Mijn zoon van 6 heeft vandaag zijn eerste vulling gekregen. Van de tandarts mocht mijn man niet mee naar binnen tijdens de behandeling. Het argument was dat kinderen met de ouder erbij vaak meer overstuur raken. Ik ben eigenlijk boos dat mijn kleine krummel nu helemaal alleen bij de tandarts lag en vraag me af of dit een gebruikelijke gang van zaken is. Of ben ik gewoon een watje?
Ik ben bang dat dit vaker voorkomt. Mijn reguliere tandarts heeft precies twee stoelen in de behandelruimte. Klaarblijkelijk is er daar nog nooit iemand onder begeleiding behandeld, of die heeft dan moeten staan.
Op zich is het argument van die tandarts niet onzinnig. Ik denk inderdaad dat het vaak voorkomt dat ouders spanningen en angsten overdragen op hun kind.
Alhoewel dit wel iets is om rekening mee te houden is dit argument lang niet voldoende zwaarwegen om ouders toegang te weigeren. Immers een zesjarig kind is nog veel minder dan volwassen patienten (voor wie dit al moeilijk is) in staat voor zijn eigen belangen op te komen. Dit is natuurlijk de duidelijke verantwoordelijkheid van de ouder, die hiertoe gewoon in de gelegenheid moet worden gesteld.
Daarbij is het voor kinderen natuurlijk vaak geruststellend dat er een ouder of een andere bekende bij is.
Mij lijkt het dus duidelijk dat deze opstelling van de tandarts niet het gevolg kan zijn geweest van een redelijke belangenafweging. Dat is dan onzorgvuldig en onrechtmatig.
U kunt bij uw tandarts klagen, dat lijkt me erg goed. Overigens lijkt het mij volstrekt redelijk als u gewoon toegang eist.
Dat tijdens behandeling angst overgedragen kan worden blijft een probleem. Het is natuurlik goed als een begeleiders zelf niet bang is voor de tandarsts, al is het alleen voor het kind. Soms is het denk ik goed alleen bij de voorbespreking aanwezig te zijn. Dit is echter een beslissing voor de ouder, niet voor de tandarts.
Als er nou grote problemen ontstaan door de aanwezigheid van deen begeleider dan zou het wel zo kunnen zijn dat de behandeling daardoor onmogeljk wordt. Alleen in dat geval is het redelijk dat de tandarts het zonder die specifieke begeleider wil doen. De tandarts mag daar echter niet van tevoren al vanuit gaan.
Doeg,
Het is inderdaad zo dat angst van de ouders naar het kind kan worden overgedragen, maar er zijn nog meer goede redenen.
Bepaalde gesprekstechnieken werken alleen goed als er een duidelijk contact is tussen de tandarts en het kind; een extra persoon met gezag bijv. een ouder kan dan zeker als stoorzender fungeren.
Het kind kan de vader of moeder gebruiken als ontsnapping om onder de behandeling uit te komen. Het kind tot de orde roepen door de tandarts heeft weinig zin, als de ouder er bij staat en zegt 'als het niet gaat dan doen we het wel een andere keer' Of uit eigen ervaring: 'is een verdoving echt nodig dat doet toch veel meer pijn dan een gaatje boren'
Het gaatje moet toch behandeld worden, uitstel zal tot uitgebreidere en mogelijk vervelendere behandelingen leiden en de uiteindelijke angst vergroten!
Veel kinderen hebben nog nooit pijn bij de tandarts gevoeld, maar doordat sommige ouders van het tandartsbezoek een hele gebeurtenis van maken, komen kinderen met angst de praktijk binnen.
De huidige generatie tandartsen zijn niet meer de 'beulen' die sommige schooltandartsen waren, aan wie de oudere generatie zulke slechte herinneringen heeft.
Met vriendelijke groet.
Ouders zeggen soms dingen als 'het doet geen pijn hoor', maar dat is niet de waarheid. Het kind is in een gespannen situatie zo gespitst op alle prikkels dat dingen die eigenlijk geen zeer doen, uiteindelijk wel als pijn beleefd worden. Dan is de tandarts ineens de kwade peer. Want hij zou toch geen pijn doen? Als je eerlijk zegt dat het wel eens pijn zou kunnen doen; ik doe het wel eens voor op de hand met mijn nagel, dan verliest het kind niet het vertrouwen in je. Verliest het vertrouwen of krijg je niet eens de kans om een vertrouwensband op te bouwen dan kan je het wel vergeten...
Ook is het lastig als de kinderen de ouders als vluchtadres gebruiken. Ze vliegen dan uit de stoel in moeders armen. NO way dat je ze dan nog terug in de stoel kan krijgen.
