Hallo, mijn naam is Christian 26 jaar en een ongelovelijke angsthaas als `t gaat om tandartsen.
Na weken, of liever gezegd, na maanden op dit forum te hebben gelezen en veel verhalen en vooral ook veel positieve verhalen te hebben gelezen, ben ik nu aan `t proberen om zoveel moed bij elkaar aan `t verzamelen om een afspraak te maken in de Amalia kliniek, want `t MOET er gewoon een keer van komen, daar is geen twijfel over mogelijk.
Ik zal proberen om in het kort precies aan te geven hoe en waarom het allemaal zo gekomen is.
Een jaar of vijf geleden kreeg ik last van een paniekstoornis, dit werd voornamelijk veroorzaakt door een hoge werkdruk en heftige privéomstandigheden, enz. waardoor ik bijna niets anders meer deed als thuis een beetje achter de spreekwoordelijke geraniums zitten en alles vermeed, zelfs een bezoek aan bijv. een kapper was praktisch onmogelijk en je begrijpt het al, de tandarts was helemaal een taboe, omdat dit sowieso al spanning opleverde.
Nu ben ik, dankzij verschillende soorten therapie en medicijnen, eindelijk weer in staat om een 'normaal' leven te hebben, maar de tandartsangst is juist versterkt, doordat ik al in geen 5 jaar meer ben geweest en m`n tanden er bepaald niet beter op zijn geworden, dit is trouwens maar zacht uitgedrukt........ d`r moet gewoon wat aan gebeuren, want ook op sociaal gebied is dit zeker erg moeilijk, want lachen doe ik al jaren met de hand voor m`n mond en heb de laatste tijd veel tactieken bedacht om `t zoveel mogelijk verborgen te houden voor anderen, met als gevolg dat ik vaak onduidelijk praat en dingen opnieuw moet zeggen, dat is erg frustrerend.
M.V.G.
Christian
Na weken, of liever gezegd, na maanden op dit forum te hebben gelezen en veel verhalen en vooral ook veel positieve verhalen te hebben gelezen, ben ik nu aan `t proberen om zoveel moed bij elkaar aan `t verzamelen om een afspraak te maken in de Amalia kliniek, want `t MOET er gewoon een keer van komen, daar is geen twijfel over mogelijk.
Ik zal proberen om in het kort precies aan te geven hoe en waarom het allemaal zo gekomen is.
Een jaar of vijf geleden kreeg ik last van een paniekstoornis, dit werd voornamelijk veroorzaakt door een hoge werkdruk en heftige privéomstandigheden, enz. waardoor ik bijna niets anders meer deed als thuis een beetje achter de spreekwoordelijke geraniums zitten en alles vermeed, zelfs een bezoek aan bijv. een kapper was praktisch onmogelijk en je begrijpt het al, de tandarts was helemaal een taboe, omdat dit sowieso al spanning opleverde.
Nu ben ik, dankzij verschillende soorten therapie en medicijnen, eindelijk weer in staat om een 'normaal' leven te hebben, maar de tandartsangst is juist versterkt, doordat ik al in geen 5 jaar meer ben geweest en m`n tanden er bepaald niet beter op zijn geworden, dit is trouwens maar zacht uitgedrukt........ d`r moet gewoon wat aan gebeuren, want ook op sociaal gebied is dit zeker erg moeilijk, want lachen doe ik al jaren met de hand voor m`n mond en heb de laatste tijd veel tactieken bedacht om `t zoveel mogelijk verborgen te houden voor anderen, met als gevolg dat ik vaak onduidelijk praat en dingen opnieuw moet zeggen, dat is erg frustrerend.
M.V.G.
Christian
Wat vervelend om je verhaal te horen. Maar ik vind het wel heel dapper dat je je verhaal hier hebt neer gezet!
groetjes,
Chris
Fijn dat je ouders je zo goed begrepen en ook al dit vermoeden hadden.
Wat is je volgende stap?
Chris
Hou je ons op de hoogte hoe het allemaal verloopt?
Gelukkig lees je op dit forum hele goede verhalen over de amalia kliniek, dat heeft er ook toe bijgedragen dat ik daardoor voor hun kies......en zodra ik de mogelijkheid heb, zal ik anderen proberen te helpen.
