Dag,
Ik heb een redelijk goed gebit met wel wat vullingen, maar verder geen rare dingen. Behalve dan het verdoven. Verdovingen werken bij mij niet of pas heel lang (een uur) na de behandeling. Ik zit dan alsnog met een lam gezicht zonder dat ik baat heb gehad bij de verdoving. Niet alleen bij tandartsbehandelingen gaat dat zo. Ik heb ook een keer een afschuwelijke operatie aan een vingernagel ondergaan waarbij de verdoving niet werkte. Het werkte ook niet een klein beetje, maar gewoon helemaal niet. Ik heb werkelijk gehallucineerd van de pijn. Ik zei wel bedeesd "Ik voel alles nog" maar dat werd weggewimpeld met " Je blijft altijd wel wat voelen."
De behandelaars hadden het nooit in de gaten (ik gil niet en blijf braaf liggen). Ik lag dus pijn te lijden terwijl de behandelaar dacht dat ik niks voelde. En als ik aangaf pijn te voelen dacht men dat ik overdreef en gewoon bang was. In de loop der jaren kreeg ik daardoor een raar soort angst voor de tandarts (en ik durf niet met mijn aambeien naar de dokter maar daarvoor moet ik vast naar een ander forum ;-))).
Eigenlijk was ik niet zozeer bang voor de pijn als wel bang voor het niet geloofd en niet begrepen worden. En en passant ook nog te moeten doorgaan voor aansteller. Terwijl ik in werkelijkheid juist zo flink ben. Ingewikkelde gevoelens die ik pas bij mezelf ben gaan snappen door eindelijk bij een communicatiever tandarts te komen.
Mijn huidige tandarts is een verademing. Die heeft de werkwijze dat hij, bij eenvoudig boor- en vulwerk, voorstelt om zonder verdoving te beginnen. Zodra de patiënt aangeeft de pijn ondraaglijk te vinden, gaat hij eventueel verdoven. Op die manier zijn de afgelopen jaren een paar gaten bij me gevuld zonder verdoving en ook zonder overdreven veel pijn en last. Omdat de tandarts weet dat ik alles voel, kan ik beter ontspannen dan bij mijn vroegere tandartsen die in de veronderstelling waren dat ik niks voelde. Beter contact dus, minder angst, relaxtere pijnbeleving.
Maar tot nu toe heb ik alleen de gewone dingetjes hoeven laten behandelen. Geen uren durende enge toestanden met verstandskiezen, wortelkanalen enzovoorts. Ik heb wel laatst een groot gat onverdoofd laten vullen, waarbij de tandarts zei dat andere mensen de behandeling niet zomaar onverdoofd doorstaan. Ik weet dus tenminste zeker dat mijn pijngrens niet het probleem is, maar de verdovingen. Ik ben juist best flink volgens mij.
Ik ben eigenlijk minder bang geworden van de pijn sinds ik niet meer laat verdoven, ik weet namelijk beter wat ik kan verwachten. Maar!!! Wat nu als ik ooit wel iets ergs krijg, iets wat echt verdoofd moet worden. Daar ben ik wel bang voor. Vroeg of laat is het natuurlijk zover, ook bij mij. De tandarts zei daarover zoiets als "Maak je geen zorgen, dan geef ik je 6 spuiten, en ik doe niks als je niet goed verdoofd bent." Maar ik vraag me af of dat zal helpen, zoveel spuiten.
Op dit forum lees ik over intraligamentaire verdoving. Misschien is dat een oplossing, maar ik weet niet of mijn tandarts dat ook toepast. Zijn er nog andere oplossingen? En welke ingrepen kan je redelijkerwijs zonder verdoving doorstaan met 'gewoon' erg flink zijn? Niet dat ik daar zin in heb, maar als ik moet kiezen tussen toch pijn door mislukte verdoving of pijn zonder verdoving kies ik voor het laatste.
Ik ben benieuwd naar jullie antwoorden.
de groeten van
Johanne
Ik heb een redelijk goed gebit met wel wat vullingen, maar verder geen rare dingen. Behalve dan het verdoven. Verdovingen werken bij mij niet of pas heel lang (een uur) na de behandeling. Ik zit dan alsnog met een lam gezicht zonder dat ik baat heb gehad bij de verdoving. Niet alleen bij tandartsbehandelingen gaat dat zo. Ik heb ook een keer een afschuwelijke operatie aan een vingernagel ondergaan waarbij de verdoving niet werkte. Het werkte ook niet een klein beetje, maar gewoon helemaal niet. Ik heb werkelijk gehallucineerd van de pijn. Ik zei wel bedeesd "Ik voel alles nog" maar dat werd weggewimpeld met " Je blijft altijd wel wat voelen."
