Onderstaande brief zou ik aan mijn tandarts willen laten lezen, om bij hem/haar begrip te krijgen voor mijn angstgevoelens. Want als ik het zou moeten vertellen tijdens een eerste kennismakingsgesprek in de praktijkruimte, krijg ik het ècht niet over mijn lippen!
Beste tandarts,
Mijn eerste ervaringen begonnen in de vijftiger jaren, bij de schooltandarts. Bij deze -in die tijd- autoritaire, keiharde en gevoelsarme vrouwen (waarom waren het altijd vrouwen?) zijn mijn eerste gaatjes behandeld, mishandeld eigenlijk!
Al was het gaatje nòg zo klein, de kies werd zonder pardon volledig uitgeboord, zodat er uiteindelijk meer vulling dan kies overbleef. De schooltandarts zei dan altijd tegen je na de behandeling: "Zo, van die kies zul je nooit last meer krijgen".
Natuurlijk werd dit alles gedaan met een niet-watergekoelde boor, die bestonden toen nog niet. Dat was dus lekker ouderwets genieten, tot op de allerlaatste momenten.
Soms was het zo vreselijk dat je, ondanks je ware doodsangst, tòch moest kreunen of een kreet slaakte. Nou, daar wist de schooltandarts wel raad mee!
Ze stopte dan even, haalde de boor uit je mond en beet je toe: "Hou onmiddellijk op met die aanstellerij, anders krijg je een klap in je gezicht".
Sommige kinderen kregen ook daadwerkelijk een klap in het gezicht… en geen ouder protesteerde hier achteraf tegen!
Eén jongen uit mijn klas begon altijd al te huilen voor hij de behandelkamer in moest. Ze hebben hem zelfs wel eens naar binnen moeten sleuren! Tijdens de behandeling/mishandeling hielden ze het kind met z'n tweeën in bedwang. Hij gilde, huilde en schreeuwde... en dan het geluid van die boor... het ging zó afschuwelijk lang door!
De kinderen die daarna nog aan de beurt waren (ik ook dus) waren natuurlijk goed geïntimideerd hierdoor en niemand durfde vervolgens nog een kik te geven op de stoel.
Toen ik dit alles uiteindelijk, na een paar jaar, aan mijn ouders vertelde hoefde ik van hen niet meer naar de schooltandarts. Opluchting, opluchting, pffff!!
In de jaren die daarop volgde had ik een tandarts die volgens mij alleen maar kon vullen en trekken., hij deed in ieder geval niets anders. Máár, hij had in ieder geval wel een watergekoelde boor, dat scheelde al heel wat. Jammer genoeg had hij niets op met verdovingen, zelfs niet bij het vullen van een voortand (!) bijvoorbeeld.
Ook "metselde" deze tandarts rustig de vullingen van twee kiezen aan elkaar. Dat resulteerde meestal al binnen enkele dagen in piepende en krakende kiezen. En natuurlijk vielen deze vullingen er al ruim voor de volgende halfjaarlijkse controle uit.
De gewone vullingen (één vulling per kies) hielden het wat langer, die bleven toch wel een aantal maanden zitten, soms zelfs tot de volgende controle!
Ondertussen braken er om de haverklap stukken af van de kiezen die door de schooltandarts volledig uitgeboord waren, alsof ze gewoon bros waren geworden. Mijn tandarts metselde (ik kan er geen ander woord voor vinden) er af en toe maar weer wat vulling tegenaan.
Ik hèb wat kiespijn gehad! En merkwaardig genoeg gebeurde dat vrijwel altijd in het weekend. Bij weekenddienst heb ik helaas heel wat kiezen achter moeten laten.
Tot ik op een gegeven moment bij een dienstdoende tandarts terecht kwam die mijn kies niet zomaar trok! Hij haalde de vulling eruit, deed iets aan de kies en vulde de kies opnieuw.
Ik wist werkelijk niet wat mij overkwam... en hij kletste er nog gezellig bij ook! Voor het eerst van mijn leven (ik was toen 32 jaar) voelde ik mij enigszins op mijn gemak bij de tandarts, het was een gewaarwording van jewelste.
Kortom ik heb het geluk gehad dat ik bij deze tandarts mocht komen als vaste patiënt. In de volgende jaren raakte ik mijn angst voor de tandarts vrijwel geheel kwijt, het werd zelfs normaal om naar de tandarts te gaan. Totdat hij met pensioen ging en ik bij zijn opvolgster terecht kwam!
