Een aantal vragen.

hallo CD,
Nou wat een moeilijke vraag maar ik denk dat het voor een ieder erg verschillend is.
Zelf ben ik nooit erg bang geweest als meisje... tot mijn eerste gaatje.
Je was niet voorbereid als kind wordt je niet ingelicht op een bepaalde manier en van verdoving is geen sprake geweest.
Nu had ik een vrij ruwe t.a. en een van niet huilen en even doorbijten. Dat heb ik van mijn 9e tot mijn 17e volgehouden.11 gaatjes tijdens een controle was geen proleem. Hij vulde er 5 en de volgende afspraak 6. Wel met verdoving als ik het aangaf.
Er is waarschijnlijk een knop omgegaan bij een behandeling bij mijn kleine kiezen en tanden. Mijn t.a. verdoofde soms ook niet meer wanneer ik er om vroeg en als je toch in die stoel ligt sputter je niet zo hard tegen. Je voelt je machteloos. Zo ook bij een wortelkanaalbeh. zonder verdoving.
Angst voor wat komen gaat en niet weten wat je kan verwachten en of je verdoofd wordt, want je vertrouwt je tandarts niet meer. Angst voor die ene pijnscheut en bijna zeker weten dat die komt. Vreselijk.
Het vertrouwen was er niet meer want hij zei altijd als je vindt dat het teveel zeer doet dan steek je je hand op en ik stop en wacht even. Soms deed hij dat wel en soms niet, ik weet dan niet zeker als ik in die stoel lig of hij dat doet op zo'n moment.Want soms had hij tijd en soms niet. Had hij tijd dan boorde hij niet direct nadat hij de verdoving had gegeven, maar je weet dus niet waar je aan toe bent
Nu ben ik 24 en ben sinds kort bij een andere tandarts en allen al het idee dat iemand de tijd voor je neemt is erg geruststellend. Ik denk dat dat erg belangerijk is en dat de t.a. doet wat hij heeft beloofd.
Nu spreek ik puur voor mezelf hoor. Angst wordt erger als je de confrontatie blijft uitstellen, dan krijg je spookgedachten en maak je het zelf erger dan het is, maar het is zo moeilijk om die ene drempel te nemen en het blijft terugkomen hoevaak je ook gaat voor een behandeling te ondergaan.
Naar mijn idee is angst iets wat erg diep zit en waarschijnlijk nooit helemaal weggaat misschien wel minder hevig wordt, maar nooit verdwijnt.
Ik hoop dat je er wat aan hebt en meer mensen reageren want ik denk dat het voor een ieder anders is.

Ik denk dat het een combinatie van factoren is. Bij mij zijn de schoolta en de 'bullebak' erna (die altijd zo ruw te werk ging dat je bang was dat tanden/kiezen/vullingen afbraken doordat hij er met het haakje aan rukte). Je wist niet wat er gebeurde en moest maar hopen dat het niet al te veel pijn deed (want in die tijd werden er nog geen verdovingen gegeven).

Verder is het ook een kwestie van vertrouwen en controle overgeven. Die dingen zijn niet mijn sterkste kant en dan heb ik het trouwens niet alleen over de t.a.! Als we het dan specifiek over de t.a. hebben: ik herinner me dat ik als grietje van een jaar op 11, 12 eens aan mijn t.a. heb gevraagd of hij bij het boren steeds even wilde stoppen omdat het zo'n pijn deed anders. Hij zat me aan te kijken, vond me een aansteller! En hij deed het dus mooi niet, bleef maar doorgaan! Daarmee raak je je vertrouwen steeds meer kwijt en het heeft bij mij heel lang geduurd voordat ik mijn hand durfde opsteken bij een t.a. Ik ben nu al 8 jaar bij een hele goede, aardige t.a., ben al heel ver over mijn angst heen, maar ik merk dat ik soms nog te laat mijn hand opsteek en het kwaad eigenlijk alweer geschied is.

Mijn angst wordt niet meer erger, is veeeeel minder dan enkele jaren geleden, maar is bij vlagen nog wel behoorlijk aanwezig. Het hangt er ook een beetje vanaf wat er moet gebeuren.

Ik denk dat angst deels voorkomen had kunnen worden als er vroeger beter mee om was gegaan door de t.a. van toen. Mijn angst is nu minder en dat is grotendeels toe te schrijven aan mijn huidige t.a. (een 'gewone' trouwens, niet gespecialiseerd in angsthaasjes). Hij heeft geduld, legt altijd alles uit wat hij gaat doen, heeft altijd even een korte opmerking over mijn angst (zodat ik weet dat hij eraan gedacht heeft) en stopt direct als ik mijn hand opsteek.
Maar zoals ik al zei, het heeft ook andere factoren, die soms op het eerste gezicht soms niets met de t.a. te maken hebben. Aan mijzelf de taak om daaraan te werken.

Waar een t.a. beducht voor moet zijn, is dat als er een patiënt in de stoel ligt die heel erg bang is geweest, maar tegenwoordig veel minder angstig is, dat de t.a. die patiënt gaat zien als een 'normale' patiënt. Het hoeft maar een klein beetje mis te gaan en de patiënt vlucht weer terug in de angst!

Groetjes,
Monique

Mijn eerste berichtje hier...

Ik ben inmiddels minimaal 10 jaar niet meer bij de T.A. geweest, maar ontkom er niet meer aan; vandaag een tand verloren in een stokbroodje, gelukkig zo rot dat het geen pijn doet, maar het ziet er niet uit en praat lastig ( F's en V's met name ).

Ik heb nooit met plezier naar de T.A. gegaan omdat er altijd wel wat was.
OP een gegeven moment had ik echter toch een aardig gebit en leek er nix aan de hand.

Tot ik verhuisde en dus bij een andere TA terecht kwam. GEEN vriendelijke man en natuurlijk constateerde hij meteen een paar problemen in mijn voortanden.

Na een zeer pijnlijke en met name angstige behandeling en (witte)vulling van die twee tanden nooit meer naar de TA geweest: "ik had nergens last van, niets deed zeer, dus is het goed".

Van thuis uit is er ook nooit echt gepushed om naar de TA te gaan, mijn ouders gingen/gaan immers ook niet, dus was er ook geen manier mij om te praten. Tanden poetsen deden/doen ze ook niet en ik heb een beetje een vreemd dag/nachtritme, waardoor ik 's avonds bekaf op bed val en 's ochtends me altijd moet haasten om op tijd op mijn werk te zijn... Ik poets dus niet :S

In mijn ogen is het met name de laatste behandeling van die voortanden geweest die mij angstig gemaakt heeft; als ik er aan terug denk zit ik alweer te bibberen op mijn stoel. De combinatie van het geluid en de pijn en het feit dat ik toch al niet tegen bloed kan (voor mij geen "operatie-TV") zijn de doorslag geweest.

Thuis heb ik niemand om mee te praten over dit probleem, mijn (weinige) vrienden en collega's durf ik hier niet mee lastig te vallen. Gelukkig vond ik met Google dit forum, maar was vandaag mijn tand niet "verloren gegaan", dan had ik hier nu niet eens zitten tikken...

Daarstraks een mailtje gestuurd naar CDC in Best, die zijn voor mij het dichtst bij. Ik ben bang dta het een prothese gaat worden, ook al ben ik nog maar 28...