta er alleen voor )
Je hebt jouw gedachten goed op een rijtje gezet. Prima, dat scheelt al veel.
Probeer niet steeds die negatieve gedachtes in je hoofd te herhalen. Probeer goede en helpende gedachten te herhalen. Probeer het hoofd helder te houden. Ik weet, dat lijkt een onmogelijke opgave, maar dat is het niet. Het vergt veel concentratie en energie. Er niet aan denken zal niet gaan, dus als je er aan denkt, probeer die gedachten positief te maken.
Bij mij helpt het altijd om alle gedachten op papier te zetten en voor jezelf na te gaan of deze negatief is of positief. Probeer dan te relativeren. Is die gedachte wel echt waar, of is het alleen maar een interpretatie, of probeer je voor iemand anders te denken, of probeer je in de toekomst te kijken. In de toekomst kijken kan niemand, je weet niet wat er gaat gebeuren. Nu ben je misschien er van overtuigt dat het mis gaat lopen, maar dat kan je niet weten, het is de toekomst.
Heb je ook last van trillen? Weet dat je dit ook onder controle kan krijgen. De truck is: Geloven dat je hiermee kan ophouden.
Als je in jouw angst gelooft, dan zal het er ook zijn. En andersom is ook waar!
Kinderen voelen dingen aan, ook al verberg je ze nog zo goed. Dat valt niet te verbergen....
Ik hoop maar dat mijn vriend erbij mag blijven. Ben bang dat ik het anders niet ga trekken en daar ook in huilen uitbarst.
Van mijn verzekering weet ik precies wat ze vergoeden. Ik mag me laten behandelen waar ik wil, als het maar een erkende tandarts-parodontoloog is.
Kerkrade vind ik eigenlijk te ver omdat ik dan toch moet zien dat iemand ons kind opvangt die dag.
Alphen ligt hier niet zo heel ver vandaan. Maar misschien heeft de tandarts hier dichterbij (Haarlem, Hoofddorp, Amsterdam) wel een optie.
Maandag 11.15 uur ben ik aan de beurt. Eigenlijk eerst mijn vriend, maar we willen het graag omdraaien en ik hoop dat dit lukt. Of moet daar nog over gebeld worden?
Pfffff...........erg als je er echt alleen voorstaat! Ben echt blij dat ik hier iemand in huis heb waarmee ik er over kan praten. Maar ja, die is er natuurlijk ook niet 24 uur per dag en heeft 's nachts natuurlijk ook zijn rust nodig.
Dit soort forums is wel fijn hoor! Als is het alleen maar om van je af te schrijven. Dat heb ik na de vroeggeboorte van ons zoontje ook gedaan. Het haalt zeer zeker niet altijd je onrust weg, maar het is wel fijn dat je kunt delen op moment dat je dat heel erg nodig hebt.
Ja, ik heb al wat achter de rug en de enige goede ervaring die ik heb is onze huisarts en de kinderarts waar we hebben gelopen (die twee zijn echt geweldig! ).
En het positieve van mijn nieuwe tandarts is dat hij veeeeeeeeeel aardiger is dan mijn vorige (tenminste, zo kwam hij bij het eerste bezoekje op mij over), dat hij een gesprekje met je aangaat en dat hij me een hand gaf.
Nu dacht ik dat hij dat deed omdat ik de eerste keer bij hem kwam, maar mijn vriend zegt dat hij je dus altijd een hand geeft als je komt en als je gaat. Nou ja….van mijn vorige tandarts heb ik nog nooit een hand gehad en ik wist niet hoe snel ik daar altijd weer weg moest komen! Dus ik hoop dat ik straks van deze man kan zeggen dat het een moordvent is. Maar dat weet ik dus nog niet.
Ik weet dat je beter positief kunt denken dan negatief. En normaal ga ik ook altijd van het positieve uit. Maar ik krijg mijn zenuwen nu om de een of andere reden niet onder controle. Het enige beetje rustmoment dat ik momenteel heb, is als ik ’s avonds na het eten even samen met mijn kind op de bank zit. Ik probeer me hier dan ook volledig aan over te geven en dan nog gieren de zenuwen door mijn lichaam.
Ik ben er niet van overtuigt dat het mis gaat lopen, want het is natuurlijk al mis. Wat me allemaal precies te wachten staat weet ik niet en dat probeer ik ook steeds weg te drukken.
Trillen doe ik niet, maar ik heb wel een hartslag van hier tot Tokio waar ik dol van wordt.
Het is gewoon ingeslagen als een bom!
Ik probeer me te richten op ander dingen en leuke dingen, maar concentreren kost moeite, heel veel moeite.
Pfffff.........ik ga even aan mijn schrobuurtje beginnen.
