Nadat mijn beide onderste verstandkiezen er afzonderlijk (jaren tussen, andere ziekenhuizen) zijn uitgesneden en ik de napijn niet kon dragen, heb ik gezworen de bovenste te laten zitten. Tandverzorging (zie eerste bericht) gaat tegenwoordig goed, maar tandartsbezoek nog steeds niet. (Nu al ruim 5 jaar niet meer)
Omdat alles scheef staat is het niet gelukt om mijn achterste kiezen goed te onderhouden en er zijn hier en daar vullingen uitgevallen.
Pijn had ik niet dus ik bleef alles lekker uitstellen qua tandartsbezoek en verstandskiezen.
Tot een aantal dagen geleden... pijn. Linkboven, als ik het tandvlees voel op de plek waar verstandskies zou moeten zitten, voel ik daar pijn, dus ging ervanuit dat het mijn verstandskies is die aan het doorkomen is. Mijn mond kan niet ver open, maar de pijn zelf komt echt met flagen en is redelijk te dragen zonder pijnstilling. Als ik iets eet (moeilijk, met andere kant) dan trekt de pijn daarna even weg, enzovoorts.
Aangezien ik doodbang ben voor nog meer pijn, toch in alle schaamte mijn oude tandarts gebeld, waarbij ik niet eens meer in de pc stond. Verteld over angst en de assistente liet me de volgende dag, even tussendoor, langskomen... Lief he? Met de melding alleen even kijken.
Aangezien mijn mond niet ver openkon heeft ze een foto gemaakt, en de pijn zou ook wel eens goed van de kies ernaast kunnen komen aangezien deze rot is en een groot gat heeft.
Aan die kies kunnen ze niks doen zolang verstandkies ertegenaan zit te hangen.
Dus, kaakchirug voor verstandskies en kies ernaast, en later ook de andere kant verstandskies en kies ernaast.
Even voor de duidelijkheid, ik ben niet bang voor de verdovingsprikken en de behandeling, maar voor de napijn, die 2x zo heftig was dat ik er bijna in bleef.
Ik kan niks slikken (pillen, drankjes) dus ik moet het hebben van de pijnstillers in zetpil vorm (waarom bestaan er nog steeds geen pijnstillende injecties die je zelf kunt toedienen?)
De afspraak is gemaakt, over 3 maanden pas helaas, dus tot die tijd moet ik het zien uit te houden. En daarna ga ik eens goed nadenken, want ik denk dat het tijd word om alles eruit te laten halen en een kunstgebit te nemen.
1. omdat ik de pijn niet meer wil, mijn gebit is zwaar verwaarloosd en zal een hele hoop pijn kosten om dat weer ok te krijgen.
2. vanwege de kosten, ik ben niet aanvullend verzekerd (betalingsachterstand) en ben niet zo rijk.
Zo, even van me af geschreven. Zijn er meer mensen die angst voor extreme napijn hebben? Mensen die ook door een slikfobie misschien andere middelen weten tegen de napijn?
Omdat alles scheef staat is het niet gelukt om mijn achterste kiezen goed te onderhouden en er zijn hier en daar vullingen uitgevallen.
Pijn had ik niet dus ik bleef alles lekker uitstellen qua tandartsbezoek en verstandskiezen.
Tot een aantal dagen geleden... pijn. Linkboven, als ik het tandvlees voel op de plek waar verstandskies zou moeten zitten, voel ik daar pijn, dus ging ervanuit dat het mijn verstandskies is die aan het doorkomen is. Mijn mond kan niet ver open, maar de pijn zelf komt echt met flagen en is redelijk te dragen zonder pijnstilling. Als ik iets eet (moeilijk, met andere kant) dan trekt de pijn daarna even weg, enzovoorts.
Aangezien ik doodbang ben voor nog meer pijn, toch in alle schaamte mijn oude tandarts gebeld, waarbij ik niet eens meer in de pc stond. Verteld over angst en de assistente liet me de volgende dag, even tussendoor, langskomen... Lief he? Met de melding alleen even kijken.
Aangezien mijn mond niet ver openkon heeft ze een foto gemaakt, en de pijn zou ook wel eens goed van de kies ernaast kunnen komen aangezien deze rot is en een groot gat heeft.
Aan die kies kunnen ze niks doen zolang verstandkies ertegenaan zit te hangen.
