Na 15 jaar ben ik dan eindelijk vorrige week naar een tandarts gegaan. Heb al een zwak gebid en deed er ook alles aan om met zelfmedicatie altijd tandproblemen aan te gaan en probeerde van alles. Asprientje hier, mondwater daar, tandpasta zo, en 4 x per dag poetsen. Maar nog was het een gebruikelijk iets dat eens per jaar wel een kies afbrak, wat totaal afbrokkelde over de loop van maanden.
Een vriend zei eens "De zenuw sterft vanzelf" dan gaat de pijn ook weg. Ah de pijn werd vaak minder, maar het maakte het alleen maar erger. En ik was/ben ZO ontzettend bang voor de tandarts, dat ik nog net zo lief slapeloze nachten heb, vloeibaar eten alleen eet, dan dat ik naar een tandarts ging.
Ik kom vanuit NL en ben verhuisd naar Belgie, waar de vrees alleen groter werd voor de tandarts. En in Brussel al helemaal waar men veel Frans sprak. En de kiezen bleven maar afbreken. De pijn ging vanzelf weg later, en liet alleen een verdoofd gevoel over mijn schedel, nek, schouders achter.
Via smoesjes altijd antibiotica´s gekregen via de dokter hier, hielp wat. maar het afbreken ging maar door en het verdoofde gevoel bleef. Nu kauw ik alleen nog met mijn voortanden, te bang dat een kies afbreekt, te bang dat het pijn gaat doen.
Al advies gevraagd aan mijn dokter of ze niet iemand wist, ze gaf me 2 telefoon nummers mee, maar die ben ik "kwijtgeraakt" spontaan per ongeluk
Tot ik vorrige week via een list van een vriend ineens bij een tandarts stond.
Groot drama voor mij, diep verraad vondt ik het. Maar ik heb nog nooit zo´n geduldige tandarts meegemaakt! En na 15 jaar vraag je je af waar je banger voor bent, de tandarts of de schaamte van je gebit.
Schade viel reuze mee. wel moeten er 2 kiezen getrokken worden, een cyste verwijderd worden, en een top van een wortel afgezaagd worden. Dat nieuws kwam hard aan voor iemand die al zo bang is. Een worteltop afzagen? hoe krijgen ze die er ooit uit???
23 augustus moet ik naar het ziekenhuis, de tandarts laat het onder volledige narcose doen. Als ik er al aan denk voel ik mijn eten weer opkomen. Maar ik ga doorzetten! ik moet en zal ooit weer een dag mee kunnen maken dat ik weer lachend op een foto kan staan en met trots een brede lach op kan zetten.
Ook al kost het me elk grammetje moed in me. Ook al zal ik maanden pijn hebben, na 15 jaar kan ik het niet meer tegenvechten alleen en hoop op de dag dat ik weer flink in een appel durf te bijten, zonder angst dat mijn tanden eruit vallen.
Maar kan iemand mij vertellen hoe ze die worteltop denken te verwijderen? ben al bang voor het antwoord :( maar wil het wel weten.
Een vriend zei eens "De zenuw sterft vanzelf" dan gaat de pijn ook weg. Ah de pijn werd vaak minder, maar het maakte het alleen maar erger. En ik was/ben ZO ontzettend bang voor de tandarts, dat ik nog net zo lief slapeloze nachten heb, vloeibaar eten alleen eet, dan dat ik naar een tandarts ging.
Ik kom vanuit NL en ben verhuisd naar Belgie, waar de vrees alleen groter werd voor de tandarts. En in Brussel al helemaal waar men veel Frans sprak. En de kiezen bleven maar afbreken. De pijn ging vanzelf weg later, en liet alleen een verdoofd gevoel over mijn schedel, nek, schouders achter.
Via smoesjes altijd antibiotica´s gekregen via de dokter hier, hielp wat. maar het afbreken ging maar door en het verdoofde gevoel bleef. Nu kauw ik alleen nog met mijn voortanden, te bang dat een kies afbreekt, te bang dat het pijn gaat doen.
Al advies gevraagd aan mijn dokter of ze niet iemand wist, ze gaf me 2 telefoon nummers mee, maar die ben ik "kwijtgeraakt" spontaan per ongeluk
Tot ik vorrige week via een list van een vriend ineens bij een tandarts stond.
