Goedemiddag allemaal,
Onlangs zijn er foto's gemaakt, waaruit (weer) blijkt dat mijn kaakkopjes versleten zijn. Bij het linker kaakgewricht ontbreekt zelfs een stukje bot, blijkbaar wordt dat dan opgevuld door een soort 'soft tissue'. Rechts is ook in slechte staat (nog maar een dun strookje bot).
Ik hoorde al langer geleden over de slijtage van mijn kaakkopjes, ik was toen rond de 30 jaar, denk ik. Dat was naar aanleiding van een second opinion na aan kaakoperatie op mijn 22e. De second opinion was in et Radboud, en toen we binnenkwamen, hoorden we de professor aan de telefoon in een andere, aangrenzende ruimte, flink tekeer gaan tegen de kaakchirurg die mij destijds had geopereerd. Hij had blijkbaar aan het kaakgewricht gezeten tijdens de operatie, en dat had de (voortijdige) slijtage aan de kaakkopjes veroorzaakt. Nu is die operatie helemaal niet goed verlopen, ik belandde op de IC na immens bloedverlies, doordat de chirurg een ader had doorgesneden. Het was een erg precaire situatie, begreep ik later.
Maar, dit was wat ik hoorde tijdens mijn second opinion bij het Radboud, maar ik ben in die 15 jaar daarna bij andere kaakchirurgen geweest, en dit verhaal is daarna altijd ontkend. Maar, gek is het wel, een slijtage (soort artrose), terwijl ik nergens artrose in mijn lichaam ervaar en het ook niet in de familie voorkomt.
Sinds ik voor het eerst, rond mijn 30e, hoorde van de kaakkopjes, ben ik op advies heel voorzichtig gaan eten: geen harde dingen, niet met de voortanden afbijten, etc. Daarnaast ben ik ook dingen gaan vermijden die slecht (zouden) kunnen zijn. Een impact op mijn leven dus, maar wel mee te leven.
Ondanks mijn voorzichtigheid is de slijtage dus toch flink verder gegaan. Ik knars niet op mijn tanden 's nachts, dat is ook bekeken. In 15 jaar kan er veel gebeuren, blijkbaar, op het gebied van slijtage. Ik ervaar nu ook veel pijn, en die pijn straalt door naar mijn nek (hoog in de nek, achterhoofd), tussen mijn ogen, voorhoofd, en daarnaast veroorzaakt de pijn duizeligheid en ben ik erg vermoeid. Het heeft inmiddels een grote impact op mijn leven, omdat ik niet meer een volledige werkweer kan werken, vanwege die vermoeidheidsklachten en bovendien daardoor concentratieproblemen, en ook omdat ik dingen niet kan doen, die ik graag zou willen doen. Het gaat zelfs zo ver dat een gezellig avondje met vrienden te zwaar is, omdat lachen te pijnlijk wordt. Maar ook zingen is lastig, motorrijden (wat ik graag doe), en zelfs zoenen met je partner.
Ik ben dus (weer) naar het Radboud gegaan, zoveel jaar na dato. Zij willen (nu) niets doen, omdat de situatie van de kaakkopjes nu een soort status quo heeft, en het is beter om dat zo te laten, dan om eraan te gaan zitten en het mogelijk te verergeren,
Ik ben ter plekke 'te lief' en ik was ook overdonderd. Moet ook gezegd worden dat mijn gebit ook niet goed staat (dat was al vrij snel na de kaakoperatie), en dat ik moeite heb om mijn mond te sluiten. Zou ook fijn zijn als daar iets aan kon gebeuren, maar dat was niet mijn prioriteit.
Nu, achteraf, ben ik best verbaasd. En angstig: waar gaan het naartoe? Wat kan er gebeuren? Wat is mijn perspectief? Allemaal vragen die ik nog ga stellen, maar voor het ziekenhuis is het op zich afgerond met dat laatste consult.
Ik ben zelf op onderzoek uitgegaan en kwam op een kaakgewrichtprothese uit. Dat hebben zij mij nooit gemeld, maar het schijnt in bepaalde (zeldzame?) gevallen wel te gebeuren. Ik zag een chirurg in 's-Hertogenbosch, en een chirurg in Gent die deze operatie uitvoeren. Het is schijnbaar een erg delicate operatie, maar bij degenen die geopereerd zijn, had het blijkbaar een goed resultaat (in België).
Ik ben benieuwd of er mensen zijn met ervaringen met vervanging van het kaakgewricht door een prothese. Wat zijn de voor- en nadelen, hoe gaat het nu?