Dus, kaakchirug voor verstandskies en kies ernaast, en later ook de andere kant verstandskies en kies ernaast.
Even voor de duidelijkheid, ik ben niet bang voor de verdovingsprikken en de behandeling, maar voor de napijn, die 2x zo heftig was dat ik er bijna in bleef.
Ik kan niks slikken (pillen, drankjes) dus ik moet het hebben van de pijnstillers in zetpil vorm (waarom bestaan er nog steeds geen pijnstillende injecties die je zelf kunt toedienen?)
De afspraak is gemaakt, over 3 maanden pas helaas, dus tot die tijd moet ik het zien uit te houden. En daarna ga ik eens goed nadenken, want ik denk dat het tijd word om alles eruit te laten halen en een kunstgebit te nemen.
1. omdat ik de pijn niet meer wil, mijn gebit is zwaar verwaarloosd en zal een hele hoop pijn kosten om dat weer ok te krijgen.
2. vanwege de kosten, ik ben niet aanvullend verzekerd (betalingsachterstand) en ben niet zo rijk.
Zo, even van me af geschreven. Zijn er meer mensen die angst voor extreme napijn hebben? Mensen die ook door een slikfobie misschien andere middelen weten tegen de napijn?
Re: Tja... nu moet ik wel..
Zelf heb ik toen ik nog jong was een trauma op gelopen van mijn tandarts, dat was in de 60er en 70er jaren, toen was ik tussen de 12 en 21. Ik had toen een diensttandarts (die jaren in dienst tandarts was geweest en daarna een burger praktijk is begonnen) Die boorde zonder verdoving en deed een zenuwbehandeling zonder verdoving, want dat was onnodig vond hij, want de napijn was erger dan de behandelling. :-? :-? Deze man heeft er wel voor gezorgd dat ik sindsdien 1 week van tevoren haast niet meer at en sliep als ik alleen maar op controle moest laat staan als er wat moets gebeuren. Ik zie vandaag de dag nog de enorme naalden en spuiten en zijn met voeten aangedreven boormachine. Wat ik wel moet zeggen is dat er nu 40 jaar na dato zijn vullingen er nog steeds in zitten wat weer een voordeel heeft.
Toen de man overleden is ben ik van tandarts veranderd en kwam zelfs in mijn woonplaats terecht (een klein dorpje) daar heb ik 2 tandartsen mee gemaakt (deze zijn gestopt of verhuist) en nu heb ik sinds een jaar of 10 een vrouwelijke tandarts, dat was een verademing met boren en zelfs wkb behandelingen, ik heb bij haar nog nooit pijn gehad bij boren en wkb, maar nu heb ik wederom last van een kies (al weken) en met tramadol als pijnstiller gaat het prima, maar toch werd ik het zo zat dat ik afgelopen vrijdag haar gebeld heb en zij mij morgen wil zien, uiteraard kreeg ik op mijn duvel dat ik alweer 2 jaar niet was geweest, maar dat kwam door de financiele zaak aan deze kant ondanks dat ik de hoogste premie betaal voor mijn tandartsverzekering, maar ondanks alleen maar positieve ondervindingen met mijn laatste 3 tandartsen rammel ik elke keer weer aan alle kanten van de zenuwen bij de gedachte dat ik WEER MOET, het gebeurt elke keer weer dat ik bij wijze van spreke aan de dunne ben dagen voor ik weer eens moet.
Maar hieruit blijkt dat 1 negatieve ervaring en zelfs een keer een spoedbehandeling bij de kaakchirurg (1 uur nadat ik bij mijn tandarts geweest was en zij mij met spoed had doorgestuurd) blijft het een totale ramp elke keer weer. Nu ben ik 56 en ik heb zelfs al eens gedacht aan een angsttandarts, dus de angst zit erin en blijf erin tot ik op een zekere dag mijn ogen voorgoed sluit :o
Re: Tja... nu moet ik wel..
Mijn pijn is inmiddels weg. Waarom weet ik niet, maar het is weg. Mijn mond kan bijna helemaal open weer en zodra dat lukt ga ik deze week een afspraak maken met de tandarts om te zien of een kunstgebit een aannemelijke optie is voor mij.
Ik ben die angst zo zat, dat ik de grote nadelen van een kunstgebit dan voor lief wil nemen. Weg pijn.