Groot drama voor mij, diep verraad vondt ik het. Maar ik heb nog nooit zo´n geduldige tandarts meegemaakt! En na 15 jaar vraag je je af waar je banger voor bent, de tandarts of de schaamte van je gebit.
Schade viel reuze mee. wel moeten er 2 kiezen getrokken worden, een cyste verwijderd worden, en een top van een wortel afgezaagd worden. Dat nieuws kwam hard aan voor iemand die al zo bang is. Een worteltop afzagen? hoe krijgen ze die er ooit uit???
23 augustus moet ik naar het ziekenhuis, de tandarts laat het onder volledige narcose doen. Als ik er al aan denk voel ik mijn eten weer opkomen. Maar ik ga doorzetten! ik moet en zal ooit weer een dag mee kunnen maken dat ik weer lachend op een foto kan staan en met trots een brede lach op kan zetten.
Ook al kost het me elk grammetje moed in me. Ook al zal ik maanden pijn hebben, na 15 jaar kan ik het niet meer tegenvechten alleen en hoop op de dag dat ik weer flink in een appel durf te bijten, zonder angst dat mijn tanden eruit vallen.
Maar kan iemand mij vertellen hoe ze die worteltop denken te verwijderen? ben al bang voor het antwoord :( maar wil het wel weten.
Zoiets heet een apexresectie, de wortelpunt is de zogenaamde apex (=top). Op deze site zou er er een hoop over kunnen vinden, als je er tegen kunt.
In principe komt het hierop neer dacht ik: er wordt een sneetje in het tandvlees gemaakt, dat wordt een stukje weggevouwen, dan kunnen ze al bij de wortelpunt of het beetje bot daaromheen. Het ontstoken gebied wordt dan weggehaald, het gaatje afgesloten (je tand is "hol"), tandvlees gehecht en dan is het klaar.
Succes ermee he?
Ik snap dat jij je ontzettend verraden voelt door je vriend, maar wat een geweldig slimme zet van hem. Je hebt je nu niet dagen, weken, maanden van tevoren hoeven opvreten van de zenuwen. Ik vind het geweldig dat je nu zo vastberaden klinkt om door te zetten!!!!! :smt041
DJ heeft je al verteld hoe een wortelpuntbehandeling oftewel apexresectie in z'n werk gaat. Op dit forum kun je er wel de nodige informatie over vinden, als je dat wil. Vooraf wil ik je echter een kleine waarschuwing meegeven: laat je niet afschrikken door allerlei indianen-verhalen, want wat je veel op een forum als deze zal lezen zijn de problemen die ontstaan na een apex, terwijl misschien wel het leeuwendeel van de mensen roepen dat het echt niets voorstelt. Maar die positieve verhalen lees je meestal niet op een forum.
Nogmaals: geweldig dat je wilt doorzetten, super!
Heel veel sterkte toegewenst en laat alsjeblieft af en toe horen hoe het met je gaat.
:smt006 Monique
Vindt ook in vergelijking met 15 jaar terug dat de techniek is veranderd, i.p.v. 10 boren voor je neus, hangen er nu maar 3 dingen voor me. Ikzelf sta er ook nog steeds vesteld van dat ik ooit durfde te gaan. Maar op den duur moet je wel denk ik, het slaat gewoon door naar de rest van je lichaam. Maar had ook duidelijke afspraken met die tandarts gemaakt voor ik in die stoel wilde zitten: wil ik niet, dan gaat het niet, maar niet gelijk opgeven, maar ook niet doorpushen om die spiegel of dat haakje mijn mond in te werken. Tandartsen zijn geduldig geworden :-?
Ik denk ook dat het hielp er vooral over te praten en de reactie van hem zelf te zien. En langzaam opbouwen, eerst tandsteen verwijderen, nu 23 augustus dus mijn persoonelijke rampendag waarna ik 4 weken in de rouw zal gaan :cry: en dan weer terug naar de tandarts, de paar gaatjes behandelen. Ah eens de drempel over, en het stimuleerd ook erg te weten dat ik een dag vrij heb, een "goedmaakkado" en weer een stap naar die stralende glimlach dichterbij ben. En dat voor een vent van 32 :) Maar in die stoel, ben ik net weer een kind van 4 die voor het eerst naar de tandarts gaat.
Ik zal jullie wel op de hoogte houden en een positief verhaal over dat... apexresectie hopen te kunnen neerzetten. Alhoewel het onder narcose is, toch, ik zal jullie op de hoogte houden over napijnen wel of niet, zwellingen, en hoe het afloopt.
