Heb je nog een eigen tandarts? Als dat nog dezelfde is en die was op zich lief dan is het misschien de moeite waard het daar nog eens te proberen maar dan echt heel goed te zorgen dat het nu beter gaat.. Dat kan door eerst eens een afspraak te maken waarbij de bedoeling is dat echt alleen maar gekeken wordt, verder niks gedaan. Dan daarna langzaam opbouwen.
Als je naar een gewone tandarts gaat (waar best voordelen aan zitten) is het belangrijk dat je zorgt dat echt duidelijk gemaakt wordt waar je mee zit, waar je bang voor bent. Daar zijn verschillende manieren voor, bijvoorbeeld iemand meenemen, van tevoren een briefje met punten maken, of van tevoren een brief schrijven.
Ik vind het al ontzettend knap van je dat je er voor uit durft te komen nu, en dat je het je moeder hebt verteld. Daar is vaak al heel veel lef voor nodig. DJ reikt je al wat dingen aan die heel zinnig zijn. Het nadeel van een CBT is vaak dat er lange wachtlijsten zijn. Er zijn ook 'gewone' (aardige, begripvolle, lieve) tandartsen die heel goed met angstige patiënten kunnen omgaan en ook ik denk dat dat ook een optie is die je moet overwegen. Stapje voor stapje kun je het dan samen met de tandarts opbouwen, waarbij jij aangeeft wat je wel en niet aankunt.
Je schaamtegevoel is heel begrijpelijk. Heel veel mensen die een tijdje niet bij de tandarts zijn geweest hebben daar last van! En toch denk ik (nu) dat het niet nodig is.
Maak vóór de afspraak met je huisarts een briefje met punten die je wil bespreken. Dat geeft houvast en kom je niet meer uit je woorden, dan kun je altijd nog dat briefje geven en dan komen jullie er ook.
Succes hoor, Marjan. Enne... Ik vind je erg dapper!!!
Ik vind je dus wèl erg dapper. Want die eerste stap heb je min of meer al genomen. Natuurlijk volgen er nog een aantal hele moeilijke stappen, maar een van de moeilijkste vond ik toch wel uitkomen voor mijn angst naar de buitenwereld toe. Je hebt je moeder er al over verteld, zij blijkt nu een enorme steun voor je te zijn.
Heel veel succes, meissie en jij komt óók op dat punt zoals al die andere mensen waar jij nu zoveel bewondering voor hebt.
Wat een verhaal zeg. Ondanks dat het heel moeilijk is, heb je je er ondertussen wel jezelf mee. Waag toch de stap en zoek een tandarts die rustig is. Informeer eens bij vrienden-kennissen of die een tandarts weten die rustig handeld.
Wat jij nodig hebt is een tandarts die jou de controle geeft over de behandeling en in overleg met jou de behandeling doet. Dus als hij gaat verdoven, dat hij dat aangeeft. En het zal zeker niet ongevoelig zijn, maar alles beter als de situatie waarin je nu zit. Het bepaalt toch onbewust hoe je je nu voelt. zie de volgende topic hoe ik ermee omgegaan ben. http://www.tandarts.nl/phpBB/viewtopic.php?t=5214
De angst nekt je op dit moment en verlamt je ook. Daardoor ga je achteruit in plaats van vooruit. Het klinkt raar, maar als je een goede tandarts gevonden hebt, kan je er zelfs een uitdaging van maken.
Ik vind het sowieso dapper dat je hier in dit forum over wil praten want dat is al een enorme drempel die je over gegaan bent.
ow ja hier staat ook info over een tandarts in leeuwarden. http://www.tandarts.nl/phpBB/viewtopic.php?t=5204
doe er je voordeel mee....
Het is gewoon ontzettend moeilijk om er voor uit te komen dat je angst hebt voor de tandarts. Dat je daar moed voor moet verzamelen, vind ik heel begrijpelijk. Maar soms moet je ook een beetje streng zijn tegen jezelf en gewoon die stap nemen.
Waar ben je bang voor? Dat je in huilen uitbarst als je moet vertellen wat er aan de hand is? Nou, is dat erg dan? Dat zet in feite alleen je woorden maar kracht bij: ze zien dat je echt doodsbang bent. Ben je bang voor wat de tandarts of de huisarts van je zal denken? Draai het eens om: wat zou jij denken als je huis/tandarts was en iemand met zoveel angst kwam bij je?
Hee sneeuwbal!
