Eindelijk gebeld!

Bedankt voor de positieve reakties. Ik heb bij het bellen al gevraagd of ze ervaring hadden met angstige patienten (ik wist wel dat dat zo was, maar het was meer om hun ook te laten weten dat ik ook best wel angstig ben). En natuurlijk geef ik het bij de eerste afspraak ook meteen aan.

Ik voel me echt opgelucht dat ik eindelijk heb gedurfd te bellen, want ik zat er zo tegenaan te hikken. Mijn familie weet overigens nog van niets, ik wil eerst gewoon zelf weten wat de staat van mijn gebit is. Ze proberen me al tijden te bewegen naar de tandarts te gaan, maar weten inmiddels dat ik zoiets gewoon zelf moet doen. Blijven pushen helpt bij mij niet.

Trouwens, vertel de tandarts wel dat je bang bent, dan kan hij/zij er rekening mee houden!!!

:smt006 Monique

Ik heb al via de telefoon vernomen dat het een "zij" is. Volgens mij voel ik me ook prettiger bij een vrouwelijke tandarts, maar ik weet niet waarom.

Eddepet, wat goed van je dat je zelf gebeld hebt! Heel dapper!
Wanneer is de eerste afspraak??

Woensdag 6 april om 9 uur...

Echt angstig ben ik nu nog niet, maar dat zal wel komen als de datum dichterbij komt. Maar ik ben wel vastbesloten heen te gaan!

Nou, de eerste afspraak zit erop en het is ontzettend meegevallen allemaal. Ik werd heel vriendelijk ontvangen door de receptioniste. Ik mocht gaan zitten en dan zou iemand mij komen ophalen. Tijdens het wachten vroeg ze nog even hoe het ging en verzekerde me dat ik me geen zorgen hoefde te maken.

Na zo'n tien (lange) minuten wachten kwam de vrouwlijke tandarts me ophalen. Na verteld te hebben dat ik al heel lang niet geweest was en behoorlijk bang was mocht ik in de stoel gaan zitten. Ze was heel vriendelijk en zei dat we gewoon heel rustig aan zouden doen. Ze ging inderdaad heel rustig kijken en na een grondige inspectie vertelde ze wat ze had gezien : zoals ik al wist waren er veel kiezen en enkele tanden afgebroken en waren daar alleen de wortels nog van over. Die zullen eruit gaan (via de kaakchirurg). Daarna krijg ik daarvoor vervanging in de vorm van een plaatje, frame, brug(gen) of implantaten, afhankelijk wat ik wilde uitgeven hieraan. Dit gaan we op de volgende afspraak bespreken, waar ze ook alles gaat vullen wat er nog te redden valt.

Deze keer heeft ze nog wel alle tandsteen verwijderd, ook zodat ik weer een beetje kon wennen aan de behandeling. Ze vroeg me telkens tussendoor of alles nog goed ging. Ik moet zeggen dat het niet echt prettig was, maar echt pijn deed het niet (hooguit wat gevoelig door de koude lucht die erop geblazen werd). De zenuwen waren inmiddels verdwenen en hadden plaats gemaakt voor opluchting dat ik eindelijk gegaan was.

De grootste angst zat bij mij in de eerste blik op mijn gebit van de tandarts, want behalve ikzelf wist niemand hoe slecht het er aan toe was. Ik zie nog wel op tegen het hele verhaal, maar ik heb nu in ieder geval een goed gevoel over het feit dat het allemaal goed gaat komen.

Nu gaan kijken hoe het met de verzekering zal gaan (particulier, maar met basis tandartsverzekering).

Iedereen die hier mij en anderen moed hebben ingepraat op het forum heel erg bedankt. Voornamelijk hierdoor heb ik deze stap kunnen en durven zetten.

Hoi Chantalleke,

Ik heb jouw verhaal ook even gelezen en inderdaad was dat heel herkenbaar. Ik heb het inmiddels mijn vriendin ook verteld en die was blij dat het meegevallen was. Ze schrok wel even dat er 14 kiezen getrokken gaan worden, maar ze vindt me er nog steeds niet minder om.

De eerste afspraak was best wel eng, alleen het idee al dat er iemand naar je gebit gaat kijken. Maar toen ik er eenmal lag, viel alle spanning weg. Ik weet nu tenminste zeker wat ik al vermoedde : veel eruit maar ik houd ook nog wat van mezelf. Dat vind ik wel een prettig idee.

Ik wens je veel succes en sterkte morgen en ik weet zeker dat het allemaal wel mee gaat vallen. Ik hoor alleen maar positieve verhalen over Kerkrade, dus dat komt wel goed. En natuurlijk horen we hier graag over je ervaringen.

Groetjes,
Edwin

Hoi Missy66,

Het is ook gewoon zo'n opluchting dat er eindelijk iets gaat gebeuren. Er moet nog wel veel gebeuren waar ik erg tegenop zie, maar als nu iemand vraagt naar de toestand van mijn gebit (ik mis een tand en een andere tand mist een stukje uit), dan kan ik zeggen dat er wat aan gedaan gaat worden. Heerlijk gevoel is dat.

Mijn angst had ik afgelopen keer in ieder geval aardig onder controle. Zenuwen waren tijdens de behandeling helemaal verdwenen (die zal ik nog altijd wel vooraf aan een behandeling houden). Het scheelt echt heel veel dat de tandarts zo rustig en begrijpend is, dat heb ik wel eens anders meegemaakt (schooltandarts).

Inmiddels ben ik voor de derde keer geweest en is een lelijk gat in mijn voortand gevuld. Het kostte wat tijd, maar het resultaat ziet er heel goed uit. Nu mis ik nog wel een hoektand, dus echt mooi ziet het er nog niet uit, maar het is een begin.

De behandeling viel ook heel erg mee. Door het verdoven voelde ik helemaal niets (alleen kramp in mijn kaak van het open houden). Van het boren voelde ik wel de trillingen (vooral van zo'n zwaardere boor), maar gelukkig geen pijn. De angst kon ik aardig onder controle houden.

Nu eerst een weekje op vakantie en dan op 19 mei weer een afspraak voor het vullen van een ander gaatje. En dan zal toch ook het traject van het plaatsen van twee frames gaan beginnen. Maar dat zie ik dan wel weer.