Van m'n stokkie met verdoving

Mede door mijn tandartsangst ga ik maar heel weinig. De laatste keer, een jaar of wat geleden, én nu ging ik zo'n beetje van m'n stokkie direct na de verdoving. Bijna helemaal weg. De tandarts legt me dan achterover, waardoor ik zo langzaam me eigen beter ga voelen en na een klein kwartiertje kan de behandeling pas verder gaan.

Overigens kad ik dit ook al een keer met bloedprikken. Blijkbaar ben ik bang voor alles wat met prikken te maken heeft.