Hallo mensen,
Ik ben een vrouw van 52 jaar oud en mijn gebit, met name mijn kiezen beginnen slecht te worden.
Ik heb een angststoornis waarvoor ik antidepressivum slik, al zo'n 20 jaar.
2 jaar geleden moest er een kies getrokken worden bij de kaakchirurg en tijdens het inspuiten van de verdoving (Lidocaine) raakte ik een soort van verlamd. Ik kon even niet ademen en mijn hart stopte ook even. Althans zo leek het.
Daarna kreeg ik een soort van angst om van huis te gaan, wat zo'n 4 maanden duurde.
Nu werd er in December j.l. ook weer een kies zo slecht dat 'ie getrokken moest worden.
Ik ben naar een angsttandarts gegaan en na het e.e.a. doorgenomen te hebben bij de intake, werd besloten mij met Citanest te verdoven.
16 April is mijn kies getrokken. Was extra veel werk omdat er 3 wortels in de kaak af waren gebroken, dus ga maar na.
20 April werd ik naar en unheimisch. Ik voelde me ziek, misselijk en zwak.
Ook kreeg ik weer volop angst en ben zelfs doorverwezen naar het ziekenhuis omdat de arts vond dat ik met een dubbele tong praatte
en dacht dat ik neurologische problemen had.
De dagen erop waren een hel. Ik was doodziek, zwak, moe misselijk en ben maar liefst 5 kilo afgevallen. Ik kon nog geen stuk brood door mijn keel krijgen, niets smaakte me en ik kon het gewoon niet door mijn keel krijgen. En vooral zo vreselijk angstig en bang
Het leek wel of mijn AD totaal niet meer werkten. Ik legde totaal geen link met de verdoving.
Toen werd ik gewezen op een site waarin klachten en bijwerkingen van dergelijke tandartsverdovingen.
Bijna alles wat ik had werd als bijwerkingen genoemd! Ik wist niet wat ik las! Ik was zo opgelucht dat ik wist waar het vandaan kwam, want ik dacht echt dat ik gek werd.
Nu, exact 1 maand na het trekken, begin ik me weer een beetje mens te voelen.
Voor mij de reden om deze ervaring toch met jullie te delen.
Ik heb mijn HA en tandarts gebeld om te zeggen dat ik nooit, maar dan ook nooit meer verdoofd mag worden met Citanest.
Wellicht hebben sommigen van jullie er ook wat aan, want wat ik heb meegemaakt en hoe ik me voelde, gun je je ergste vijand nog niet.
Ik ben een vrouw van 52 jaar oud en mijn gebit, met name mijn kiezen beginnen slecht te worden.
Ik heb een angststoornis waarvoor ik antidepressivum slik, al zo'n 20 jaar.
2 jaar geleden moest er een kies getrokken worden bij de kaakchirurg en tijdens het inspuiten van de verdoving (Lidocaine) raakte ik een soort van verlamd. Ik kon even niet ademen en mijn hart stopte ook even. Althans zo leek het.
Daarna kreeg ik een soort van angst om van huis te gaan, wat zo'n 4 maanden duurde.
Nu werd er in December j.l. ook weer een kies zo slecht dat 'ie getrokken moest worden.
Ik ben naar een angsttandarts gegaan en na het e.e.a. doorgenomen te hebben bij de intake, werd besloten mij met Citanest te verdoven.
16 April is mijn kies getrokken. Was extra veel werk omdat er 3 wortels in de kaak af waren gebroken, dus ga maar na.
20 April werd ik naar en unheimisch. Ik voelde me ziek, misselijk en zwak.
Ook kreeg ik weer volop angst en ben zelfs doorverwezen naar het ziekenhuis omdat de arts vond dat ik met een dubbele tong praatte
en dacht dat ik neurologische problemen had.
De dagen erop waren een hel. Ik was doodziek, zwak, moe misselijk en ben maar liefst 5 kilo afgevallen. Ik kon nog geen stuk brood door mijn keel krijgen, niets smaakte me en ik kon het gewoon niet door mijn keel krijgen. En vooral zo vreselijk angstig en bang
Het leek wel of mijn AD totaal niet meer werkten. Ik legde totaal geen link met de verdoving.
Toen werd ik gewezen op een site waarin klachten en bijwerkingen van dergelijke tandartsverdovingen.
Bijna alles wat ik had werd als bijwerkingen genoemd! Ik wist niet wat ik las! Ik was zo opgelucht dat ik wist waar het vandaan kwam, want ik dacht echt dat ik gek werd.
Nu, exact 1 maand na het trekken, begin ik me weer een beetje mens te voelen.
Voor mij de reden om deze ervaring toch met jullie te delen.
Ik heb mijn HA en tandarts gebeld om te zeggen dat ik nooit, maar dan ook nooit meer verdoofd mag worden met Citanest.
Wellicht hebben sommigen van jullie er ook wat aan, want wat ik heb meegemaakt en hoe ik me voelde, gun je je ergste vijand nog niet.