Denk nou niet dat wij alles tegen de zin doen van ouders en kinderen. Het kind bepaalt altijd nog het tempo. Wil het echt niet, dan doen we het ook niet. Tenzij het kind nooit bij de tandarts verschijnt en een joekel van een gat heeft. We kunnen dan geen vertrouwensband opbouwen. Het is dus zaak dat ouders altijd de kinderen mee nemen naar de tandarts. Zo hoef je niet meteen aan een enge behandeling te beginnen; de kinderen krijgen de tijd om te wennen aan de tandarts.
Ik kan me dus heel goed voorstellen dat een hoop tandheelkundigen er bij voorbaat geen zin in hebben.
Ik moet echter wel zeggen dat mijn ervaringen met de gezondheidszorg gewoon erg slecht zijn. Ik zou, als ik kinderen had, deze met geen enkele behandelaar alleen laten tot ik er vertrouwen in had.
Ik heb vele malen bij problemen met de gezondheidszorg de gedachte gehad: "Dit was te voorkomen geweest met een praktijkfoldertje." Dit is ook zo'n geval.
Wat denken jullie ervan zoiets uit te delen aan iedere patient met kinderen:
UW KIND EN DE TANDARTS
Mee met uw kind?
Beste ouder,
In onze praktijk proberen we, samen met u, gebitsproblemen bij uw kinderen te voorkomen door aandacht te vragen en uitleg te geven over tandenpoetsen, andere schoonmaak-technieken en bijvoorbeeld over voedingsgewoonten. Hier hebben we een aantal andere folders over. Natuurlijk kunt u ons om meer uitleg vragen. Andere informatiebronnen zijn: ...., ...., ....
Soms moeten we toch behandelingen uitvoeren, bijvoorbeeld tandsteen verwijderen of een gaatje vullen.
Het is goed om te bedenken dat er in de tandheelkunde de laatste jaren veel veranderd is. Behandelingen zijn veel minder pijnlijk dan vroeger. Veel mensen voelen nauwelijks meer pijn bij de tandarts.
Wees voorzichtig met hoe u dat aan uw kind uitlegt. Vaak beloven ouders dat het "geen pijn zal doen" of zelfs dat een kind "er niets van zal voelen". Als een kind dan toch iets voelt of het toch pijn doet dan voelt een kind zich bedrogen en wordt het bang. Ook na een verdoving blijft uw kind de behandeling wel iets voelen. Meestal doet het geen pijn meer.
Natuurlijk is het makkelijker gezegd dan gedaan, maar als u nare ervaringen hebt gehad, probeer die dan niet over te dragen op uw kind. Maak uw kind niet bang voor de tandarts. Meestal valt het allemaal best mee.
Blijf rustig voor het tandartsbezoek. Beloof geen grote kado's naderhand, uw kind denkt dan dat er iets ergs te gebeuren staat.
Mischien wilt u bij de behandeling aanwezig zijn. Vaak is dat niet zo'n goed idee. Soms maakt het de behandeling onmogelijk. Dan kan dit dus echt niet en moet de tandarts dit weigeren.
Als u toch meegaat kunt u het volgende doen om problemen te voorkomen.
- Het is het beste om vragen van tevoren te stellen, waarbij uw kind niet aanwezig is. Als u tijdens de behandeling vraagt of een verdoving of het boren pijn gaat doen wordt het kind vaak bang.
- Leg uw kind van tevoren uit dat de behandeling nodig is, zonder enge verhalen over slechte gebitten te vertellen.
- Als u van tevoren afspreken hebt gemaakt over de behandeling laat de tandarts of mondhygienist dan hun werk doen, bemoeit u zich er zo min mogelijk mee. Dat is vaak heel moeilijk.
Soms zal behandeling toch alleen mogelijk zijn als u er niet bij bent. Dan moet u weg.
Het is het beste dit te voorkomen, door van tevoren goede afspraken te maken. Vaak is het het beste dat u dan niet bij de behandeling aanwezig bent.
[ Dit Bericht is bewerkt door: de digitale tandarts op 2003-08-27 23:37 ]
Bij een leeftijd tot 12 jaar dienen de ouders geinformeerd te zijn en in te stemmen met de voorgenomen behandeling (informed consent)
Bij een leeftijd tussen 12 en 16 jaar dienen zowel de ouders als het kind geinformeerd te zijn en in te stemmen met de voorgenomen behandeling, indien er geen overeenstemming is gaat de beslissing van het kind boven de beslissing van de ouders.
