Op dit forum komen zo veel angstige mensen, sommige gaan nooit of zelden naar de tandarts. Ik vraag me af hoe jullie overleven als jullie pijn hebben. Wat doe je dan, pijnslikkers slikken, gaat de pijn uiteindelijk over. Ik zie ook wel eens mensen met afgebroken tanden of zwarte stompjes en dan denk ik hoe houden ze het vol?
Ik zou zelf ook het liefst uitstellen tot ik onder narcose behandeld kan worden, maar ik durf dat juist niet uit angst voor de pijn.
Hoe overleven jullie de pijn? Kan iemand daar iets over vertellen?
Ik zou zelf ook het liefst uitstellen tot ik onder narcose behandeld kan worden, maar ik durf dat juist niet uit angst voor de pijn.
Hoe overleven jullie de pijn? Kan iemand daar iets over vertellen?
Natuurlijk besef ik me dat dat helemaal niet goed is en natuurlijk kan ik gewoon de tandarts bellen en een afspraak maken. Maar dat is eng.
sinds ik het afgelopen jaar meer in het ziekenhuis heb vertoefd dan me lief is, weet ik in elk geval dat ik niet alleen bang ben voor tandartsen, maar voor artsen in het algemeen. Ik heb geen flauw idee hoe ik om moet gaan met het gevoel van machteloosheid die ik ervaar wanneer de behandelend arts de controle over mijn lijf heeft overgenomen.
De tandarts is wel het extreemste. Vorige week was ik bij hem voor een simpele controle. Zelfs dan sta ik "op scherp". De tandarts hoefde maar te kijken en ik reageerde al. Gelukkig heb ik de allerbeste tandarts van de wereld getroffen die om weet te gaan met mijn angst en sarcasme. Toen ik vorige week op controle kwam vroeg hij of er nog problemen waren. Die ik uiteraard ontkennend antwoordde, waarop hij reageerde met een "of durf je me dat nogsteeds niet te vertellen"? Aan de ene kant voelde ik me heel erg "betrapt", aan de andere kant is het prettig te weten dat hij me doorheeft.
Hoe lang ik het volhou om pijn te hebben. Ik ben 8 jaar niet bij de tandarts geweest. Op een gegeven moment had ik twee nachten niet geslapen van de kiespijn en kon al dááááágen niet meer eten (ontstoken verstandskies) uiteindelijk heeft mijn moeder, nadat ze me huilind in mijn bed vond een willekeurige tandarts gebeld, de situatie uitgelegd en kon ik meteen komen. Die heeft de verstandskies getrokken en dat was voor mij de eerste stap. Ik ben toen op zoek gegaan naar een tandarts die nog wel patiënten aannam en ben zo bij mijn eigen tandarts beland.
Verstandelijk weet ik natuurlijk maar al te goed dat pijn een teken is dat er iets niet goed gaat. Ik kan dat het verhaal heel lang en heel kort maken, maar uiteindelijk weet ik ook dat het niet goed zit en dat uitstellen zo weinig zin heeft.
Wanneer is de grens... voor mij is de grens dat ik niet meer slaap van de pijn of de pijnstillers de pijn niet meer kunnen onderdrukken.
(heb ooit 3 weken gewacht op een kanaalbehandeling omdat ik kiespijn had, maar mijn eigen tandarts op vakantie was.)
Mijn vertrouwen in mijn eigen tandarts is grenzeloos, omdat hij me nooit aanleiding heeft gegeven om hem niet te vertrouwen. Verder moet ik niet gaan.
Ik heb al maaaaaanden kiespijn linksboven. Door de loop der jaren al 3 apexen gehad en ik weet dat wanneer ik er weer last van krijg, de kaakchirurg de kies gaat trekken en dat er dan een implantaat in moet. Nu heb ik inmiddels door al het gelees op deze site zoveel kennis in mijn hoofd zitten dat ik cum loude af zou kunnen studeren aan het ACTA, maar toch durf ik niet.
De kies speelt zo nu en dan een paar dagen op, (sttttt... niet verder vertellen hoor) en als ik al mijn moet bij elkaar geraapt heb om toch echt de volgende dag de kaakmeneer te bellen, dan is de pijn weer weg. (gelukkig)
Ik kan heel veel pijn hebben. Zoals ik al zei, wanneer de pijn sterker is als de angst, dan bel ik wel. Maar dat ligt natuurlijk ook aan de heftigheid van de pijn. Als ik enigsinds het vermoeden heb dat er een ontsteking zit, dan bel ik gelijk de tandarts de volgende dag op. (ik weet dan ook dat ik dezelfde dag nog terecht kan!:D) is het een beetje zeurderige pijn, ach, dan kijk ik het nog wel even aan. De grens is denk ik voor iedereen verschillend. De een heeft een gaatje en heeft slikt een doos paracetamol op een dag en een ander heeft een mega ontsteking en wandeld rustig door alsof er niet aan de hand is. (ik hoor bij de laatste categorie)
Ik hoop dat je mijn bla bla verhaal nog een beetje volgt en dat ik je vraag een beetje heb beantwoord!!!
