Veel veranderd?

Hallo,

Ik moet geloof ik hier toch ook nog even wat kwijt hoor. Ik had al het een en ander in een ander draadje gezet bij tandvlees en mondhygiene onder het onderwerp: Parodontitis en bindweefselafwijking (HMS).
Nu, een paar dagen later en nog meer gelezen te hebben, denk ik dat het hele stukje van daar ook wel hier kan en zal mijn wens tot een kunstgebit mede ook te maken hebben met de angst voor de tandarts.

Ik lees binnen dit onderwerp ook dat er veel veranderd is vanaf het moment dat men naar de schooltandarts ging, maar de vraag is, is dat werkelijk zo? Ik heb gelukkig nooit de ervaring met de schooltandarts gehad, maar om nou te zeggen dat de toenmalige tandarts een lieverdje was... nee, niet echt.
Toen was bij mij dus ook nog niet bekend dat ik HMS heb.
Als ik een gaatje had, dan kreeg ik een verdoving en die werkte niet. Maar de tandarts geloofde dat niet, met als gevolg dat hij vrolijk de boor op de zenuw zette met vreselijke pijn. Ook de mondhygienistes in die tijd waren nooit zo heel erg aardig en lieten je altijd merken dat je je maar niet zo moest aanstellen. Maar goed, dat was toen (tot ca 1985).

Daarna heb ik een tandarts gehad en die was aardig en lief en bovendien erg grappig om te zien. Als ik aan hem denk, moet ik nog steeds een beetje aan Kabouter Plop denken. Hij behandelde ook kinderen met Down Syndroom. Een en al begrip en de rust zelve. En als ik voor controle kwam zei ik altijd: kijken mag, maar niet aankomen. En dat heeft hij altijd heel goed begrepen. Gaatjes werden onder verdoving gedaan, maar ik denk dat dat in zijn geval eigenlijk niet eens had gehoeven. Tandsteen werd nog verwijderd met het welbekende haakje en hoewel het een rotgevoel was en een algeheel welbevinden opriep van het krijtje dat over het bord krast of het kauwen op een bolletje watten, was het ook zo voorbij en kon ik weer lachend het halfjaar door. Ook kreeg ik daar de controle terug door de hand die opgestoken kon worden dat ie ff moest stoppen. Maar helaas: deze tandarts ging met pensioen en de toko werd door zijn dochter overgenomen die alleen patienten vanuit de stad wilde hebben en ik woonde in een andere stad.

Toen heeft het een jaar geduurd (tot 2002) voordat ik weer een andere tandarts heb gezocht. Want om gesaneerd te blijven moest je 1x per jaar voor controle. Ik heb toen een tandarts gevonden met een buitenlandse naam. Vriendelijke man, vroeg ook altijd of je je mond open wilde doen en als je dat dan deed zei hij "dank u wel". Bij hem heb ik voor het eerst een vragenlijst ingevuld en 1 van de vragen was of ik bang was van de tandarts. Daar heb ik ja ingevuld, maar er werd niet veel mee gedaan. Deze tandarts vond het nodig om mijn gebit goed schoon te gaan maken, ook onder het tandvlees, zonder verdoving. Niet meer met haakje, maar met een soort van boortje die ook nog eens aangesloten was op KOUD water. Ik was er in zijn geheel niet op voorbereid dat het zo'n pijn zou doen, ik heb liggen janken. Maar nee, ik moest nog even volhouden. Die hand opsteken had ineens geen effect meer.
Hij heeft veel en vaak schoongemaakt en daarna kreeg ik steeds meer last van ontstekingen en terugtrekkend tandvlees. Ik kreeg ook voor het eerst een gigantische ontsteking onder een kies zo erg dat ik niet meer op of neer kon. Het enige dat hij eraan gedaan heeft is een beetje rondom schoongemaakt en pas toen ik bij zijn bureau jankend ben blijven zitten, heeft hij me brufen voorgeschreven (die niet werkten).
En bij het boren van een gaatje, was er geen sprake van een verdoving. Toen ik aangaf dat ik vreselijk bang was zei hij: ach gos, moet ik je gaan behandelen als een baby! (letterlijk, ik sta hier niet te liegen)

Daarna werd de diagnose HMS officieel gesteld en toen deze tandarts weer een grote beurt voorstelde, ben ik hard weggerend. Andere tandarts (2009).
Deze kon heel goed mompelen! Ook heel geruststellend (NOT). Ook daar een vragenlijst ingevuld en ook bij angst JA neergezet. Werd niks mee gedaan, niks gerustgesteld. Ik mocht wel mijn hand opsteken, maar zodra ik een pijnscheut kreeg bij notabene alleen de controle omdat hij het nodig vond om met koude wind blootliggende tandhalsen droog te blazen en er werd gezegd: "het is alleen maar wind" was het voor mij al bijna klaar. Ik heb deze tandarts het artikel gegeven over HMS/EDS en dat deed hij af alszijnde voor mij niet van toepassing. Verder kwam hij met een begroting van een parodontologische behandeling waar je u tegen zegt, niet alleen qua bedrag maar ook qua aantal behandelingen en de duur per behandeling. HALLO! Ben ik nu gek? Of was het toch wel vrij normaal dat ik met angst voor de tandarts met dit verhaal alsnog weg ben gerend?

En nu heb ik dus weer een andere tandarts. Deze is weer wel heel lief en ook heel jong en voor het eerst een vrouw, misschien scheelt dat ook? Een wat oudere assistente erbij en eindelijk (!) eindelijk het gevoel serieus genomen te worden. Ze heeft zich helemaal verdiept in het HMS verhaal, wist mij dingen te vertellen die ik haar niet verteld had (maar wel wist, waardoor ik ook weer wist dat zij zich erin verdiept heeft), heeft gekeken naar andere verdovingen die mogelijk wel zouden werken. Dus wat dat betreft ja, een vooruitgang.

De kies die niet goed meer was zou eerst met een wkb gedaan worden, maar ze heeft zelf terug gebeld dat het misschien beter was deze te trekken. Je wil niet weten wat voor een opluchting dat voor mij was! En het trekken is mij dus heel goed bevallen!
Het enige dat ik nu dus heel bezwaarlijk vind is dat ik binnen korte tijd heel veel nieuwe mensen zie waar ik mijn vertrouwen in moet leggen. De tandarts is het gelukt samen met de assistente. De mondhygieniste (ook nog heel jong) al wat minder, ook omdat zij met het haakje de pockets probeerde te meten en al zei tijdens het prikken dat ze het niet kon verdoven. En dan nu een afspraak bij de parodontoloog. Daar kan ik 7 april terecht en dan moet ik maar weer afwachten wat ik daar krijg.

Hoewel ik er altijd tegenop heb gezien, heb ik nog nooit een controle overgeslagen (op die ene na door de verandering van tandarts nr 2 naar nr 3), maar nu wordt het me echt te zwaar. Elke vezel in mijn lijf zegt bij de gedachte aan de parodontoloog: NIET DOEN! NIET GAAN!
Terwijl de gedachte dat in ieder geval al mijn kiezen getrokken zouden worden veel minder beangstigend is. Waarschijnlijk ook omdat ik een goeie ervaring heb gehad met het trekken.
Ik zal dus wel gaan 7 april, maar als iemand tegen die tijd een digitaal kaarsje zou willen branden voor mij, dan heeeel graag.