Bij een leeftijd boven 16 jaar heeft het kind (jong volwassene) de zelfstandige beslissingsbevoegdheid betreffende informed consent.
Dit betekend in de praktijk dat ouders van kinderen onder de 16 jaar het recht hebben om bij de behandeling aanwezig te zijn, immers ze dienen geinformeerd te zijn betreffende de voorgenomen behandeling en moeten toestemming geven, die toestemming is dan meestal impliciet.
Natuurlijk kan het zo zijn dat de interactie tussen ouder en kind of de reactie van de ouder tijdens de behandeling geen of een negatieve toevoeging heeft bij het bereiken van de behandelbaarheid. De tandarts kan dat bespreken met de ouders, echter in onze interpretatie van de WGBO mag de tandarts de ouders niet wegsturen.
Er zijn natuurlijk een aantal praktische oplossingen die heel goed werken, de ouders kunnen op een stoel gaan zitten die in het zicht van het kind staat, of juist op een stoel gaan zitten die niet in het zicht staat van een kind. Wanneer de ouders wel in de behandelkamer aanwezig zijn, maar niet in direct zicht van het kind wordt de interactie ouder-kind meestal afdoende verbroken zodat de tandarts de behandeling kan uitvoeren en de ouders toch geinformeerd zijn en blijven en impliciete toestemming geven betreffende de behandeling.
In onze visie is een behandeling van een kind onder de 16 jaar zonder informed consent van de ouders een overtreding van de WGBO.
Ik wil hier graag nog het volgende aan toevoegen:
1 Van te voren was ons niet verteld dat we niet mee naar binnen mochten. We handden onze zoon hier dus niet op kunnen voor bereiden. Mijn man werd ter plekke voor het blok gezet: "Papa blijft in de wachtkamer."
2 Mijn man was meegegaan in plaats van ik zelf, omdat mijn man juist helemaal geen tandartsangst heeft en in alle situaties zijn rust bewaard.
3. Mijn man was tevoren niet ingelicht over de behandeling. We wisten niet dat onze zoon verdoofd zou worden. Mijn man kreeg geen kans om te zeggen dat we graag een witte vulling wilden, omdat het een melkkies betreft en perse geen amalgaam.
4. Mijn zoon heeft de behandeling als zeer onprettig ervaren. Het is moeilijk hier met hem over te praten, omdat we er zelf niet bij zijn geweest. Hij wil er nu weinig over zeggen, omdat hij denkt dat hij degene is die iets fout heeft gedaan.
We kunnen ons goed voorstellen dat u met dit voorval in de maag zit, ga daarom vanaf nu het overleg met uw tandarts aan, het zou zonde zijn als het hierdoor tot een vertrouwenscrisis komt.
In deze thread staat genoeg informatie om volgende keer een zinnig gesprek met uw tandarts te voeren.
Succes!
Er zijn natuurlijk een aantal praktische oplossingen die heel goed werken, de ouders kunnen op een stoel gaan zitten die in het zicht van het kind staat, of juist op een stoel gaan zitten die niet in het zicht staat van een kind. Wanneer de ouders wel in de behandelkamer aanwezig zijn, maar niet in direct zicht van het kind wordt de interactie ouder-kind meestal afdoende verbroken zodat de tandarts de behandeling kan uitvoeren en de ouders toch geinformeerd zijn en blijven en impliciete toestemming geven betreffende de behandeling.
Ja maar dat kan soms niet omdat de behandelkamer niet zo is ingericht dat dat mogelijk is. Helaas...Maar idd; echt ouders wegsturen alsof ze straf krijgen is natuurlijk niet de bedoeling.
Ik denk dat de reaktie van de kindertandarts de meest juiste is. Mijn concept zou dus nog duidelijk bijstelling behoeven. Ik zal hem toch zo laten staan, anders klopt de thread niet meer.
Ik bedacht me echter nog iets. Ik denk dat het volgende ook wel klopt:
Als een behandelaar van mening is dat de specifieke vorm van aanwezigheid, wat verder weg, om de hoek, van een al dan niet specifieke beleider de behandeling onmogelijk maakt, kan niet worden behandeld.
Dit is niet hetzelfde als wegsturen maar het komt praktisch gezien een beetje op hetzelfde neer.
Gezien het grote belang van de patient is dit als een behandelaar er niet alles aan gedaan heeft om dit te voorkomen, toch onrechtmatig.
Ouders kunnen dan terecht eisen aanwezig te zijn, maar hen ontbreekt denk ik machtsmiddelen dit af te dwingen. (Kort geding?, pff, ik weet het niet, zeg het maar juristen aub)Ze kunnen vnl achteraf klagen.