Wel wil ik je even laten weten dat ik blij met jullie reacties!
oke maar je hebt de eerste stapjes al gezet en zo ga je goed.
ik zal maandag echt voor je duimen om 11.15. :wink:
en bedenk dat je niet voor altijd in die stoel blijft want hij heeft nog meer te doen zo denk ik ook op het moment.
en het is voor ons eigen bestwil.
en als ie de eerste x aardig is geweest is hij dat de 2de x ook weer zeker weten ze doen ook maar hun werk en als jij niet wil doet hij dat ook niet maar ja dan worden de problemen aan je gebit niet verholpen.
heel veel sterkte maandag en zet hem op!
en over een paar maanden zijn we weer blij dat we dat gefikst hebben :wink: (dit vertelt de grootste angsthaas die er bestaat ik ben ook bang erg he je bent niet alleen)
hou je taai groetjes pet :smt006
sorry misschien een beetje laat maar ik zie het nu pas.
en mag ook niet heel dag naar dit forum van mijn man
die zegt dat je hier van bang wordt je leest alleen maar nare
ervaringen zegt ie.
maar ik ben er toch weer en wel stiekem
ik weet maar al te goed wat je mee maakt
die zenuwen kun je niet bedwingen die zijn er nu eenmaal
:oops: :cry: :cry: :cry: :cry:
maar wat ik dan weleens probeer om gewoon buiten te gaan wandelen.
ik zal morgen ochterd voor je duimen en zelf een kaarsje laten branden zet hem op.
ik weet uit ervaring dat het me toch nog elke keer gelukt is om te gaan
maar dan de vervolg afspraak tja daar ben ik ook weer zo zenuwachtig over en dat is de dag dat ik weer moet en dan ben ik geweest en dan ben ik toch wel weer een beetje trots op mezelf
mijn man zegt is toch ook niks aan voor hem misschien niet maar voor mij wel
ze weten niet wat ze zeggen maar goed we moeten het toch zelf doen niet dan?
groetjes en zet hem op morgen he laat je het nog ff weten?
:smt006 :smt006 :smt006 :smt006
hallo
en hoe is het geweest?
:smt006
sorry dat ik zo laat reageer, maar ik functioneer net weer een beetje normaal :(
Ik stond vanmorgen stijf van de stress, huilen lukte niet meer. Tranen waren op. Maar eenmaal binnen bij de tandarts....
Ik kreeg een hand en hij vroeg direct of het ging. Ik barste in tranen uit en kon niet meer stoppen. Had het idee dat mijn hart uit m'n keel kwam zetten en ik schaamde me vreselijk! Alle stress kwam er in één keer uit. Zitten, praten, praten, praten, huilen en uiteindelijk een paar foto's genomen. Verder alleen in m'n mond gekeken en volgens de tandarts zag het er allemaal een stuk beter uit en moet ik vooral zo doorgaan met ragen, stokeren en spoelen.
Minder is dat hij het liefst heeft dat ik naar de kaakchirurg ga, omdat er toch echt 6 kiezen uitmoeten en hij eerlijk toegaf dat hij van een paar kiezen niet zeker weet of hij de wortelpunten eruit zou krijgen. Maar als ik echt niet naar de kaakchirurg durf, dan wil hij het wel voor me proberen. Ik nog meer over m'n toeren, ik trok het echt niet meer. Maar ik weet dat er iets moet gebeuren al heb ik het liever helemaal niet.
Er is nu afgesproken dat mijn vriend een rondje kaakchirurgen hier in de regio gaat bellen (want het schijnt zo te zijn dat er een paar zijn die dat wel doen) met de vraag of het onder narcose wil doen. De tandarts heeft dit ook in de verwijsbrief gezet. Dat ik extreem angstig ben en dat hij het liefst heeft dat de verwijdering van de kiezen onder algehele narcose plaatsvindt. Ik hoop maar zo dat ze dat willen doen!!! Want anders weet ik niet of ik er wel heen durf te gaan. Het idee dat het onder narcose eventueel kan, zou me een stuk rustiger maken.
Ik kon niet meer ophouden met huilen en ging me steeds beroerder voelen. Wilde naar buiten. Ik kreeg een bekertje water van de tandarts en ben naar buiten gelopen. Zomaar ergens heen, op een gegeven moment verdwaald. Weg weer terug gevonden en in de wachtkamer nog even op mijn vriend gewacht, zonder tranen maar helemaal misselijk.
Vriend en tandarts hebben het nog samen over mij gehad en angstandartsen e.d. hebben ze ook besproken. Maar wat schiet ik op met een angstandarts als ik weet dat dom is om hiermee te lang door te lopen? De tandarts heeft ook aangegeven dat hij natuurlijk het slechte nieuws heeft gebracht en dat hij het misschien wel gedaan heeft nu? Dat is natuurlijk niet zo en dat heeft mjin vriend hem ook duidelijk gemaakt. Het is niet persoonlijk bedoeld, maar er is teveel mis gegaan en de angst zit nu gewoon te diep. Ze hebben nu afgesproken dat eerst de kiezen eruit moeten en dat ik dan daarna opnieuw bij de tandarts terug moet komen. Gelukkig is deze tandarts wel iemand die het helemaal niet erg vond dat ik zo over mijn toeren raakte, volgens hem gebeurt het vaker en ik hoef me er ook niet voor te schamen? Pfff....schaam me rot!
Hoe het met mijn kaakbot en de rest van mijn tanden en kiezen is gesteld weet ik niet. Ik kon gewoon even niet veel meer hebben, maar hij dacht dat ik rechtsboven wel alles kon houden. Hij gaat in ieder geval proberen te redden wat er te redden valt. Ook is hem duidelijk verteld dat ik GEEN kunstgebit, plaatje of frameprothese wil. Als de kiezen eruit zijn gaat hij kijken wat hij allemaal voor me kan doen, of zijn opvolgster.