Oh, enne... 4 weken in de rouw??? Ik denk eerder dat je een feestje gaat vieren omdat je dan helemaal in een 'roes' verkeert omdat je het 'm maar mooi hebt geflikt!
Sterkte!
:smt006 Monique
Maak je vooraf niet zo drukjes wat er komen gaat, probeer een beetje te ontspannen en aan andere dingen te denken... ja ik weet klinkt makkelijk maar dat is het niet :)
DJ heeft je al verteld wat je zo'n beetje kunt verwachten, Monique kwam al met nuttige tips, ik wil je dan alvast heel veel sterkte en suc6 wensen en jij gaat het doen kanjer, en laat ons weten hoe het verlopen is, wij zullen aan je denken...
Liefsss Carin
Maar die man... (stukje verwijderd door dj: teveel persoonkenmerken) en hoe hij sprak... Zoals het klonk leek het alsof hij zat te beschrijven hoe hij de olie van een auto ververst.
Maar 1 ding snap ik niet. "Waarom wil jij volledige narcose, vindt je dat nu echt nodig? ben je echt zo bang?" (mijn tandarts had het specifiek in rood op het briefje gezetdie bij de foto´s zat)
Goed hij wilde zelf eens kijken. En het eerste wat dat mispunt deed was zijn haakje in een gebroken kies prikken, ik natuurlijk schreeuwen hij "Doet het pijn?" Terwijl ik hem een blik geef van: Doe het nog een keer en ik sla dat haakje door je onderlip en laat je alle hoeken van het ziekenhuis zien. Hij kijkt nog een beetje. en zegt dan "Ja inderdaad, ik zie dat je echt bang bent, narcose lijkt me wel het beste"
Nou... alles wat ik toen wilde doen is gewoon wegrennen. Waarom moest dit nu eerst "getest" worden??? Ik bedoel, ik en de tandarts doen zo ons best wat op te bouwen tegen mijn angst. 1 bezoekje kaakchirurg en het is allemaal weer weg de lef en moed die ik had, gewoon omdat hij wilde kijken of ik echt wel een narcose nodig heb. Ik betaal er toch voor? als hij dat te veel werk vindt dan moest hij gelijk maar zeggen "Nee" en niet eerst zien of het nodig is. Kan me er zo kwaad om maken. Alsof ik voor mijn plezier 15 jaar een tandarts ontweek. Ik hoop dat die etterlijke dokter dood beter is in de behandeling, dan dat hij in sociale contacten is. :(
Toch denk ik dat je moet proberen om deze ervaring los te koppelen van je eigen tandarts. Je bent met hem al bezig om de angst onder controle te krijgen. Deze kaakchirurg zie je gelukkig nog maar 1x en dan ga je onder narcose. En in je eigen tandarts heb je hopelijk al wat vertrouwen opgebouwd. Als ik jou was, zou ik jouw tandarts er trouwens wel over vertellen de volgende keer dat je hem ziet. Dan begrijpt hij waarom bij jou de angst misschien toch weer iets is teruggekomen en weet hij ook voor volgende angst-patiënten hoe deze kaakchirurg is en kan hij misschien naar een ander verwijzen.
:smt006 Monique
na 15 jaar...
Mijn tandarts weet ook dat wij angst hebben (mijn vriendin en mij). Maar ze trekt altijd meer tijd voor ons uit, omdat ze weet dat wij bang/angst hebben. Maar de laatste 2 jaar is het bij mij best meegevallen, en zijn wij ook nog op tijd klaar (meestal de gewone tijd, die er voor uitgetrokken wordt). Maar je hebt van de lommel personen, die willen eerst even kijken, of het wel noodzakelijk is. Maar ik merk wel dat de laatste jaren, patienten monddinger worden. Maar wat minique ook zegd, praat dit wel door met je tandarts, dan weet hij dat hij iemand anders beter kan benaderen/doorsturen. Of het kan ook zijn, dat voor hem dan een verhaal wordt bevesting dat andere patienten die hij door heeft gestuurd, dat die klachten wel gegrond zijn.