Ik hèb mijn best gedaan om dapper te blijven en steeds te gaan, maar het is mislukt!
Toen zij op een gegeven moment een gaatje bij mijn jongste kind vulde (zijn eerste) deed dat pijn. Hij kronkelde en kreunde op de stoel.
Ze stopte en vroeg aan hem: "Wil je een verdoving"?
Mijn zoontje wist nauwelijks waar ze het over had en zei: "Eh, nee"?!
Dus ging ze door en zei sussend onder het boren (terwijl hij duidelijk pijn aangaf): "Nog even hoor, nog even doorzetten"!
Ik wist niet wat ik moest doen. Als ik zou zeggen dat ze moest stoppen bezorgde ik mijn kind misschien hevige angst en als ik haar liet doorgaan kon hetzelfde gebeuren!
Met klamme handen heb ik haar toch maar laten gaan. Mijn kind nam het achteraf gelukkig niet zo zwaar op.
De volgende keer dat ik zelf bij haar op de stoel lag -met verdoving- sloot ik mijn ogen tijdens het boren. Dat is voor mij een soort ontsnapping, dan kan ik ergens anders aan denken terwijl er gewerkt wordt aan mijn gebit.
Maar dat vond deze tandarts niet zo'n goed idee.
"U moet uw ogen open houden hoor, anders kan ik niet zien of u niet wegvalt", drong ze aan.
Tja, met je mond vol toestanden kan je dat niet tegenspreken. Ik moest dus kijken naar alles dat er gebeurde, dat was de laatste druppel, mijn angst was weer helemaal terug!
Bovendien gaf ze mij geen gelegenheid om tussendoor even rechtop te zitten en even te spoelen, vréselijk.
En nu ben ik dus zo ongeveer drie jaar niet meer geweest. Ik besterf het al bij het idee van die zenuwslopende haakjes waarmee tandsteen weggekrast wordt en waarmee ze aan vullingen porren om te kijken of ze nog vastzitten.
Maar er zijn vullingen uit mijn gebit gevallen, ik heb gaatjes en gevoelige tanden en kiezen.
Als ik zo door blijf lopen gaat het helemaal mis en tóch durf ik niet.
Dus beste denkbeeldige tandarts (uit Den Haag) wilt u mijn verhaal lezen en er begrip voor hebben? Gaat u niet onmiddellijk hardhandig met van die afschuwelijke haakjes aan de slag, maar wilt u het voorzichtig aan met mij proberen?
Met vriendelijke groet,
Scorpio
Beste tandarts,
Mijn eerste ervaringen begonnen in de vijftiger jaren, bij de schooltandarts. Bij deze -in die tijd- autoritaire, keiharde en gevoelsarme vrouwen (waarom waren het altijd vrouwen?) zijn mijn eerste gaatjes behandeld, mishandeld eigenlijk!
Al was het gaatje nòg zo klein, de kies werd zonder pardon volledig uitgeboord, zodat er uiteindelijk meer vulling dan kies overbleef. De schooltandarts zei dan altijd tegen je na de behandeling: "Zo, van die kies zul je nooit last meer krijgen".
Natuurlijk werd dit alles gedaan met een niet-watergekoelde boor, die bestonden toen nog niet. Dat was dus lekker ouderwets genieten, tot op de allerlaatste momenten.
Soms was het zo vreselijk dat je, ondanks je ware doodsangst, tòch moest kreunen of een kreet slaakte. Nou, daar wist de schooltandarts wel raad mee!
Ze stopte dan even, haalde de boor uit je mond en beet je toe: "Hou onmiddellijk op met die aanstellerij, anders krijg je een klap in je gezicht".
Sommige kinderen kregen ook daadwerkelijk een klap in het gezicht… en geen ouder protesteerde hier achteraf tegen!
Eén jongen uit mijn klas begon altijd al te huilen voor hij de behandelkamer in moest. Ze hebben hem zelfs wel eens naar binnen moeten sleuren! Tijdens de behandeling/mishandeling hielden ze het kind met z'n tweeën in bedwang. Hij gilde, huilde en schreeuwde... en dan het geluid van die boor... het ging zó afschuwelijk lang door!
De kinderen die daarna nog aan de beurt waren (ik ook dus) waren natuurlijk goed geïntimideerd hierdoor en niemand durfde vervolgens nog een kik te geven op de stoel.
