ik ben 26, moeder van een zoon van 6 en ben sinds de geboorte van mijn zoontje niet meer bij de tandarts geweest.
mijn tandarts wilde nl 3 kiezen trekken die ik nog niet gewisseld had, maar ik was al bang, omdat ik toen ik een jaar of 11 was al een kies door hem had laten trekken en na 3 verdovingsspuiten nog alles kon voelen!!ik heb veel pijn gehad toen en volgens hem kwam dat omdat de wortel van die kies heel raar zat. nu wou hij dus 3 kiezen trekken en je begrijpt waarschijnlijk wel waarom ik dat niet wou, maar dat is niet alles, ik ben namelijk als de dood voor naalden..zodra er iemand met zo'n ding in mn buurt komt raak ik in paniek, de tandarts wist dat en had met me afgesproken dat hij met een verdovingsspray(??) eerst mn tandvlees zou verdoven en dan pas zou spuiten. toen ik daar kwam voor de afspraak, wilde hij meteen een spuit in mn mond drukken, waardoor ik gigantisch in paniek raakte en als de assistente mn arm net op tijd vast had gepakt had ik hem zelfs geslagen uit pure angst. ik ben nu ruim 6 jaar verder en durf nog steeds niet, ik heb 2 kies die half is afgebroken en al 2x ontstoken is geweest, maar ik durf gewoon echt niet! als mn kies ontstoken is spoel ik dus de hele dagen met kamillethee en slik paracetamol tegen de pijn, tot het weer over is. ik durf zelfs niet met mijn zoontje naar de tandarts, dus dat doet mn moeder met hem. maar nu blijkt dat mijn zoontje, doordat hij als baby veel penicilline heeft gehad, een ernstige aandoening aan z'n gebit heeft, hij heeft nl bijna geen glazuur op z'n tanden en op sommige zelfs helemaal niet, zijn tanden zijn dus erg slecht en ook het nieuwe gebit is aangetast. toch blijft hij netjes naar de tandarts gaan en vraagt hij steeds of ik mee ga, maar ik durf het niet, ik durf niet eens bij hem te kijken, laat staan zelf in die stoel te gaan liggen..ergens wil ik heel graag weer naar de tandarts om mn gebit in tact te houden, maar ik durf niet en ik weet niet meer wat ik nou moet doen. inmiddels heb ik zelf geen tandarts meer, mijn zoontje wel, maar dat is mijn oude tandarts en tussen ons is zoveel gebeurd dat hij niet eens meer een verwijzing voor me zou willen maken. HELP!!! sorry voor het lange verhaal, maar dit is iets waar ik al jaren mee rondloop en iedereen om me heen verklaart me voor gek dat ik uberhaupt bang ben voor de tandarts :cry:
mijn tandarts wilde nl 3 kiezen trekken die ik nog niet gewisseld had, maar ik was al bang, omdat ik toen ik een jaar of 11 was al een kies door hem had laten trekken en na 3 verdovingsspuiten nog alles kon voelen!!ik heb veel pijn gehad toen en volgens hem kwam dat omdat de wortel van die kies heel raar zat. nu wou hij dus 3 kiezen trekken en je begrijpt waarschijnlijk wel waarom ik dat niet wou, maar dat is niet alles, ik ben namelijk als de dood voor naalden..zodra er iemand met zo'n ding in mn buurt komt raak ik in paniek, de tandarts wist dat en had met me afgesproken dat hij met een verdovingsspray(??) eerst mn tandvlees zou verdoven en dan pas zou spuiten. toen ik daar kwam voor de afspraak, wilde hij meteen een spuit in mn mond drukken, waardoor ik gigantisch in paniek raakte en als de assistente mn arm net op tijd vast had gepakt had ik hem zelfs geslagen uit pure angst. ik ben nu ruim 6 jaar verder en durf nog steeds niet, ik heb 2 kies die half is afgebroken en al 2x ontstoken is geweest, maar ik durf gewoon echt niet! als mn kies ontstoken is spoel ik dus de hele dagen met kamillethee en slik paracetamol tegen de pijn, tot het weer over is. ik durf zelfs niet met mijn zoontje naar de tandarts, dus dat doet mn moeder met hem. maar nu blijkt dat mijn zoontje, doordat hij als baby veel penicilline heeft gehad, een ernstige aandoening aan z'n gebit heeft, hij heeft nl bijna geen glazuur op z'n tanden en op sommige zelfs helemaal niet, zijn tanden zijn dus erg slecht en ook het nieuwe gebit is aangetast. toch blijft hij netjes naar de tandarts gaan en vraagt hij steeds of ik mee ga, maar ik durf het niet, ik durf niet eens bij hem te kijken, laat staan zelf in die stoel te gaan liggen..ergens wil ik heel graag weer naar de tandarts om mn gebit in tact te houden, maar ik durf niet en ik weet niet meer wat ik nou moet doen. inmiddels heb ik zelf geen tandarts meer, mijn zoontje wel, maar dat is mijn oude tandarts en tussen ons is zoveel gebeurd dat hij niet eens meer een verwijzing voor me zou willen maken. HELP!!! sorry voor het lange verhaal, maar dit is iets waar ik al jaren mee rondloop en iedereen om me heen verklaart me voor gek dat ik uberhaupt bang ben voor de tandarts :cry:
En roep alsjeblieft geen 'sorry voor het lange verhaal.' Daar is dit forum voor en het is alleen maar goed dat je je verhaal doet, in feite de 1e stap en iedereen hier zal je helemaal begrijpen!