Dat heb ik natuurlijk weer! Heb je een aardige begripvolle tandarts, gaat hij ermee stoppen over een aantal maanden :(
Maar volgens de tandarts kan zijn opvolgster heel erg goed met angstige patiënten omgaan.
Het kan nu best een warrig verhaal zijn geworden, maar dat moeten jullie me maar vergeven. Kan ook best zijn dat ik bepaalde zaken niet vermeld heb, dat komt dan later wel. Ben allang blij dat vriend en tandarts fatsoenlijk met elkaar konden communiceren. Ik was daar echt niet meer toe in staat :(
Nu gaat het wel weer en ben ik aardig rustig. Hopen dat er een kaakchirurg is in de regio die me wil helpen. Ik zal dan best wel stijf staan van de stress, maar ik denk dat het te dragen is als het onder narcose kan? Vriend kan nog niet bellen...kan haast niet praten...heeft zoveel verdoving gehad dat zelfs zijn neus gevoelloos is geworden.
Pfffffff.......volgens mij ben ik niet iemand die anderen een steuntje in de rug kan zijn op dit moment.
Maar ik ben heeeeel erg blij me de lieve mailtjes van jullie allemaal! Ook al hebben ze op mij niet het rustgevende effect, ik weet in ieder geval dat ik niet de enige ben en dat er dus toch tandartsten en mondhygienistes zijn die wel menselijk zijn!
Groetjes,
Charlotte
Het komt inderdaad wel eens vaker voor dat mensen moeten huilen omdat ze zo angstig zijn. Geeft allemaal niks. Het is beter dan dat je gewoon niet gaat!!!
En kies laten trekken..echt, het is zo gebeurt. Ik lag zelf te beven als een rietje toen mijn verstandkies eruit moest, maar het was na een paar tellen achter de rug. De verdoving zetten heb ik niet gevoeld en ook het trekken van de kies heb ik niks van gemerkt!
Sterkte!
Pfff.......ging het maar om één kies, dan is het misschien nog wel te doen. Daar zou ik me misschien dan nog wel doorheen kunnen bijten. Ik weet het niet.
Er is inmiddels gebeld naar een kaakchirurg (de dichtsbijzijnde en niet door mijzelf maar door mijn vriend, die me vanmiddag vertelde dat hij het heel erg vindt om te zien dat ik zo ongelukkig ben op dit moment en daardoor kwamen natuurlijk vanzelf al weer tranen...houdt het dan nooit op?) en gevraagd of narcose daar mogelijk is. Dat konden ze over de telefoon niet zeggen. Hij heeft toen gezegd dat ik extreem bang ben voor de tandarts en misschien nog wel meer voor de kaakchirurg en dat de tandarts ook in de verwijsbrief heeft gezet dat ook de tandarts graag heeft dat het onder narcose gebeurt als het mogelijk is. En dat hij dus nu wilde weten of het wel of niet kan en dat er de eerste keer alleen een gesprek plaatsvindt. Zo niet, dan gaan we op zoek naar een kaakchirurg die wel bereid is. Daarop is gevraagd of hij de verwijsbrief wilde voorlezen en toen werd er gezegd: “kom maar. Narcose is bespreekbaarâ€. Nu mogen we volgende week dinsdag komen voor alleen een gesprek en een consult. Alsjeblieft, duim voor mij dat het echt onder narcose gebeurt!!!!
Mijn vriend heeft me beloofd dat hij zich daar heel erg hard voor gaat maken en ook voor goede pijnbestrijding (geen paracetamol, want dat doet niets bij mij). Zo niet, dan gaan we naar een ander ziekenhuis. Dat geeft me nu toch wel een stukje rust. Blij ben ik er nog steeds niet mee, maar ik heb weer een stukje rust en dat is toch ook wel fijn. Misschien dat ik dan straks eindelijk eens rustig kan slapen? Zo niet, hang ik morgen bij de huisarts aan de telefoon (op advies van de tandarts) om iets kalmerends te vragen. Want zoals het de laatste dagen ging, gaat gewoon niet meer. En er loopt hier ook nog een kind rond.
Morgenvroeg om 08.00 uur moeten we ons melden in het ziekenhuis bij de kaakchirurg. De zenuwen gieren de laatste weken al door me heen en hoe dichter de dag bij komt, des te erger het wordt. Het klinkt waarschijnlijk heel erg kinderachtig, maar ik hoef morgen alleen maar voor een gesprek. Dit is me echt al teveel. Ik weet natuurlijk dat er een behandeling achteraan komt waarvoor een datum geprikt zal worden of waarvoor je op een wachtlijst gezet wordt?
Echt, liever ga ik helemaal niet! Maar ik wil wel die parodontitis uit m’n mond hebben! Het is zo ontzettend dubbel allemaal. Ik droom ervan, heb nachtmerries en slaap ontzettend beroerd L Als het nu maar onder narcose kan! Dat zou in ieder geval de scherpe randjes van mijn angst weghalen en ik ben me ervan bewust dat het niet mijn angst en zenuwen zal wegnemen.
Ik heb inmiddels hoofdpijn, maagpijn, buikpijn en sta af en toe te trillen op m’n benen. Natuurlijk de nodige huilbuien L
Ik ben zo ontzettend bang voor die kaakchirurg en de ingreep! Daarbij is het emotioneel gewoon niet te trekken dat er definitief een aantal kiezen uitgaan en het vervolgtraject weet ik natuurlijk ook nog niet. Wel heb ik inmiddels al een heel A4-tje vol met vragen voor de kaakchirurg en een A4-tje vol met vragen voor de tandarts. Nu nog voldoende lef bij elkaar zien te rapen om die vragen ook daadwerkelijk te stellen.