Toen ik dit alles uiteindelijk, na een paar jaar, aan mijn ouders vertelde hoefde ik van hen niet meer naar de schooltandarts. Opluchting, opluchting, pffff!!
In de jaren die daarop volgde had ik een tandarts die volgens mij alleen maar kon vullen en trekken., hij deed in ieder geval niets anders. Máár, hij had in ieder geval wel een watergekoelde boor, dat scheelde al heel wat. Jammer genoeg had hij niets op met verdovingen, zelfs niet bij het vullen van een voortand (!) bijvoorbeeld.
Ook "metselde" deze tandarts rustig de vullingen van twee kiezen aan elkaar. Dat resulteerde meestal al binnen enkele dagen in piepende en krakende kiezen. En natuurlijk vielen deze vullingen er al ruim voor de volgende halfjaarlijkse controle uit.
De gewone vullingen (één vulling per kies) hielden het wat langer, die bleven toch wel een aantal maanden zitten, soms zelfs tot de volgende controle!
Ondertussen braken er om de haverklap stukken af van de kiezen die door de schooltandarts volledig uitgeboord waren, alsof ze gewoon bros waren geworden. Mijn tandarts metselde (ik kan er geen ander woord voor vinden) er af en toe maar weer wat vulling tegenaan.
Ik hèb wat kiespijn gehad! En merkwaardig genoeg gebeurde dat vrijwel altijd in het weekend. Bij weekenddienst heb ik helaas heel wat kiezen achter moeten laten.
Tot ik op een gegeven moment bij een dienstdoende tandarts terecht kwam die mijn kies niet zomaar trok! Hij haalde de vulling eruit, deed iets aan de kies en vulde de kies opnieuw.
Ik wist werkelijk niet wat mij overkwam... en hij kletste er nog gezellig bij ook! Voor het eerst van mijn leven (ik was toen 32 jaar) voelde ik mij enigszins op mijn gemak bij de tandarts, het was een gewaarwording van jewelste.
Kortom ik heb het geluk gehad dat ik bij deze tandarts mocht komen als vaste patiënt. In de volgende jaren raakte ik mijn angst voor de tandarts vrijwel geheel kwijt, het werd zelfs normaal om naar de tandarts te gaan. Totdat hij met pensioen ging en ik bij zijn opvolgster terecht kwam!
Ik hèb mijn best gedaan om dapper te blijven en steeds te gaan, maar het is mislukt!
Toen zij op een gegeven moment een gaatje bij mijn jongste kind vulde (zijn eerste) deed dat pijn. Hij kronkelde en kreunde op de stoel.
Ze stopte en vroeg aan hem: "Wil je een verdoving"?
Mijn zoontje wist nauwelijks waar ze het over had en zei: "Eh, nee"?!
Dus ging ze door en zei sussend onder het boren (terwijl hij duidelijk pijn aangaf): "Nog even hoor, nog even doorzetten"!
Ik wist niet wat ik moest doen. Als ik zou zeggen dat ze moest stoppen bezorgde ik mijn kind misschien hevige angst en als ik haar liet doorgaan kon hetzelfde gebeuren!
Met klamme handen heb ik haar toch maar laten gaan. Mijn kind nam het achteraf gelukkig niet zo zwaar op.
De volgende keer dat ik zelf bij haar op de stoel lag -met verdoving- sloot ik mijn ogen tijdens het boren. Dat is voor mij een soort ontsnapping, dan kan ik ergens anders aan denken terwijl er gewerkt wordt aan mijn gebit.
Maar dat vond deze tandarts niet zo'n goed idee.
"U moet uw ogen open houden hoor, anders kan ik niet zien of u niet wegvalt", drong ze aan.
Tja, met je mond vol toestanden kan je dat niet tegenspreken. Ik moest dus kijken naar alles dat er gebeurde, dat was de laatste druppel, mijn angst was weer helemaal terug!
Bovendien gaf ze mij geen gelegenheid om tussendoor even rechtop te zitten en even te spoelen, vréselijk.
En nu ben ik dus zo ongeveer drie jaar niet meer geweest. Ik besterf het al bij het idee van die zenuwslopende haakjes waarmee tandsteen weggekrast wordt en waarmee ze aan vullingen porren om te kijken of ze nog vastzitten.
Maar er zijn vullingen uit mijn gebit gevallen, ik heb gaatjes en gevoelige tanden en kiezen.
