EINDELIJK en auwww

Ik ben net vijftig, en heb, door slechte ervaringen in mijn jeugd een enorme tandartsvrees.
Rond mijn 17e heb ik voor het laatst een tandarts bezocht, dat was een tandarts van het leger, deze heeft mij destijds zo`n pijn bezorgt dat ik er stellig van overtuigd ben dat een tandarts onlosmakelijk verbonden is aan helse pijnen.
In dik dertig jaar vervalt je gebit, gaatje hier en daar, tandsteen en noem het maar.
Ik heb mijzelf “onderhouden”, boven heb ik in de loop der jaren op 1 na al mijn kiezen zelf getrokken, en tandsteen verwijderen doe je gewoon met een kromme speld of paperclip en dan blijven poetsen tot je er bij neer valt.
Dat eist zijn tol, je krijgt zelf nooit alle tandsteen verwijderd, de tanden en kiezen gaan loszitten en pijn doen, en optisch wordt het een treurig gezicht.
Ook merk je dat je adem erg onfris gaat ruiken, kilo`s pepermunt eten dus.
Op een gegeven moment kan je niet anders dan naar een tandarts, maar omdat ik vermoedde dat er met de rest van mijn tanden niet veel meer te doen was ben ik gelijk naar de tandprothetische praktijk gegaan.
Daar zag men ook in dat er weinig tot niets meer aan mijn eigen tanden te doen was, maar de eindbeslissing lag bij de tandarts, dit mede gezien de vergoeding van het ziekenfonds.
Er werd dus een afspraak gemaakt met de met de praktijk samenwerkende tandarts, een implantoloog welke in een nabijgelegen gemeente gevestigd is.
Een “hork” van een vent, snerende opmerking over vieze adem, foto gemaakt en zonder enig probleem werd er besloten dat al mijn tanden er uit mochten.
Ik heb hem verteld dat ik uit angst dik 30 jaar geen tandarts bezocht heb en gevraagd of het mogelijk was om alles in 1 keer te trekken, dit was geen probleem.
Afspraak gemaakt, de tandarts zou enige weken later in de behandelkamer van de prothetische praktijk mijn laatste tanden en kiezen trekken en ik kon aan de slag voor de voorbereidingen voor het gebit.
Kort voor de dag dat mijn tanden getrokken werden kreeg ik een telefoontje van de prothetische praktijk, men vroeg mij of het mogelijk was de afspraak te verzetten van laat in de middag naar `s morgens vroeg, ik vond dit geweldig, dat scheelde een spannende dag.
Kwart over acht `s morgens, alle moed verzameld en dan moet het maar, ik ben netjes op tijd en het valt mij op dat er meer mensen in de wachtkamer zitten, ik had verwacht op zo`n tijdstip eigenlijk de eerste te zijn en dat gezien de behandeling de volgende afspraak wel flink wat later zou komen.
Zou het wel de goede dag zijn? Heeft men niet vergeten de verzette afspraak te noteren? O jee, als ik nu weggestuurd wordt om later terug te moeten komen , denk ik dat ik niet meer terug kom. Nog maar even afwachten.
Ik wordt binnengeroepen, op naam, gelukkig ze zijn mij niet vergeten, maar de volgende twee afspraken zitten al in de wachtkamer, hoe kan dat nou?
Neemt maar plaats in de stoel, doe je mond maar open, goh wat een lucht zeg, poetst je je tanden wel eens? Het is dus gewoon een standaard opmerking van de man.
“Ik zie het al, we zullen er vast een paar tanden bij u trekken en dan maken we een afspraak om binnenkort de rest eruit te halen”.
Nu heb ik het gehad, ik vertel de man dat dit niet de afspraak is, gezien mijn angst zou hij alles vandaag trekken.
“O ja ? met wie heb je dat afgesproken? Ik heb je volgens mij nog nooit gezien”, zegt de tandarts
“Nou jammer dan, maar ik heb het met u zelf afgesproken, in de praktijk in ………...
“Anders sta ik nu op en gaat het gewoon over”, is mijn antwoord.