Vanmorgen heb ik in een uur tijd al vier keer op de wc gezeten en heb ook al overgegeven. Ik ben mijn zenuwen gewoon niet meer de baas.
Huisarts gebeld, maar omdat ik direct begon te huilen toen ik de (verkeerde) assistente aan de lijn kreeg (kwam ik er dus niet voorbij en stuitte dus op onbegrip). Ik probeerde het huilend en wel uit te leggen en kreeg als reactie: “lieve schat, een kaakchirurg stelt echt niets voor! Geloof me maar.â€
Toen had ik het helemaal gehad en heb haar verteld: “laat dan maarâ€. Daarop kreeg ik een reactie dat ik maar Valdispert moest halen bij de apotheek. Ik had geen zin meer om met deze assistente verder te praten. Zo'n reactie had ik dus niet verwacht en ik kon wel door de grond zakken.
Vriend kwam even thuis voordat hij naar zijn werk ging (die had ons zoontje naar school gebracht) en vroeg of ik gebeld had. Ik huilend het verhaal verteld en hij direct gebeld en de assistente duidelijk gemaakt dat hij dit soort opmerkingen nooit meer wil horen omdat er bij de huisarts bekend is hoe bang ik ben voor medische ingrepen omdat er al het nodige mis is gegaan en dat hij zich nu vreselijk zorgen om me maakt en hulp wil hebben. Maar ook hij kwam niet langs haar heen: “de kaakchirurg stelt niet voor! Ze was er zelf al een paar keer geweestâ€. Hij heeft haar (geloof ik) wel goed duidelijk gemaakt wat er allemaal loos is en gevraagd of die valeriaan zou helpen. Toen heeft hij voordag hij naar zijn werk ging nog even die valdispert voor me gehaald en misschien ben ik wel te ongeduldig, maar ik merk nog geen verschil.
Ik moet maar even zien hoe ik me door deze dag heensla. Het zal zeker niet meevallen. Ook besef ik wel dat jullie me ook niet kunnen helpen... Alleen die rottige zenuwen en die rottige ingreep! Heb een knallende hoofpijn nu, dus ik stop maar even hier.
Wel lekker om even te spuien hier.
Charlotte
Verder...ik hoop dat het een prettig gesprek met de kaakchirurg is geweest. Kan je nu onder narcose behandeld worden?
charlotte hoeft morgen pas naar de kaakchirurg en als de zenuwen een grote rol spelen en ze niet de baas kan tja dan is dat zo en dan kun je praten en praten maar je praat ze er niet uit.
ik heb dat ook en kan er over mee praten het is dan niet makkelijk hoor.
maar ik ben al 2 x bij mondh. geweest en achteraf valt het wel mee maar moet woensdag weer en ja hoor ze zijn er weer de zenuwen en als het klaar is dan denk je pas was dat alles.
charlotte:
probeer afleiding te zoeken doe iets misschien iets onnuttigs maar probeer bezig te blijven en dan valt het nog niet mee weet ik.
als je gaat zitten dan wordt het alleen nog maar erger.
kop op en het lukt je,( moet gewoon lukken)probeer het a.u.b
groetjes :smt006
Daarna bij de kaakchirurg. Ik schaamde me dood, maar kon eigenlijk alleen nog maar huilen.
Hij liet me de foto zien. Het staat er heel erg slecht voor. In plaats van de 6 kiezen wil hij er graag meer uithalen omdat hij bang is dat ik er anders over een maand weer zit. Hij gaat de foto met een brief opsturen naar de tandarts en dan neemt de tandarts begin volgende week contact met me op om een afspraak te maken en over wat wel en wat niet. De 6 kiezen, zullen er dus minimaal 7 worden (zit één verstandskies bij). Wat eventueel nog meer, moet de tandarts dus met me overleggen ook omdat het de kaakchirurg niet wijs leek om het daar nu uitgebreid over te hebben omdat ik te nerveus en te emotioneel was. Hij heeft me wel gegarandeerd dat ik – in overleg met de anesthesist - een goede pijnstilling krijg (helaas heb ik die kreet al een keer eerder gehoord en zal ik niets anders kunnen doen dan me overgeven en maar heel erg hopen dat ze hun belofte waar maken). Volgens hem heb ik dan niet meer pijn dan dat ik nu heb. Maar ik heb helemaal geen pijn!
Volgens de kaakchirurg is het bij mij erg duidelijk dat het genetisch is bepaald. Volgens hem is het tijdens het volgroeien van mijn kaken al mis gegaan. Verklaart ook gelijk weer wat andere dingen. Volgens de kaakchirurg moet ik ook pijn hebben, maar het vreemde is dat ik dat dus helemaal niet heb. Ben ik eraan gewend geraakt?
