Ook ik ben zo'n angsthaas om naar de tandarts te gaan en ik denk al jaaaren om de moed bijeen te pakken om een tandartsbezoek af te leggen maar tja de angst overwint het.
Toen ik vanmorgen wakker werd dacht ik...laat ik weer eens op de pc uitvinden waar angsttandartsen te vinden zijn. Ja je leest het goed...weer eens. Ik ken ze onderhand uit mijn hoofd. Toen ik deze site weer tegen kwam heb ik de moeite genomen om weer een aantal forumberichten te lezen en dit sterkte mij aan om eindelijk ook eens een bericht op dit forum te zetten.
Het zal een lang verhaal worden maar ik zie dat ik niet de enige ben (en ja dat weet ik).
Om eerlijk te zijn weet ik geeneens hoe lang ik niet meer naar de tandarts geweest ben. In mijn jonge jaren (ik ben nu 43 jaar) had je op school de schooltandarts en daar begon het allemaal mee. Peentjes zweette ik als ik daar heen moest maar oh zo blij als ik zonder 'kleerscheuren' er weer van terug kwam. Soms sloot ik me op in de wc op school om maar niet opgeroepen te hoeven te worden maar ja daar kwam je niet natuurlijk niet onderuit.
Nadat de schooltandartsperiode voorbij was moest je dus naar een andere tandarts. Weer peentjes zweten en op een dag ging ik gewoon niet meer. Mijn ouders zeiden hier niks van want zelf zijn ze ook geen liefhebbers van de tandarts (enige keer dat ze zijn geweest was toen ze een kunstgebit nodig hadden). Dus jaren gingen voorbij en toen begonnen de eerste problemen te komen met mijn kiezen. Gaatjes werden gaten en op een gegeven moment brokkelt zo'n kies af met de nodige pijn natuurlijk (is paracetamol weer goed voor (gekscherend hoor!). Toen begonnen mijn tanden ook problemen te geven want die werden ook zwart en en het ergste begon toen ook...die braken ook af. Nu kon de hele wereld zien wat er met me aan de hand was. Vriendinnen/kennissen vroegen me weleens...goh chantalleke wat is er toch met je tanden aan de hand. En dan wilde je alleen maar door de grond zakken, indien dat niet kon begon ik maar uitvluchten te verzinnen van...joh laten we daar niet over praten, hoor je nog wel of joh ik ga binnenkort naar de tandarts en die gaat er wat aan doen. Of als collega's erover begonnen dan ging ik naar de wc of zo om maar niet in het gesprek betrokken te worden. Jaaaren heb ik dit zo vol gehouden en ondertussen was ik ook nog getrouwd maar mijn ex begon nooit over mijn gebit dus dat kwam toen 'mooi' uit.
Natuurlijk heb 1000x maal de moed gepakt om naar de tandarts te gaan maar die angst hè en de schaamte. Velen zullen het herkennen.
Nu in 2005 moet ik er echt aan geloven want het kan zo niet meer langer. Natuurlijk wil ik niet zo eindigen als mijn ouders (kunstgebit) maar toch laat ik het zo ver komen! ANGST ik haat dat woord en ik wil en moet het overwinnen.
Onlangs ben ik mijn baan kwijt geraakt door een reorganisatie en ben dus druk bezig met solliciteren. Ik weet bij voorbaat al dat ze me zullen beoordelen over mijn gebit want het is echt te zien...1 voortand eruit! En ja hoor, ik word afgewezen door mijn gebit. Ze verbloemen het door te zeggen: mijn voorkomen is nie netjes genoeg, maar ik begreep de hint.
Mijn nieuwe vriend, die vroeger ook anstig is geweest voor de tandarts (alleen zijn gebit is nog in goede staat), verteld zijn verhaal aan iedereen en ook aan mij. Dat mijn gebit er niet goed uitziet....begint ie niet over (de lieverd). Ik gruwel van die verhalen maar weet ook tevens dat ik naar de tandarts MOET gaan. Vorige week zei ie aan de telefoon dat hij met mij eens naar de tandarts wilde gaan (zo maar..out of blue...natuurlijk wel wetende dat hij er eens over zou beginnen). Ikke haakte af met...ja daar praten we nog wel over maar ja, je kunt het raden, IK ben er niet meer over begonnen.
Maar ik moet nu echt gaan want anders krijg ik geen baan meer want werkgevers prikken er niet door dat je naast je gebit ook werkkwaliteiten hebt. Het plaatje wil ook wat!