Onlangs zijn er foto's gemaakt, waaruit (weer) blijkt dat mijn kaakkopjes versleten zijn. Bij het linker kaakgewricht ontbreekt zelfs een stukje bot, blijkbaar wordt dat dan opgevuld door een soort 'soft tissue'. Rechts is ook in slechte staat (nog maar een dun strookje bot).
Ik hoorde al langer geleden over de slijtage van mijn kaakkopjes, ik was toen rond de 30 jaar, denk ik. Dat was naar aanleiding van een second opinion na aan kaakoperatie op mijn 22e. De second opinion was in et Radboud, en toen we binnenkwamen, hoorden we de professor aan de telefoon in een andere, aangrenzende ruimte, flink tekeer gaan tegen de kaakchirurg die mij destijds had geopereerd. Hij had blijkbaar aan het kaakgewricht gezeten tijdens de operatie, en dat had de (voortijdige) slijtage aan de kaakkopjes veroorzaakt. Nu is die operatie helemaal niet goed verlopen, ik belandde op de IC na immens bloedverlies, doordat de chirurg een ader had doorgesneden. Het was een erg precaire situatie, begreep ik later.
Maar, dit was wat ik hoorde tijdens mijn second opinion bij het Radboud, maar ik ben in die 15 jaar daarna bij andere kaakchirurgen geweest, en dit verhaal is daarna altijd ontkend. Maar, gek is het wel, een slijtage (soort artrose), terwijl ik nergens artrose in mijn lichaam ervaar en het ook niet in de familie voorkomt.
Sinds ik voor het eerst, rond mijn 30e, hoorde van de kaakkopjes, ben ik op advies heel voorzichtig gaan eten: geen harde dingen, niet met de voortanden afbijten, etc. Daarnaast ben ik ook dingen gaan vermijden die slecht (zouden) kunnen zijn. Een impact op mijn leven dus, maar wel mee te leven.
Ondanks mijn voorzichtigheid is de slijtage dus toch flink verder gegaan. Ik knars niet op mijn tanden 's nachts, dat is ook bekeken. In 15 jaar kan er veel gebeuren, blijkbaar, op het gebied van slijtage. Ik ervaar nu ook veel pijn, en die pijn straalt door naar mijn nek (hoog in de nek, achterhoofd), tussen mijn ogen, voorhoofd, en daarnaast veroorzaakt de pijn duizeligheid en ben ik erg vermoeid. Het heeft inmiddels een grote impact op mijn leven, omdat ik niet meer een volledige werkweer kan werken, vanwege die vermoeidheidsklachten en bovendien daardoor concentratieproblemen, en ook omdat ik dingen niet kan doen, die ik graag zou willen doen. Het gaat zelfs zo ver dat een gezellig avondje met vrienden te zwaar is, omdat lachen te pijnlijk wordt. Maar ook zingen is lastig, motorrijden (wat ik graag doe), en zelfs zoenen met je partner.
Ik ben dus (weer) naar het Radboud gegaan, zoveel jaar na dato. Zij willen (nu) niets doen, omdat de situatie van de kaakkopjes nu een soort status quo heeft, en het is beter om dat zo te laten, dan om eraan te gaan zitten en het mogelijk te verergeren,
Ik ben ter plekke 'te lief' en ik was ook overdonderd. Moet ook gezegd worden dat mijn gebit ook niet goed staat (dat was al vrij snel na de kaakoperatie), en dat ik moeite heb om mijn mond te sluiten. Zou ook fijn zijn als daar iets aan kon gebeuren, maar dat was niet mijn prioriteit.
Nu, achteraf, ben ik best verbaasd. En angstig: waar gaan het naartoe? Wat kan er gebeuren? Wat is mijn perspectief? Allemaal vragen die ik nog ga stellen, maar voor het ziekenhuis is het op zich afgerond met dat laatste consult.
Ik ben zelf op onderzoek uitgegaan en kwam op een kaakgewrichtprothese uit. Dat hebben zij mij nooit gemeld, maar het schijnt in bepaalde (zeldzame?) gevallen wel te gebeuren. Ik zag een chirurg in 's-Hertogenbosch, en een chirurg in Gent die deze operatie uitvoeren. Het is schijnbaar een erg delicate operatie, maar bij degenen die geopereerd zijn, had het blijkbaar een goed resultaat (in België).
Ik ben benieuwd of er mensen zijn met ervaringen met vervanging van het kaakgewricht door een prothese. Wat zijn de voor- en nadelen, hoe gaat het nu?
Mijn advies laat u goed…