De tandarts begint tegen de assistente,” hoe kunnen ze nou in hemelsnaam een kwartiertje inplannen om een hele mond leeg te trekken, heel mijn dag loopt in de war, hoe moet dit nou?”
Hij besluit dan om mij te gaan verdoven, voordat ik dit toelaat vraag ik hem wat hij nu gaat doen.
“Ik ga het wel proberen, wie weet zit het wel mee en gaan ze er makkelijk uit, ik had er van de week ook zo 1, fluitje van een cent “.
In sneltreinvaart worden de verdovingsspuiten gezet, 10 , 20 ik weet het niet. Hij oppert ”ik zal je maar goed verdoven, des te vlotter gaat het straks”.
Terug naar de wachtkamer, verdoving in laten werken, er worden intussen weer wat patiënten weggeholpen.
Eindelijk wordt ik weer binnengeroepen, gelukkig, er is nu geen weg meer terug.
In de stoel, doekje voor het bloeden om de hals, tangetje uit de steriele verpakking en………..hee, de deur naar de wachtkamer staat nog open en daar komt net een mevrouw binnen die maar een korte ingreep nodig heeft, ‘” vind u het erg om nog even die mevrouw voor te laten?”. Ik stem in, eigenlijk met de intentie om weg te lopen uit dit circus. Lapje weg en terug naar de wachtkamer, daar komt net weer een volgende patiënt binnen, mooi gebit, een week geleden geholpen. Ik vraag of het was meegevallen, “dat niet” antwoord hij, maar de pijn is na een paar dagen zo goed als verdwenen en dan gaat het om wat zeurplekjes die te dragen zijn.
Ik besluit toch te blijven zitten, de mevrouw is gelukkig vrij snel klaar.
In de stoel en nu gebeurd het eindelijk, de assistente zegt “ik heb van de week tandarts ……….. moeten assisteren, en die verwijderde eerst het tandsteen om te voorkomen dat dit in de wonden komt. Antwoord van de tandarts: dat heeft waarschijnlijk niet zoveel nut, er zal ook wel tandsteen onder het tandvlees zitten, en zoveel tijd hebben we niet.
Hij begint met trekken, het gaat gestaag, achteraf eigenlijk best wel snel, maar als je daar ligt ervaar je dat niet zo.
Af en toe een opmerking, “als die maar niet afbreekt, laat die maar tot laatst,” en ”je zal zien, net als je weinig tijd hebt,breekt er straks 1 af” , constant klagen dat de juiste tangen die hij nodig heeft, nog niet uit de sterilisatie terug zijn en zo niet kan trekken, en meer opmerkingen van deze strekking, waarschijnlijk bedoeld om de patiënt gerust te stellen (?) Hij probeert zich naar mijn idee een beetje populair te maken naar de assistente, maar ik twijfel erg of hem dit gelukt is.
Ook een heel geklaag dat hij eigenlijk niet wil trekken, H…(de protheseman). moet hier maar een ander voor zoeken, moet je kijken,hoe een spierspanning ik heb, ik moet straks weer implantaten gaan plaatsen en dan heb ik geen gevoel meer, opbeurend allemaal.