Gr. Senna.
zoals ik je al op de msn verteld had ben ik vorig jaar bij de kaakchirurg terechtgekomen na die val. Die dag zelf kwam ik bij een heel aardige kaakchirurg, hij heeft me geholpen op dat moment om hem toch te laten kijken in mijn mond (ik had toen mijn kaak en kin gebroken) en hij complimenteerde me zelfs daarvoor. Helaas voor mij was dat net zijn laatste werkweek daar en voor de controle kreeg ik een ander. Dr. XXX [naam weggehaald door Minique] notabene (fijne naam he, voor een kaakchirurg haha). Die was ook niet zo geduldig en denderde regelrecht over mijn grenzen heen ook al stond op de kaart dat ik extreem angstig was. De foto hing aan de lichtbak, ik wilde daar bewust niet naar kijken. Hij liet hem aan mijn moeder zien en begon erover wat er zoal mankeerde. Ik wilde dat dus niet weten en heb dit wel gezegd, dat ik het zo toch hoorde. Hij keek even in mijn mond en dat deed veel pijn. Kun je nagaan, als alles na een week gevoelig is van de val zelf al, dan doet zelfs een spiegeltje pijn want mijn mond kon nog niet ver open. "Kom op nog even volhouden, een beetje flink zijn" Kortom: dit was een ramp. Anderhalve week daarna moest ik weer terugkomen en ik had meteen na die ene afspraak al huilbuien, dit wilde ik niet weer zo. Ik had een afspraak met mijn therapeut en die raadde me aan, mijn grens zeer duidelijk te stellen. De dag voor de afspraak heb ik de assistente gebeld, en gevraagd of er ook een kaakchirurg is die WEL rustig en begripvol was. Uitgelegd hoe het vorige keer ging en ze zei dat ze hem persoonlijk erop aan zou spreken en dat ik me de volgende dag geen zorgen hoefde te maken. De dag erna sprak ze me nog even moed in, het zou echt goed komen. En wat denk je: hij was veranderd als een blad aan de boom! Heel rustig, heel geduldig, ik begon hem bijna lief te vinden,haha. Echt zo'n verschil. Eerst mocht ik gewoon op een stoel zitten, hij informeerde hoe het ging en gaf me een oefening mee voor de beweging van de kaak. Daarna kwam hij op mijn telefoontje terug. Hij bood zijn excuses aan (!), vroeg waar ik zo bang voor was en ik zei dat zelfs de stoel me al nachtmerries aanjaagden. Hij was daarna zo lief om de stoel niet in ligstand te zetten maar half rechtop, dit scheelde een heel stuk. Hij vroeg of hij even mocht kijken, niet met een haakje, alleen met een vinger. Dat hoefde niet op de stoel maar gewoon waar ik zat. Het heeft echt geholpen. Ik heb daar heel wat bezoekjes en controles gehad maar dat had ik niet gekund als het zo'n bullebak was geweest.
Dus je zou kunnen proberen de assistente te bellen, uitleggen hoe het gegaan is en dat je iemand wil die geduldig en rustig is. Of vraag je tandarts of die wil bellen.
Ik hoop je gauw te spreken op de chat want ik heb ook een belangrijk nieuwtje, zul je wel gelezen hebben denk ik.
Ingrid
Maar ja, ik zit al de dagen nu af te tellen. nog 19 dagen. Maar, uiteraard, hoe kan het anders, zo vlak ervoor, gaat het nog fout ook.
Zit ik rustig in een restaurant, neem een slok van mijn drinken, en nog niets gegeten he, gewoon drinken, en "Tak" hoor ik in mijn hoofd. Geluid ken ik maar als te goed al, meestal brak er dan ergens wel wat af. Gelijk voel ik aan de kiezen die getrokken moeten worden, en ja hoor. 1, de tand naast de hoektand naar achteren toe, die wilden ze al trekken (En op die tand daarnaast die apex-dinges doen, en een cyste weghalen die bij die wortels groeit) Maar die is dus nu zowaar ergens gebroken onder het vlees, en bungelt dat stompje wat ik er van nog over had, gewoon heerlijk naar voren en naar achteren. Ze zeggen al "trek hem er dan uit" maar ja, die gedachte alleen al liep totaal verkeerd af. Uiteraard grote paniekaanval daar in dat restaurant, flauwvallen erbij.
Tja... wat nu. Hij is er vannacht niet vanzelf uit gegaan tijdens mijn slaap... Ik denk dat ik mijn tandarts wil bellen. Ik durf amper iets te drinken nu (Dan beweegt die losse tand) eten.... tja.... ze mochten mijn bord weer direct terug nemen.