Als ik zo door blijf lopen gaat het helemaal mis en tóch durf ik niet.
Dus beste denkbeeldige tandarts (uit Den Haag) wilt u mijn verhaal lezen en er begrip voor hebben? Gaat u niet onmiddellijk hardhandig met van die afschuwelijke haakjes aan de slag, maar wilt u het voorzichtig aan met mij proberen?
Met vriendelijke groet,
Scorpio
Ik weet namelijk zeker dat als ik daar ben volgende week dat ik het er toch niet uit krijg.
Ook ik heb nu al zenuwslopende buien, maar ik weet dat als ik nog langer wacht het helemaal niet op schiet en er met de tijd nog meer gedaan moet worden dan nu :cry: Ik hoop dat de schade nu nog enigzins meevalt en dat de TA rustig kan beginnen.
Probeer dus toch te bellen, hoe langer je wacht hoe meer er waarschijnlijk gedaan moet worden.
Op de site kan je een aantal tandartsen in den haag vinden die nog patienten aannemen en zoals het daar staat als specialisme ook angstige patienten hebben.
En lees veel op deze site, deze site heeft me enorm geholpen om toch te bellen!
Succes.
Gr Wendy
Ik sluit me helemaal bij Wendy aan, dus gaan hoor ik weet dat het heel moeilijk is, want ik ben zelf ook heel erg bang voor de tandarts, maar ik ga toch 2 keer in het jaar omdat ik weleens gebitten heb gezien waar ik erg van ben geschrokken ik dacht in mezelf"nee zo wil ik er niet bij lopen"
Zo`n tandarts wat jij beschreven heb, heb ik ook gehad 20 jaar lang vanaf mijn eerste tandjes.. maar hij was ook niet echt meegaand met mij.
Boren met verdoving? nou dat vond ie onzin.. vroeger gilde ik ook als ik de stoel in moest.. ik moest echt in de stoel gezet worden. Grote mond geven deed ie ook alleen slaan deed ie niet had ie niet moeten doen ook, ik ben iemand die uit reactie terug slaat. Hij deed me een keer zoveel pijn dat ik me hoofd weg draaide want hij stopte maar niet met boren.. enige wat uit zijn mond kwam is 'stil liggen' en hij nam een keer een sliertje speeksel mee dus mijn reactie is wegvegen, hij duwde vrij agressief mijn hand weg en zei'mond open houden denk erom!!!'
Nu zit ik bij een nieuwe tandarts... toen bij de eerste controle bleek ik heel veel gaatjes te hebben, de oude tandarts heeft nooit controle foto`s gemaakt en mijn verstandskiezen moesten eruit, de oude tandarts ondekte pas een gaatje als ie in een vergevorderde stadium was, dus hij ondekte het pas als ik met vreselijke kiespijn kwam of het gaatje zat op de kauwvlakken. Ik heb nooit fluoride behandelingen gehad, vandaar dat mijn gebit een gaten kaas is, nooit poetsinstructies gehad. mijn vader heeft nu een kunstgebit, bij mijn broers moesten ook e.e.a gebeuren.
Met andere woorden hij was erg laks en van de oude stempel, hij had voorkeur voor geslachten em bepaalde leeftijden(erg oneerlijk) tegen mijn ouders enm mijn broers was ie echt hartstikke aardig maar tegen mij zat ie alleen maar vuur te spuwen, maar waarom? geen flauw idee...
Groetjes Marjolijn
Maar goed, misschien komt het binnenkort wel, wie weet.
Ik ben zelfs huiverig om te bellen, want als ik dan op de achtergrond instrumenten hoor en de bóór... dan zinkt de moed mij gelijk in de schoenen!
Ze nemen patienten aan en hebben als specialisme ook angst patienten.
Ik kan je nog niet vertellen hoe ze zijn, want ik ga er zelf volgende week maandag voor het eerst naartoe, dus anders misschien wachten tot ik geweest ben :smt003 .
http://www.dentalmax.nl
Ik heb me ingeschreven via internet en via dat inschrijfformulier ook uitvoerig mijn verhaal verteld, mijn angst en waarom ik bang was. Ik had de volgende dag een mail terug of ik wilde bellen voor een eerste afspraak.
En toch neem ik de eerste afspraak ook mijn brief nog mee!
Je hebt dan iig de eerste stap gezet, al is het dan per mail.