Gesterkt door de gedachten dat 40% van Nederland bang is voor de tandarts ga ik nu proberen een afspraak te maken. Brrrrrr.
Zelf denk ik ook aan een bezoekje (kom op zeg chantalleke...dat worden meer bezoeken en geef maar toe dat je bang ben!) af te leggen in Kerkrade. Bizar is dat ik zelf vroeger daar heb gewoond maar ik denk niet dat deze kliniek toen bestond! Waarom Kerkrade....omdat ik hier heb gelezen dat ze behandelingen onder narcose doen. En met mijn extreme angst lijkt me dat een uitkomst.
Zelf kom ik uit de omgeving Utrecht dus het is een stukke rijden maar mijn geluk is dat mijn vriend in Limburg woont, daar kan ik dan overnachten. Natuurlijk wil ik het liefst in m'n eentje met al die pijn thuis zitten want ik word er echt niet gezelliger op. Maar ja, als ik me enigszins goed voel reis ik terug naar mijn stekkie.
En nu maar hopen dat ik snel terecht kan want anders...zeg ik het misschien weer af. Ik zal en wil weer schaterlachen zoals vroeger en me niet meer schamen voor mijn gebit! Maar mijn vriend (en ja ik ga er binnenkort met hem over praten) én een baan vinden zijn mijn drijfveren.
Ik weet dat ik niet meer achterom moet kijken en ik kan alleen mezelf gelukkig maken dus gaan voor die banaan chantalleke.... :P (oef het lijkt wel een bericht aan mezelf hihi).
Toen ik vanmorgen wakker werd dacht ik...laat ik weer eens op de pc uitvinden waar angsttandartsen te vinden zijn. Ja je leest het goed...weer eens. Ik ken ze onderhand uit mijn hoofd. Toen ik deze site weer tegen kwam heb ik de moeite genomen om weer een aantal forumberichten te lezen en dit sterkte mij aan om eindelijk ook eens een bericht op dit forum te zetten.
Het zal een lang verhaal worden maar ik zie dat ik niet de enige ben (en ja dat weet ik).
Om eerlijk te zijn weet ik geeneens hoe lang ik niet meer naar de tandarts geweest ben. In mijn jonge jaren (ik ben nu 43 jaar) had je op school de schooltandarts en daar begon het allemaal mee. Peentjes zweette ik als ik daar heen moest maar oh zo blij als ik zonder 'kleerscheuren' er weer van terug kwam. Soms sloot ik me op in de wc op school om maar niet opgeroepen te hoeven te worden maar ja daar kwam je niet natuurlijk niet onderuit.
Nadat de schooltandartsperiode voorbij was moest je dus naar een andere tandarts. Weer peentjes zweten en op een dag ging ik gewoon niet meer. Mijn ouders zeiden hier niks van want zelf zijn ze ook geen liefhebbers van de tandarts (enige keer dat ze zijn geweest was toen ze een kunstgebit nodig hadden). Dus jaren gingen voorbij en toen begonnen de eerste problemen te komen met mijn kiezen. Gaatjes werden gaten en op een gegeven moment brokkelt zo'n kies af met de nodige pijn natuurlijk (is paracetamol weer goed voor (gekscherend hoor!). Toen begonnen mijn tanden ook problemen te geven want die werden ook zwart en en het ergste begon toen ook...die braken ook af. Nu kon de hele wereld zien wat er met me aan de hand was. Vriendinnen/kennissen vroegen me weleens...goh chantalleke wat is er toch met je tanden aan de hand. En dan wilde je alleen maar door de grond zakken, indien dat niet kon begon ik maar uitvluchten te verzinnen van...joh laten we daar niet over praten, hoor je nog wel of joh ik ga binnenkort naar de tandarts en die gaat er wat aan doen. Of als collega's erover begonnen dan ging ik naar de wc of zo om maar niet in het gesprek betrokken te worden. Jaaaren heb ik dit zo vol gehouden en ondertussen was ik ook nog getrouwd maar mijn ex begon nooit over mijn gebit dus dat kwam toen 'mooi' uit.
Natuurlijk heb 1000x maal de moed gepakt om naar de tandarts te gaan maar die angst hè en de schaamte. Velen zullen het herkennen.
Nu in 2005 moet ik er echt aan geloven want het kan zo niet meer langer. Natuurlijk wil ik niet zo eindigen als mijn ouders (kunstgebit) maar toch laat ik het zo ver komen! ANGST ik haat dat woord en ik wil en moet het overwinnen.