Wat verstandig van je dat je de hulp inroept van je huisarts :D
Heel veel mensen zijn te bang om ook maar iemand in vertrouwen te nemen. Huisartsen zijn er ook voor om je met dit soort dingen te helpen. Succes bij de huisarts maandag!
ik ben het eens met minique. gewoon de stap zetten. en dat zal geen leuke stap zijn, maar de drempel wordt alleen maar hoger en het probleem wordt er niet minder van.
misschien een bemoediging:
als je niets doet wordt het alleen maar erger. soms moet je door een diep dal heen om er beter van te worden. kijk dan eens naar het resultaat. een gebit waar je weer mee mag lachen zonder pijn. als je dat als doel op de slaapkamerdeur schrijft, en met dat in je achterhoofd naar de tandarts gaat...schrijf daarna eens op wat voor gevoel je bij welke gedachten hebt. en als je daar een positieve gedachte tegenover kan zetten, dan ben je al weer een stukje bij je doel.
zonder doel wordt dit allemaal lastig. klinkt vervelend, maar doe het maar eens...
ik weet niet of je gelooft, maar dat zou ook kunnen helpen...
:smt006
Lieverd ik vind het heel erg knap dat je je verhaal hier hebt gedaan en daarmee al een hele goede stap in de juiste richting hebt gezet...
Toppie dat jou moeder je helpen wilt, dat er iemand is die achter en naast je staat bij deze stappen die nu komen gaan..
Ik ben sinds een kleine week terug op het forum hier en heb veel verhalen gemist en helaas red ik het ook niet om alles bij te lezen maar jou verhaal "springt" er ff uit en moest ff mij traantjes weg slikken...
Ik weet bijna wat je voelt [je belofte aan je overleden vader] je zult er door gesterkt worden meis, ik herken er behoorlijk wat in, alleen mijn vader leeft [nog] maar vorig jaar februari had ik ook zoiets [na 21 jaar] geen tandarts meer te heben gezien "er moet iets gebeuren" ik zag in een tijdschrift wat staan over Kerkrade en mede door dit forum en de belofte om te bellen is het me gelukt om toen een afspraak te maken niemand wist ervan verder in mijn familie...
Pcies 1 week na dat telefoontje kreeg ik het vreselijke nieuws te horen dat mijn vader kanker heeft... en ja keer op keer in mijn gedachte heb ik beloofd dat ik het voor hem deed [vele malen eerder zei hij al meid ga toch naar de tandarts] en ik merkte hoe sterk die gedachte me maakte...
Dus lieverd hou je daar aan vast en ga der voor... je papsie zal onwijs trots op je zijn en je alle steun geven die jij nu zo hard nodig hebt...
toch zat ik de eerste keer als een klein kind te huilen in de wachtkamer, maar er was begrip en er werd de eerste keer alleen maar gekeken, ik had van tevoren mijn angst bij de assistente bekend gemaakt.
ik weet dat het achteraf altijd makkelijk praten is, maar zoals je overal op dit forum kunt lezen, valt het bij vrijwel iedereen mee en smaakt de overwinning na afloop zo goed dat het het allemaal waard is.
veel succes en ik zal je verhalen volgen op het forum
groetjes Blauw
Je hebt de knoop doorgehakt, hartstikke goed :smt023 :smt023 :smt023
En mams van Marjan, als je dit leest: niet naar Marjan luisteren hoor, als ze wil terugkrabbelen! De eerste stap is gewoon het moeilijkst. Het is precies zoals ze zelf zegt: als het eenmaal loopt, dan blijft dat wel lopen!
als dat gebeurd is uiteindelijk weer een ontlading van spanning die je in je hebt.
en Herman Finkers had altijd een leuke kreet:
je moet schijt hebben aan het publiek; welk publiek? ; goed zo....
Dus laat andere mensen dan maar denken. Jij hebt een probleem, die ander niet. En daar is onder andere de huisarts voor, om voor jou probleem een geschikte oplossing te komen waar je in ieder geval mee verder kan. Meid, knap werk zo in een paar dagen. Je bent nu al veranderd al besef je het misschien zelf niet. Maar ga door, je wordt door deze situatie alleen maar sterker door.
Veel suc6 en ja ik ben ook erg benieuwd wat er allemaal gaat gebeuren.
Zo, ben ik even! Mijn moeder heeft vanmorgen de huisarts gebeld maar ik kan er pas over 2 weken terecht, ze zijn op herhalings cursus. Nou wat ik nu zo lang heb vol gehouden kan ik ook nog wel 2 weken volhouden en ik loop er nu tenminste niet meer zo voor weg :D
Pfff... Nog 2 weken moeten wachten voordat je terecht kunt. Dat stelt je doorzettingsvermogen wel op de proef, zeg! Balen hoor!