Dan moet je uiteraard nog bellen voor die afspraak, maar ik heb wel het idee dat ik door mijn eerder verzonden inschrijfformulier makkelijker kon bellen.
Ik ga toch even wachten op jouw ervaringen ( :lol: laf, hè!?). Nu je op zo'n korte termijn een afspraak hebt wil ik héél graag van je horen/lezen hoe het je bevallen is daar.
Het Zuiderpark is ongeveer een kwartiertje bij mij vandaan, het zou wel fijn zijn als dit de oplossing zou kunnen zijn..!!
Sterkte Wendy, op 6 juni.
http://www.fenomedia.com/formulier.htm zo kom je iig bij het inschrijfformulier, die werkt wel.
Zal zo ff naar de site zelf kijken.
Maar je hoort het morgen al van me.
Mijn moeder is mee verhuisd naar deze praktijk en heeft vannochtend gebeld voor een afspraak.
Er was iemand uitgevallen morgen, dus zij kan morgen al.
Ik ga mee zodat ik alvast kennis kan maken met de betreffende TA en toch alvast even kan kijken waar ik terecht kom.
Een eerste indruk zegt vaak al veel, of eigenlijk vaak genoeg.
Misschien dat dat ook wel goed is voor me. Zo leer ik de TA kennen, stap toch weer zo'n paktijk naar binnen, maar er kan me nog niets gebeuren aangezien ik volgende week pas aan de beurt ben :smt003
Ik ben verschrikkelijk bang, maar aan de andere kant ook erg opgelucht dat ik toch weer ga
Maar nee hoor, dat je wacht op mijn ervaringen vind ik niet laf!
Ik heb zelf ook liever ervaringen van anderen met een nieuwe TA, al zegt dat ook niet heel veel.
Als het niet klikt dan klikt het niet, dan kan een ander hem nog zo goed of aardig vinden, maar dan ben ik vertrokken.
Het is dus wel heel persoonlijk, maar de tandartsen liggen daarnaast helaas ook niet voor het oprapen, zeker tandartsen niet die aangeven om te gaan met angstige patienten.
Dus je moet wat.
Dus hoe de eerste indruk was hoor je morgen al.
Hoe de indruk daadwerkelijk is als ik voor mezelf ga dus 6 juni pas
gevonden bij zoek een tandarts
Naam J. Dental Max
Adres Eerbeeklaan 1
Postcode 2573 HP
Woonplaats Den Haag
Telefoon 070-3636768
Telefax 070-3614616
email
website http://www.dentalmax.nl
je weet maar nooit waar je het misschien nog voor nodig hebt.
Gr :smt006 wendy
Bedankt dat je er een link bijgezet hebt naar het inschrijfformulier.
Maarre, èh...
Ik moet nog even 'n beetje wennen aan het idee alleen al. Ik ben benieuwd hoe jij de tandarts(en) daar vindt. Maak je ook gelijk kennis met de tandarts die jou gaat behandelen of krijg je geen vaste tandarts daar?
1,5 week geleden heb ik pas gebeld voor een afspraak :oops: Aan de telefoon verteld waarom het zolang duurde voordat ik had gebeld en dergelijke.
Maar ik stond iig al ingeschreven en had toen al een tandarts, ookal ging ik nog niet en had ik nog niet gebeld.
Schrijf je gewoon in via de computer, het verplicht je nog tot niets, maar dan heb je iig een TA voor wanneer je eindelijk durft te gaan en je staat ingeschreven.
Als het dan nog een tijd duurt voordat je gaat kun je aan de telefoon altijd nog uitleggen waarom het zolang heeft geduurd.
Daar hebben ze begrip voor, anders geloof ik niet dat ze me daar hadden aangenomen 6 maanden na inschrijving.
En als je besluit naar een andere TA te gaan kan dat ook nog gewoon.
Maar goed, vanmiddag dus mee gegaan met m'n moeder. (ze weet overigens dat ik dit hier opschrijf)
Mooie praktijk, allemaal jonge mensen en een lekker muziekje op de achtergrond.
Er zitten daar 3 tandartsen, 3 assistenten en een preventie assistent.
Ik heb 2 van de 3 tandartsen gezien vandaag, evenals de preventie assistent en 2 TA assistentes.
Leuke mensen.
Mijn moeder had een hele lieve tandarts, een tandarts waarbij ik me eigenlijk ook meteen op mijn gemak voelde (ben ook mee naar binnen gegaan met mijn moeder)
Hele rustige man, begon eerst een gesprek met mijn moeder, zette een muziekje op.