Tijdens het trekken gaat de deur van de behandelkamer open, en er komt een vrouw binnenlopen, waarschijnlijk een bekende van de tandarts, gewoon om een ouwehoerpraatje te maken, de tandarts laat haar weten ”kijk maar niet hiernaar, dit ziet er nogal smerig uit” . Terwijl de twee gezellig kletsen gaat hij door met trekken.
Doordat ik verdoofd ben heb ik geen idee of er al tanden uit zijn. Eindelijk, de kennis is inmiddels weer verdwenen en de tandarts zegt: “nou, nu nog maar drie” .
En hij gaat door met aftellen, twee , één en klaar. Pfoehhh
Hij pakt een gebit van het bureau, kijkt en naar en zegt iets in de trend van, is dat zijn gebit? Nou die zal nog flink last krijgen, duwt het gebit in mijn mond en keert zich ongeïnteresseerd om en gaat de gegevens invullen op de computer.
Ik blijf passief, kijk eens in de spiegel en ben tevreden, voor het eerst sinds jaren heb ik een stralende lach, die paar dagen pijn die er aan komen kunnen dit gevoel niet kapot krijgen.
De tandarts keert zich naar mij, je bent klaar, als je klachten hebt moet je H….. maar bellen, NIET naar mij.24 uur je gebit inhouden, en niet spoelen, en zeker geen Bocasan gebruiken , dat trekt de wonden open, Op aanraden van H….. had ik juist Bocasan aangeschaft.
Ik ga terug naar de wachtkamer, de assistentes zijn druk doende, natuurlijk is door het geheel alles aardig uitgelopen.
“U kunt gaan hoor, u bent klaar.” spreekt één van hen.
Ik begrijp het niet, moet er niet gecontroleerd worden of de prothese goed zit?
Moet er geen nieuwe afspraak gemaakt worden?
Krijg ik geen advies over “do`s en don`ts” Nazorg nul dus.
Ik ga naar huis, het hele spul heeft nog geen drie kwartier in beslag genomen, ik vind het wel best zo, ik denk er later nog wel over na.
`s Middags thuis krijg ik trek in een bak koffie, mag dat?
Wanneer mag ik iets eten?. Mijn vrouw besluit te bellen en het te vragen en krijgt meneer H….. zelf aan de lijn, correct en netjes geholpen, gewoon even wachten tot de verdoving goed uitgewerkt is en dan doen wat je zelf denkt te kunnen.De dag erna weer gebeld om de opmerking over spoelen nog even na te trekken, de smaak in mijn mond is niet te harden.
Wederom netjes geholpen, assistente vraagt het even na en geeft als antwoord dat ik na 48 uur het gebit even uit mag doen en dan voorzichtig mag gaan spoelen, met Bocasan. Gelijk een afspraak gemaakt voor na het weekend, het gebit voelt best goed aan, maar hier en daar voel ik wel wat knelpunten.
Vrijdagavond gaat het flink mis, mijn onderkaak zwelt op en ik voel overal bulten en ontstekingen zitten, ik was hiervoor gewaarschuwd door mevr. H……….
Ik ben ervan overtuigd dat iets meer zorg om de tandsteen bij het trekken een flink gedeelte van deze ontstekingen had voorkomen.
Paracetamol en even doorbijten, de pijn is bijna niet te houden maar je kan niet terug hè.
Morgen mag het gebit eruit en gespoeld worden, misschien helpt dat wel.
Zaterdag blijkt het ondergebit dusdanig vast te zitten dat ik het er met geen mogelijkheid uitkrijg, het bovengebit gaat er na wat gepeuter wel uit, er is niemand te bereiken. Dan maar wachten tot maandag, spoelen met het ondergebit in, het is niet anders, de pijn is onbeschrijfelijk , als kiespijn in al je kiezen tegelijk.

Misschien is het een goed idee om een infofolder mee te geven aan een patiënt na het trekken, en als vaste gewoonte een afspraak te maken om de passing van het gebit te controleren, zeker wanneer het een eerste gebit betreft.

Het gebit zit niet slecht, ongeacht wat pasproblemen, het blijft redelijk op zijn plaats en voelt niet hinderlijk aan, maar mocht later blijken dat er toch implantaten gezet moeten worden dan neem ik aan dat u begrijpt dat ik mij NIET meer laat behandelen door deze implantoloog. Zijn opstelling naar de patiënt, in ieder geval naar mij, vind ik op zijn zachts gezegd laakbaar.