Ik wil hem er wel uit hebben, want dit is een nog erger gevoel dan een stompje tand in je mond die vast zit. Vindt het gat in het vlees wat ik over hou voor het dicht groeit een ramp. hoe lang duurt zoiets om dicht te groeien? Iniedergeval mijn week-end was weer lekker verpest, net nu ik zo graag wilde genieten om de kaakchirurg te vergeten nu het nog even kan. Grrrrrrr
Helaas kan ik alleen maar zeggen "dat duurt wel even".
Bij mezelf zijn 8 weken geleden rechts 3 kiezen getrokken,
die gaten zijn inmiddels redelijk dicht, maar niet allemaal evenveel...
Links is het 4 weken geleden dat er 2 getrokken zijn, die gaten
zijn nog duidelijk voelbaar en daar blijft nog wel eens wat in steken,
maar dat is gelukkig niet pijnlijk...
Ik heb wel het idee dan links niet zo snel dicht groeit als rechts
en ook dat het verschilt per kies hoe groot/diep het gat is...
Gelukkig is het geen vervelend gevoel, een dag of 4 na het
trekken bloedde het iig niet meer, behalve als ik het per
ongeluk raakte bij het poetsen...
Hopelijk heb je wat aan deze info, het is iets heel persoonlijks
hoe lang zoiets duurt denk ik, net als met sneetjes en dergelijke,
dat verschilt ook van mens tot mens...
De tand hangt los, maar zit er nog wel in. Ik vraag me groots af hoe ik mijn tanden moet poetsen vanavond, of hoe ik me goed kan houden op werk morgen. Ze weten er vanaf deels dat ik een of andere grote restauratie aan het doen ben met mijn tanden. Ze weten dat ik er bang voor ben. Meer dan ze denken. Vandaag maar de hele dag wat op de bank rondgehangen in diepe wanhoop. Zit er sterk aan te denken morgen gewoon me ziek te melden, end e tandarts te bellen, non-stop, tot hij opneemt. Elke keer als ik al slik draait mijn maag nu om met "zit de scherf er nog in???" Echt, vraag me diep af, waarom nu? ik ben zo dicht bij de velossing nu, waarom uitgerekend nu, 18 dagen voor de grote dag.
ik weet met hechtingen duurde het een week ofzo, misschien 10 dagen. Weet dat toen de hechting eruit viel, dat het dicht was ook, oke, het vlees voelde wat rauw aan erom, maar het was dicht. Ben ook zo bang om dat gat in mijn vlees aan te voellen, heb er al hele gedachten bij hoe dat gat opgevuld wordt met etensresten, en tegen mijn bot aan komt, en alles ontsteekt. Heb al een paar keer op het punt gestaan gewoon die vriend te bellen die me begrijpt en als eerste bij die tandarts bracht te bellen en te vragen of hij die scherf voor me eruit wilde trekken. Alles liever dan naar een tandarts. Hij trekt hem eruit. Asperientje, hextril mondwater en ik overleef de nacht. Daarnaast, heb nog genoeg anti-biotica hier liggen om een leger van ontstekingen te houden. Voor als het echt mis gaat.
Maar hij wil het niet. Hij belde de tandarts op zijn gsm en gaf me de telefoon. Blij toe dat de tandarts geen dienst heeft vandaag.
Ergens wil ik heel, heel HEEL graag weten waarom ik zo ontzettend bang ben voor een tandarts. Mijn vroegste herinnering stelde niets voor. Was niet bang. En daarna had ik een schooltandarts vanaf mijn 6e. De eerste keer vergeet ik nooit. 14 gaatjes had ik. en ze deden ze allemaal diezelfde dag. Zonder verdoving. Heb me de hele buurt bij elkaar gejankt die dag. En de volgende dag mocht ik terug komen. Een 60 jarige vrouw zou een kies trekken. Verdoofd..... maar ze kreeg hem er niet uit, end e verdoving begon uit te werken, en ze bleef maar trekken. Ik denk dat ik toen mijn vertrouwen verloor in tandartsen, hoe jammer ik het ook vindt, want ik WEET dat er ook goede zijn, die het wel goed voor hebben met hun patienten. Alleen vindt ze maar eens. Ik hoop dat de tandarts die ik nu heb, nu met dit drama, zich bewijst en dat ik wel mijn volle vertrouwen in hem kan hebben. Zoveel hoop heb ik nu, ben zo bang teleurgesteld te worden.
