Hoi allemaal.
Ik ben Sabine, en ben 21.
Ik ben net als velen van jullie vreselijk bang voor de tandarts.
Maar bij mij is de angst zo groot, dat mijn huisarts het een fobie noemt, ik schaam me hier vreselijk voor.
Ik ben al 8 jaar niet meer bij de tandarts geweest, hoezeer mijn ouders mij ook hebben aangedrongen om wel te gaan.
Ik ben bang voor de pijn, bang voor mijn tandarts zelf.
Ik heb al een aantal keer kiespijn gehad en weet wat het is, maar neem dan maar pijnstillers en ga verder.
Nu heb ik besloten dat ik echt wat wil veranderen, want ik heb echt een minderwaardigheidscomplex en ga binnenkort naar Nijmegen, naar een centrum voor bijzondere tandheelkunde, waar ook speciale angsttandartsen zitten.
Ik schaam me hier echt vreselijk voor, zijn er mensen die dit herkennen en mensen die misschien met me in contact willen komen?
Om ervaringen te delen of gewoon met elkaar erover te kunnen praten?
Liefs Van een heel onzeker en panisch meisje
Ik ben Sabine, en ben 21.
Ik ben net als velen van jullie vreselijk bang voor de tandarts.
Maar bij mij is de angst zo groot, dat mijn huisarts het een fobie noemt, ik schaam me hier vreselijk voor.
Ik ben al 8 jaar niet meer bij de tandarts geweest, hoezeer mijn ouders mij ook hebben aangedrongen om wel te gaan.
Ik ben bang voor de pijn, bang voor mijn tandarts zelf.
Ik heb al een aantal keer kiespijn gehad en weet wat het is, maar neem dan maar pijnstillers en ga verder.
Nu heb ik besloten dat ik echt wat wil veranderen, want ik heb echt een minderwaardigheidscomplex en ga binnenkort naar Nijmegen, naar een centrum voor bijzondere tandheelkunde, waar ook speciale angsttandartsen zitten.
Ik schaam me hier echt vreselijk voor, zijn er mensen die dit herkennen en mensen die misschien met me in contact willen komen?
Om ervaringen te delen of gewoon met elkaar erover te kunnen praten?
Liefs Van een heel onzeker en panisch meisje
Volgens mij herkent iedereen het schaamprincipe waar jij het over hebt wel... Iedereen die langere tijd niet bij de tandarts is geweest, schaamt zich voor de staat van zijn of haar gebit. Ik heb hier al vaker neergezet, dat het gevoel van schaamte plaats maakt voor een gevoel van trots als je weer met een mooie mond vol tanden en kiezen kan lachen :grin:
blijf doorzetten! Komt helemaal goed met jou!
Ik kan zelf nog niet geloven dat ik deze stap heb gezet, vind het echt vreselijk moeilijk, maar het minderwaardigheidscomplex wat ik heb belemmert me in heel veel dingen, ik ben onzeker, verlegen en geen echte lachebek meer, gewoonweg omdat ik niet wil dat mensen me gebit zien, omdat ik vrees voor de reacties en de angst om mensen te verliezen waar ik tog heel goed mee om kan gaan.
Wanneer ik naar Nijmegen moet weet ik nog niet, ik heb gister de verwijsbrief opgehaald en kreeg vandaag papieren die ik in moest vullen die ga ik vanavond op de bus doen en ik hoop dan zo snel mogelijk bericht te krijgen voor een afspraak.
Echt bedankt voor je bericht.
Liefs Sabine
Ik hoop voor je dat je minderwaardigheidscomplex in elk geval een stukje minder wordt, als je weer een mooie glimlach hebt. Elk mens is mooi, zo ook jij!!! Waarom zou jij je minder moeten voelen als een ander mens???
Je woorden doen me al heel goed.
Betekend echt veel voor me.
Weet niet zo goed wat te zeggen.
Kan je alleen maar bedanken.
Liefs Sabine
Hartstikke goed van je.
Zoals je al wel hebt begrepen op dit forum ben je bij lange na NIET de enige die doodsbang is. Om over schaamte nog maar te zwijgen !!!
Je hoeft je niet te schamen ! Je moet juist trots zijn op jezelf. Toen ik 21 was, was ik ook al 8 jaar niet geweest...........ik ben nu bijna 30..........
Ik wou dat ik 9 jaar geleden net zo dapper als jij was geweest ! Of dat ik het nu zou zijn !
Dus : niet schamen, maar jezelf een schouderklopje geven (nee, een heleboel schouderklopjes !!).
Maar natuurlijk wens ik je toch ook veel sterkte !!
Groetjes,
Pisces
Ik vind mezelf ook wel dapper hoor, kan nog steeds niet geloven dat ik deze stap echt heb gezet!!
Maar toch, 8 jaar niet bij de tandarts geweest, ik dacht echt dat ik daarmee 1 van de weinigen zou zijn!!
Maar gelukkig dat ik niet de enige ben en dat ik hier toch een beetje begrip en steun vind.
Want hier kan er echt over gesproken worden, je hoeft niet bang te zijn voor negatieve reacties van een ander.
Ennuh, ook een schouderklopje voor jou.
We komen er echt wel, daar ben ik van overtuigd, en ik zeg dat nu heel dapper, terwijl ik ondertussen vreselijk bang ben voor de stap die ik gezet heb.
Maar opgeven wil ik niet, ik wil me gewoon echt weer goed voelen en de lachebek kunnen zijn die ik geweest ben.
Liefs Sabine