Mijn moeder heeft geen extreme angst voor de TA, dus op dat gebied weet ik natuurlijk niet hoe hij is.
Wel is hij niet bevooroordeeld.
Mijn moeder heeft vergevorderde parodontitis en moet daarvoor naar een specialist. Andere tandartsen verweten haar altijd meteen het roken en dergelijke.
Hij heeft gewoon alleen rustig verteld wat er moest gebeuren, wat ze eraan gingen doen, etc, etc, hij was gewoon heel lief.
De andere tandarts heb ik maar kort gezien dus daar kan ik nog niet veel over zeggen.
Ik daarentegen was zo verschrikkelijk bang, toch vreemd terwijl ik niet hoefde, zat al bijna te janken in de wachtruimte en ook toen ik mee naar binnen ging met mjn meder, heb geen woord meer uit mijn mond gekregen en zat te beven als een rietje met een zweetaanval :(
Ik heb dus niet kunnen vragen welke tandarts ik had, ik kreeg het gewoon niet uit mijn mond.
Ik kijk maandag gewoon welke tandarts ik heb en probeer het rustig af te wachten en of ik me daarbij redelijk op me gemak voel. (aangezien ik geen woord uit mijn mond kreeg :oops: )
Bevalt deze niet, dan vraag ik dezelfde TA als mijn moeder.
En misschien heb ik mazzel en heb ik die TA maandag al.
Er zitten dus 3 tandartsen, maar je hebt gewoon je eigen vaste tandarts.
In princiepe kan ik je zo vanuit mijn eerste indruk de tandarts die mijn moeder had wel aanbevelen.
Ook mijn moeder voelde zich erg prettig bij hem en ondanks dat ze niet bang is voor een tandarts voelt ze zich bij een ta toch vaak niet op haar gemak.
Anyway, mijn moeder wist wel dat ik bang was, maar ze heeft vandaag pas echt gezien hoe bang ik was. Ze gaat dan ook met me mee 6 juni
Mijn computer heeft namelijk af en toe èrg rare buien :smt026 vanavond.
Open brief aan mijn (denkbeeldige) tandarts.
Gr. Senna.
Ik zal inderdaad nog eens even kijken of ik ook nog wat andere tandartsen kan vinden via deze site.
Het is al bijna maandag, ik hoop dat je niet à l te nerveus bent nu. Ik wens je heel veel sterkte in ieder geval.
Mijn verhaal....
(ben 31)
Daar heb ik zo'n angst aan over gehouden dat ik daarna 25 jaar niet ben geweest.
TOT ik ontzettende kiespijn kreeg, echt heel erg ik kon niet eens gaan liggen en de pijn kwam heel hevig op.
Ik dacht toen hoe kom je over 25 jaar angst heen?
Nou men neme een TA in het weekend, je vraagt hem de kies te trekken en hij besluit tot een wkb....
ACK!!!!!
Ik had m'n moeder meegenomen en die zat ook met het zweet op haar voorhoofd toen ze mij zag lijden.
De TA had me 6(!) prikken gegeven voor die ene kies en nog lag ik te janken van de pijn.
Mijn ergste nachtmerrie kwam uit zeg, zelfs moeders zat zowat in tranen toen ik in de stoel lag.
De TA zei zelfs tegen me dat het niet zo erg was.
Tja je piept wel anders als de verdoving de kies zenuw niet verdoofd.
Ik was helemaal van m'n apropos toen hij klaar was, maar sinds die behandeling heb ik de daarop volgende behandelingen (zoals trekken en boren) niet zo erg meer gevonden.
Er is gewoon niks ergers dan je hele wkb volledig te voelen terwijl je minsten 3 kwartier in de stoel ligt.
Het heeft me wel over de angst heen geholpen, alleen wil ik NOOIT meer een wkb.
Ik heb voor mezelf besloten om dan de kies er maar uit te laten halen, mocht het onverhoopt nog een keer voorkomen.
Ik heb gelukkig ondanks jaren slecht poetsen best wel een sterk gebit en er is minder aan gedaan dan ik aan het begin had verwacht.
Ik heb helaas de afgelopen tijd best nog wel wat problemen gehad, maar lang niet zo erg als die wkb.
Ach dit is ook een manier om van je TA angst af te komen, niet de beste maar voor mij heeft het geholpen.