Je beseft zelf heel goed dat je echt iets moet gaan doen, omdat het zo eigenlijk niet verder kan.
Het vertrouwen in de tandarts die je had (en die je zoontje nu nog heeft) is zodanig geschaadt, dat het inderdaad niet verstandig zou zijn om naar hem terug te gaan.
Als je zo ontzettend bang bent voor de verdoving, is een behandeling onder narcose misschien voor jou een optie. Dan kan je daarna een nieuw begin maken en stapje voor stapje vertrouwen te gaan opbouwen in een tandarts.
Maar ook die verdovingsspray (vaak ook een watje met een verdovend middel wat een tijdje tegen de plek wordt gehouden waar de prik gegeven zal worden) is misschien een optie. Als jij maar zeker weet dat je de prik niet voelt! (overigens kan ik hier een heel verhaal gaan opsteken dat ik nauwelijks iets voel van de prik en dat ik nog nooit een verdovingsspray heb gehad, maar dat is vaak toch iets wat je zelf moet ervaren en zover ben jij nog niet, denk ik).
Voor behandeling onder narcose kun je bij een Stichting Bijzondere Tandheelkunde terecht, maar daar heb je wel een verwijzing van je eigen tandarts of de huisarts voor nodig! Een andere optie is bijvoorbeeld Kerkrade, waar je hier op het forum ook veel ervaringen mee kunt lezen.
Dat de verdoving destijds niet werkte, moet je sowieso wel melden aan je (nieuwe) tandarts! Dan kan hij/zij er rekening mee houden en je evt. een ander soort verdoving geven. Zo moet je eigenlijk je hele verhaal, de reden waarom je angstig bent geworden, vertellen.
Moira, het komt goed. Het zijn ontzettende moeilijke stappen die je moet nemen nu nog, maar je zal zien dat als je eenmaal de eerste stappen hebt gezet, dat het ietsjes gemakkelijker wordt.
En je kunt je misschien vasthouden aan het feit dat het geweldig zou zijn als je op een gegeven moment samen met je zoontje naar een (nieuwe) tandarts zou kunnen gaan!
Dit kaarsje brandt voor jou, Moira!
Heel veel sterkte toegewenst. En blijf dit forum gebruiken om je angsten en onzekerheiden te spuien, zodat wij je kunnen steunen.
:smt006 Monique
Bang voor de tandarts! Ik zou bijna willen zeggen wie niet !
Maar jij hebt wel wat om voor te gaan.
Zo'n klein manneke die aan zijn moeder vraagt "ga je mee"
Dat zou al een motiverende reden kunnen zijn, en vergeet ook nit wat je te wachten staat als jer nog langer mee wacht zoals ik en velen hier gedaan hebben.
Misschien is het goed als de verhalen eens leest van mensen die al 10, 20 of meer jaren niet geweest zijn en uiteindelijk na jaren van pijn en ellende toch de stap hebben gezet.
Het is niet alleen je fysieke gezondheid die dan met sprongen vooruit gaat maar zeker ook je geestelijke.
Als ze cijfers zouden geven aan bange mensen dan kreeg ik definitief een 10, maar ik ben nu 4 keer kort achter elkaar geweest (en inmiddels gesaneerd) en bij de 4e keer dacht ik waarom heb ik mij in hemelsnaam zo druk gemaakt de afgelopen 20 jaar !
Die spuit voelde ik niet !
Die behandeling is lang niet zo erg als de jarenlange pijn die ik heb gehad.
Die tandarts, fantastisch (echt ongelooflijk)
Ik moet in april pas terug, dan wordt de rest hersteld.
Ik kan echt bijna niet wachten.
beetje raar verhaal hé voor iemand die net zo bang was als jij.
Echt, je moet gewoon even op je gemak enkele verhalen lezen op dit forum.
Ik weet zeker dat je dan ook "de stap" durft te zetten
Succes,