Onlangs ben ik mijn baan kwijt geraakt door een reorganisatie en ben dus druk bezig met solliciteren. Ik weet bij voorbaat al dat ze me zullen beoordelen over mijn gebit want het is echt te zien...1 voortand eruit! En ja hoor, ik word afgewezen door mijn gebit. Ze verbloemen het door te zeggen: mijn voorkomen is nie netjes genoeg, maar ik begreep de hint.
Mijn nieuwe vriend, die vroeger ook anstig is geweest voor de tandarts (alleen zijn gebit is nog in goede staat), verteld zijn verhaal aan iedereen en ook aan mij. Dat mijn gebit er niet goed uitziet....begint ie niet over (de lieverd). Ik gruwel van die verhalen maar weet ook tevens dat ik naar de tandarts MOET gaan. Vorige week zei ie aan de telefoon dat hij met mij eens naar de tandarts wilde gaan (zo maar..out of blue...natuurlijk wel wetende dat hij er eens over zou beginnen). Ikke haakte af met...ja daar praten we nog wel over maar ja, je kunt het raden, IK ben er niet meer over begonnen.
Maar ik moet nu echt gaan want anders krijg ik geen baan meer want werkgevers prikken er niet door dat je naast je gebit ook werkkwaliteiten hebt. Het plaatje wil ook wat!
Gesterkt door de gedachten dat 40% van Nederland bang is voor de tandarts ga ik nu proberen een afspraak te maken. Brrrrrr.
Zelf denk ik ook aan een bezoekje (kom op zeg chantalleke...dat worden meer bezoeken en geef maar toe dat je bang ben!) af te leggen in Kerkrade. Bizar is dat ik zelf vroeger daar heb gewoond maar ik denk niet dat deze kliniek toen bestond! Waarom Kerkrade....omdat ik hier heb gelezen dat ze behandelingen onder narcose doen. En met mijn extreme angst lijkt me dat een uitkomst.
Zelf kom ik uit de omgeving Utrecht dus het is een stukke rijden maar mijn geluk is dat mijn vriend in Limburg woont, daar kan ik dan overnachten. Natuurlijk wil ik het liefst in m'n eentje met al die pijn thuis zitten want ik word er echt niet gezelliger op. Maar ja, als ik me enigszins goed voel reis ik terug naar mijn stekkie.
En nu maar hopen dat ik snel terecht kan want anders...zeg ik het misschien weer af. Ik zal en wil weer schaterlachen zoals vroeger en me niet meer schamen voor mijn gebit! Maar mijn vriend (en ja ik ga er binnenkort met hem over praten) én een baan vinden zijn mijn drijfveren.
Ik weet dat ik niet meer achterom moet kijken en ik kan alleen mezelf gelukkig maken dus gaan voor die banaan chantalleke.... :P (oef het lijkt wel een bericht aan mezelf hihi).
Goed dat je er toch (weer) voor wilt gaan en het klinkt misschien wat
bot, maar solliciteren is misschien wel een goede stok achter de deur?
Het is ook heel fijn dat die vriend je wil steunen, dus ik zou 'm meteen
in het hele verhaal betrekken. Neem 'm mee naar de intake, of als je
echt niet durft te bellen wil hij misschien de afspraak wel voor je maken?
Probeer die intake zo vroeg mogelijk te doen, dan heb je ook weinig tijd
om je daarover druk te maken. Misschien kun je de dag tevoren vast
afreizen en overnachten, maak er een leuke avond van ofzo...
Ik heb het eerste deel van mijn traject alleen af moeten leggen,
maar heb uiteindelijk veel steun gehad aan mijn beste vriendin.
Als je iemand hebt die met je mee wil leven scheelt dat echt een hoop.
Heel veel sterkte, hou ons op de hoogte,
JAN
Allereerst bedankt voor je reactie.
Gister heb ik het mijn vriend verteld en ik moet zeggen dat me dat veel moeite kostte omdat hij de eerste is waartegen ik het durfde te zeggen. Hij was heel begripvol en dat doet een mens inderdaad goed...een soulmate moet je hierin hebben.
Aan de andere kant is het ook een opluchting dat ik het heb gezegd en nu de volgende stap.....de telefoon pakken en Kerkrade bellen :-?.