Er zitten er in den haag nog 4 of 5 andere.
Het is inderdaad bijna maandag :cry:
En wat zenuwen betreft, die zijn er wel hoor, volop!
Maar ff doorbijten maar.
Bedankt iig :smt006
In eerste instantie is het me wel mee gevallen.
Ik had de tandarts waar ik op hoopte, namelijk de tandarts die mijn moeder ook had.
En wat een verschrikkelijke lieve man, zo ook zijn assistente!
Zittend in de stoel begon ik te huilen als een klein kind en kwam er geen zinnig woord meer uit.
Tandarts en assistente hebben me gerust gesteld, me op m' gemak laten voelen en me eerst laten kalmeren.
Toen ik wat gekalmeerd was eerst een praatje gemaakt over waarom ik zo bang was geworden en dat kon hij heel goed begrijpen. Verder verteld over mijn gebit en de problemen vanaf het doorbreken van mijn melktanden en dat bij mijn vader in de familie dezelfde problemen voorkomen.
Daarna is hij rustig gaan vertellen dat hij vandaag alleen zou kijken en foto's zou maken.
Foto's maken is niet eng, dus dat ging goed.
Bij het kijken in mijn mond met dat spiegeltje en dat haakje begon ik weer te huilen en brak het zweet me uit.
Hij is toen even gestopt en heeft me de tijd gegeven om weer rustig te worden.
Hij heeft mij ook de controle gegeven.
Als ik er weer klaar voor was moest ik dat aangeven en ging hij weer verder met kijken en eerder niet.
Echt een hele rustige, lieve en geduldige TA die geen oordeel velt over je gebit, je niet de les wijst of neerbuigend doet.
Gewoon lekker mijn gebit beetje bij beetje opknappen op mijn tempo.
Hij vind het belangrijker dat ik met een goed gevoel wegga en dat mijn vertrouwen terugkomt en mijn angst minder wordt, dan dat hij in een paar afspraken alles opknapt.
Na het kijken heeft hij rustig verteld en laten zien wat de staat van mijn gebit was en ik moest me geen zorgen maken.
Een lichte tandvleesontsteking en wat tandsteen, maar ook niet gek veel.
Dan natuurlijk een gebroken kies, een kies waar volgens mijn vorige ta niet veel meer mee kon, maar hij kan hem gewoon nog maken.
Dan natuurlijk dat gaatje in mijn voortanden ten gevolge van mijn tongpiercing.
In totaal eigenlijk 5 gaatjes en 2 vullingen die vervangen moeten worden, een witte vulling in mijn voortanden en een grijze vulling.
In eerste instantie zijn er 3 afspraken gemaakt.
Eerste afspraak 40 min op 21 juni, incl tandsteen verwijderen. Ook dit gebeurt dan met verdoving als ik het niet trek. Mocht het tandsteen verwijderen met verdoving worden, dan gebeurt het niet in 1x maar in een paar keer omdat ik anders met een geheel verdoofde mond loop.
tweede afspraak 60 minuten op 28 juni, waaronder repareren van mijn gebroken kies.
derde afspraak 35 minuten, 1 vulling vervangen en 1 gaatje repareren op 5 juli.
Ik mag tijdens deze afpraken zelf aangeven of hij alles mag doen wat hij gepland heeft, of dat ik het genoeg vind en liever een nieuwe afspraak maak.
Deze afspraken kunnen dus meer afspraken worden en dan wordt er gewoon meer tijd ingepland.
Alles op mijn tempo dus.
Mijn moeder wist wel dat ik bang was, had dat ook gezien toen ik met haar mee ging, maar hoe ze me vandaag in die stoel zag liggen is ze van geschrokken.
Alle volgende afspraken gaat zij mee en als zij niet kan dan gaat mijn vader mee zodat ik een punt heb om op terug te vallen.
Ondanks mijn angst vind ik het een hele fijne tandarts die ik hopelijk met de tijd ga vertrouwen en hopelijk met de tijd mijn angst een stuk minder wordt.
In eerste instantie heb ik zoiets van....dan ben ik er na 3 weken wel vanaf! Maar we zien wel hoe het die dagen gaat.
Na de TA ben ik iig ff met m'n moeder de stad ingedoken en ff gaan shoppen :smt003
Dus scorpio, ik weet dat je liever een wat oudere TA wilt, maar na vandaag kan ik je deze toch van harte aanbevelen!
