Wat moet ik nu doen

Hallo allemaal,

Ik ben hier voor het eerst en ik hoop dat iemand mij wat advies kan geven over angs bij de tandarts. Ik zal hieronder mijn verhaal doen van hoe de situatie bij mij in elkaar steekt.
3 jaar gelden kreeg ik psychotische klachten met angsten voor alles en nog wat en heb toen 8 maanden opgenomen geweest in een psychiatrisch ziekenhuis. Toen ik op het einde eigenlijk zo goed als beter was kon ik naar huis en ging alles goed. Een paar weken later kreeg ik last van mijn wang.. mijn wang werd dik en er bleek een ontsteking onder mijn kies te zitten. Mijn wang was op een gegeven moment zo erg dik dat zelfs mijn mond er scheef van stond. Het ging heel erg snel en voor dat ik het wist had ik hevige pijn. De pijn was op een gegeven moment zo erg dat ik savonds nog werd doorverwezen naar een kaakchirurg die erg haastig bleek te zijn en vond dat ik me niet zo aan moest stellen. Volgens hem kon het niet zo pijn doen en viel het reuze mee. Hij zei dat hij het wel even zou verdoven zodat ik goed de nacht door kon komen en dan morgen maar even langs de kaakchirurg moest om een groter gat in mijn kies te maken zodat de pus eruit kon lopen. De verdoving die hij gaf deed zo erg pijn dat ik het keihard uitschreeuwde.. hij bleek nog niet eens iets erin gespoten te hebben. Het moest dus opnieuw en ik moest me nogmaals niet zo aanstellen zei hij. Nogmaals deed hij me zo pijn dan kun je je bijna niet voorstellen. Ik heb nog nooi zoveel pijn gevoelt. De tranen liepen me over de wang en de verdoving hielp helemaal niks. Hij was erg onaardig en was binnen 5 min weer weg. Ik heb de hele nacht rondjes gelopen en ik bleef maar trillen, ik wist niet meer waar ik het zoeken moest, de pijn die bleef maar aanwezig en het bleef net zo erg. Het is jammer dat ik de pijn niet goed kan beschrijven maar het is het ergste in mijn leven geweest. De volgende dag ben ik naar de kaakchirurg in het ziekenhuis gegaan. Ik was heel zenuwachtig en het zweet stond me op het voorhoofd en mijn handen waren helemaal nat. Ik was helemaal aan het trillen en delen van mijn lichaam leken gevoeloos. (zelfde gevoel alsof je voet slaapt, ook dat getintel) Toen werd ik geroepen dat ik naar binnen kon komen. Ik voelde dat mijn hartslag zo erg omhoog ging en begon kleuren te zien. Hij wilde mij rustig maken en ik kon alvast gaan liggen. Toen ik in de stoel ging liggen leek ik verlamd en leek het alsof mijn hele lichaam sliep. Alles tintelde en ik kon niks meer bewegen. Ook mijn mond begon wit te worden omdat alles strak tond (vertelde mijn moeder )De tandarts schrok en haalde er een arts bij.. Ik kreeg te horen dat ik een angstaanval had. Ik werd in een roelstoel gezet omdat ik mij niet kon bewegen voor 10 min. De kaakchirurg vertelde niks voor mij te kunnen doen en zorgte dat ik naar een andere plaats kon waar een speciale angsttandarts zat. Ik kon daar meteen terecht en opnieuw begon mijn angst weer. Toen ik in de wachtkamer zat.. raakte ik weer erg in de war volgens me moeder. Toen ik aan de beurt was ging het eigenlijk heel goed.. dit waren 2 vrouwen en die leken alle tijd te hebben en stelde me heel erg gerust. Ik had nog nooit zoiets mee gemaakt. Eentje hielt mijn hand vast en als ik ook maar iets pijn voelde kon ik in haar hand knijpen. Voor ik het wist had ze een gaatje gemaakt in mijn kies en liep de pus eruit. De pijn ging weg en ik kreeg een noodvulling vertelde ze. Toen het eenmaal klaar was ging het meteen weer slecht in mijn hoofd en kon die zelfde avond weer terug naar het psychiatrisch ziekenhuis. Het leek erop dat wat ik in de laaste 8 maanden had opgebouwd, ik het in een middag weer had afgebroken. Ik raakte weer in de war en kreeg weer medicijnen.
Nu 3 jaar verder gaat alles perfect, Ik ben van de medicijnen af en heb bijna geen klachten meer en heb een super mooie en lieve vriendin. Tot 6 maanden terug. Ik zat op school en tijdens het eten in de pauze bleek mijn noodvulling eruit te zijn gegaan. Niet veel later kreeg ik al weer last van angst en kwamen mijn klachten terug. Alles ging om mijn tanden.. hele dagen met mijn tong langs mijn tanden om te voelen of er verandering in zat.. zou er weer een ontsteking komen en wat zou ik moeten doen als ik weer erg pijn krijg? Het werd een hele dag taak, de enige gedachten die ik nog had gingen over de tandarts. Nu 6 maanden later zit ik thuis en ben ik van school gegaan omdat ik niet meer tegen de stres kan die ik nu heb. Alles gaat nog steeds over de tandarts.. heel mijn dagen gaan over de tandarts en ongeveer 3 keer perdag blijk ik een soort van aanval te krijgen dat ik denk dat mijn wangen dik worden en dat ik kiespijn krijg.. Ik vraag me vriendin en moeder heel vaak of ze al kunnen zien of mijn wangen dikker worden, ik sta gemiddeld 2 uur per dag voor de spiegel om te kijken of ik verandering zie. Ook nu heb ik het gevoel dat mijn kaken helemaal opgeblazen zijn en ben ik mezelf behoorlijk gek aan het maken. 