Chantalleke
Ik zou jouw verhaal bijna zelf helemaal zelfgeschreven kunnen hebben. Ik ben inmiddels 3 weken geleden naar Kerkrade geweest voor een intakegesprek en mijn behandeling staat gepland voor half april. En dat na 25 jaar (schooltandarts) geen tandarts gezien te hebben. Heel raar, maar ik zit zelfs een beetje in een jubel stemming omdat ik de stap genomen heb. En die begon eigenlijk al een beetje op het moment dat ik de telefoon pakte om een afspraak te maken. Dat is zo'n enorme overwinning, en de reakties op de website van Kerkrade hebben mij echt over de streep getrokken. Ze zijn er echt ontzettend aardig, en het is mij echt ontzettend meegevallen zo'n eerste gesprek. Eigenlijk kijk ik al uit naar de behandeling.
Veel succes
Vera
Op de eerste plaats heel veel veertjes op je hoofd dat je er nu over durft te praten. Het lucht niet alleen op, maar is ook de eerste zet richting angstverwerking. Ik ben nu al een jaar geholpen in Kerkrade en ga er nu elk half jaar op controle. De knieen knikken nog steeds, maar veel en veel minder dan vroeger. De angst die je in jaren hebt opgebouwd ben je niet zomaar kwijt. De gang naar die "toffe" man is steeds weer spannend.
Ik zeg bewust TOFFE man...Eerlijk waar, ik heb nog nooit zo'n geweldig team gezien. Aan mijn tandjes komt alleen één en dezelfde tandarts (diegene die me onder narcose heeft geholpen). En of het nu druk is of niet.....Altijd kom ik bij die man terecht. Op die wijze kun je ook een vertrouwens band opbouwen met je behandelaar. Ik heb je stuk heel aandachtig gelezen en kom tot de conclusie dat je het heel rustig moet aanpakken, neem je tijd en neem stappen als JIJ er aan toe bent. Praat vooral veel en haal zoveel mogelijk informatie bij een (angst)tandarts vandaan van jouw keuze. Iedereen hier op het forum heeft ooit gedacht: niemand is zo'n angsthaasje als ik.....Maar geloof het me, er zijn zoveel mensen die hetzelfde door moeten maken. En die lui in Kerkrade hebben hier begrip voor. Ooit heb je de moed om daadwerkelijk iets te laten gebeuren. Op dat moment moet je proberen je over te geven. Eenmaal die ervaring van machteloosheid te hebben gevoeld kun je het een plaats geven. Je leert omgaan met je spanningen en angsten. Ik bemerk dat aan mezelf. Die controle gangen maak ik niet fluitend als ik eerlijk tegen je moet zijn. Maar iedere keer weer ga ik de confrontatie aan. En het werkt. De afspraak maken via de telefoon gaat al uitstekend. Ik funktioneer nu zelfs optimaal tot één dag voor de controle. Dat ga ik toch weer denken. Vroeger (heel vroeger dus) was ik weken van slag. Nu kan ik het zelfs opbrengen om die stoel in te kruipen en een klein glimlachje te tonen.... Verwerken is een questie van tijd en vertrouwen. Geloof het me, jouw gaat dit ook lukken hoor!!
Succes
Held (nog steeds) op sokken
Jij mag wel heel trots zijn op jezelf dat jij het lef hebt om een afspraak te maken! Dat is de eerste stap in de richting van mooie tanden. Bang, dat is herkenbaar, op deze site zijn we dat allemaal. En wat mij over de streep heeft geholpen is de mensen op deze site die je allemaal proberen mentaal te ondersteunen met peptalk. En vooral de succesverhalen doen je goed. Ik heb mijn angst hier behoorlijk van mij af kunnen schrijven door stap voor stap te melden wat er gebeurde. Misschien helpt dat jou ook. Maar ik vind het al superknap dat je een afspraak hebt durven maken, en als jouw tanden weer in orde zijn, dan weet ik zeker dat die baan ook komt! Ik moet eerlijk zeggen dat dat ook mijn beweegreden was. Niet dat ik werkeloos zou worden, maar het feit dat ik in mijn werk niet met een slecht gebit voor de dag zou kunnen komen maakte dat ik de stoute schoenen aangetrokken heb en naar de tandarts ben gegaan. En ik moet eerlijk zeggen, het stond in geen verhouding tot wat ik mij verbeeldde, want het is me 300% meegevallen. Ik hoop dat het jou ook zo vergaat. Laat je het ons weten wanneer je gaat? Dan kunnen we kaarsjes branden.