De behandelaars hadden het nooit in de gaten (ik gil niet en blijf braaf liggen). Ik lag dus pijn te lijden terwijl de behandelaar dacht dat ik niks voelde. En als ik aangaf pijn te voelen dacht men dat ik overdreef en gewoon bang was. In de loop der jaren kreeg ik daardoor een raar soort angst voor de tandarts (en ik durf niet met mijn aambeien naar de dokter maar daarvoor moet ik vast naar een ander forum ;-))).
Eigenlijk was ik niet zozeer bang voor de pijn als wel bang voor het niet geloofd en niet begrepen worden. En en passant ook nog te moeten doorgaan voor aansteller. Terwijl ik in werkelijkheid juist zo flink ben. Ingewikkelde gevoelens die ik pas bij mezelf ben gaan snappen door eindelijk bij een communicatiever tandarts te komen.
Mijn huidige tandarts is een verademing. Die heeft de werkwijze dat hij, bij eenvoudig boor- en vulwerk, voorstelt om zonder verdoving te beginnen. Zodra de patiënt aangeeft de pijn ondraaglijk te vinden, gaat hij eventueel verdoven. Op die manier zijn de afgelopen jaren een paar gaten bij me gevuld zonder verdoving en ook zonder overdreven veel pijn en last. Omdat de tandarts weet dat ik alles voel, kan ik beter ontspannen dan bij mijn vroegere tandartsen die in de veronderstelling waren dat ik niks voelde. Beter contact dus, minder angst, relaxtere pijnbeleving.
Maar tot nu toe heb ik alleen de gewone dingetjes hoeven laten behandelen. Geen uren durende enge toestanden met verstandskiezen, wortelkanalen enzovoorts. Ik heb wel laatst een groot gat onverdoofd laten vullen, waarbij de tandarts zei dat andere mensen de behandeling niet zomaar onverdoofd doorstaan. Ik weet dus tenminste zeker dat mijn pijngrens niet het probleem is, maar de verdovingen. Ik ben juist best flink volgens mij.
Ik ben eigenlijk minder bang geworden van de pijn sinds ik niet meer laat verdoven, ik weet namelijk beter wat ik kan verwachten. Maar!!! Wat nu als ik ooit wel iets ergs krijg, iets wat echt verdoofd moet worden. Daar ben ik wel bang voor. Vroeg of laat is het natuurlijk zover, ook bij mij. De tandarts zei daarover zoiets als "Maak je geen zorgen, dan geef ik je 6 spuiten, en ik doe niks als je niet goed verdoofd bent." Maar ik vraag me af of dat zal helpen, zoveel spuiten.
Op dit forum lees ik over intraligamentaire verdoving. Misschien is dat een oplossing, maar ik weet niet of mijn tandarts dat ook toepast. Zijn er nog andere oplossingen? En welke ingrepen kan je redelijkerwijs zonder verdoving doorstaan met 'gewoon' erg flink zijn? Niet dat ik daar zin in heb, maar als ik moet kiezen tussen toch pijn door mislukte verdoving of pijn zonder verdoving kies ik voor het laatste.
Ik ben benieuwd naar jullie antwoorden.
de groeten van
Johanne
Nu heb ik inmiddels van een andere tandarts gehoord dat ze die intraligamentaire verdoving alleen gebruiken in noodgevallen, omdat het slecht kan zijn voor de kies omdat het tandvlees wordt 'opgeblazen'. Hebben de tandartsen in dit forum daar antwoord op?
Johanne
Ja het is een lastige kwestie en ik ben helaas ook bekend met het niet kunnen verdoven of pas werken na de behandeling vd verdoving. Ik heb zelf twee wortelkanaalbehandelingen doorstaan zonder verdoving en ook gevuld zonder verdoving. Echter zijn de meeste behandelingen redelijkerwijs wel te verdoven, maar doet een tandarts dat soms ook niet om een reactie te zien van de patient. In geval van wkb's dan en dat werd mij laatst verteld. Helaas werkt een verdoving ook niet echt in een ontsteking en is de verdoving vele malen pijnlijker dan de behandeling. Alleen een kaakchirurg kan dat wat beter of uitgebreider verdoven, want bij de kaakchirurg werktte de verdoving ( twee spuiten in achterkant onderkaak en gemene verdoving onder ontsteking auw!) na half uur wel redelijk, al werd ik wel weer beroerd ervan en bij de extractie vd week heeft de tandarts mijn kaak wederom verdoofd door achter in de kaak te spuiten en alleen "om" mijn kies heen, dus het tandvlees te verdoven. Helaas werktte deze verdoving niet echt en had ik heftige pijn, ze moest ook echt even stoppen en mede omdat de onsteking behoorlijk " vast" zat aan de kies en het erg veel moeite kostte om hem eruit te krijgen.
Dus mijn advies is MOCHT je ooit een fikse ontsteking hebben aan wortelpunten of iets dergelijks of bij moeizame extracties, ga naar de kaakchirurg. Verdoving is gewoon anders en beter naar mijn idee. :wink:
Eventueel voor zeer zware behandelingen kan de Amalia kliniek in Kerkrade uitkomst bieden.