Ook leek het de kaakchirurg niet onverstandig als ik professionele hulp ging zoeken, maar dat moet ik dan wel willen, zodat we weten waar mijn angsten vandaan komen. Maar ik weet inmiddels van mezelf waar die angsten vandaan komen! Probleem is nu gewoon dat mijn vertrouwen ver onder nul ligt en dat artsen en tandartsen toch echt hun best moeten gaan doen om mijn vertrouwen terug te winnen. Afspraak is afspraak en daar moeten ze zich aan houden!!! En als ik zeg dat ik pijn heb die niet om uit te houden is, moeten ze dat serieus nemen! Ik piep niet zo snel en trek niet zo snel aan de bel. Pas als het echt niet meer gaat laat ik van me horen. Heb hem dus ook duidelijk gemaakt wat er in de afgelopen jaren is gebeurd en ook de complicaties erbij vermeld. Hij heeft het genoteerd en nu maar hopen dat hij er rekening mee houdt.
Ik word 5 december opgenomen. Vriend neemt vrij die dag. Vind ik wel prettig en maakt me toch ook weer iets rustiger. Vervelende is wel dat mijn zoontje dan Sinterklaas heeft op school en ik daar dus niet bij kan zijn. Als ik vroeg wordt opgenomen zal oma mee naar school moeten :(
Begin volgende week moet ik bij de anesthesist langs (maandag of dinsdagmiddag...ben het even kwijt) en aan deze moet ik dan ook iets kalmerends vragen wat dan de narcose niet in de weg zal staan. Na 3 weken stijf staan van de stress kan die ene week er ook nog wel bij. Ik ben echt op van de zenuwen en ben op dit moment bek en bek af. Die Valdispert doet helemaal niets….kan misschien tijd nodig hebben? Ik merk er gewoon helemaal niets van. En begin volgende week dus ook overleggen met de tandarts hoeveel er nu daadwerkelijk uitgaat en zien dat ik een beetje vertrouwen in deze man kan krijgen. Maar nu eerst maar eens weer deze week zien door te komen. Me voorlopig alleen maar even focussen op de narcose...want dat neemt wel de scherpe echt onverdraagzame kantjes bij me weg.....ik zit mezelf wijs te maken dat ik dan eindelijk weer even lekker kan slapen. Misschien dat ik maar beter niet zoveel over het gesprek bij de tandarts nadenk. Want ik word echt misselijk bij de gedachte dat er zoveel uit moet :((
Geloof me maar dat dit (emotioneel ook) voor mij heel erg zwaar is.
Heb net al huilend met mijn moeder zitten bellen. Zij weet ook niet waar het dan vandaan moet komen. Aan haar kant hebben ze nooit problemen met hun gebit (allemaal paardengebitten) en aan mijn vaders kant is moeilijk te zeggen. We kunnen het hem niet meer vragen :((
Dit was het even. Tranen zijn nu op en ik voel me heel erg raar.
In een eerdere reactie van Lieneke sprak zij over ‘interpretatie’. Wat zij daar zei, is best interessant voor jou om over na te denken. Ik begrijp uit jouw verhaal dat jouw grootste angst de pijn is. Na jouw ervaringen uit het verleden zeer begrijpelijk.
Graag wil ik je enkele dingen aangeven en misschien herken je jezelf erin :
- angst voor pijn is universeel; geen mens wenst pijn te lijden. Daarin verschil jij dus niet van andere mensen. Alleen de MATE waarin; die is bij jou (te) groot.
- de schok van het slechte nieuws over je gebit en het opgebouwde wantrouwen tegenover medici vergroot de toch al aanwezige pijnangst.
- bij medische ingrepen ben je overgeleverd aan de behandelaar. Dat maakt dat je je weerloos voelt. Jij hebt niet meer de controle over wat er met je gaat gebeuren en dat voelt bedreigend.
- ken je de uitdrukking ‘de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest’? Het almaar denken aan toekomstige pijn is zo OVERHEERSEND dat je volledig blokkeert; je kunt voor je gevoel niets meer. Het mat je totaal af, zoals je zelf ook al aangeeft.
Jouw omgang met ‘pijn’ zou wel eens dat kunnen zijn wat Lieneke met ‘interpretatie’ bedoelt. Laten we zeggen dat jij door de eerdere nare ervaringen ergens in jouw hoofd een knop hebt omgedraaid, waardoor je een flinke ‘pijnvrees’ hebt ontwikkeld. Iets vergelijkbaars (zo’n verkeerde link in het brein) zie je bij ‘pleinvrees’, ‘smetvrees’, ‘claustrofobie’ e.d. Het zijn onredelijke angsten voor situaties die strikt genomen geen gevaar in zich hebben. De onredelijkheid bij jou zit in het feit dat je DE HELE TIJD denkt aan ‘pijn’, compleet met de, ook bij bovengenoemde angsten, bekende verschijnselen (misselijkheid, paniekaanvallen, braken, nachtmerries). Maar schaam je er alsjeblieft niet voor!!! Nergens voor nodig! Is heel menselijk!
Wat moet je nu hiermee? Door de kaakchirurg is al gesproken over professionele hulp. In alle bescheidenheid denk ik dat je daar best wel eens baat bij zou kunnen hebben. Je weet zelf al waar de pijnangst vandaan komt. Dat is het halve werk.
Er zijn psychologen die werken met cognitieve therapie (ook wel cognitieve gedragstherapie). Zij leren jou hoe je de knop kunt terugdraaien, zodat je weer op een normaal niveau naar het fenomeen ‘pijn’ kunt kijken. Een goeie krijgt je binnen een redelijk korte tijd zover. Misschien dat je een aanvullende verzekering hebt die dat (deels) vergoedt.