Liefs tandjetandje
Eindelijk heb ik het aangedurfd om vandaag de angsttandartsenpraktijk in Kerkrade te bellen voor een afspraak. Jawel ik heb vrijdag 8 april a.s. een intake gesprek brrrrrrrrrrr. Ik moest wel ff wat traantjes laten van opluchting dat ik eindelijk de praktijk had gebeld maar tegelijk kwam ook de angst weer boven. Gelukkig gaat mijn vriend mee alhoewel ik me er ook voor schaam want dan ook hij hoort wat er allemaal mis is met mijn gebit. Maar ja, aan de andere kant ben ik blij dat ik via deze site enkele aanmoedigingen heb gehad en gelezen om dan eindelijk de stap te maken. Dus m.a.w. na 8 april a.s. horen jullie meer van me.
Groetjessss
P.S. Tandjetandje ook bedankt vast, mocht je kaarsjes gaan branden :-)
Wat ontzettend goed van je dat je gebeld hebt en een afspraak hebt gemaakt!!! Goed dat je vriend ook meegaat, hoewel ik me je schaamtegevoel ook wel kan voorstellen (maar is niet nodig!)
:smt006 Monique
Hartstikke goed joh!
Het gaat helemaal goed komen met jou, dat weet ik zeker...
Groetjes,
JAN
Geweldig
Fantastisch dat je nu een intake gaat krijgen. Meid, maak je niet gek om dat intake-gesprek. Het komt allemaal goed en je kunt heel relax erheen gaan. Echt, ik spreek uit ervaring. Ja, ik weet het........Ik heb makkelijk kletsen. Bij mij stond het huilen me ook nader dan het lachen toen ik dat bewuste eerste telefoontje had gepleegd. Maar tijdens zo'n intake-gesprek gebeurd helemaal niets naars. Ze doen je beslist geen pijn en zijn heel erg begripsvol. Je komt binnen en je meldt je aan bij de balie. Vervolgens mag je gaan zitten. Even daarna komt een vriendelijk meisje je halen. Je gaat met haar naar een ruimte toe waar een apparaat staat om een scan te maken van je gehele gebit. Je hapt in een plastic staafje en je moet heel even stil blijven staan. Het apparaat begint te werken door helemaal om je hoofd te draaien (zo wordt dus die foto/scan gemaakt). Hier voel je niets van. Het is gewoon een röntgenfoto. Dus helemaal pijnloos. Daarna mag je weer even gaan zitten. Als je het ondertussen te kwaad krijgt en je wil even naar buiten, kun je dat gerust doen. Jij bepaald die dag hoe snel je alles wilt laten gebeuren en wanneer je er klaar voor bent. Desnoods komen ze je buiten even halen. Nou, op een gegeven moment is de grote stap aangebroken en je wordt geroepen om bij de tandarts te komen. Druk je vriend stevig tegen je aan en ga gerust de behandelruimte in. Het is echt niet meer zo eng als vroeger. (tenminste wat ik van vroeger bij de schooltandarts in herinnering had). Je krijgt alle tijd om je aan het idee te wennen weer eens in zo'n stoel plaats te nemen. Geef vooral aan als het je te vlug gaat of als je flinke problemen hebt om plaats te nemen. Ze hebben al heel wat vreemdere dingen meegemaakt en zullen je begleiden en vol begrip proberen je gerust te stellen. Als je eenmaal zover bent om in je mond te laten kijken maken ze nogmaals twee foto's. Een van links en een van rechts (van de kaak). Om die foto's te maken moet je wederom op een stukje plastic bijten. En ook van dat allemaal voel je helemaal niets. Zo, en dan is de tijd aangebroken voor de tandarts om visueel naar je tanden te kijken. Dit doen ze met heel veel gevoel en houden tedegen heel veel rekening met jouw gevoelens en angsten. Eenmaal duidelijk wat er evt aan de hand is en wat zou moeten gebeuren krijg je na een paar minuten al te horen wat de mogelijkheden zijn mbt evt behandeling(en). Ik geef je nog wat tips.
Vraag hen de oren van hun kop af, blijf niet met vragen zitten. Of als je naderhand toch nog iets wilt weten moet je beslist bellen. Geef aan waar je problemen mee hebt en vertel vooral waarvoor je angst hebt. Is het de spuit, het haakje, het boren etc etc etc. Bespreek ook met de tandarts hoe je graag benaderd wilt worden. Wil je alles uitgelegd krijgen en alles zien of heb je zoiets van......doe maar.....?????