Ik was voorheen niet bang voor de tandarts, maar sinds mijn oude tandarts met pensioen is gegaan ben ik steeds angstiger geworden. Ik begreep er eerst niets van, maar toen heb ik mijn angst met een psycholoog besproken en toen kwam ik tot de ontdekking dat ik vooral bang was om bij erge pijn niet geholpen te worden waardoor ik niet meer af durf te wachten etc. De vervanger van mijn oude tandarts stuurde me telkens weer naar huis zonder iets aan mijn klachten te doen, terwijl ik dan al dagen verging van de pijn en uiteindelijk alle moed verzameld had om te bellen en dat werd er niets gedaan omdat er op de foto niets te zien was of omdat het zonde was van een kroon etc. Dat heb ik zo een keer of 3 mee gemaakt en ik lag dus te rillen van angst toen ik weer pijn had uit angst dat ik weer niet geholpen zou worden, ik heb soms echt moeten smeken. Terwijl de pus er dan uiteindelijk uitliep.
Nu heb ik een nieuwe tandarts gezocht nadat mijn tandarts me weer liet zitten. Deze nieuwe heeft meteen een foto gemaakt en zie daar er zat een gaatje onder de vulling en er lag tandbeen bloot. Ik werd meteen behandeld en er hing een sfeer waar ik me heel erg goed bij voelde.
Morgen mag ik zelfs bellen hoe het gaat. Een goede tandarts is dus inderdaad heel erg belangrijk weet ik nu. Ik merk nl dat ik ondanks de pijn wel rustiger ben dan voorheen.
Sorry hoor, maar het moest er gewoon even uit. Ik heb me zo ellendig gevoeld de afgelopen weken.
Heel erg bedankt voor je antwoord Moon. En uh, ik zal niks zeggen over die kies!!! (Heb je verhaal wel gelezen)
Groetjes Gabrielle
Het is altijd vervelend wanneer je je vertrouwen aan een arts geeft, en dan gaat die arts om de een of andere reden weg (ik krijg mijn derde arts binnen een jaar... leuk hoor, artsen!) en dan moet je weer opnieuw beginnen. Toen ik dit aangaf bij de assistente zei ze letterlijk "het maakt toch niet uit wie de schroefjes eruit haalt", en toen ik zei dat dat mij wel uitmaakte, merkte ik aan haar reactie dat ze op het punt stond me terplekke door te verbinden met psychiatrie.
Het is prettig dat je nieuwe tandarts de dingen zo adequaat oppakt en dat je mag bellen hoe het gaat. Als alles telkens ontaard in kanaalbehandelingen en extracties, lijkt me inderdaad dat je niet zo vrolijk wordt. Ik word al panisch bij het idee dat ze mijn kies eruit gaan halen en een implantaat erin gaan zetten. Dat is volgens mij het ergste wat me kan overkomen... (aan de andere kant... als ik dat "overleef"... kan ik alles aan!!!)
Je hoeft geen sorry te zeggen hier hoor. OP dit forum mag je gewoon je verhaal kwijt! Nergens voor nodig om je excuses voor aan te bieden.
Ik begrijp je gevoel wel, omdat ik het gewoon herken.
Grappig dat jij zo bang bent voor die eventuele extractie, terwijl ik bij het idee van een apex al wakker lig. Moet de 19e op gesprek. RUILEN?
Groetjes Gabrielle
Mijn tandarts doet dat gelukkig ook, daar ben ik een mens in plaats van een nummer :D
Ruilen! Is goed hoor. Voor een apex draai ik mijn hand niet meer om ;)
Ik zal aan je denken de 19e!!!!
Ik laat het wel weten als ik geweest ben.
Groetjes Gabrielle
Wat me het meeste stoort is dat tot nu toe niemand echt de moeite neemt om te luisteren naar wat mijn wensen en financieen zijn en dat ik zelf niet mondig genoeg ben om daar wat van te zeggen.
Gelukkig was er in Kerkrade wel begrip.
Groetjes Gabrielle
HOe overleven jullie
Dat is ook nogal wat ja, dat kost inderdaad een hoop geld.