2 maanden terug heb ik de grootste stap uit mijn leven gezet (zo voelt het voor mij) Ik heb namelijk de angsttandarts weer gebelt.. Ik kreeg te horen dat ik te lang niet was geweest en ik was uitgeschreven en weer opnieuw naar een gewone tandarts moest.De wachttijd was erg lang .Ik ben blijven doorzetten en heb een afspraak gemaakt met de gewone tandarts. ( ik vertel heel makkelijk dat ik de afspraken zo maak maar hier gaan dagen over heen) Ik heb van tevoren nog gevraagt of ze niks gingen doen en dat gaf mij genoeg vertrouwen om naar de tandarts te gaan. Eenmaal bij de gewone tandarts kreeg ik te horen dat er veel mis was met me gebit en dat ik een wortelkanaalbehandeling moest hebben en er een kies getrokken moest worden. Ik ben met een heel slecht gevoel naar huis gekomen want de tandarts zei dat ik weer naar een kaakchirurg moest en had al meteen een afspraak voor me gemaakt. Ik ben wel 3 weken zo zenuwachtig geweest dat ik alleen maar diaree had en alleen nog maar rondjes in huis kon lopen.. Ik besloot dat het niet langer kon en besloot ook om gewoon niet te komen opdagen op die afspraak. Dit gaf me teminste iets rust..
Nu weer maanden later zit ik nog steeds met het zelfde, ik zit thuis en durf niks meer te eten wat hard is. Ik eet het liefst helemaal niks meer zodat me tanden niks hoeven te doen. De hele dag denk ik alleen maar aan de tandarts en heb nergens meer zin in. Ik heb inmiddels weer contact opgenomen met mijn ziekenhuis waar ik lag voor mijn psychische klachten en die hebben me een ‘nieuwe’ Pb ‘r gegeven (persoonlijk begeleider) deze heb ik het hele verhaal uit gelegt maar blijkt er weinig aandacht voor te hebben en ziet niet in dat al mijn stes van de tandarts komt. Er ligt inmiddels een verwijsbrief bij de tandarts voor een angsttandarts maar die durf ik al niet meer op te halen. Zo erg is het op dit moment. Ik heb met de pb ‘r afgesproken dat ik mijn vriendin of moeder een afspraak laat maken met de tandarts en dat ze het mij op de dag zelf zeggen als ik een afspraak heb. Het probleem nu is dat ik dit toch niet wil. Het gaat me allemaal niet lukken want ik weet toch dat ik er heen moet, ik ben er nog steeds hele dagen mee bezig en ik heb voor de 2de keer aan de noodbel getrokken bij de pb’r. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Het enige wat zei zouden kunnen doen is voor mij een afpraak maken maar ik zie het allemaal niet meer zitten.. Ik denk dagelijks aan de dood en voel me diep ongelukkig. Elke dag denk ik dat ik een ontsteking heb of krijg en elke dag krijg ik meer last van mijn gebit. Ik loop al maanden met de gedachten dat als ik kiespijn krijg, of als ik teveel last krijg ik mijn mond dat ik zelfmoord pleeg. De tandarts is op dit moment zo’n obsessie dat mijn hele leven daar om draait. Ik heb al gekeken op internet voor een speciale kliniek voor mensen met angst maar het kost allemaal teveel geld en ik kan dat niet betalen. Niks word vergoed. Ik zit dus met een groot probleem en weet niet meer wat ik moet. Het voelt nu alsof ik een bom ben wat elk moment kan afgaan. Ik weet dat er iets moet gaan gebeurden aan mijn gebit want waar het gat zit in mijn kies is een bobbel ontstaan waar steeds pus uit komt. Gelukkig doet het nog niet pijn maar dat zal enkel even tijd nodig hebben denk ik. Kan iemand mij alsjeblieft advies geven want ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik heb nergens meer zin in en alles draait om het naar de tandarts gaan en mijn angst voor pijn in mijn mond. Waar het precies allemaal vandaan komt weet ik niet maar het zal vast te maken hebben met de nare ervaring die ik heb gehad bij de tandarts en natuurlijk mijn angststoornis. Ik heb nu net even alles terug gelezen en ik schrik er zelf van. Het is niet normaal en je zou denken dat ik knettergek ben. Ik heb gelezen op internet dat je onder gehele verdoving kan maar las ook meteen dat dit een hoop gaat kosten. Ook las ik dat het vergoed kan worden waneer het in het ziekenhuis bij een angsttandarts gebeurd maar zij voeren dit maar een keer per maand uit en er is een wachtlijst van een half jaar. Dat betekend voor mij nog een half jaar thuis zitten en dus niet opnieuw beginnen met school na de zomervakantie.. Momenteel durf ik niet meer de tandarts op te bellen en al helemaal niet mijn verwijsbrief op te halen en daarna nog eens een afspraak te maken. Ik loop vast. Iemand een idee wat ik nu moet?

Alvast bedankt!