Chris
Dus ook bij mij, alhoewel er niks in stond voor me wat ik nog niet wist, doordat ik al heel veel over ze had gelezen, gaf het een fijn gevoel en ook een beetje extra moed, omdat ze gewoon heel gemoedelijk overkomen en me graag willen helpen natuurlijk.
:oops:
Chris
Laat morgen wel weten hoe `t ging :smt004
Succes hoor!
Gabrielle
Laat je morgen weten wanneer je aan de beurt bent?
Sterkte met bellen morgen, aardige receptioniste aan de telefoon, dus doen hoor!
Nogmaal zeg ik je dat ik het super van je vind.
uiteraard houd ik je op de hoogte van hoe en wanneer.
Chris
btw bedankt voor je kaarsje
Chris
Wel bellen hoor, anders lopen we elkaar mis. Je moet inderdaad bellen voor een afspraak, via de mail krijg je alleen info. Maar de receptioniste is heel aardig en je hoeft niets uit te leggen. Alleen dat je een afspraak wilt maken voor een intake voor een behandeling onder narcose. Lekker zakelijk, maar dat kan soms gemakkelijk zijn en als je alvast iets wilt vragen of zo nemen ze daar ook de tijd voor.
Ik hoor wel of gaat lukken.
Succes, ik duim voor je.
Groetjes Gabrielle
Nou ik denk dat je me beter kunt zien na de bahandeling haha
Ik heb een voorbeeldbrief geschreven voor Missbine, ik denk dat het prima is als angstpatienten gewoon schriftelijk om een uitnodiging vragen. Het is m.i. onredelijk om dit af te doen met "bij onze praktijk moeten afspraken telefonisch worden gemaakt: belt u maar". Een beetje soepelheid moet kunnen vind ik.
Wel is het zo dat er dan ook een beetje een verplichting op jou rust om te proberen ruimte te maken voor zon schriftelijk uitnodiging, dat ze je niet 5 keer moeten schrijven omdat je niet kunt.
Als eerste wil ik je zeggen dat ik je heel dapper vind en dat ik je gevoel heel erg goed herken.
Vorig jaar ben ik geholpen in Kerkrade en had zelf ook veel moeite met bellen.
Dit jaar bleek dat er nog wortelresten zaten links onderin, ik heb trouwens een volledige prothese gekregen, al mijn tanden en kiezen zijn getrokken.
Dit jaar moest ik dus naar een tandarts omdat ik zo vreselijk veel pijn aan die wortelresten had, het voelde net als kiespijn en ook ik durfde niet te bellen, ik heb toen mijn verhaal hier neergezet omdat ik hier altijd vreselijk veel steun en advies heb kunnen vinden.
In april ben ik dan ook bij de kaakchirurg geweest, ik zou een brief krijgen met datum voor behandeling, die brief kreeg ik inderdaad, maar die datum kon ik niet, dus heb ik af moeten bellen.
Ik zou een nieuwe brief krijgen maar het duurde vreselijk lang.
3 weken geleden ongeveer kreeg ik dan toch een brief, 13 december zou ik geholpen gaan worden.
Dat gaat nu dus gebeuren, maar Dj heeft toen inderdaad een voorbeeld brief gemaakt voor mij omdat ik zelf ook totaal niet durfde te bellen.
Nog altijd zo'n angsthaasje dat ik ben en dan te bedenken dat de behandeling in Kerkrade veel heftiger was.
Maarja, een mens zit raar in elkaar wat angst betreft.
Nu ga ik aankomende dinsdag dus geholpen worden dankzij de steun en het advies van deze kanjers hier op het forum.
Als je die brief wil zien dan kan je kijken bij het bericht hier verderop in de lijst, dat heet 'mijn angst overwint weer'
Ik hoop dat je hier iets aan hebt en dat je wat kan met de adviezen en steun die je hier krijgt.
Heel veel sterkte en liefs Sabine :smt006
Enne... Kleinduimpje... Ook heel veel sterkte toegewenst! Het is moeilijk om de stap te nemen, maar het gaat ook jou vast en zeker lukken!
:smt006 Monique