Maar goed dat je moeder heeft gebeld en je klinkt nu ook echt een stuk rustiger.
Zo, ben ik even! Mijn moeder heeft vanmorgen de huisarts gebeld maar ik kan er pas over 2 weken terecht, ze zijn op herhalings cursus. Nou wat ik nu zo lang heb vol gehouden kan ik ook nog wel 2 weken volhouden en ik loop er nu tenminste niet meer zo voor weg :D
Ik had aan het eind van vorig jaar ineens erg veel last (15 jaar niet geweest). Mijn vriendin heeft toen uiteindelijk gebeld, ik moest ook twee weken wachten voordat ik er heen kon gaan.
Het wachten was erg vervelend, als je eenmaal de stap hebt genomen om er iets aan te doen moet het ook eigenlijk direct gebeuren.
Nouja, wat ik wilde zeggen: in die twee weken heb ik geen enkel moment getwijfeld of ik wel zou gaan, ik hoop dat dat ook voor jou zal gelden, laat je angst je niet overwinnen, het is zo zonde om weer terug te vallen, zeker als je al een paar stappen hebt gezet.
Wellicht dat het je enigzins helpt dat ik alle keren dat ik daarna naar de tandarts ben geweest totaal pijnloos heb doorstaan (2 verstandskiezen eruit, complexe (want mijn tanden en kiezen staan schots en scheef) WKB, en behoorlijk wat gaatjes. Enkel wat normale napijn. Ik heb de tandarts zovaak gezien in de laatste 3 maanden dat ik na de laatste keer haar maar heb gevraagd of ze ook op mijn bruiloft wil komen :-)
ontzettend knap van je dat je de stap eindelijk gezet hebt om naar de huisarts te gaan!!! Alleen jammer dat je pas over 2 weken terecht kan.
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd.
En zoals velen waarschijnlijk al hebben gezegd, een ta of huisarts kijkt er niet raar van op als je verteld waar je bang voor bent.
(volgens mijn eigen ta zijn er weinig mensen die geen angst voor de ta hebben!!)
:D Ja gelukkig wel :o ben dr zelfs bijna blij om :D Volgende week belt mijn moeder de dokter weer voor een afspraak :D zou eigenlijk deze week maar dat liep allemaal erg tegen maar volgende week gaan we dr voor :smt003
mn moeder gaat morgen dus de huisarts bellen, ik ben echt zenwuachtig, en als ik dat al ben om naar de huisarts te gaan laat staan als er iets aan mn tanden gaat gebeuren :roll:
Zo dan, ik kan nu niet meer terug, mam heeft de huisarts gebelt, situatie uitgelegd en de assistente heeft het opgeschreven zodat de huisarts er zo op in kan spelen en ik dus niet het hele verhaal hoef te vertellen. Maandag om 10 uur moet ik dus zelf naar de huisarts om te praten en dan gaat zij me helpen met de volgende stappen. Mn moeder gaat mee dus ik hoef er in ieder geval niet alleen naartoe.
Enne als je de eerste stap hebt gezet mag je jezelf best verwennen als beloning.. en na de volgende stap weer etc.. ik vind het heel dapper van je, dus een beloning aan jezelf heb je na maandag verdiend..
Nou dan moet ik zo naar de dokter :cry: ik heb echt 7 stenen op mn maag :cry: ik heb in mn hoofd al zooovaak afgespeeld wat en hoe ik het ga zeggen nouja, wat mam ook zegt, maar over me heen laten komen en vanmiddag gaan we shoppen :smt003
Beste Marjan, heel, heel veel sterkte toegewenst. Je kunt het! Natuurlijk heb je nu de neiging toch niet te gaan. Dat is alleen maar heel begrijpelijk. Maar je bent nu al zo ver gekomen, dat het zonde zou zijn als je nu zou afhaken...
Ik beloof nu even niet dat ik zal duimen, want ik zit op dit moment in Amerika en als jij bij de tandarts bent, dan lig ik waarschijnlijk te slapen... Maar ik duim dus nu alvast even voor je.
