Brutaal!

Vanmorgen belde ik de tandarts, omdat het nog niet helemaal lekker gaat allemaal. Mevrouw de assistente had wéér haar dag niet, want ze zei: "uw klachten horen erbij, u heeft een afspraak over drie maanden." Toen ik zei dat ik geen drie maanden wilde wachten zei ze dat ik dan eerst maar even de kerstdagen moest zien door te komen en dat ik in januari maar weer moest bellen. "Goed?" "Nee, helemaal niet goed". "Ik heb nu geen tijd", zei ze en ze gooide de telefoon erop.

Een uur later belde ik haar weer met de vraag: "bel ik nu wel gelegen?" En wéér barstte ze tegen me los. Ze had het met de tandarts overlegd, ik wist dat ik over drie maanden een afspraak had, enzovoort. "Ja, maar ik wil nu een afspraak voor de eerste week in januari!" En toen zei ze: (lees even goed, ze zei het echt) dat ze me brutaal vond aan de telefoon. Ik zei haar dat een weerwoord hebben en krijgen echt iets anders is dan brutaal zijn en dat ik haar erg kortaf vond.

Ieder weldenkend mens zou denken dat ik dit verhaal verzin, maar gelukkig zat mijn man tijdens dit telefoongesprek naast me (al viel ie van verbazing bijna van de stoel) om getuige te zijn van dit idiote gesprek. Hij zij mij ook: "nu moet je er naar toe gaan om haar aan te spreken op haar gedrag."

Zo gezegd, zo gedaan. Op naar de tandartspraktijk. "Ik kom even met u praten over uw telefoonmanieren", zei ik. Wéér wilde ze los gaan. Maar ik zat goed in mijn rol en gunde mezelf (en de overvolle wachtkamer) een knap staaltje theater. "Ik laat mij door niemand afblaffen mevrouw, dus ook door u niet. Ik heb op Wikipedia opgezocht wat het woord brutaal betekent en daar word ik niet erg vrolijk van ..."

"U moet hier weg", siste ze. "U moet een andere tandarts zoeken!" "Waarom? Omdat u mij niet aankunt?" "Nee, omdat u dwingend bent, veel tijd in beslag neemt én omdat u uw afspraken steeds afzegt." Ik legde haar uit dat ik ook een eigen praktijk heb en dat het dus logisch is dat er dan mensen komen die je kostbare tijd in beslag nemen. En wat betreft het afzeggen van mijn afspraken: "ik heb inderdaad vanwege mijn angst een aantal afspraken afgezegd. Dat doen angstpatiënten, maar het was altijd keurig op tijd. Op één keer na en die afspraak heb ik ook nog eens keurig betaald."

Over die angst gesproken: "die nam u ook al niet serieus. Ik moest me maar gewoon ontspannen en dat is een beetje lastig voor mensen die angstig zijn voor de tandarts." Ze werd nu echt woest. "Ik heb alle tijd genomen om met een vriendin van u over u te praten!" "Maar dat was nádat u niet begripvol tegen me was. En in plaats van dat u mij nu een compliment geeft voor mijn moed en doorzettingsvermogen blaft u me wéér af."

"Maar goed", zei ik, "ik heb onze telefoongesprekken opgenomen (wat niet waar is, maar ze schrok er wel lekker van) en die zeggen genoeg. En dit gesprek wordt nu ook opgenomen." Ze werd lijkbleek en zei: "prima." Maar ineens drong het tot haar door wat ik tegen haar had gezegd. Ze stoof op en zei: "ik ga nu MIJN MAN (de tandarts is dus haar echtgenoot, dat verklaart een hoop) halen!" Heel rustig zei ik: "dat hoeft niet hoor, ik heb gezegd wat ik wilde zeggen. Fijne feestdagen!"