Lees kort over deze therapie op: http://www.ccgt.nl/pagina2.htm
Wacht echter het traject dat je nu volgt af. Pakt het positief uit (qua pijn, communicatie en begrip) neem dan maar aan dat je angst in/voor de toekomst (er komen nog meer tandartsbezoeken, want je bent nog heel lang op deze aarde) vanzelf afneemt.
In uitzonderlijke gevallen wil verdoving wel eens niet aanslaan. Vertel je eerdere ervaring met verdoving aan de behandelaar, zodat die daar rekening mee kan houden. Dat deed je al maar doe het met meer klem.
Blijft nog jouw zorgen over een kunstaanpassing voor de verloren tanden. Dat is zeker niet fijn, maar je moet toegeven dat dat, gezien de toestand van jouw gebit, onvermijdelijk is. En dat zou het enige moeten zijn waar je je zorgen over kan maken. Maar een knappe tandarts maakt er vast iets moois van.
Overigens: valdispert is een mild kalmerend middel dat weken vooraf genomen aan bv. een examen wel eens wil helpen, maar heeft bij angsten van jou kaliber geen enkel effect. Daar zou (tijdelijk, want raak er niet aan gewend!) een echte ‘versuffer’ beter op zijn plaats zijn, maar die mag je waarschijnlijk niet nemen i.v.m. de narcose op korte termijn. Dergelijke, sterkere middelen hebben nl. ook even tijd nodig voordat ze werken, maar moeten ook weer helemaal afgebouwd zijn voordat je onder narcose gaat.
Je zei: “Me voorlopig alleen maar even focussen op de narcose...want dat neemt wel de scherpe echt onverdraagzame kantjes bij me weg.....ik zit mezelf wijs te maken dat ik dan eindelijk weer even lekker kan slapen.†En dat is precies wat je moet doen; lekker slapen en VERTROUWEN hebben in de narcose. Die brengt je zeker weten ‘onder zeil’. Maar dat had je al eerder ervaren.
Ik wens je heel veel sterkte en wat meer realiteitszin (is heel lief bedoeld).
Drie jaar geleden ben ik zeer ongelukkig ten val gekomen en had ik daarbij mijn kaak en kin gebroken. Het zou met rust overgaan. Ik mocht 6 weken niet kauwen maar daarna bleek de breuk in de kin niet goed te genezen. Ik moest geopereerd worden door de kaakchirurg. Ik had een heel ernstige tandartsfobie (was toen al 8 jaar niet geweest)en was ook panisch bij het idee geopereerd te worden. Er moesten tegelijk ook 4 kiezen worden getrokken die erg slecht waren en 1 tand die beschadigd bleek door de val.
Ik heb al een angststoornis en ben toen meteen naar de huisarts gegaan voor een kalmerend middel. Een paar dagen daarna was de operatie. Ik kreeg Oxazepam mee. Dat middel werkt echt heel goed en het stond een narcose niet in de weg! Als ik zo'n tablet had ingenomen dan kon ik het tenminste aan en het haalt de ergste angst en paniek ervan af. Dus ik zou zeggen: ga naar je huisarts en vraag of hij dat wil voorschrijven. Ik wens je heel veel sterkte!
Tot slot: sinds dit jaar ga ik weer naar de tandarts, eerst ben ik bij een angsttandarts behandeld. Nu ga ik ongeveer 1x in de twee maand. Het gaat met de keer beter. Afgelopen dinsdag 'mocht' ik weer, vooraf neem ik 1 tabletje Oxazepam en het ging echt GOED! Was zelfs niet echt bang meer op het moment zelf, vooraf ook veel minder zenuwen. De Oxazepam heb ik nog wel nodig, maar.... ik kan dan veel beter relativeren en alles zelfs luchtiger bekijken. Echt een heel goed middel.
Ingrid
Hoe het allemaal is gegaan?
Als ik wat meer tijd heb zal ik het opnieuw proberen.
Het is bij mij in ieder geval een rampscenario geworden :(
De manier waarop ik ben behandeld, alles wat er aan ingrepen bij kwam kijken, de tandarts die de praktijk overnam en zogenaamd goed met angstige patiënten overweg kon....
Het heeft er allemaal toe geleid dat ik aan de anti-depressiva ben geraakt, met 3 x daags een dubble dosis oxazepam en zware slaappillen. Functioneren deed ik al helemaal niet meer! Dit was allemaal helemaal niet nodig geweest als er ook maar een beetje begrip was geweest :(
Ten einde raad naar Alphen a/d Rijn gegaan waar ik heel erg goed ben geholpen! Nu weet ik dat het dus ook anders kan. Had ik deze stap niet genomen, dan had ik nu in het stadium gezeten dat ik nooit meer naar een tandarts zou gaan! Mijn nieuwe tandarts die zogenaamd zo goed met angstige patiënten overweg kan, kon dat dus helemaal niet! Wanneer mag een tandarts eigenlijk de titel angsttandarts gebruiken en/of zeggen dat hij of zij goed met angstige patiënten overweg kan? Want deze tandarts was nog vele malen erger dan de tandarts in mijn vorige woonplaats waar ik zo bang voor was. Ze heeft me zelfs uitgeschreven. Duhhh....prima. Ik heb haar niets gedaan. Niet gescholden, geen geweld. Enige wat ik heb gedaan was dichtklappen en geen woord meer kunnen zeggen. Vriend was mee als steun voor mij en als spreekbuis, maar ze negeerde hem volledig. Mijn huisarts is stomverbaasd over haar actie maar vind me moedig dat ik naar Alphen ben gegaan en toch probeer om een andere tandarts te vinden.
