verwaarlozing

Hallo Wols,

Wat een vervelend verhaal om te lezen, maar wat goed dat je zo verschrikkelijk sterk bent geworden dat je de wereld steeds beter aan lijkt te kunnen!!!

Het feit dat je hier een bericht durft te posten over de toestand van je gebit... vind ik heel dapper! Als ik je verhaal zo lees, denk ik, maak alsjeblieft een afspraak.... je kan er jaren mee wachten, maar dan gaat de toestand alleen nog maar meer achteruit... als de kosten je nu tegen houden, dan doen ze dat over 3 jaar ook nog...
Tandartsen zijn inderdaad niet goedkoop, maar er zijn financieel allerlei dingen mogelijk... Sommige tandartsen doen ook zeker aan betalingen in termijnen, dat maakt het misschien allemaal even iets makkelijker.

Je kan altijd een afspraak maken en dan een behandelplan op laten stellen, dan weet je in elk geval ongeveer wat de kosten zijn.
Maar constant ontstekingen in je mond... is ook niet goed voor je!
En ik besef me heel goed dat ik zo makkelijk praten heb... dan bel je "even" je tandarts terwijl je al zo verschrikkelijk bang bent, dat het idee alleen al je hartkloppingen geeft en er geen haar aan je hoofd is die daaraan denkt...
In die situatie heb ik ook gezeten, net zoals zo velen van ons die hier nu zijn. Ik weet hoe moeilijk het is om te bellen. Ik dacht dat ik het niet zou overleven... als ik naar de tandarts ga, dan houdt mijn leven op!
Gelukkig was dat niet zo. Mijn leven is niet opgehouden! En op het moment dat ik naar de tandarts ging kwam ik erachter dat het allemaal reuze meeviel... in mijn hoofd leek het allemaal veel enger als het in werkelijkheid was! Ik hoop dat het voor jou ook zo uit zal pakken!

Ik wens je heel veel sterkte en laat zo nu en dan iets van je horen

Groetjes Monique

Ik sluit me bij Monique aan. Dat eerste telefoontje dat is vreselijk, maar wat voel je je al opgelucht als je hebt gebeld en je vindt begrip aan de andere kant van de lijn. En die eerste controle....met lood in mijn schoenen ging ik naar binnen. Naar de eerste behandeling heb ik me letterlijk toe moeten slepen, maar dan merk je dat het in je verbeelding erger is dan het in werkelijkheid is. Dat is niet iets om je voor te schamen, want dat hebben we allemaal doorgemaakt. Maar je hebt je leven nu al weer zo ver op orde, je bent al zo ver gekomen, laat je niet weerhouden om ook dit laatste stuk in je leven weer goed op te pakken, want je gebit is belangrijk. Is dit niet in orde, dan kost dat een heel stuk zelfvertrouwen. Raap al je moed bij elkaar en bel. Bellen is doodeng, maar relativeer het en bedenk dat het in ieder geval niet zeer doet. En dat doen die ontstekingen wel. Veel sterkte, en we denken hier met zijn allen aan je!

Groetjes tandjetandje

Kijk eens op http://www.angstvoortandarts.nl En lees de reacties eens van de mensen die daar inmiddels zijn behandeld (inclusief mezelf). Ik weet zeker dat jij gaat bellen!

Succes