Nog even wat ik heb afgesproken: Visueel kijken ZONDER HAAK. niet teveel in details treden als het niet strikt noodzakelijk is. En ik heb geen behoefte om hun gereedschap te moeten zien. Verder geef ik de voorkeur aan steeds dezelfde tandarts. Het is een kliniek, dus er zijn meer tandartsen. Daardoor is het mogelijk dat je wel eens iemand anders krijgt. Nou en dat wilde ik niet. Alle dingetjes heb ik kunnen regelen door het één keer aan te geven. Dat geeft al gelijk een hoop rust. Zo, ik heb hier nu heel wat geschreven. Het meeste komt dus uit mijn eigen ervaring. Als je bij een zekere Marc Geerdens komt moet je hem beslist vertrouwen. Zeker, die anderen zijn ook kei-goed. Maar Marc is mijn behandelaar van het eerste uur. Daarom heeft die man juist dat kleine streepje meer bij mij. Maar wees gerust, het zijn stuk voor stuk hele deskundige en op angstgerichte vakmensen.
Tot slot nog even over dat schamen. Tuurlijk is dat heel menselijk. Maar je hebt verdorie een afspraak staan. Dat is heel moedig. dat is geweldig, dat is gewoon toppie. Nee, schaam je niet. Je werkt nu aan je angst. Straks zul je zien waar je het voor gedaan hebt. Als je breed naar je vriend kunt lachen en stiekum in jezelf kunt denken...hahahahahahahahahah, heb ik het toch even lekker geflikt.
Meid, heel veel succes vrijdag.....
Held (nog steeds) op sokken.
Toppie hoor die aandacht hier.
Chantalekke
Oefff eindelijk durf ik erover te praten
Sterkte ermee, ik leef met je mee. Wij hebben ook een gewoon tandarts, maar zij weet dat wij angst hebben. Wij bedoel ik, mijn vriendin en mij. Daar houd zij rekening mee. Ze legt ook uit wat ze gaat doen, enzo.
Maar laat je wel wat horen van je, over de vinding van de angsttandarts, en wat allemaal moet gedaan worden bij je?
Groetjes Senna.
Groet, Vervelend
:D Dan zie ik je daar wel, ik heb ook vrijdag 8 april een intakegesprek in Kerkrade :D
Ook jij heel veel succes daar bij de tandartsenpraktijk daar in Kerkrade.
Nog 4 daagies en ik moet bekennen dat ik nu heel slecht slaap want na zoveel jaar angst te hebben is het dan zover. De positieve reacties op deze praktijk in Kerkrade doen me goed maar ik lees natuurlijk ook dat er veel napijn e.d. wordt geleden en dat gaat je ook niet in de koude kleren zitten maar goed...dit alles is beter dan dat ik nu leef met mijn gebit.
Sucesssss :lol:
Ik heb ook zoiets van, er móét iets gebeuren aan mijn gebit, en ze hebben beloofd dat ik er niks van voel. Dus daar vertrouw ik dan maar op.
Jij ook veel succes :D
Naar de tandartsenpraktijk in Kerkrade geweest
Mijn vriend en ik kwamen een half uurtje te laat, dit omdat we de tandartspraktijk in Kerkrade niet meteen konden vinden (ook doordat er een weg was afgesloten). Eenmaal binnen werden er meteen foto's gemaakt en daarna door naar een ruimte waar ik in op de behandelstoel moest plaatsnemen. Dat benam me wel ff mijn adem. Ik had nl. verwacht dat ik eerst een introductiegesprek zou krijgen maar dit was dus niet het geval. Een ontzettend aardige tandarts (vr.) vroeg me mijn mond open te doen en met schaamte deed ik dat. Daarna kon het me helemaal niks meer schelen en had ook geen schaamte meer en ik heb alles over me heen laten komen. Nadat ze mijn gebit controleerde met de foto's die eerder waren gemaakt moest ik enkele malen in 'klei' happen nodig voor de aankomende protheses. Al met al moet er veel gebeuren maar gelukkig kan ik nog enkele tanden van mezelf behouden. Hieraan worden dan de protheses aangehaakt. Ondertussen zat mijn vriend vanaf zijn stoel mij op te beuren want resulteerde dat ik de tranen in mijn ogen kreeg mede doordat ik ook dacht...had ik dit nu maar eerder gedaan!