Ik moet morgen naar de anesthesist voor allerlei onderzoeken of ik veilig onder narcose kan, dus ik moet vanavond een vragenlijst invullen, die moet ik morgen meenemen en dan krijg ik in het ziekenhuis röntgenfoto van de longen, hartfilmpje en een bloedtest en dus een gesprek van ongeveer een uur, ben benieuwd of ik "goedgekeurd" ga worden voor narcose en als dat zo is is het een kwestie van afwachten
Heel veel succes, morgen, Marjan.
Trouwens, ik had nog niet gereageerd op je eerdere verslagje over hoe het was gegaan, maar ik vind het ont-zet-tend knap van je dat je hebt doorgezet!!! Je bent een kanjer :smt023
Wat een verhaal zeg. Heb het net even rustig gelezen. Heb echt bewondering voor je dat je alles hebt doorgezet!!! :smt038
En wat een behandeling.... alles eruit. Ik zit m al te knijpen voor de kaakchirurg maandag!
Ben heel benieuwd hoe alles zal gaan verlopen.
Maar je moet maar zo denken, ze zullen er alles aan doen op om het voor jou zo 'prettig' en pijnloos mogelijk te houden.
Je bent geweldig. En je vader zal echt trots op je zijn daarboven!!! Wie weet is hij ook bij je!
Heb je deze lijst gezien?: http://www.tandarts.nl/phpBB/viewforum.php?f=9
Heb je nog een eigen tandarts? Als dat nog dezelfde is en die was op zich lief dan is het misschien de moeite waard het daar nog eens te proberen maar dan echt heel goed te zorgen dat het nu beter gaat.. Dat kan door eerst eens een afspraak te maken waarbij de bedoeling is dat echt alleen maar gekeken wordt, verder niks gedaan. Dan daarna langzaam opbouwen.
Als je naar een gewone tandarts gaat (waar best voordelen aan zitten) is het belangrijk dat je zorgt dat echt duidelijk gemaakt wordt waar je mee zit, waar je bang voor bent. Daar zijn verschillende manieren voor, bijvoorbeeld iemand meenemen, van tevoren een briefje met punten maken, of van tevoren een brief schrijven.
Ook een huisarts kun je schriftelijk benaderen!
Doeg,
Ik vind het al ontzettend knap van je dat je er voor uit durft te komen nu, en dat je het je moeder hebt verteld. Daar is vaak al heel veel lef voor nodig. DJ reikt je al wat dingen aan die heel zinnig zijn. Het nadeel van een CBT is vaak dat er lange wachtlijsten zijn. Er zijn ook 'gewone' (aardige, begripvolle, lieve) tandartsen die heel goed met angstige patiënten kunnen omgaan en ook ik denk dat dat ook een optie is die je moet overwegen. Stapje voor stapje kun je het dan samen met de tandarts opbouwen, waarbij jij aangeeft wat je wel en niet aankunt.
Je schaamtegevoel is heel begrijpelijk. Heel veel mensen die een tijdje niet bij de tandarts zijn geweest hebben daar last van! En toch denk ik (nu) dat het niet nodig is.
Sterkte!
En laat je weten hoe je verder gaat?
:smt006 Monique
Succes hoor, Marjan. Enne... Ik vind je erg dapper!!!
:smt006 Monique
Heel veel succes, meissie en jij komt óók op dat punt zoals al die andere mensen waar jij nu zoveel bewondering voor hebt.
:smt006 Monique
Wat een verhaal zeg. Ondanks dat het heel moeilijk is, heb je je er ondertussen wel jezelf mee. Waag toch de stap en zoek een tandarts die rustig is. Informeer eens bij vrienden-kennissen of die een tandarts weten die rustig handeld.
Wat jij nodig hebt is een tandarts die jou de controle geeft over de behandeling en in overleg met jou de behandeling doet. Dus als hij gaat verdoven, dat hij dat aangeeft. En het zal zeker niet ongevoelig zijn, maar alles beter als de situatie waarin je nu zit. Het bepaalt toch onbewust hoe je je nu voelt. zie de volgende topic hoe ik ermee omgegaan ben.
http://www.tandarts.nl/phpBB/viewtopic.php?t=5214
De angst nekt je op dit moment en verlamt je ook. Daardoor ga je achteruit in plaats van vooruit. Het klinkt raar, maar als je een goede tandarts gevonden hebt, kan je er zelfs een uitdaging van maken.