Inmiddels ben ik in het laatste stadium van afkicken van de anti-depressiva en andere rotzooi (dat valt zeer beslist niet mee, maar ik blijf volhouden!) en op zoek naar een nieuwe tandarts waar ik zonder pillen heen kan.
Pffffff.....gaan we weer....weet niet waar te beginnen en wie nog te vertrouwen.
Hele verhaal volgt nog wel een keer. Kan er nu de energie niet voor opbrengen. Eerst maar eens kijken of dit bericht wel aankomt.
goede tandarts
Ik heb altijd een grote angst voor de tandarts gehad. Ik ben 11 jaar niet geweest, maar in maart dit jaar voelde ik pijn in mijn kaak. Ik ben dus toch gegaan.
Iemand wist een goeie, en inderdaad: ik ben eenmaal geweest voor foto's en het maken van een plan, eenmaal bij de mondhygiëniste, eenmaal bij de tandarts om drie gaatjes te vullen (met verdoving), en eenmaal voor het laatste gat (was groot, toch zonder verdoving). Allemaal in één maand. En raad eens: ik ben helemaal van mijn angst af! :D
Die tandarts doet het zo vriendelijk en goed, dat is echt geweldig. Geen angsttandarts, maar gewoon een rustige aardige man (ik denk een moslim, net als een paar van zijn assistenten) die je als een mens behandelt. In Den Haag.
De nacht voor ik de laatste keer ging, dacht ik er niet eens aan dat ik de volgende dag naar de tandarts moest, zo rustig was ik inmiddels geworden.
Nu heb ik nog wat napijn van de laatste behandeling. Maar ik maak me geen moment druk om naar hem terug te gaan als dat nodig zou zijn.
Hij neemt nog patiënten aan, dus laat het me weten als je zijn naam wilt.
Sterkte en groetjes,
Sjoerd.
Over het posten: ik weet niet of het volgende ook bij jou het probleem was, maar soms krijg je na een postpoging de foutmelding spam-alert. Als je vervolgens met "vorige" weer een beeld teruggaat heb je je bericht weer in beeld. Mijn ervaring is dat wanneer je dan eerst voorbeeld aanklikt, en daarna pas op OK, het posten wel lukt.
Verder is het natuurlijk verstamdig heel lange stukken in b.v. Word in te tikken om het daarna pas in een bericht te plakken. Als het posten dan mis gaat ben je tenminste niet je hele bericht kwijt.
Tandarts en posten...
Dank voor je reactie. Den Haag is ietsie pietsie uit de buurt hier. Als het kan heb ik het liefst een tandarts hier in de regio (Haarlem - Hoofdorp e.o.). Lukt het niet - op het oog met mijn nu bijzonder extreme angsten - dan ga ik voor mijn part naar de kop van Groningen of het uiterste puntje van Limburg.
Ik wil gewoon een menselijke tandarts! Eentje die snapt dat je bang bent of kan zijn en daar ook mee om kan gaan. Het liefst natuurlijk gelijk een tandarts waar ik een klik mee heb en die wel goed met patiënten als mij kan omgaan en graag als ik dichtklap het gesprek met mijn vriend voortzet. Het enige in mijn leven waar ik echt stapelgek en onzeker van wordt is de medische wereld. Dit is er in de laatste maanden dus niet beter op geworden. :smt022
Ik loop al weken online te snuffelen naar een tandarts en heb gewoon het lef niet om te bellen. Wel met vriend afgesproken - omdat ik degene ben die zo bang is en ik degene ben waarbij altijd alles mis gaat - dat ik op zoek zou gaan naar een tandarts voor ons alle drie. Aaarghhh...had ik dat maar nooit beloofd! Wat me vanavond bezielde weet ik niet, maar ik heb zowaar een tandarts gemaild. Een tandarts waar een vriendin van mij goeie ervaringen mee heeft. Heel eerlijk gemaild dat ik een patiënt met een verhaal ben en met extreme angst en dat die extremr angst nu is omgeslagen in een bijzondere extreme angst. Dat ik bereid ben het hele verhaal te vertellen (het liefst per mail! en zonder namen te noemen) maar dat ik eerst graag wil weten of ze nog patiënten aannemen en/of misschien wel helemaal niet zitten te wachten op een patiënt zoals ik. En spijt dat ik nu heb dat ik heb gemaild! Brrrrrrrr........zal wel weer een slapeloze nacht worden. Maar toch heb ik besloten, dat als ik een reactie krijg, ik gewoon doorga. Misschien is er een klik en gaat het lukken? Wie zal het zeggen. Van de huisarts de belofte gekregen dat mocht het ooit op implantaten o.i.d. aankomen, dat ze me er doorheen gaat slepen. Misschien zit er hier iemand die een hele fijne tandarts weet hier in de regio? Waarom kan je niet eerste met een tandarts ergens een kopje koffie gaan drinken voordat je een afspraak maakt? Zou voor mij wel heeeeeeeeeel erg prettig zijn!