Als een behandelaar daar wel alles aan gedaan heeft onstaat dus een situatie waarin de ouders weliswaar niet mogen worden weggestuurd maar de behandeling toch niet plaats kan vinden als ze tezeer bij betrokken zijn. Dit komt praktisch toch neer op wegsturen, en is rechtmatig. Als dit niet op een passende manier wordt gedaan of wordt uitgelegd is dit laatste wel onzorgvuldig.
Mee eens?
Braces merkt terecht op dat de inrichting een probleem kan vormen. er kan natuurlijk ook niet op staande voet een verbouwing worden uitgevoerd.
Ik denk dat het goed zou zijn bij de inrichting van nieuwe praktijken met dit probleem rekening te houden.
Mijn idee over een goede ruimte zou zijn die bijvoorbeeld L vormig te maken, waarbij in het korte deel twee normale stoelen staan met een koffietafel, een stoel in het zicht van de behandelstoel, de ander niet. Zo een hoek zou ook voor uitgebreidere voorbespreking of behandeling van angstige patienten goede diensten kunnen bewijzen. Ook kan de tandarts ouders in die tijd zelf juiste voorlichtingsfolders over eea kunnen geven, waar ze in de wachtkamer de Libelle zouden hebben genomen. Ik vind Tips en Trends van de NMT erg goed, heb zoiets gemist. Mag van mij huis aan huis verspreid worden.
Een alternatief zou het plaatsen van een kamerscherm kunnen zijn.
De kindertandarst wijst terecht op de WGBO. Dat doet me ook goed trouwens. Dit deel is echter jurisprudentie en dus niet direkt in de WGBO terug te vinden. Het gaat denk ik ook over eeeh "handelingsbekwaamheid".
Doeg,
geen jurisprudentie maar gewoon klip-en-klaar in de WGBO: BW7;Titel7; afd5; Artikel 456. Je kunt het nalezen in de NMT-tandartsengids.
Van een kind van 12 jaar en ouder tot en met 16 jaar of volwassenen, die niet meewerkt kan niet gesteld worden dat er informed consent is verkregen van het kind en dus: MAG ER GEEN BEHANDELING PLAATS VINDEN.
Van een kind jonger dan 12 jaar dient een informed consent aanwezig te zijn met de ouders betreffende de voorgenomen behandeling, als je als tandarts kan bereiken dat de ouders er voorafgaand mee akkoorrd gaan dat ze niet aanwezig zijn bij een behandeling (vergelijkbaar met een operatie in het ziekenhuis) is er niets aan de hand. Als de ouders dat niet willen is er geen informed consent, dus: GEEN BEHANDELING.
Dit is niet het probleem van de tandarts maar de verantwoordelijkheid en bevoegdheid van de ouders die het beschikkingsrecht hebben. Dat wil de WGBO, dat zegt de WGBO.
PS
Het laten tekenen van een behandelvoorstel voor het verkrijgen van toestemming (voor het behandelen zonder aanwezigheid) is onjuist. Dit wirdt geintepreteerd als dwang. Dit staat niet in de WGBO, maar is wel jurispudentie.
Stel: Je hebt je praktijk een folder waarin de ouder geinformeerd wordt over hoe er in deze praktijk omgegaan wordt met kinderen. Je hebt een stoel voor de ouders op enige afstand van de behandelstoel.
De ouders willen perse toch het handje vasthouden van hun kind. Je gaat accoord en je herinnert ze er nog even aan om geen dingen te zeggen die niet waar zijn etc.
Het kind (onder de 12) komt voor behandeling. Je hebt het kind goed voorbereid. Maar het schreeuwt toch moord en brand en zegt dat het niet wil. De ouders zeggen toch weer dingen als 'het doet geen pijn'etc. Je zegt nogmaals dat dit soort dingen niet gezegd moeten worden. Je zegt dat het kind nog niet toe is aan de behandeling en dat er eerst nog 'getraint' moet worden.
De ouders gaan echter niet accoord; zij willen dat de behandeling nu plaats vind...Wat doe je dan?????????
Ik zou persoonlijk zeggen dat ze dan maar een andere tandarts moeten zoeken die dit wil doen, omdat je niet met hen kan werken.
Mag dat?
Wel heb ik nog twee vraagjes waar ik mee zit, maar misschien horen die wel niet bij dit onderwerp. Normaal zou ik deze vragen aan de tandarts stellen, maar die lijkt mij nu niet de aangewezen persoon.