Ik vind het sowieso dapper dat je hier in dit forum over wil praten want dat is al een enorme drempel die je over gegaan bent.
ow ja hier staat ook info over een tandarts in leeuwarden. http://www.tandarts.nl/phpBB/viewtopic.php?t=5204
doe er je voordeel mee....
heel veel sterkte met je beslissing. :wink:
Waar ben je bang voor? Dat je in huilen uitbarst als je moet vertellen wat er aan de hand is? Nou, is dat erg dan? Dat zet in feite alleen je woorden maar kracht bij: ze zien dat je echt doodsbang bent. Ben je bang voor wat de tandarts of de huisarts van je zal denken? Draai het eens om: wat zou jij denken als je huis/tandarts was en iemand met zoveel angst kwam bij je?
:smt006 Monique
Wat verstandig van je dat je de hulp inroept van je huisarts :D
Heel veel mensen zijn te bang om ook maar iemand in vertrouwen te nemen. Huisartsen zijn er ook voor om je met dit soort dingen te helpen. Succes bij de huisarts maandag!
misschien een bemoediging:
als je niets doet wordt het alleen maar erger. soms moet je door een diep dal heen om er beter van te worden. kijk dan eens naar het resultaat. een gebit waar je weer mee mag lachen zonder pijn. als je dat als doel op de slaapkamerdeur schrijft, en met dat in je achterhoofd naar de tandarts gaat...schrijf daarna eens op wat voor gevoel je bij welke gedachten hebt. en als je daar een positieve gedachte tegenover kan zetten, dan ben je al weer een stukje bij je doel.
zonder doel wordt dit allemaal lastig. klinkt vervelend, maar doe het maar eens...
ik weet niet of je gelooft, maar dat zou ook kunnen helpen...
:smt006
Toppie dat jou moeder je helpen wilt, dat er iemand is die achter en naast je staat bij deze stappen die nu komen gaan..
Ik ben sinds een kleine week terug op het forum hier en heb veel verhalen gemist en helaas red ik het ook niet om alles bij te lezen maar jou verhaal "springt" er ff uit en moest ff mij traantjes weg slikken...
Ik weet bijna wat je voelt [je belofte aan je overleden vader] je zult er door gesterkt worden meis, ik herken er behoorlijk wat in, alleen mijn vader leeft [nog] maar vorig jaar februari had ik ook zoiets [na 21 jaar] geen tandarts meer te heben gezien "er moet iets gebeuren" ik zag in een tijdschrift wat staan over Kerkrade en mede door dit forum en de belofte om te bellen is het me gelukt om toen een afspraak te maken niemand wist ervan verder in mijn familie...
Pcies 1 week na dat telefoontje kreeg ik het vreselijke nieuws te horen dat mijn vader kanker heeft... en ja keer op keer in mijn gedachte heb ik beloofd dat ik het voor hem deed [vele malen eerder zei hij al meid ga toch naar de tandarts] en ik merkte hoe sterk die gedachte me maakte...
Dus lieverd hou je daar aan vast en ga der voor... je papsie zal onwijs trots op je zijn en je alle steun geven die jij nu zo hard nodig hebt...
:smt006 Liefssss Carin
veel suc6. laat wat van je horen hoe het verder gegaan is.
gr
alfred :smt002
het is al ongelofelijk stoer dat je ervoor uitkomt, hulp zoekt bij je moeder en overweegt een afspraak te maken.
ik ben ook eerst naar de huisarts geweest en heb kalmeringstabletjes gekregen, één voor de nacht voor de eerste afspraak en één voor de ochtend van de eerste afspraak bij de ta zelf. (zie na twintig jaar)
toch zat ik de eerste keer als een klein kind te huilen in de wachtkamer, maar er was begrip en er werd de eerste keer alleen maar gekeken, ik had van tevoren mijn angst bij de assistente bekend gemaakt.
ik weet dat het achteraf altijd makkelijk praten is, maar zoals je overal op dit forum kunt lezen, valt het bij vrijwel iedereen mee en smaakt de overwinning na afloop zo goed dat het het allemaal waard is.
veel succes en ik zal je verhalen volgen op het forum
groetjes Blauw
Je hebt de knoop doorgehakt, hartstikke goed :smt023 :smt023 :smt023
En mams van Marjan, als je dit leest: niet naar Marjan luisteren hoor, als ze wil terugkrabbelen! De eerste stap is gewoon het moeilijkst. Het is precies zoals ze zelf zegt: als het eenmaal loopt, dan blijft dat wel lopen!
Marjan, je bent een kanjer!!!
:smt056 Monique
en Herman Finkers had altijd een leuke kreet:
je moet schijt hebben aan het publiek; welk publiek? ; goed zo....