We hebben zelfs samen (mijn vriend en ik) de kleuren van de tanden van de protheses uitgezocht. Effe weer schaamte maar dat was snel over. Daarna moesten we naar boven toe waar we een gesprek zouden krijgen omtrent de narcose behandeling. We belanden in een overvolle wachtkamer en er ontstond een gezellige en grappige sfeer. Want iedereen zit in hetzelfde schuitje en men begon er grappen over te maken. Heerlijk was dat dat ik eindelijk over mijn angsten kon praten. Voor de narcose ben ik helemaal niet bang dus het gesprek met die dame was zo voorbij. Daarna naar beneden weer om een afspraak te maken en dat viel best tegen want ik kan pas 28 juni terecht. Maar ja ik ben niet de enige! Het klopt inderdaad dat iedereen die daar werkt aardig is en ook mij heeft dat geholpen. Geen verwijtende blikken van...tjonge waarom nooit wat aan je gebit hebben gedaan!
En nu....met spanning wachten op de 28e juni waar ik als een berg tegenop zie maar aan de andere kant...ik krijg weer een prachtig gebit. In ieder geval ben ik heel blij en trots dat ik zover ben gekomen.
Wat fijn om te horen dat het zo goed is gegaan afgelopen vrijdag.
28 juni duurt inderdaad nog een tijdje... maar goed... geduld is een schone zaak en je wachten zal beloond worden met een prachtige lach!
Groetjes Monique
Ook ik wil je even een hart onder de riem steken.
Vorig jaar besloot ik ook hier mijn verhaal neer te zetten, ik ben 22 en was al 8 jaar niet meer bij een tandarts geweest.
Van jongs af aan was ik ook al vreselijk bang en toen ik 13 was moesten er bij mij 2 hoektanden getrokken worden, mijn tandarts heeft toen de verdoving niet in laten werken, ik heb toen vreselijk veel pijn gehad en sloeg helemaal dicht.
De angst was zo groot en toen was dit ook nog gebeurd, ik kon gewoon niet meer.
Jaren gingen voorbij en de eerste jaren ging het goed, ik poetste nog altijd netjes me tanden, maar toen ik 17 was kreeg ik voor het eerst kiespijn, wat was dat vreselijk, maargoed, met de pijnstillers ook maar verder.
Maar ook bij mij braken er stukken van me tanden af, gaten werden groter.......
Ik kreeg toen een vriend waar ik inmiddels 2 jaar mee samen ben, natuurlijk zag hij wel aan me gebit dat het niet best was, maar we hadden het er eigenlijk nooit over, tot op een avond zijn moeder erover begon toen we met z'n drieen beneden zaten.
Ik kon wel door de grond zakken en tranen kwamen al gauw, mijn hele verhaal van angst kwam eruit.
Ik wist dat het zo niet verder kon en er moest echt iets gebeuren.
Ik ben via het forum hier ook in contact gekomen met Kerkrade nadat ik eerst geprobeerd had in Nijmegen te komen, maar de wachttijd kon daar wel 6 maanden duren, dat kon ik gewoon niet aan......
Ik heb vorig jaar april naar Kerkrade gebeld en ik kon toen eind die maand terecht voor een intake gesprek.
natuurlijk waren er zenuwen, ik moest naar binnen en schaamde me ook vreselijk toen ik me mond open moest doen, er werden ook foto's gemaakt en bij mij viel er echt niks te redden, natuurlijk is dat niet leuk om te horen maar ik had er in me achterhoofd ook wel rekening mee gehouden.
Toen werd er een afspraak gemaakt voor 8 juli, dat duurde ook nog een tijd.
Maar op maandag 14 juni belde ik naar Kerkrade omdat ik verging van de kiespijn en alleen nog maar babyvoeding kon wegkrijgen, ze gingen me op de spoedlijst zetten en als er iemand uit zou vallen zouden ze bellen, na 2 uurtjes ging de telefoon, of ik woensdag 16 juni kon.
Ik schrok even, zo snel al?? Maar wat was de opluchting groot zeg.
Ik ben die woensdag gegaan, ik was heel bang maar wat waren ze aardig, ik werd onder narcose gebracht en na 3 kwartier was het gebeurd, ik werd wakker, nog helemaal suf, ik zat daar in die stoel, stak me duimen omhoog om iedereen te bedanken, praten dat probeerde ik maar daar was natuurlijk niks van te verstaan.
Om me lachen konden ze in ieder geval wel.
Ik heb nu een stralende lach dankzij het geweldige team in Kerkrade, ben ze daar nog altijd dankbaar voor, ik schaam me niet meer, mensen mogen me lach zien en ik kan weer heerlijk genieten.
