Probleem met tandarts

Natuurlijk is dit een communicatiestoornis, naar mijn gevoel communiceerde de tandarts niet goed. We zitten, zaten, met het hele gezin al erg lang bij deze tandarts. Hij is inmiddels ouder geworden en lijkt er minder zin in te hebben. Ik hoor ook dat mensen er niet meer graag heen gaan. De vraag was of hij eens wilde kijken naar een kroon van ongeveer een jaar oud. De kies is erg gevoelig en ik vroeg me af of het wel goed zat. Hij is er ook al een keer tussentijds afgegaan, en weer vastgezet. Het antwoord was dat als ik dacht dat hij het niet goed had gedaan, ik beter nu gelijk weg kon gaan. Zoek maar een ander, en neem je gezin mee. Ik zei nog dat ik alleen een vraag over de kroon had. Hij werd boos en zei: wegwezen nu, opdonderen, ik heb hier geen zin in. Verbaasd en verkrampt ben ik weggegaan. Je vraagt je achteraf af hoelang een tandarts door mag gaan, tot welke leeftijd. Beter lijkt het voor hem om misschien wat rustiger aan te gaan doen.

Of iemand wel of niet overspannen is heeft niets met leeftijd te maken. Echter, deze tandarts is behoorlijk op leeftijd, en dat lijkt de reden te zijn dat hij het niet meer aan kan. Wanneer je merkt dat kwaliteit, motivatie en de algehele staat van een praktijk ernstig terugloopt is denken aan stoppen een logische stap. Ook vind ik dat nadenken over stoppen niet vreemd is als je mensen niet goed behandeld. Immers, de winkel op de hoek kan ook wel sluiten als er zo met mensen wordt omgegaan. De vraag is dan hoe men daar in de zorg mee omgaat. Het lijkt erop dat er pas actie ondernomen wordt na een gegronde klacht door een patiënt. Tandheelkunde heeft maar één inspecteur, die niet alle praktijken afgaat. De brief schrijven zal ik zeker overwegen, dank voor de tip. Een klacht bij de NMT overweeg ik ook, maar omdat ik inmiddels weet dat de praktijk niet meer voldoet denk ik ook aan de klacht bij de inspectie voor de volksgezondheid. De klacht betreft dan niet mijn situatie, maar alles wat niet meer voldoet daar.

Met de inrichting bedoel ik de apparatuur. De autoclaaf is verouderd en er is geen apparatuur om draaiende instrumenten te reinigen. Verder worden er geen handschoenen gedragen, en wordt er overal gegeten. Instrumenten liggen her en der verspreid en de behandelstoel is zichtbaar vuil. Ik baseer me op richtlijnen van 1995. Als geen investeringen doen betekent dat derden daardoor gezondheidsrisico's lopen, dan vind ik dat niet verantwoord. Ik ga er dan ook vanuit dat u spreekt over andere zaken, en dat u niet uw patiënten aan onnodige risico's gaat blootstellen, vanaf 5 jaar voor uw pensionering. In een ziekenhuis kan men immers ook niet met dat argument aankomen.
Wanneer het om harde feiten gaat kan de inspectie dit niet terzijde leggen. Natuurlijk is het een goed idee om iemand zelf ook aan te spreken. En u zal uw collega natuurlijk proberen te redden.

Hartelijk dank voor de adviezen. Ik zal het netjes proberen op te lossen.
Overigens: de laatste zin was niet overbodig. Het is namelijk een goede vraag hoever een tandarts kan, wil en moet gaan om zijn/haar collega te redden. Ten alle tijden verdedigen, of ook kijken naar het belang van patiënten. Ik weet wel dat u zal zeggen dat u eerst een collega zou aanspreken, en eventueel daarna, samen met andere collega's maatregelen treft. Waar je de grens trekt om collegiaal te zijn, of voor het algemeen belang te gaan, is een moeilijke kwestie. Dus zeker voor robinson is de laatste zin zeer van belang om eens over na te denken. Klakkeloos een zin afkeuren is de snelweg naar de klachtencommissie.