Dus laat andere mensen dan maar denken. Jij hebt een probleem, die ander niet. En daar is onder andere de huisarts voor, om voor jou probleem een geschikte oplossing te komen waar je in ieder geval mee verder kan. Meid, knap werk zo in een paar dagen. Je bent nu al veranderd al besef je het misschien zelf niet. Maar ga door, je wordt door deze situatie alleen maar sterker door.
Veel suc6 en ja ik ben ook erg benieuwd wat er allemaal gaat gebeuren.
Maar goed dat je moeder heeft gebeld en je klinkt nu ook echt een stuk rustiger.
:smt006 Monique
:smt003
Ik had aan het eind van vorig jaar ineens erg veel last (15 jaar niet geweest). Mijn vriendin heeft toen uiteindelijk gebeld, ik moest ook twee weken wachten voordat ik er heen kon gaan.
Het wachten was erg vervelend, als je eenmaal de stap hebt genomen om er iets aan te doen moet het ook eigenlijk direct gebeuren.
Nouja, wat ik wilde zeggen: in die twee weken heb ik geen enkel moment getwijfeld of ik wel zou gaan, ik hoop dat dat ook voor jou zal gelden, laat je angst je niet overwinnen, het is zo zonde om weer terug te vallen, zeker als je al een paar stappen hebt gezet.
Wellicht dat het je enigzins helpt dat ik alle keren dat ik daarna naar de tandarts ben geweest totaal pijnloos heb doorstaan (2 verstandskiezen eruit, complexe (want mijn tanden en kiezen staan schots en scheef) WKB, en behoorlijk wat gaatjes. Enkel wat normale napijn. Ik heb de tandarts zovaak gezien in de laatste 3 maanden dat ik na de laatste keer haar maar heb gevraagd of ze ook op mijn bruiloft wil komen :-)
ontzettend knap van je dat je de stap eindelijk gezet hebt om naar de huisarts te gaan!!! Alleen jammer dat je pas over 2 weken terecht kan.
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd.
En zoals velen waarschijnlijk al hebben gezegd, een ta of huisarts kijkt er niet raar van op als je verteld waar je bang voor bent.
(volgens mijn eigen ta zijn er weinig mensen die geen angst voor de ta hebben!!)
Sterkte
Liefs Daantje :smt039
hahahahaha zal ik zeker doen dan :D
hoe gaat het ermee? Ben je al een stuk verder gekomen? Volgens mij zijn de twee weken allang om.
laat eens wat horen...
:lol:
Hou je ons op de hoogte hoe het gesprek is gegaan en wat de volgende stap gaat worden?
:smt006 Monique
Enne als je de eerste stap hebt gezet mag je jezelf best verwennen als beloning.. en na de volgende stap weer etc.. ik vind het heel dapper van je, dus een beloning aan jezelf heb je na maandag verdiend..
Dat de huisarts is voorbereid is alleen maar goed, dat maakt het voor jou toch weer ietsjes gemakkelijker.
Heel veel sterkte en ik zal aan je denken a.s. maandag!
:smt006 Monique
Nu lekker shoppen vanmiddag... Je hebt het verdiend!!! :smt031
:smt006 Monique
:smt041
:smt041
:smt041
goed van je.. en meteen aan andere afspraak.. verwen jezelf maar goed, je hebt het verdiend..
Je mag best trots zijn op jezelf.
ow ja. je weet het.... als je rond de 6de er weer moeilijk mee krijgt...... denk aan ons... :oops:
:smt003
heeeeeeel veel sterkte morgen.
Zal aan je denken.
Laat je even weten hoe t is afgelopen??
Groetjes Daantje :smt006
Ik beloof nu even niet dat ik zal duimen, want ik zit op dit moment in Amerika en als jij bij de tandarts bent, dan lig ik waarschijnlijk te slapen... Maar ik duim dus nu alvast even voor je.
:smt006 Monique
Trouwens, ik had nog niet gereageerd op je eerdere verslagje over hoe het was gegaan, maar ik vind het ont-zet-tend knap van je dat je hebt doorgezet!!! Je bent een kanjer :smt023
:smt006 Monique
En wat een behandeling.... alles eruit. Ik zit m al te knijpen voor de kaakchirurg maandag!
Ben heel benieuwd hoe alles zal gaan verlopen.
Maar je moet maar zo denken, ze zullen er alles aan doen op om het voor jou zo 'prettig' en pijnloos mogelijk te houden.
Je bent geweldig. En je vader zal echt trots op je zijn daarboven!!! Wie weet is hij ook bij je!
Groetjes en heel veel suc6!!!
Kelly