Op het moment even minder, mocht je nieuwsgierig zijn, ik heb een bericht gepost, Naar de kaakchirurg.
Ik wens je erg veel sterkte en het komt goed......
Sorry voor mijn lange verhaal maar ik hoop dat ook dit je wat meer kracht kan geven.
Vertrouw de mensen in Kerkrade maar, het zijn echt kanjers...
Ik ben natuurlijk benieuwd hoe het afloopt met je
Sabine :smt006
:smt006
Sterkte!
:smt006 Monique
Ik weet nog goed dat ik vorig jaar in Kerkrade stond. Ik was ook heel bang. Maar nu ben ik nog steeds blij dat ik het gedaan heb.
Chantalleke, hoe gaat het met je?
gr. Petra
Dinsdag, 28-06, dus voor de 2e keer naar Kerkrade geweest om mijn gebit te laten renoveren. Ik had redeljk goed geslapen de nacht ervoor en ging erheen met een gevoel....eindelijk... maar toen ik daar binnen zat begonnen de zenuwen te komen want achter me hoorde ik steeds boren...brrr. Rond 13.00 uur werd ons verteld dat ik nog niet geholpen kon worden en dat ik om 13.30 uur aan de beurt was. Dus wij naar buiten en even naar de winkel omdat mijn vriend iets te eten wilde. Tijdens mijn behandeling zou hij buiten op het bankje gaan zitten om het dan op te peuzelen. Toen ik eenmaal in de behandelkamer kwam kon ik meteen gaan liggen en ik kreeg een infuus in mijn arm waar ik op zich niet bang voor was. Ik zei nog een paar dingen en weg was ik! De behandeling (enkele tanden en kiezen trekken, gedeeltelijke boven- en onderprothese) werd iets langer dan 1,5 uur en wat hierna gebeurde weet ik niet veel maar mijn vriend heeft me het e.e.a. erover verteld. Eenmaal in de auto werd ik meer wakker maar echt wakker werd ik toen ik thuis was. Ik had gelukkig geen pijn maar ik had wel het gevoel dat mijn mond vol plastic zat en mijn lippen waren ook behoorlijk dik. Ondanks dat ik blij was dat ik de behandeling ondergaan had was ik ook behoorlijk down. Waarom...omdat ik niet meer spontaan kon praten en eten. Het praten gaat nu iets beter maar het eten is nog hommeles en ik beperk mezelf tot het eten van vloeibaar voedsel. Waar ik erg bang voor ben is dat ik nooit meer behoorlijk zal kunnen praten en eten. Ik weet dat alle begin moeilijk is maar misschien kan iemand me vertellen over hun ervaring met gedeeltelijke protheses.Nu het de 3e dag is krijg ik toch meer pijntjes maar ze zijn te doen hoor dus daar ben ik erg blij mee.
Morgen, vrijdag 1 juli, moet ik voor een check-up weer naar Kerkrade maar daar zie ik nu minder tegen op.
Ook heb ik een afspraak gemaakt bij een tandarts in Utrecht, waar ik woon, want ik heb nog enkele eigen tanden en die moeten natuurlijk in de gaten gehouden worden.
Mijn vriend, de lieverd, vindt me mooier geworden maar zelf zie ik dat nog niet want in mijn ogen is bijna alles nep in mijn mond. Maar ik weet dat alles moet wennen dus ik ga ervoor.
:-)
Dat je down bent na afloop en met allerlei vragen zit of het eten en praten ooit wel weer 'normaal' zal gaan, is heel logisch. Je hebt zoveel spanning met je meegedragen, die valt nu ineens weg en alleen daarom al kan je je heel moe voelen.
Een prothese geeft natuurlijk een heel ander (voller) gevoel dan je eigen tanden/kiezen gaven en daar moet je aan wennen. Dat kan een tijdje duren. Trouwens, Madje heeft heel uitgebreid beschreven over zijn ervaringen vlak na en langer na de behandeling, waar hij een volledige en een partiële prothese kreeg (de een onder, de ander boven). Gebruik evt. even de zoekfunctie van het forum om dit te vinden!
Heel veel sterkte en ik ben ervan overtuigd dat het allemaal goed gaat komen, hoor!
:smt006 Monique
Maar nu ben ik daar ruim overheen. Mijn behandeling was een jaar geleden ongeveer. Het heeft mij ongeveer een half jaar geduurd om echt te wennen aan het eten met een gebit.
In het begin is het gewoon wennen. Je moet proberen om je prothese te zien als een deel van jezelf.