Weet je.... iemand zei ook eens "Als je jezelf meer pijn op een andere plek geeft vergeet je die ene pijn" ha, heb zovaak met mijn hoofd tegen een muur aan geklopt. Het hielp echt niet, de kiespijn blijft. Ik ben echt zo ontzettend dankbaar dat ik totaal geen pijn hieraan voel. Totaal niets, alleen dat "verdoofde gevoel" over mijn schedel is soms irritant. De dokter zegt dat er een of andere tri......dinges zwaar ontstoken is, dat ik daarom geen pijn voel. Ze wil me geen pillen meer geven. "Eerst de kies eruit zegt ze, als het over 2 weken nog verdoofd aanvoelt krijg je pas pillen, en die zijn wel zwaar" jammer dat mijn huisarts me al wat begint te kennen. en mijn angsten.
Heb veel lichamelijke klachten momenteel, en ik WEET... ben overtuigd dat het gewoon van mijn gebit is, de ontstoken zenuwen. Ik weet het. Ik voel het gewoon. Ga nu maar weer kijken of ik genoeg moed kan verzamelen en het erzelf uit kan trekken, misschien heb ikd an vannacht een goede nacht.
Maar toch... ergens... stil..... hoop ik dat het snel 17 september is. Dan is alles voorbij. ik heb er doodsangsten voor, maar toch, hoop ik dat het nu al de 16e was en ik morgen eindelijk verlost wordt. Zo zie ik het. Mijn verlossing.
Maar achteraf denk ik, dat ik liever tot dan de medische wereld voorlieg, stiekum anti-biotica neem. Alle soorten medicatie uit probeer om maar de angst weg te nemen (Heb nog NOOIT drugs gebruikt, en zal dat ook nooit doen!!!) Zal van hoog tot boven smeken om de nacht weer "ok" door te komen. Als ik morgen gezond en wel ben, met een goed gebit weer, zal ik spontaan de wachttoren gaan verkopen elke zondag ochtend om 8.00 in de ochtend. Zal ik oude vrouwtjes helpen over te steken ook al moet ik voor een vrachtwagen springen. Ook al zal ik dagelijk 3 uur per dag overwerken zonder vergoeding en dan op een vrijdag avond om 21.00 mijn baas glimlachen aankijken, zegend dat ik het voor het bestwil van het bedrijf doe, dat ik graag zondag terug kom> Dit alles beloof ik, zolang mijn gebit maar normaal wordt. Ik ben ZO moe, mijn lichaam is ZO moe om er nog tegen te vechten. Ben gewoon op nu. Echt op. En wanhopig.
Nou het is gebeurd hoor. Mijn 2 kiezen zijn eruit en die apex...dinges is ook gebeurd. Ik moet zeggen, het was enger wakker worden dan erheen te gaan. Gisteren dus. Zo anders hier in Belgie dan in NL, zo zijn voordelen en nadelen, het wachten duurde wel langer daar, maar eenmaal in je bed en je eerste injectie ging alles zo snel. Ik weet dat ik ergens nog lag te wachten om verder klaar gemaakt te worden, en het volgende moment voelde ik me de kerstman met een infuus en plakdingen op mijn borst en was het al gebeurd.
Echt veel napijn heb ik echt niet, ik bedoel, het deed echt veel meer pijn toen ze er nog inzaten! Dus het is wel een soort opluchting. Alleen waar die apex is gebeurd is mijn wang nog opgezwollen en alles voelt nog stijf en beurs aan. Had veel meer napijn verwacht dus dat valt allemaal nog mee. Coolpacks meegekregen, maandag zullen ze me bellen voor een update. Vannacht al gedroomd dat ik een groots diner had en weer normaal kon kauwen.
Werd wel wakker met allemaal bloedpropjes in mijn mond erna, was wel even paniek. Hoe lang deze zwelling zal blijven? ik hoop dat ik over een paar dagen toch meer vooruitgang maak.
Iniedergeval stap 2 is gezet, "de Grote Renovatie". Nu stap 3: terug naar de tandarts om de behandeling voort te zetten, en dan uiteindelijk hoop ik toch zo ver van mijn angst te zijn... dat ik normaal naar een tandarts kan gaan. Ah nu deze slechte kiezen eruit zijn, ben ik ook dat gevoel van schaamte bij een tandarts kwijt, dus in dit geval zal het makkelijker gaan.