Toen mijn zoon na de behandeling thuiskwam, kon hij het oog aan de kant waar de verdoving zat niet dicht krijgen. Als hij zijn ogen sloot, bleef dat oog openstaan. In de loop van de middag, dit was ongeveer 3 tot 4 uur na de verdoving, begon alles te tintelen (logisch; verdoving trekt weg) ook bij zijn oor. Ik heb zelf al heel wat verdovingen gehad bij de tandarts, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt.
Nu heb ik inmiddels begrepen dat de tandarts mijn zoon, nadat de eerste verdoving niet snel genoeg werkte naar haar zin, een tweede spuit heeft gegeven.
Ik wil graag weten of dat zo maar kan en of dit geen schade op kan leveren.
Dan de tweede vraag: mijn zoon is nu zo bang voor gaatjes dat hij steeds zijn tanden wil poetsen (een keer of 10 per dag). Hoe ga ik hier mee om?
Over die verdoving zou ik me niet teveel zorgen maken..
Het grootste gevaar zit in een allergische reaktie, daar is hier geen sprake van, dat zou je na de eerste dosis merken.
Waar ik niet mee wil zeggen dat het gebeurde goed was. U noch ik weet vooralsnog wat de doseringen waren.
Ik weet niet precies wat er is gebruikt, volgens mij is het novocaine wat nu wordt gebruikt. In ieder geval zijn de gebruikte middelen behoorlijk veilig.. Ook een dubbele dosis is op zich niet gevaarlijk.
Een hoge dosering zorgt ook voor allerlei na-effecten. Ik persoonlijk vind dat helemaal niet fijn.
Behalve de pijn gaat ook motoriek verloren, de kontrole over spieren. Dat komt wel gewoon terug lijkt me. Dat met dat oog
is dus niet heel raar. Ik vind het wel een behoorlijk fors effect.
Dat met dat tandenpoetsen verdient inderdaad uw aandacht. Goed dat u erop let..
10 keer per dag tandenpoetsen kan toch enkele problemen veroorzaken.. Mijn gedachte, rustig in een goede richting ombuigen:
- Zeg gewoon: "Je vond het niet fijn he?, wij ook niet, hoor" oid. Rustig, warm, begrijpend.
- Zorg dat het de volgende keer anders gaat. dat zeg ik wel, het is me evenwel nog nooit gelukt behandelaars te overtuigen van het feit dat dingen niet goed gaan. Ik kan alleen andere zoeken, en zelfs dat is moeilijk.. sterkte dus..
- Probeer er niet uit te trekken wat er gebeurd is. Dat komt vast wel..
Vaak is een wat indirecte benadering het best, geef voorbeelden, vergelijkingen. Kinderen kunnen dan, als ze eraan toe zijn, zelf aangeven wat bij hun ook zo was, of juist niet. Dus, zoek bv wat goede kinderboeken over de tandarts, maar nog heel even wachten met voorlezen als het te direkt is.
- Misschien kunnen ze er straks op school iets mee:
"Zijn jullie wel eens bij de tandarts geweest? Wat vond je ervan?"
- Zorg voor een goede zachte borstel.
- Zorg dat die geschikt is voor kinderen, koop ze per 5, gooi ze op tijd weg.
- Leg uit dat teveel poetsen ook niet goed is. Vooral vlak na het eten.. (of drinken, van vooral zure levensmiddelen, maar dat is denk ik wel erg technisch). Het makkelijkste is vooral zuur s'ochtends en overdag te vermijden, dat ook uit te leggen, dan is poetsen zelf veiliger.
- dan is suikervrije kauwgom direct na het eten beter, leg uit dat dit net zoiets is als tandenpoetsen, maar dat dit wel heeeeeel vaak kan.
- Leg uit dat je maar heeeeel weinig tandpasta nodig hebt. Drie maal daags een erwt is zat.. Poetsen op zich kan ook zonder tandpasta. Teveel (fluoride)pasta is niet goed.
Ik poets ook wel eens vier of vijf keer, maar alles na de derde keer zonder pasta.
- Poets ook het tandvlees.
Ik denk dat suikervrije kauwgom een supertip is, als u uw kin ervan kunt overtuigen dat dit beter is dan 10 keer poetsen is er veel gewonnen.
Ehh http://www.bambodino.nl heeft veel goede info..
Doeg,
"Snoep verstandig eet een appel"? Niet voor je gebit volgens mij.
Een appel bevat zuur, suiker(s) en zetmeel. Appelresten in de mond zijn echt niet jofel voor het gebit, verre van dat.
Dat "Snoep verstandig eet een appel" had toch ook te maken met "koopt Hollandse waar", ben ik bang.
Wel goed eten natuurlijk..