Echt een wereldvent die je alle tijd geeft en die je ook de controle geeft en het op jou tempo doet.
Wat heb jij het geweldig getroffen!
De "schade" lijkt mee te vallen en je hebt iig begrip
gevonden, echt fantastisch dat het zo meegevallen is!!!
Heel veel sterkte met de komende afspraken,
maar als ik je verhaal zo lees gaat je dta wel lukken.
Groetjes,
JAN
enne huilen als een klein kind.. welnee., volwassenen huilen ook.. :wink:
Ik had het zelf namelijk veel erger verwacht, vooral omdat er een aantal jaar geleden al plekken tussen mijn tanden zaten die gaatjes zouden worden.
Maar geen enkel gaatje tussen mijn tanden, alleen mijn voortand, maar dat zit er ook niet echt tussen, gewoon kapot gegaan door mijn tongpiercing.
Wel wordt 1 vulling vervangen tussen mijn tanden
Het zit vooral in mijn kiezen en op de kauwvlakken (ik heb kaasmolaren om het maar ff bij naam te noemen, diepe geulen in mijn kiezen en een soort van gaatjes die voorheen nooit caries waren, maar waar vrijwel geen glazuur zat)
Er zijn toen ik 12 of 13 was wel sealings aangebracht, maar die zijn nooit vernieuwd en ook die hebben niet het eeuwige leven.
Dus in een aantal van die groeven is nu toch een gaatje ontstaan.
Dus qua schade valt het me inderdaad alles mee.
Ik had alleen nooit verwacht dat ik zo overstuur zou raken bij het in de stoel gaan zitten
En met de betreffende tandarts heb ik het zeker getroffen!
Ook daar was ik best bang voor, wat nu als het weer zo'n beul had geweest, of zo'n vent die je de les wijst en je geheel klein laat voelen. Had ik het misschien weer een paar jaar uitgesteld.
Mijn vertrouwen heeft ie nog niet geheel hoor, dat moet ie verdienen :wink:
Nee, het meest bang ben ik nu nog voor pijn ondanks een verdoving.
Ik denk als het verdoven voortaan goed gebeurt en ik idd de controle krijg tijdens de behandelingen, dat dat vertrouwen beetje bij beetje terugkomt en hopelijk verdwijnt dan ook de echte angst met de tijd.
Inderdaad femm.....volwassenen huilen ook....uiteraard :wink:
Maar zo snikken als ik gister heb gedaan heb ik al heel lang niet meer gedaan hoor.
Je hebt de stap in ieder geval gezet, je bent ècht gegaan, gefeliciteerd!
Moest je lang in de wachtkamer blijven zitten? Dat vind ik namelijk ook altijd zo akelig. Ik wil helemaal niet horen wat ze aan het doen zijn in de behandelkamer, maar daar ontkom je meestal niet aan... helaas!
Heb je je tongpiercing trouwens nog steeds, want die heeft dus schade veroorzaakt aan je voortand.
Misschien ben ik dan een uitzondering.. ik snik geregeld vanuit de tenen bij artsen en tandartsen..of liever gezegd bij mensen in een witte jas.. :D
Ik moest wel lang wachten, maar dat was mijn eigen schuld!
Toen ik mee was gereden met mijn moeder (wij komen vanuit voorburg) waren we dus te laat wegens afsluitingen en verschrikkelijke drukte.
Ik was nu dus zelf ook maar erg vroeg weg gegaan mochten we die drukte weer tegen komen, alleen nu waren we er dus in een kwartier :-?
Ik heb daar dus een half uur gezeten.
Maar ook in de wachtkamer hoor je de muziek wel boven de geluiden uit.
Je hoort wel wat, maar zeker niet alles.
Die tongpiercing heb ik niet meer.
Die heb ik er na het laatste bezoek bij ijn vorige tandarts een paar jaar geleden al uitgehaald omdat ik er gek van werd als dat ding terwijl ik praatte tegen mijn tanden tikte.
En omdat mijn glazuur al weg was.
Dus die is er al een tijdje uit. Wil niet weten hoe mijn tand er nu uit gezien had als hij er nog in had gezeten eigenlijk :o :wink:
Dat je een uitzondering bent geloof ik niet hoor!
Wel erg dat je het ook bij gewone artsen hebt en niet alleen bij de tandarts.
Een bezoekje aan het ziekenhus is voor jou neem ik aan dan ook erg veel stress?!