Ik kan me voorstellen dat je nu heel bang bent geworden, niet alleen om het geld maar ook om de behandeling die ze moeten gaan doen.
Wat fijn dat je in Kerkrade wel terecht kon.
Hee Moon,
Wat rot dat je steeds een andere een andere arts krijgt, zo verlies je steeds je vertrouwen. Mijn ta weet inmiddels dat ze mij geen vervanger moeten geven.
Gekke is wel dat ik ook altijd op scherp sta als ik ook op controle moet maar ik ga wel, hoe bang dan ook. Heel raar is dat, ik heb nog nooit een controle over geslagen en als ik voel dat ik pijn krijg wil ik het nog weleens een paar weken uit stellen maar dan ga ik toch wel terug.
Misschien komt dat wel omdat ik toen ik 14 was die ontsteking tot in mijn kaken heb gehad en omdat toen de wkb niet te verdoven was, alle mensen wat deed dat pijn!!!!
Overigens kreeg ik toen al een hele close band met de ta die ik heb, hij behandelde, vroeg of het wel ging. Ik zei ja, maar de tranen stroomde over mijn wangen. Gek dat je in dat soort situaties gaat zeggen dat alles goed gaat terwijl het niet zo is. Hij vertelde eerlijk dat het niet meer te verdoven was. Toen hij klaar was zei hij: Ik wilde je helemaal geen pijn doen. Als 14 jarige grietje kreeg ik toen meteen een zwak voor hem en zei: maar daar kun jij toch niks aan doen?
Hij wist zich er geen raad mee en zei: ik ga je moeder halen (die zat in de wachtkamer ).
Als ik er zo aan denk kan ik me nu best schamen voor mijn gedrag. 1 keer toen de ta mij wilde verdoven heb ik hem zo bij zijn kraag gepakt. :oops:
De keer daarop verrekte ik het om mijn mond open te doen en toen bleef hij gewoon 10 minuten zitten. Je wilt niet? Ow dan wacht ik nog wel even. Dacht echt van, huh???? Maar wederom, na 10 minuten kon hij aan de gang. :D . Totdat ik 2 jaar ergens anders ging wonen, toen ben ik bij een andere ta geweest. Maar die zei altijd dat ik op moest houden met beven in die stoel. Wat had ik een hekel aan die man. Als ik die in prive-sfeer ook tegen kwam had hij altijd van die domme grapjes, heb je nog last van een tand? heb altijd wel een hamer en een boor bij hoor, hahahaha.
Wat ik dan dacht zal ik maar niet neer schrijven hier.
En toen ging ik weer terug naar mijn oude woonplaats, meteen meldde ik me bij mijn oude ta en kon zo terecht. Ergens was het wel een opgelucht gevoel en vertrouwen wat naar boven kwam toen ik hem weer zag maar ik bleef wel op mijn hoede. Hij vroeg hoe me de andere ta was bevallen, ik deed mijn verhaal en hij zei, ik ken je niet anders dan trillend in de stoel. Dat was wel fijn, geen gezeur, niet negatief erover doen.
Ik lig bang in de stoel maar altijd krijgt de ta mij aan het lachen, dat voelt heel raar. Op de een of andere manier krijgt hij mij altijd rustig.
En het vertrouwen wat ik in die man heb is zo groot!!! Het is echt een schat van een man. (Hopelijk komt ie niet op het forum hier en weet ie wie ik ben als ie dit leest :oops: ). Mijn moeder zegt ook altijd. Hij is echt een schatje, zo'n lieve ta. En ik kan niet anders dan dat bevestigen.
Het vertrouwen wat ik in die man heb is zo ontzettend groot.
Dat was wel te merken toen ik een paar maanden terug de boel bij de ta praktijk zo op zijn kop heb gezet toen ik een vervanger van mijn eigen ta kreeg. Ik heb zo liggen brullen. Ik wil jou riep ik (schaam me nog best als ik eraan denk dat hij dat ook anders op had kunnen pakken). Hij was vrij maar hij maakte het wel af. En ookal was ik nog zo overstuur, hij kreeg me weer aan het lachen. Ik snap dr echt niks van.....
Maar zoiets zorgt er bij mij wel met name voor dat ik toch ga. Ik kom met argusogen binnen maar in de stoel ben ik toch altijd weer aan het lachen, echt heel maf zeg. Maar ik wil mijn ta niet meer kwijt!!! En ik wil voorlopig ook nog niet denken aan zijn opvolger als hij met pensioen gaat.
Gr Ingrid