En dan het posten...Chris?
Ik weet echt niet wat er mis is gegaan. Is alweer een tijdje geleden. Volgens mij schreef ik mijn berichten altijd in Word en plakte ik ze dan hier. Maar ik denk dat het door alle medicatie is gekomen en daarna het afkicken dat het niet goed ging en ik helemaal niet aan Word heb gedacht? Wie het weet mag het zeggen :wink: Maar ik denk dat het hieraan ligt. Zit nu ook weer gewoon hier te typen. Toch mijn verhaal maar weer eens in word schrijven. Geloof me, afkicken van dit soort medicatie is NIET leuk! En ik hoop het ook nooit meer nodig te hebben. Daarom wil ik nu graag een tandarts die me begrijpt. Wat is er mis in die wereld? Of heb ik gewoon de pech dat ik tot nu toe de verkeerde heb getroffen? Eerste tandarts heb ik zelf nooit uitgezocht, van huis uit altijd bij gebleven ondanks dat ik doodbang was voor die man. Tweede dacht ik een klik mee te hebben, hij was in ieder geval vriendelijk en vond het niet erg dat ik huilde, maar stopte dus met zijn praktijk :( Degene die de praktijk overnam was ik dus nog banger voor dan mijn eerste tandarts :(
Ik kan langskomen
Nu moet ik dus even zien dat ik het lef krijg om te bellen.
Bibber bibber bibber.
Toch maar weer vriend laten bellen? Ships!
Eerst maar kijken of ik het zelf voor elkaar kan krijgen.
Bellen hoor
Zelf bellen hoor. Kijk, één van de dingen die de behandeling bij de tandarts zo akelig maken, is dat je afhankelijk bent. Maak die afhankelijkheid van anderen nou niet groter door ook nog een ander te laten bellen!
Succes! :smt039
Angst voor de tandarts
Ik heb het over Diazepam, ik heb het toen aan mijn huisarts gevraagd en heb dit toen ook gekregen. Ik wist van dit medicijn van een collega die zonder deze tabletjes echt NIET naar de tandarts ging. Heb 2 tabletjes gekregen, heb 1 uur van te voren een halve ingenomen en dat was voor mij genoeg.
Ik had het gevoel dat ik uit de kroeg kwam, zo jolig was ik !! :wink:
Ga eens naar je huisarts en vraag er naar zou ik zeggen.
Succes, sterkte en zet 'm op :lol:
Groetjes,
Sylvia
Pilletjes?
Ongetwijfeld heel erg goed bedoeld van je, maar pilletjes hebben op mij niet de uitwerking die ze moeten hebben.
Ik heb de afgelopen maanden de deur platgelopen bij de huisarts en zelfs als ik 2 oxazepam tegelijkertijd innam knalden mijn zenuwen er gewoon doorheen. De situatie was op een gegeven moment zo ernstig dat ik ant-depressiva kreeg voorgeschreven in combinatie met oxazepam en slaappillen. Maar goed.....ik had het dus ook even niet getroffen met de tandarts. En volgens mijn huisarts is het maar net hoe nerveus je op zo'n moment bent en elk lichaam reageert nu eenmaal anders.
Op dit moment slik ik niets meer (inmiddels weer afgebouwd), maar heb wel een voorraad oxazepam en slaappillen liggen voorals ik weer naar een tandarts moet/mag en ik mag bellen als ik weer nodig heb.
Liever zou ik zonder gaan, maar ik weet nu dat ik dus ook ondanks 2 oxazepam en behoorlijke anti-depressiva volledig kan blokkeren bij een tandarts. Er komt dan gewoon geen stom woord meer uit. Zo erg is het nog nooit geweest en waarom ik het nu net weer zo moest treffen met een tandarts?
Nu mag ik dus bij een ander langskomen en een afspraak maken voor een kennismaking van 10 minuten. Ik heb nog niet gebeld, ik durf het gewoon NIET! Daarbij komt dat ik tien minuten persoonlijk wel erg kort vind voor iemand met een behoorlijk verhaal inmiddels. Er zal dus meer tijd gevraagd moeten worden. Inmiddels van een vriendin begrepen dat de verzekeringen maar 10 minuten vergoeden? Zal me worst zijn, dan betaal ik het zelf wel en ik realiseer me dat als ik binnenkom en het naar mijn idee niet klikt, ik in twee minuten weer buiten sta. Ik moet en zal een tandarts vinden waar ik in ieder geval vertrouwen in kan proberen te krijgen. Maar nu durf ik dus niet te bellen en deze tandarts heeft geen mail (de tandarts die ik een mailtje heb gestuurd heeft een collega bereid gevonden om een afspraak met mij te maken).
Klinkt stom....het gaat alleen om een kennismaking, maar ik durf het dus gewoon niet! Er is teveel gebeurd de afgelopen maanden. En ondanks dat ik gelukkig in Alphen heb ervaren dat het ook heel anders kan, zit de schrik er zo goed in dat ik me er gewoon niet toe kan zetten om te bellen.
Ik denk dat mijn vriend maar weer moet gaan bellen en dan maar weer zien hoe ik me houd tot de eerste afspraak. Ik schaam me er vreselijk voor! maar besef ook dat ik mezelf niet zo gemaakt hebt. Het is gewoon een opeenstapeling in het medische circuit :(
Groetjes,
Charlotte