Hoop ik.
Ondertussen al weer enkele tandartsbezoekjes erop zitten, en ik kan 1 ding zeggen. Na jarenlang zo'n vrees gehad te hebben, zo bang geweest te zijn... had ik afgelopen vrijdag de meest gelukkigste dag in mijn leven. Ik keek in een spiegel en ik durfde weer te lachen! zonder me te schamen. Zonder mijn hand voor mijn mond te houden. Zonder mijn bovenlip niet op te trekken.
De tandarts heeft me voor het eerst na 15 jaar geboord! ging redelijk goed. Deed niet echt pijn. Maar ik voel dat ik eeng oede vertrouwensband met die man heb. Nu zie ik hem niet meer als "dokter-dood" maar als de "grappige-man" mijn instelling tegenover tandartsen is totaal aan het veranderen. En na vrijdag een grote omslag. Klinkt stom, maar ik zit al te wachten op 24 november wanneer ik weer terug mag bij hem. Met elk bezoekje, ziet mijn gebit er mooier, beter uit. En ik ben BERE-trots op mezelf.
Echt vrijdag na het boren. Ik vroeg hem om een spiegel ik wilde zien of het zwarte gaatje uit mijn voortand weg was. En wat ik zag, was een perfecte tand, waarvan ik altijd al droom. Vanaf vrijdag zit ik al om de 15 minuten in een spiegel te kijken "Is mijn tand nog mooi?"
Ik kwam uit die stoel, en ik heb mijn grootste glimlach opgezet na 15 jaar!!!! Na 15 jaar durf ik weer met hartelust te lachen en volop. Die dag was echt 1 van de gelukkigste dagen in mijn leven.
24 november gaan we een kies behandelen waar een vulling 2 jaar terug uitgevallen is. We willen dan een verdoving weer uitproberen, zodat ik ook daaraan wen aan een naald in mijn mond. En ik moet zeggen, na al die jaren is hij weer de eerste tandarts die ik durf te vertrouwen en durf te zeggen dat ik bang ben op welk moment zonder schaamte.
Zelfs nu ik dit schrijf, trek ik mijn bovenlip op en voel aan mijn voortanden, hoe perfect ze nu voor mij aanvoellen.
En ik zal doorgaan! ik zal weer een stralend wit gebit hebben, zoals ik vroeger had.
Re: na 15 jaar...
Maar goed. Gisteren is de primeur gebeurd.
Iemand met tandartsvrees.... wat is dan het ergste wat je je kan bedenken? jaaaa TREKKEN!
4 jaar geleden ongeveer ging ik voor het eerst terug naar de tandarts.
En daar was het werkelijk hoog tijd voor. Wat moeten laten trekken, een apexsectie laten doen. MOEST onder totale narcose. Want alleen al het spiegeltje van de tandarts deed mij wegzinken een paniekaanval.
Mijn tandarts hier, een ENORM vriendelijke man. Ikz ou hem zo een nobelprijs willen geven voor tandheelkunde hier en omgang met angstige paienten.
Mijn hele leven lang ben ik als de dood voor de tandarts geweest. 15 jaar dus niet geweest tot ik het ziekenhuis in moest doro mijn gebit. Zo bang was ik. Dacht dat ik er nooit af zou komen.
Maar 4 jaar lang was ik met mijn tandarts bezig, waarvan de eerste maanden mijn bezoek aan hem toch intensief en regelmatig wqas. Tot het hersteld was, en ik het afgelopen jaar maar 2 keer hoefde te komen ter controle.
Zo blij als dat ik was,
Zo gelukkig.
Tot 1 maand geleden, KRAK! een tand met kroonh brak af, tot het vlees. ai wat vervelend nu dacht ik, kom, de tandarts lijmt die er wel weer op. Jaha, grapjas. Nee.... dat werd trekken.
Trekken?
ja trekken! en ik trok wit weg in die stoel. Net nu ik dacht over mijn tandarts vrees heen te zijn komt dit eraan.
Eindelijk durfde ik alleen naar een tandarts, en dan nu dit, trekken
Een week van te voren was ik bloednerveus. Kon wel janken elke dag. Hierw, een volwassen stoere vent van 36 die wilde janken bij het idee, tand-trekken. En ik herviel in mijn patroon. Iemand MOEST mee, anders zou ik niet willen gaan.
Toen kwam D-day voor de tand. In de wachtzaal zaten we dan, ik en mijn supportaanhang. De deur ging open: "Ja... Henk, kom maar binnen"
Iks tond op, mijn support sloeg zijn boek dicht en stond ook op.
En ik draai mij zo om en....
"nee blijf maar zitten, ik geloof dat het beter is als ik alleen ga" zeg ik zo tegen mijn support!!!!!!!!!!!
Wie had dat OOIT, OOIT kunnen denken dat ik niet bang meer ben voor de tandarts, en een tand trekken onderga, alsof ik een brood bij de bakker koop!!!!!! Ik, die mijn moeder + zus meenam als ze al tandsteen wilden verwijderen. Ik, die perse 2 mensen mee wilde hebben, gewoon tijdens controle. Ik, die nu alleen naar binnen stap.
Mede dankzij de toffe support, geduld en kennis van mijn tandarts die mij al 4 jaar vriendschappelijk en vriendelijk heeft benaderd, nooit haast heeft getoont, en altijd oor voor mij had.
Ik kreeg mijn verdoving, we babbelen nog wat, hij geeft overal eerlijk antwoord op op al mijn vragen over tanden trekken, nee je voelt geen pijn, echt niet, maar je voelt wel wat ik doe! en dat is maar beter ook, zodat je weet dat het goed komt. Klopt helemaal, ik voelde niets! alleen wat hij deed en hoe. Bewust hield ik mijn ogen open, maar keek niet naar wat hij deed. Ik heb geleerd dat met ogen dicht je hele voorstellingen maakt van hoe het juist NIET is. Dus ogen open is de boodschap, en hij laat echt niet aan je zien wat voor gereedschap hij in zijn handen heeft. Zoals mijn opticien eens zei: MOET jij zien wat ze achteraan je verdieping doen? nee? dan moet jij ook je bril niet op zetten op je werk (ik heb een bril voor ver te kunnen zien, en klaagde over hoofdpijn op werk, door die bril) dus bij de tandarts ook. Werk jij met zijn gereedschap? nee? waarom moet je het dan zien? Je weet toch wat hij gaat doen? dat is meer dan voldoende.
Tijdens het hele trek proces waar ik mijn leven lang alle kleuren van de regenboog in mijn broek zou doen, stelde nu niets voor!
Oke, prettig is anders, maar geef toe, wie raakt er nu met plezier een tand kwijt? niemand he, dus laten we het nu niet rooskleurig maken.
De tandarts die mij door en door kent babbelde wat tegen mij tussendoor, gewoon, zijn gedachte hardop, meer niet. zodat ik mij vast kon houden aan zijn stem. Een rots in de branding.
En ineens. Was hij eruit.
En ineens.... was mijn tandartsvrees echt over en voorbij. Ineens. Hij zag het ook in mij denk ik, de onbevreesde blik, en feliciteerde mij op de geweldige prestatie om de ultieme angst voor tandartsen te overkomen.
Als beloning kreeg ik 3 dagen vrijaf om het te vieren. Dat is nu eens een leuk doktersbriefje.
Napijn? nee, want zo zei de tandarts, des te sneller je erbij bent met een afgebroken tand, des te beter die eruit gaat en des te minder napijn je hebt. Had ik 6 maanden langer gewacht, dan had het lastiger KUNNEN zijn.
En dus 12 uur verder..... vandaag at ik bitterballen, kaas, en een bi-fi. Ik kauwde mijn eten weer. Ja er is een tand getrokken, en dan nog? Ik heb er enorm veel plezier van!!!!!!!! Geen tandpijn meer, geen scherpe randen en stukken. En ik kan weer eten normaal. En dan voor maar 3 dagen vrij :smt003 :lol: :D :smt003 :P
Re: na 15 jaar...
Trekken is voor mij momenteel ook het enige waar ik nog
ECHT tegenop zie en ik ben ook al bijna 5 jaar bezig nu...
Maar ook ik heb een fijne TA en mocht het zover komen dta trekken nodig is,
dan ga ik er toch vol vertrouwen heen, net als gisteren voor een plotselingen WKB...
Als iemand mij 5 jaar geleden had gezegd dat ik fluitend naar de TA zou gaan
zou ik ze voor gek verklaard hebben, nu niet meer; ik ben zelfs minder angstig
dan een collega wiens moder TA-Assistente is geweest :D
Geniet van je extra lange weekend!
groetjes,
JAN